6/10

Pretty good Sci fi manga series, really good awesome art and action scenes but the overall story wasn’t that great

This volume of Alita Battle Angel is pretty much split into 2. The first half gives us a glimpse of Alita's past life, and the second half continues the tournament battle.

I think Yukito Kishiro, after the last volume that gave us just a small taste of Alita's mysterious past, decides to give us an even longer look because it really is quite compelling to unravel this mystery. He does a smart thing by revealing aspects of her past to us, which answers certain questions, but at the same time brings up more questions. This keeps us fully engaged into not only who Alita was, but who she is and how all of these revelations are shaping her. Kishiro really hit his mark on this volume, as the mystery of her past is long overdue for the spotlight.

And while that is happening, Alita's clone - who is now a guy- is fighting a a crazy cyborg clown. Yeah, if you have a fear of clown, you might want to stay clear of this one, cause he is not only creepy, but also a pretty crazy fighter. The fight itself was actually quite cool, with Kishiro giving us the internal dialog of Alita's clone, and how he has to learn from past mistakes in order to win the battle.

I really like the direction that Kishiro has taken the Last Order in these last few volumes. And with the amazing art, I'm definitely looking forward to the next one.

The Last Order arc has been a mixed bag so far, but I'm glad volume seven is one of the better installments. We get some solid info about Alita's past as part of a paramilitary group of Panzer Kunst users, and while I'd have been fine with half as many footnotes explaining the various German-named techniques in this section, it was still definitely interesting. And so is the rest of the book, actually.

I raised concerns in volume six, over the fact that Kishiro seemed to be trying to introduce magic into this world, and those thankfully get cleared up in no uncertain terms here. And we finally get to see why so much time was spent on the space orphans in earlier volumes, by way of some unexpected plot twists. It was surprisingly engaging to see a different perspective on all the "good work" they do.

There's a lot of metaphysical exploration going on in this volume, and while some parts work better than others, by and large, it doesn't feel out of place. And it's mixed in with some great action scenes in which pretty much the entire cast gets a chance to shine--even Ping gets a moment in the spotlight.

Volume seven is one of the strongest entries in the Last Order series we've had in awhile, and if it wasn't for all the jargon and footnote front-loaded into the first chapter or two, I might've given it five stars instead of four. Still, a very strong book, and I hope it's a sign of things to come.

The more the tournament takes the center stage, the more my attention drifts.

Ça part vraiment dans tous les sens...

Ένας χρόνος πέρασε από την ολοκλήρωση του έκτου τόμου της σειράς Battle Angel Alita: Last Order. Ο οποίος μου άρεσε αρκετά για αυτό και του έδωσα 4 αστέρια. Τότε ήθελα να συνεχίσω τη σειρά αλλά αυξημένες υποχρεώσεις με οδήγησαν στην απότομη διακοπή της. Μέχρι τον Ιούνιο του 2021 όπου η αυξημένη μου διάθεση να διαβάσω manga με έκαναν να πάρω την απόφαση να επιστρέψω στην ιστορία της Alita για να φτάσω μέσα στο καλοκαίρι όσο το δυνατόν πιο κοντά στο φινάλε. Συνολικά η σειρά έχει 19 τόμους και εγώ έχω διαβάσει τους πρώτους 6. Αποφάσισα λοιπόν τους τρεις μήνες του καλοκαιριού να ολοκληρώνω 2 τόμους ώστε αρχές φθινοπώρου να γνωρίζω τί συμβαίνει ως και τον τόμο 12. Ήμουν σίγουρη πως μπορούσα να πετύχω τον στόχο αυτό αφού τα συγκεκριμένα βιβλία συνδυάζουν την εικόνα με τον λόγο, έχουν σχετικά λίγες σελίδες κι αν η ιστορία έχει ενδιαφέρον και εσύ ως αναγνώστης χρόνο μπορείς να τα ολοκληρώσεις σε μόλις μία μέρα.
Αφού λοιπόν τελείωσα με τον στόχο μου για το συγκεκριμένο manga προχώρησα στην ανάγνωση των κριτικών μου για τους 6 διαβασμένους τόμους. Είχε περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που ήρθα σε επαφή με την ιστορία και ήθελα πριν προχωρήσω να θυμηθώ τις λεπτομέρειες της. Οι αναλυτικές κριτικές μου είναι για μένα ο καλύτερος τρόπος να θυμηθώ ένα βιβλίο χωρίς να χρειαστεί να το ξαναδιαβάσω. Αφού τελείωσα και με αυτό έπιασα στα χέρια μου τη συνέχεια. Της οποίας ο τίτλος μου δημιούργησε σειρά ερωτημάτων.
Στη σειρά αυτή οι τίτλοι συνδέονται άμεσα με τη ζωή της πρωταγωνίστριας και τα όσα ζει σε κάθε τόμο. Μια από τις μεγάλες επιτυχίας του mangaka είναι οι πετυχημένοι τίτλοι που τραβούν την προσοχή και αυξάνουν τη διάθεση να μάθεις τί γίνεται στις μέσα σελίδες. Στην προκειμένη περίπτωση ο τίτλος είναι Guilty Angel και οι απορίες μου ήταν οι εξής:
•tΓιατί η Alita αποκαλείται ένοχη;
•tΤί έκανε;
•tΠοιος την έκρινε ένοχη και με βάση ποιες αποδείξεις;
•tΗ ενοχή αυτή αφορά πράξεις του παρόντος ή του παρελθόντος;
Ως λέξη η ενοχή έχει αρνητικό πρόσημο. Συνδέεται με μια άσχημα πράξη που μπορεί να έχει συνέπειες μόνο σε αυτόν που την έκανε αλλά μπορεί να επηρεάζει και συνανθρώπους του που δεν φταίνε. Για να χρησιμοποιείται στον τίτλο σημαίνει πως η πρωταγωνίστρια έκανε κακό. Ο Kishiro δεν βάζει τυχαίες λέξεις στους τίτλους. Αν αποφάσισε πως αυτή είναι η κατάλληλη λέξη για να συνοδέψει το «άγγελος» που μονίμως χρησιμοποιεί και αφορά την Alita τότε κάτι κακό θα διαβάσω για αυτή που σίγουρα θα με απογοητεύσει. Και που μάλλον θα αφορά το παρελθόν της. Αυτό το παρελθόν που καίγομαι να ανακαλύψω από τις μέρες που διάβαζα την πρωτότυπη σειρά. Αυτές τις σκέψεις έκανα κοιτάζοντας τον τίτλο και ελέγχοντας τα γενικά χαρακτηριστικά του τόμου. Ο οποίος έχει 6 κεφάλαια και 208 σελίδες.

Για το Guilty Angel είχα θετικό προαίσθημα. Το οποίο και τελικά βγήκε αληθινό. Είναι ο δεύτερος στη σειρά τόμος που παίρνει 4 αστέρια από μένα σε μια σειρά που η εξέλιξη της ιστορίας δεν με έχει ικανοποιήσει όσο θα ήθελα. Ας ελπίσουμε αυτό να αλλάξει από εδώ και πέρα. Οι λόγοι τώρα των 4 αστεριών είναι οι εξής:

1. Η ιστορία της Alita: Εδώ γίνεται κάτι εκπληκτικό. Τα 6 κεφάλαια δεν συνδέονται όλα με την ηρωίδα. Σε κάποια από αυτά δεν εμφανίζεται καθόλου. Ως φαν της που διαβάζει τα manga αποκλειστικά για εκείνη αυτό θα έπρεπε να με εκνευρίσει και να ρίξει τη βαθμολογία. Ήταν όμως τόσο ανατρεπτικά, σοκαριστικά και αποκαλυπτικά όλα όσα έμαθα στα κεφάλαια που η πρωταγωνίστρια εμφανίζεται που όταν αποσύρθηκε και ο Kishiro με πήγε σε άλλες ιστορίες δέχτηκα με ανακούφιση αυτή την προσωρινή απόσυρση. Όσο ανάγκη είχε η ηρωίδα να ξεκουραστεί και να δεχτεί τα όσα έμαθε τόση ανάγκη είχα και εγώ ως πιστή ακόλουθος της να καταλάβω τα όσα μου είπαν για εκείνη. Ο τόμος αυτός είναι κρίσιμος για το παρελθόν της Alita. Μας δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα που προσωπικά έψαχνα από το πρώτο κεφάλαιο του Battle Angel Alita. Όταν ο Ido βρήκε ένα κεφάλι cyborg στη χωματερή της Scrapyard το πήρε σπίτι του, του έδωσε σώμα και το ονόμασε Alita. Από τότε αναρωτιόμουν:
•tΤί συνέβη και βρέθηκε χωρίς σώμα;;
•tΠοιο είναι το παρελθόν της;
•tΠοια γεγονότα την οδήγησαν στον Ido και στο να γίνει η Alita;
Απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά ο mangaka επιχείρησε να δώσει στο τέλος της πρωτότυπης σειράς. Ήταν όμως σύντομες, μου δημιούργησαν περισσότερα ερωτήματα και από ένα σημείο και μετά δεν ήξερα αν ίσχυαν αφού για να γράψει το sequel ανέτρεψε κάποια στοιχεία από αυτά που είχε διηγηθεί στην πρωτότυπη σειρά. Να πω την αλήθεια είχα τόσο απογοητευθεί από την εξέλιξη της ιστορίας στο sequel που δεν περίμενα να μου ξεδιαλύνει το παρελθόν της Alita. Όταν την έβαλε ως συμμετέχουσα στο τουρνουά απελπίστηκα αφού σκέφτηκα πως από εδώ και πέρα θα βλέπουμε μόνο σκηνές μάχης. Ήταν μεγάλη η έκπληξη μου που στον έκτο τόμο τη χώρισε από την ομάδα, την έστειλε σε προσωπική αποστολή για να βρει τη Lu και στον έβδομο επιτέλους την έβαλε αντιμέτωπη με δύσκολες και σκληρές αναμνήσεις από το παρελθόν της. Ένα παρελθόν για το οποίο δεν νομίζω πως πρέπει να περηφανεύεται. Αλλά που θα πρέπει να δεχτεί, να αναλύσει και να το έχει ως οδηγό προς αποφυγή από εδώ και πέρα. Στον τόμο αυτό ο Kishiro επιτέλους απαντά σε ερωτήματα όπως:
•tΠώς ήταν η Alita ως Yoko;
•tΤί δουλειά έκανε;
•tΠοιοι ήταν οι φίλοι και σύμμαχοι της;
•tΣε τί επιχειρήσεις λάμβανε μέρος όσο δεν ζούσε στη γη και πως χρησιμοποιούσε το Panzer Kunst;
•tΓιατί βρέθηκε χωρίς σώμα και μνήμη στη γη;

2. Η ζωντανή ιστορία: Ο Kishiro όταν έχει όρεξη έχει το ταλέντο να ζωντανεύει τις άψυχες εικόνες και να μετατρέπει σε άκουσμα τον γραπτό λόγο. Στα μάτια σου μπροστά βλέπεις και ακούς τους χαρακτήρες. Κινητοποιεί τη φαντασία και το μυαλό σου, σε παθιάζει με την ιστορία και σε κάνει μέρος αυτής. Ομολογώ πως είχε καιρό να μου συμβεί αυτό μαζί του. Στην πρωτότυπη σειρά ήταν κάτι συνηθισμένο στη sequel όμως ένιωθα πως είχε χάσει τα πατήματα του, δυσκολεύονταν να μπει στην ιστορία του και να παθιαστεί εκείνος αρχικά μαζί της. Με τον έκτο και τον έβδομο τόμο βλέπω τον παλιό καλό Kishiro.

3. Η ιστορία του τουρνουά. Δεν περίμενα να την βάλω στα θετικά αφού βαριέμαι τους διαγωνισμούς. Εδώ όμως ο mangaka πέτυχε να μου κρατήσει την προσοχή κι ας μην υπήρχε ίχνος της Alita. Και αυτό γιατί δεν ασχολήθηκε με τις τεχνικές μάχης και τη στρατηγική των ομάδων αλλά με τις προσωπικές ιστορίες των αντιπάλων της ομάδας της Alita. Και όταν ο Kishiro ασχολείται με τα ψυχογραφήματα των χαρακτήρων του με κρατά δέσμια στην ιστορία χωρίς διάθεση εγκατάλειψης. Με ενθουσιάζει η εξυπνάδα του, οι ανατροπές που σκέφτεται και το πώς τις παρουσιάζει, η δημιουργικότητα του όσον αφορά το παρελθόν των χαρακτήρων και το ότι δικαιολογεί το γιατί οι κακοί του χαρακτήρες επέλεξαν την κακία. Στην ιστορία του κανείς δεν γεννιέται κακός ή καλός. Είναι οι επιλογές τους που τους καθορίζουν και τους χαρακτηρίζουν. Αρκετοί βαριούνται τα ψυχογραφήματα αυτά ιδιαίτερα όταν αφορούν δευτερεύοντες χαρακτήρες αλλά εμένα με ελκύουν αφού χαίρομαι να μπαίνω στα πολύπλοκα μυαλά τους και με ενθουσιάζει η προσπάθεια κατανόησης τους.

Για λίγο έχασε το Guilty Angel τα 5 αστέρια. Στις λεπτομέρειες κρίθηκε η βαθμολογία του. Τα κεφάλαια του πήραν τους παρακάτω βαθμούς:

Phase 38: I am Yoko (5/5). Πέρασα όλο το κεφάλαιο με το στόμα ανοιχτό, τα μάτια μου ορθάνοιχτα από την έκπληξη και την καρδιά μου να χτυπά γρήγορα και δυνατά. Ο Kishiro μπαίνει κατευθείαν στο θέμα και γνωρίζει στο θεατή του τη Yoko. Μια δολοφόνο με όλη τη σημασία της λέξης. Δεν λυπάται τη χαρακτήρα του γιατί είναι η ηρωίδα του. Είναι αμείλικτος μαζί της. Δεν προσπαθεί να τη δικαιολογήσει για τις πράξεις της ούτε και να εμφανίσει κάποιες τύψεις για τα όσα κάνει. Ήταν ψυχρή εκτελεστής, σκότωνε εκείνους που της υποδείκνυαν να σκοτώσει και δεν έχανε τον ύπνο της για αυτό. Και δυστυχώς ήταν το πρόσωπο κλειδί στον πόλεμο που έμεινε γνωστός ως Terraforming και καθόρισε τόσο το αποτέλεσμα του όσο και τις μετέπειτα εξελίξεις. Οι κινήσεις και οι επιλογές της είχαν συνέπειες στις ζωές εκατομμύριών ανθρώπων και άλλων ειδών. Η Yoko δεν δίστασε με μία της κίνηση να σκοτώσει 420.000 ψυχές!!!!!! Με μία της μόνο κίνηση αθώοι που δεν την ήξεραν και δεν τους ήξερε έπαψαν να αναπνέουν. Το διανοείστε αυτό; Κουβαλά στις πλάτες της το αίμα χιλιάδων ψυχών. Και πριν από αυτούς είχε σκοτώσει και άλλους. Και σαν να μην έφτανε αυτό μια ακόμα επιλογή της οδήγησε στη διάλυση της ομάδας δολοφόνων στην οποία συμμετείχε, στον τερματισμό του πολέμου, στη δημιουργία του Ladder και στο να ανακηρυχθεί ένοχη και να σταλθεί ως ένα απλό κεφάλι στον σκουπιδότοπο της Scrapyard. Λυπάμαι πολύ για αυτό που θα γράψω αλλά οι πράξεις της ως Yoko δεν άξιζαν παρά μια τέτοια κίνηση. Η Yoko ως δολοφόνος ήταν ένα μεγάλο σκουπίδι. Ένα τέρας. Της άξιζε αυτό που έπαθε. Το άδικο στην όλη ιστορία δεν είναι η τιμωρία του τέρατος – Yoko. Είναι το ότι όλοι όσοι ήταν γύρω της ξέπλυναν τα χέρια τους και το αίμα που είχαν πάνω τους χρησιμοποιώντας εκείνη. Την έκαναν το εξιλαστήριο θύμα την μόνη υπεύθυνη για όλα και ησύχασαν τις συνειδήσεις τους. Και δυστυχώς αυτό δεν είναι μια απλή φανταστική ιστορία. Είναι η δική μας πραγ��ατικότητα. Οι δυνατοί ξέρουν πάντα να κρύβονται και να στέλνουν στην γκιλοτίνα κάποιον που ναι μεν φταίει αλλά δεν είναι περισσότερο ένοχος από εκείνους.

Phase 39: I am Alita (5/5). Συγκίνηση ένιωσα διαβάζοντας το κεφάλαιο και την αίσθηση της ολοκλήρωσης ενός μέρους της ιστορίας της Alita. Από το Battle Angel Alita ψάχνει να θυμηθεί το παρελθόν της, να κατανοήσει ποια ήταν και τί έκανε, να καταλάβει το γιατί βρέθηκε στη χωματερή. Θέλει να βρει τον άλλο της εαυτό για να συμφιλιωθεί μαζί του και από κοινού να προχωρήσουν στο μέλλον. Έχει όμως επιλέξει να είναι η Alita και όχι η Yoko. Στο κεφάλαιο αυτό η συνάντηση αυτή επιτέλους συμβαίνει. Ο τωρινός και ο παρελθοντικός της εαυτός βρίσκονται και γίνονται ένα. Η Alita θυμάται, αναγνωρίζει τον εαυτό της, τον κοιτά κατάματα και τον δέχεται. Συμφιλιώνεται μαζί του και με το ότι ήταν ένα τέρας. Δεν μπορεί να διορθώσει κάτι από τα όσα έκανε, δεν μπορεί να πάρει πίσω τις επιλογές της. Δεν μπορεί να αλλάξει το παρελθόν. Μπορεί όμως να το χρησιμοποιήσει ως οδηγό και καθοδηγητή ώστε το μέλλον της να είναι καλύτερο. Χάρηκα με την αποφασιστικότητα και τη γενναιότητα της Alita, τη δύναμη της και την αποδοχή χωρίς διάθεση δικαιολόγησης των όσων έκανε. Ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία της Alita έφτασε στο τέλος του.

Phase 40: Tadpole is Tadpole (4/5). Οι αποκαλύψεις σταματούν και ο ρυθμός πέφτει καθώς ο Kishiro κάνει τη μετάβαση από το μέρος που είναι η Alita στην αρένα του ΖΟΤΤ. Ο mangaka ξεκουράζει την ηρωίδα του μετά τα όσα έζησε και μεταφέρει τους αναγνώστες στο πεδίο μάχης του τουρνουά ώστε να δουν πως εξελίσσεται η δεύτερη μονομαχία. Δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο το κεφάλαιο όμως ο Springfoot Jack μου φάνηκε ενδιαφέρον ως κακός και η εξήγηση για την ύπαρξη μαγείας στον κόσμο με ικανοποίησε. Και μου άρεσε και η μάχη με τις Elf και Zwölf. Ανάμενα την ήττα τους αλλά δεν περίμενα να κάνει κιμά τη μία από αυτές! Ήταν μεγάλο σοκ η σκηνή αυτή. Τρόμαξα πως τη χάσαμε. Ευτυχώς το τσιπάκι της που είναι κατά κάποιο τρόπο η ψυχή της έμεινε ανέγγιχτο. Το τέλος του κεφαλαίου επίσης μου άρεσε αφού για πρώτη φορά στον τόμο αυτό γέλασα δυνατά. Ο Sechs είναι τελικά μεγάλη μορφή.

Phase 41: Biggest moment in my life (⅗). Ο ρυθμός πέφτει και άλλο. Το μόνο που μου κράτησε το ενδιαφέρον ήταν η εμβάθυνση στο χαρακτήρα του Springfoot Jack και στο γιατί έγινε ένας κλόουν χωρίς ελπίδα. Με την ιστορία του κατανόησα περισσότερο το λόγο ύπαρξης του Stellar Nursery School αλλά και το τί γίνεται όταν τα ορφανά παιδιά ενηλικιωθούν. Ρούφηξα όλες τις πληροφορίες για το πώς δουλεύει το σύστημα γύρω από τις υιοθεσίες των παιδιών στον κόσμο της Alita. Ένα τέτοιο ορφανό παιδί ήταν και ο κλόουν της ιστορίας. Έχασε όμως το δρόμο του μετά τη φυγή του από το ορφανοτροφείο και για αυτό κατηγόρησε τους υπεύθυνους. Η ιστορίας του είναι θλιβερή. Κατά τ’ άλλα μου φάνηκε προβλέψιμη η μάχη του με τον Sechs και τελείως γελοία η σκηνή που ο κλόουν μετατρέπει τη σύντροφο του σε λουκάνικο μετά τον υπνωτισμό της.

Phase 42: Damn It (3,5/5): Sechs εναντίον Whophon. Ελαφρώς καλύτερο κεφάλαιο από το προηγούμενο όσον αφορά τις ανατροπές στην ιστορία αλλά μεταξύ της ιστορίας του κλόουν και του αρχηγού προτιμώ αυτή του κλόουν. Με άγγιξε περισσότερο. Το κεφάλαιο αυτό έχει κάποιες σκηνές που με τρόμαξαν και είναι:
•tΟ Sechs που μαχαίρωσε τον ίδιο του τον εαυτό. Μου αρέσει ο Sechs. Κατάφερε να μην τον βλέπω ως ρέπλικα της Alita αλλά ως ένα τελείως διαφορετικό χαρακτήρα. Δεν θέλω να πάθε κακό.
•tΗ αυτοκτονία του χαρεμιού του αρχηγού της αντίπαλης ομάδας με υπνωτισμό. Πόσο θλιβερή σκηνή ήταν αυτή! Τουλάχιστον εδώ δικαιολογείται καλύτερα η δύναμη του υπνωτισμού αφού τον συνδέουν με την νανοτεχνολογία. Αυτό έπρεπε να κάνει ο Kishiro και στο προηγούμενο κεφάλαιο όχι να μετατρέψει απλώς κάποια σε λουκάνικο ρίχνοντας το στον υπνωτισμό. Χρειάζονταν δικαιολόγηση.
•tΤο τέλος. Ο Whophon θα χάσει σίγουρα. Θέλω όμως να δω αν θα υπάρξει κάποια αποκάλυψη για την ιστορία και το παρελθόν των υπεύθυνων του Ladder.

Phase 43: My chaotic son (⅘). Για ακόμα μια φορά ο άνθρωπος αποδεικνύει πως για τον εγωισμό, την περιέργεια και τη φιλοδοξία του είναι ικανός να κάνει κακό στον διπλανό του, να σπάσει όρια και να πειραματιστεί ακόμα και σε μικρές αθώες ψυχές. Είπα παραπάνω πως ο Whophon δεν με άγγιξε. Άλλαξα γνώμη. Είναι αυτό που είναι γιατί κάποια καθάρματα επιστήμονες στο παρελθόν του βίασαν κυριολεκτικά την ψυχή, τον μετέτρεψαν σε πειραματόζωο προσπαθώντας να κατανοήσουν το υποσυνείδητο του αφήνοντας τον στο τέλος ένα σώμα χωρίς ψυχή. Ο Whophon είναι ένα θύμα του ladder και των τρελών επιστημόνων του. Για αυτό και πάει εναντίον τους. Δεν νίκησε τον Aga Mbadi αλλά τιμώρησε τον θύτη του. Είχε τουλάχιστον ένα λυτρωτικό τέλος. Ο τόμος κλείνει με την νίκη της ομάδας της Alita και τον Sechs να δείχνει πως όλες αυτές οι περιπέτειες μαζί της τον ωρίμασαν και τον έκαναν καλύτερο.

Όπως βλέπετε από τα έξι κεφάλαιο η ηρωίδα εμφανίζεται μόνο στα δύο πρώτα. Είναι όμως τόσο έντονα, αποκαλυπτικά και σοκαριστικά τα κεφάλαια αυτά που έχεις ανάγκη να χαλαρώσεις και να στρέψεις την προσοχή σου σε ιστορίες τρίτων όσο μέσα σου επεξεργάζεσαι τα όσα έμαθες. Οι οποίες ιστορίες τρίτων έχουν ενδιαφέρον και έτσι η έλλειψη της πρωταγωνίστριας δεν είναι έντονη. Με την κίνηση αυτή ακόμα ο Kishiro έδωσε τη δυνατότητα στους συμπαίκτες της Alita να λάμψουν και να δείξουν πως μπορούν να τα καταφέρουν και χωρίς εκείνη. Είναι ικανοί, είναι γενναίοι, έχουν καλές τεχνικές μάχης και μπορούν να βγουν νικητές. Στον επόμενο τόμο αναμένω η Alita να κάνει δυναμική επανεμφάνιση και να προχωρήσει επιτέλους η ιστορία διάσωσης της Lu. Ελπίζω τώρα που πήρε φόρα ο Kishiro να συνεχίσει το ίδιο δυναμικά.

Наконец белые пятна в прошлом Алиты заменяются картинками, и это погружение в предысторию вышло отличным. Без прикрас рассказывают о том, какие события и побуждения привели к тому дню, когда Алиту нашел в груде мусора Ито. Пока она двести лет отсыпалась на помойке, деградация и возвышение достигли абсурдного уровня, одно действие породило колоссальный резонанс. Все мрачно и бескомпромиссно в тон всей серии, и последствия не объясняются влиянием каких-то сторонних неведомых сил. Респект.

Тема турнира продолжается, на сцене постоянно сменяются противники. У них есть предыстория и своеобразные способности, что удерживают внимание на пару сотен страниц – но они как monster of the week, их истории будут забыты уже в следующем томе. А жаль.

Я не упоминала о Sechs, отчасти потому что не надеялась, что он станет полноценным участником банды. Но на этом томе поймала себя на мысли, что за его трансформацией (как внешней, так и внутренней), а также за простыми, но эффективными вкраплениями юмора на пару с крольчатами наблюдать удивительно. Неожиданно его линия вырвалась вперед, и пока Алита ползает по вентиляционным шахтам и собирает по кусочкам свое прошлое, Sechs без особых усилий сияет во всей красоте своей ограниченности и попыток вырваться за ее рамки. Кажется, он уже превзошел собственные ожидания, мои - точно.

hisashiburi

This is it! Alita learns the truth about Gezere-Class Kammer Frau Yoko Von der Rasierklinge, whom she was 200 years before the events of her first appearance. So of course, I could get this volume only on an interlibrary loan from Antioch, Illinois when most volumes are on the shelf at my local Queens Library. Avoid this one, though if you are afraid of clowns. It's pretty creepy, but there's a lot of creepy and disturbing stuff in this series. The fact that it's so relevant just makes it creepier.

Alita remembers more of her past. The arena battle takes a nasty turn when hypnotism comes into play.