" سقوطی که من ازش حرف میزنم و گمونم تو دنبالشی، سقوط خاصیه، یه سقوط وحشتناک. مردی که سقوط میکنه حق نداره به قهقرا رسیدنشو حس کنه یا صداشو بشنوه. همین طور به سقوطش ادامه میده. همه چی آماده س واسه سقوط کسی که لحظه ای تو عمرش دنبال چیزی میگرده که محیطش نمیتونه بهش بده یا فقط خیال میکنه که محیطش نمیتونه بهش بده. واسه همینم از جستجو دست میکشه. حتا قبل اینکه بتونه شروع کنه دست میکشه. متوجه میشی؟"



چیزی که تو تک تک جملات کتاب مشهوده، تنفر هولدن از آدما و دنیای اطرافشه و وقتی فیبی ازش میپرسه که آیا اصلا چیزی هست که هولدن دوسش داشته باشه هولدن کلی میره تو فکر و تهشم میگه دوس دارم ناتورِ دشت باشم که صرفا یه رویاست و فکر میکنم اگر حتا واقعا ناتور دشت هم بشه از اونم بیزار خواهد شد :) همونطور که با اینکه فیبی رو خیلی دوس داره و دل دل میکرد ببینتش، بعدِ دیدنش نمیتونست از فیبی هم متنفر نباشه هر چن دیقه یه بار یه حس تنفری نسبت بهش پیدا میکرد!
نمیدونم این حجم از تنفر در وجود هولدن از کجا نشات میگیره ولی درکش میکنم - منم از خیلی از آدما متنفرم و گاها توضیحی هم براش ندارم! -

یه چیز دیگه ای که درمورد کتاب واقعا دوس داشتم نحوه ی تموم شدنش بود! هولدن از اینکه همه ی اینا رو تعریف کرده بود پشیمون بود!