This is a very interesting piece of history

Beevor brings the stalingrad and d-day treatment to the fall of berlin in the last days of the third reich. As usual the treatment is incredibly thorough and I learnt a lot on as subject I knew well already and Beevor manages to bring the full horror home. Must read for anyone interested in this era in history.

آنتونی بیور در سقوط برلن ، با استادی هر چه تمام جهنمی را که یک دیکتاتور احمق برای ملت خود ساخته را به تصویر می کشد . در حقیقت بیور که در کتاب استالینگراد ، مقاومت و جان فشانی نیروهای شوروی و ساکنان شهر را ترسیم ساخته ، در سقوط برلن هم جنگ داخلی دیگری را بررسی می کند : این بار در برلن ، پایتخت نازی ها و با ساکنانی که دیگر طاقت و حوصله جنگ را ندارند .
چه دلیلی باید باعث شود که یک شهر در هم شکسته از بمباران های هوایی ، با اکثریت ساکنان که خانه ، غذا ، آب آشامیدنی ندارند در برابر 7 میلیون سرباز ارتش سرخ در شرق و 4.5 میلیون سرباز آمریکایی و انگلیسی و کانادایی در غرب دفاع کند ؟
هیچ دلیلی یا هیچ معجزه ای قابل دفاع از برلن نیست ، اما هیتلر که به وضوح دیوانه و توهم زده شده دستور دفاع از شهر را می دهد و از بچه های 12 ساله تا پیرمردان 65 ساله را به جنگ می فرستد ، جنگی که پایانش بر همه آشکار است .
آقای بیور با استادی روحیه و طرز فکر افراد غیرنظامی برلن ، ورماخت ( ارتش آلمان ) ، اس اس و وافن اس اس را نشان می دهد که تا لحظه آخر اس اس ها به دنبال اجرای اوامر هیتلر بودند و کسانی را که از جنگ فرار می کردند را با خونسردی دار می زدنند . از نزدیکان هیتلر که معمولا به علت استعمال الکل زیاد هوش و هواس نداشتند و خود پیشوا هم در آستانه مرگ به نظر می رسید . اما هم چنان با وقاحت تمام خود را ملت آلمان تلقی می کرد و می گفت که زندگی مردم آلمان بعد از او هیچ ارزشی نخواهد داشت !
آقای بیور سری هم به اردوگاه دیکتاتور روسیه ، استالین می زند ، این که چگونه بین ژنرال های عالی رتبه خود ، ژوکوف ، چویکوف و کنیوف اختلاف و رقابت انداخته تا آنها را برای اشغال هر چه سریعتر برلن جری تر کند . این که چگونه جان سربازها و اصولا هر موجود زنده ای برای او و ژنرال هایش بی ارزش است و این که سربازان روسیه به خاطر کمبود ودکا ، مواد شیمیایی و صنعتی می نوشیدند ، با این که می دانستند بعد از نوشیدن آن فقط سه روز زنده خواهند ماند .

و تجاوز، تجاوز سربازان سرخ به زنان برلینی یا آلمانی ، این که با افتخار می گویند دو میلیون آلمانی بعد از سال 1945 پدری روس دارند و چگونه آلمان ها باید این داغ را تحمل می کردند . کتاب پر است از انبوه جزئیات که آقای بیوربه خواننده می دهد ، از لرزش دست چپ هیتلر گرفته تا لباس اوا براون ، از غارت برلن تا تجاوز . تمام این جزیئات در فیلم دیدنی سقوط از اولیور هرشبیگل با بازی برونو گانتس در نقش هیتلر مجنون به تصویر کشیده شده اند ، شخصیت نفرت انگیز و چاپلوس دکتر گوبلز ، ماگدا گوبلز همسر متوهم و متفرعن گوبلز و لحظه دهشتناکی که مادر شش فرزند خود را توسط سیانور می کشد ، این که چگونه روسها مانند غلطک جلو می آیند و هر شهری در دستان آنها کامل تخریب می شود ، این که هیتلر مجنون همه را به دفاع
فرا می خواند اما خود مثله بزدل ها خود کشی می کند ، همه این جزییات به طور کامل در کتاب آمده است .
کتاب یک شخصیت دوست داشتنی هم دارد ، واسیلی گروسمان به عنوان خبرنگار جنگی مسیر طولانی از استالینگراد تا برلین را آمده و مشاهدات خود را از سقوط برلین می گوید ،برای من خواندن نوشته های گروسمان در این کتاب مانند دیدن چهره آشنایی در جمع بود

و در پایان ، باز یک دیکتاتور احمق یک کشور و چند نسل از زندگی مردم خود را نابود می کند . از لحاظ هیتلر گویی تمام موجودات برای خدمت کردن به او آفریده شده اند وفقط اوست که همه چیز را میداند . پایان او هم نزدیک است : هیتلر خودکشی می کند و جنازه اش سوزانده می شود ، اما روسها فکهای او را پیدا می کنند و با خود به مسکو می برند تا داستان دیکتاتور با نابودی خود و ملت خود به پایان برسد .

The story of the Fall of Berlin is one of terror and betrayal, destruction and bloodshed, rape and revenge, and is not one for the faint-hearted. Antony Beevor has examined every aspect of the events leading up to the cataclysmic destruction of Berlin in April 1945. The book is incredibly well-researched, and beautifully written, but is best for those who have already extensively studied the history of Germany in the Second World War, or those with a particular acute interest in warfare and battles - every manoeuvre, every push and retreat, is given space on this book's pages. Perfect for me, since I needed a day-by-day breakdown of the city's fall while writing my novel THE BEAST'S GARDEN!

What a well-researched, well-written book! Despite it being quite lengthy, I read it only in four days because it was so compelling that I couldn’t put it down, and it’s not an easy feat for a historical source to be “compelling.” Another thing that I highly appreciate when it comes to my research sources is I like them to be written in an objective way. “The Fall of Berlin” passed this test with flying colors; Mr. Beevor clearly did his homework researching historical archival material from all sides of the conflict - German, Russian (or Soviet, should I say) as the main participants and the rest of the Axis and Allies archives. All of it created an unprejudiced, highly accurate narrative that doesn’t promote one side above the other but exposes all the pros and cons of each military mini-operation and each commander’s decision and lets the reader make their own conclusion. To me, it’s highly important.
Each chapter is very detailed and transports you right in the middle of the action, so to say - let it be Zhukov’s headquarters or Hitler’s bunker or a simple soldier’s trench near the Seelow Heights. Through witnesses’ accounts (regular soldiers, war correspondents, regular citizens, etc) Mr. Beevor truly makes one see the situation from each side: how the Berliners, crammed inside the air shelters, felt about the entire affair, how Wehrmacht soldiers began revolting against the SS and their Feldgendarmerie, how Soviet soldiers saw their opponents and regular civilians, and how their high commanders competed against each other in taking over the main “prize” - Berlin and the Reichstag.
The battle scenes are wonderfully written, and particularly the beginning of the offensive under the Seelow Heights with their searchlights and unparalleled artillery strike. As a granddaughter of an officer who fought right there, it actually gave me the chills to read about something that my grandfather told me about in his own words. I really can’t recommend this book highly enough! If you’re interested in WW2 history, this one is a must-read.

The scale of human suffering and loss of life is hard to comprehend, but I learned a lot from this book, maybe more than I actually wanted to know.

What could I possibly say that I hadn't already alluded to within my previous updates. I read "Stalingrad" in the snow outside on purpose in January of 2009, I read Beevor's "D-Day" in April of 2010 and believe that Stephen Ambrose still holds my attention best on that topic, "Paris After the Liberation" I read in November of 2011 and here on 14 January, 2013 I completed "The Fall of Berlin 1945". I believe that "Stalingrad" was brilliant, but this work on "The Fall of Berlin 1945" was even more brilliant than the work I thought could not be topped.

We all know how the Second World War ends in both the ETO and PTO. However, what we often miss in the modern era are the real life difficulties that everyday people had to confront as their Fascist Government that could have ended the war earlier chose not to do so. In so keeping the battle lines had to be continuously re-drawn - the worst of course were for the many civilians of women, children, and the Volkstuurm comprised of older men who most had fought during the First World War.

This book is certainly not for the faint of heart or for good people that could become emotional when reading of the many attrocities to innocent people. I find the Germans of that particular time, those who managed to survive who questioned why their cities were bombed as they were, why the loss of life had to continue, and those that believed Germany should never have faced such an ending to the war are the same people of that time frame who failed to realize that it was them that coined the term "Blitzkrieg" and it was them who managed to do the same and worse forms of perpetration upon the Polish and the Russians.

Today as we know the Germany nation and that of Japan are among the most hard working and peace loving the world over - they are a far cry from their previous existence.

If you read "Stalingrad" and liked it - then you will find this book as I did even better.

Its nearly ten years since I read this book - I thought it marvelous at the time - I thought it good enough to warrant rereading and when I hardback copy appeared in a local charity shop I grabbed it immediately.

I will reread it again and having done so may give a fuller review.

I had tears in my eyes as I began compiling this review, shortly before finishing the book. The suffering which it relentlessly and rather coolly lays out seems on the one hand as if it ought to be unimaginable. On the other hand, it sounds no different to accounts of the 30 Years War, except with the addition of industrial-scale killing machinery. Germany has seen this before, and at least in the mid-20th Century had still not learned from the experience.

Beevor follows up "Stalingrad" with "Berlin". So did the Russians. One Red Army member in Stalingrad angrily shouted at a prisoner that Berlin would one day look like this. And so it came to pass. The concentrations of artillery used on the Eastern Front and in the offensive against Berlin itself are staggering - upwards of an artillery piece per four metres of front. Beevor's style conveys repressed excitement and horror at the story he narrates, matter-of-fact and dry and yet rivetting. I flew through the book in half the time this many pages would normally require.

The story of the Red Army in its unstoppable march to Berlin is punctuated by the the pounding not only of guns, but of rape. Rape on an unimaginable scale. From teenage girls to women in their 80s, the surprisingly undisciplined soldiers of a politically prudish state used the bodies of women as proxies for revenge as soon as they ran out of Wehrmacht and SS to kill. Russian women soldiers watched and laughed. Liberated Jews, communists, civilians - none were spared. As ever before, a victorious army scorched the Earth it passed over with rape and pillage, comprehensively asset-stripping the civilian population to send trophies home and taking women as further spoils. 2 million women may have been raped during the conquest and one report from Berlin estimates that of 100,000 rape victims, 10,000 died. Mainly by suicide. The survivors from the Eastern parts of Germany were then dragged off to forced labour in the USSR, only half of whom returned alive. Suicide, desperate attempts to flee to the comparative safety of the Western occupation, disease and unimaginable suffering were the results of this storm of brutality. And German women knew this was coming. Even though they often had no conception of what had been done in Russia, the rumours flew ahead of the advancing Russian formations.

What truly defies belief is the sheer self-destructive futility with which the Nazi state hung on to the last building. Much of this can be attributed to Hitler's character, which seems to have degenerated into a pathological self-identification with the German nation - there was no point in saving Germany because he was Germany, and his death the end of the German Volk which he hurled onto the conflagration just to see it burn with him. How an entire nation could have been co-opted into this insane tenacity is not so easy to explain away, on the other hand, but the murderous brutality of the Felgendarmerie and SS goes a long way. Tens of thousands of soldiers and civilians alike were pointlessly executed for failing to show sufficient devotion to a lost war, or just on the vague suspicion. Prepare to confront some inner darkness while reading this account.

One big surprise was finding that Hitler's body had actually been found, and kept in the USSR until 1970, when it was secretly burned and ground up to be flushed away into the sewers, perhaps appropriately. The rumours of Hitler sneaking off to Latin America were the result of deliberate policy by Stalin. Poor Zhukov, as near as this story comes to producing a hero, was kept in the dark for 20 years and expected to explain away the disappearance to the allies purely to humiliate the man. I always knew that Stalin, Hitler and Beria were archetypal brutes, but I didn't expect to see just how much they resembled spiteful children.

Ultimately, the fascist demagogues that expected every German to fight to the last drop of blood either tried to sneak off in civilian clothes, committed suicide or both. Only Bormann met the guns of the Russians and that was by accident while seeking to escape from the Berlin Kessel. This is humanity at its most tawdry, but there are glints of light here and there. The Red Army soldier appears to have been an extraordinary barrel of contradictions, prepared to rape and loot, yet sentimental about children, ready to share his last piece of bread and laying down quietly to die "as if it were also part of his work". This generation are a true enigma. The standard of the Red Army was raised over the Reichstag before the upper floor had been cleared of suicidally fanatical SS, reminding me of the Muslims raising Saladin's standard on the battlement of Jerusalem - and that humankind has perhaps not come so far in all that time.

This is rivetting and harrowing modern history, told by a master.
Comment

---Kitaptan edindiğim satır başları şu şekilde:---
"Stalingrad felaketinin üzerinden iki yıl geçti" dedi Paulus. "Şimdi de Almanya'nın tamamı devasa bir Stalingrad'a dönüşüyor."
Berlin'e saldıran ateş gücü
"...Kızılordu bütün çabalarına ve kamuflaj yeteneğine rağmen, Oder ve Neisse cephelerinde başlamak üzere olan büyük çaplı saldırıyı gizlemeyi bekleyemezdi. Jukov'un 1. Belarus Cephesi ve Konev'in 1 . Ukrayna Cephesi, 16 Nisan'da saldırıya geçecekti. Kuzeyde Rokossovski'nin 2. Belarus Cephesi, kısa bir süre sonra Aşağı Oder'i aşarak onları izleyecekti. Sovyet kuvvetleri toplam 2,5 milyon kişiyi bulmaktaydı. Onlara 41.600 top ve ağır havanın yanı sıra, 6.250 tank ve kundağı motorlu top ile dört hava ordusu destek vermekteydi. O zamana kadar toplanmış en büyük ateş gücü yığınağıydı bu..."
Hitler'in sözünü tutması
"...500. Straf Alayı'ndan bir firari, sorgucularına meşhur Berlin yorumunu aktardı: "Hitler'in tuttuğu yegane söz, iktidara gelmeden önce verdiği sözdür: Bana on yıl verin, Almanya'yı tanıyamayacaksınız."
Hitler'in cinsel yönelimi üzerine
"...Hitler'in cinselliği meselesi, yakın dönemde epeyce spekülatif ilgi konusu olmuştur. Fakat erkek Führer görüntüsü uğruna, eşcinsel tarafını bastırdığına pek kuşku yoktur. Bu bastırma onun çılgınca enerjisini ve mit yaratıcılığını epeyce açıklar.../... Derken Albert Speer, herkesi ve bir ölçüde kendisini de şaşırtan bir şekilde, Hitler'i son kez görmek üzere Berlin'e döndü. Hitler'in yaş gününde veda edişi, etrafının başka birçok kişiyle sarılı olmasından dolayı ona yeterli gelmemişti. Führer'i ve hamisi hakkında değişen duygularına rağmen, bazılarının eşcinsel eğilimli olarak nitelendirdiği bu olağandışı dostluktan hala bencilce bir enerji aldığı besbelliydi..."
Rus askerlerindeki kol saati takıntısı
"...Kol saati takıntısı, saatin çok daha değerli eşyalardan üstün tutulmasına neden oldu. Askerler, en azından biri Moskova zamanına, öbürü Berlin zamanına ayarlanmış olan birkaç saat takmaktaydı çoğu kez..."
Rus askeri psikolojisi
"...Bir yazar bunu şöyle ifade etmekteydi: "Rus piyadesi dayanıklı, kanaatkar, aldırışsız ve inanmış bir kadercidir. Onu benzersiz kılan, bu ayırıcı özelliklerdir..."
Sovyet ve Alman Köylüsü arasındaki refah farkı
"...Kızgınlığın bir başka kaynağı, köylü çiftçilerin yaşam standardının sanıldığından çok daha yüksek olduğunun görülmesiydi. Bu durum Almanların geçmişte bu kadar iyi yaşarken, Sovyetler Birliği'ni yağmalamak ve yıkıma uğratmak üzere istilaya kalkışmış olmalarına duyulan öfkeyi kızıştırdı. Agranenko yaşlı bir istihkamcının Almanlar hakkında ne hissettiğini güncesine kaydetti. "İnsan onlara nasıl davranmalı, Yoldaş Yüzbaşı? Bir düşün. Varlıklıydılar, iyi besleniyorlardı, hayvanları, bostanları ve elma ağaçları vardı. Kalkıp bize saldırdılar. Memleketim Voronej'e kadar geldiler. işte bu yüzden, Yoldaş Yüzbaşı, onları boğmalıyız..."
Psikolojik değişim
"...Her ne kadar doğrulanması zor olsa da, Hayvanat Bahçesi istasyonu civarındaki ve Tiergarten içindeki karanlık köşelerde yabancılarla sevişen kızlara ve genç kadınlara dair hikayeler ortalıkta dolaşmaktaydı. Söylenenlere göre, masumiyetten vazgeçme arzusu sonraları Kızıl ordunun Berlin'e yaklaşmasıyla birlikte daha da umarsız hale geldi..."
Savaş sonrasındaki tecavüzler
"...Konunun üstü Rusya'da öyle örtülmüştür ki, bugün bile eski muharipler Alman topraklarına saldırı sırasında gerçekten olup bitenleri kabullenmekten kaçınırlar. Birkaç aşırı davranışı duyduklarını teslim ettikten sonra, konuyu savaşın kaçınılmaz bir sonucu sayıp geçiştirirler. Böyle sahnelere tanık olduklarını itiraf etmeye hazır olanlar sadece birkaç kişidir. Açık konuşmaya yatkın bu bir avuç kesim ise pişmanlıktan tamamen uzaktır. Bir tank bölüğündeki Komsomol [Komünist Parti'nin gençlik kolu] yöneticisi, kendisiyle yapılan söyleşide "Hepsi bizim için eteklerini sıyırıp yatakta uzanıyordu" dedi. Hatta daha da ileriye giderek, Almanya'da "bir milyon çocuğumuz doğdu" diye böbürlendi. Sovyet subaylarının ve askerlerinin, çoğu mağdurun ya başına gelenlerden memnun olduğuna ya da en azından Wehrmacht'ın Rusya'da yaptıklarından sonra acı çekme sırasının onlara geldiğini kabullendiğine kendilerini inandırma yetileri ilginçtir. Daha o dönemde bir Sovyet binbaşı bir İngiliz gazeteciye şöyle demişti: "Adamlarımız sekse öylesine açtı ki çoğu kez altmış, yetmiş ve hatta seksenindeki yaşlı kadınlara tecavüz ettiler - tabii kesin zevk vermeseler bile, bu nineleri şaşkınlığa uğratarak." Laboratuvarlarda ve atölyelerde ele geçirilmiş tehlikeli kimyasal maddeler de dahil her türlü içki bunda önemli bir etkendi. Aslında, içki düşkünlüğü Kızılordu'nun çarpışma kapasitesine vahim derecede zarar verdi. Durum öylesine kötüleşti ki NKVD, Moskova'ya "işgal edilen Alman topraklarında ele geçirilen alkole bağlı toplu zehirlenmenin yaşandığını" bildirdi. Belli ki Sovyet askerleri bir kadına saldırmak için alkolden alınacak cesarete muhtaçtı. Ama oldukça sık karşılaşılan bir durum, aşırı içip tecavüz eylemini tamamlayamayınca, dehşet verici bir sonuçla şişeye başvurmalarıydı. Bir dizi mağdur bu şekilde müstehcen yerlerinden sakatlandı. Şaşırtıcı psikolojik çelişkiler ancak yüzeyde eşelenebilir. Königsberg'de toplu tecavüze uğrayan kadınlar daha sonra saldırganlarına bir kurşunla kendilerini bu ıstıraptan kurtarmaları için yalvarınca, Kızılordu askerleri anlaşıldığı kadarıyla kendilerini hakarete uğramış hissediyorlardı. "Rus askerleri kadınları vurmaz" karşılığını veriyorlardı. "Böyle bir şeyi ancak Alman askerleri yapar."
Tecavüzün sıradan hale gelmesi
"...Grossman ardından genç bir anne hakkında bizzat duyduğu şeyleri yazdı defterine. Kadın bir çiftlik barakasında sürekli tecavüze uğruyormuş. Barakaya gelen akrabaları, kadının ağlaması bir türlü kesilmeyen bebeğini emzirebilmesi için, askerlerden ara vermelerini rica etmiş. Bütün bunlar karargahın yanı başındaki bir yerde ve güya disiplinden sorumlu subayların tam gözünün önünde yaşanmış..."
Cinsel dürtülerin serbest kalışı
"...Belki de ölümü cinsel olgunluğa bağlayan bu yasanın bir yan etkisi olarak, düşmanın artık kentin eşiğinde oluşu, genç askerleri bekareti geride bırakmak için can atmaya yöneltti. Tecavüz riskinin yüksek olduğunu gayet iyi bilen kızlar, sarhoş ve muhtemelen sert bir Sovyet askeri yerine, neredeyse ilk gördükleri Alman oğlana teslim olmayı tercih ettiler. Masurenallee'ye bakan Grossdeutscher Rundfunk'un yayın merkezinde, 500 kişilik personelin üçte ikisi genç kadınlardı ve birçoğu on sekiz yaşın biraz üzerindeydi. Orada Nisan'ın son haftasında "gerçek bir çözülme duygusu" yayıldı; aşırı içki düşkünlüğü ve ses arşivi istifleri arasında rastgele cinsel eğilimi baş gösterdi. Karanlık bodrumlarda ve sığınaklarda çeşitli yaşlardan insanlar arasında da epeyce cinsel aktivite vardı. Ölümcül tehlikenin afrodizyak etkisi, pek meçhul olmayan bir tarihsel olgudur. Norveçli bir gazeteci kentteki ortamı anlatırken, üniformalı oğlanların ve kızların "keyfe dönük yoğun bir arayış"la olduğu gibi "içlerinden gelen dürtüler"e teslim olduklarını ileri sürecekti. Oysa bu yaklaşım durumu anlamaktan yoksunluğun bir göstergesiydi, özellikle de tecavüz ihtimaliyle karşı karşıya olan kızlar açısından. Her halükarda, Hayvanat Bahçesi sığınağının çevresinde ve Hayvanat Bahçesi'nde enkazlar arasında yeni çiçeğe durmuş orman gülü çalılarının içinde cinsel ilişkiye girenler bir yana bırakılırsa, diğer birçok genç rahatlama yönünde müthiş bir ihtiyaçla sadece kucaklaşmakla yetinmekteydi.
Tecavüzün biyolojik ve sosyolojik kökenleri
"...Rahibelere, genç kızlara, yaşlı kadınlara, gebe kadınlara ve yeni doğum yapmış annelere hiç acımadan tecavüz edildi. Bir kadın Dahlem'de yaşanan olayları, "Ortaçağ dehşeti"ne benzetecekti. Diğerlerinin aklından geçen ise Otuz Yıl Savaşı'ydı. Askerlerin kurbanlarını seçmek üzere sığınaklara büzüşmüş kadınların yüzlerine meşale tutmalarına dayalı model, görünüşe bakılırsa Bedin Harekatı'na katılan bütün Sovyet ordularında yaygındı. Doğu Prusya'da sergilenen doğrudan şiddetle tezat içindeki bu seçme işlemi, kesin bir değişime işaret eder. O aşamada Sovyet askerleri artık Alman kadınlarına, öç duygusunun boşaltılacağı Wehrmacht ikamelerinden çok, savaşın cinsel ganimeti gibi davranmaktaydı. Tecavüz, bu konu üzerinde duran yazarlarca çoğu kez seksle pek alakası olmayan bir şiddet eylemi olarak tanımlanmıştır. Ama mağdurun perspektifinden yapılmış bir tanımdır bu. Oysa suçu anlamak için, işi failin bakış açısından görmek gerekir; özellikle Ocak ve Şubat aylarındaki aşırı saldırganlığın, yerini şiddetten arınmış tecavüze bıraktığı ikinci aşama açısından böyle bir yaklaşım geçerlidir. Söz konusu askerler, cephede geçirilen onca zamandan sonra bir cinsel ihtiyacı tatmin etme hissini taşıyor gibiydiler. Bu asker tecavüzcülerin çoğu, kadından direniş görmedikçe keyfi şiddet sergilemedi. Süreçte üçüncü bir aşama ve hatta dördüncü bir aşama, ileride görüleceği üzere, sonraki haftalarda ortaya çıktı. Ama temel nokta şudur: Savaşta ceza görme korkusu olmadığında disiplinsiz askerler, ilkel bir erkek cinselliğine, hatta belki biyologların erkek soyunun tohumunu olabildiğince saçma dürtüsüne bağladığı türden cinselliğe hızla dönebilirler. Doğu Prusya'daki tutarsız şiddet ile Berlin'deki cinsel ganimet anlayışı arasındaki farklılık, suçun her şeyi kapsayan bir tanımının olamayacağını vurgular. öte yandan, özellikle sosyal ve disipline bağlı kısıtlamaların olmadığı savaşta, erkek cinselliğine özgü karanlık bir alanın çok kolayca ortaya çıkabildiğine işaret eder. Belirli bir ulusal ordunun askeri kültürüne bağlı epeyce şey de söz konusudur. Kızılordu örneğinin gösterdiği üzere, toplu tecavüz uygulaması bir bağlanma süreci biçimine dönüşebilir. Sovyet siyasal subayları, hala "intikam bahanesiyle şiddet"ten söz etmekteydi. "Bedin içlerine girdiğimizde, bazı askerler yağma ve sivillere karşı şiddet eğilimine kapıldı" diye rapor etti ı . Belarus Cephesi'nin siyasal işler dairesi. Siyasal subaylar, bunu denetim altına almaya çalıştılar. "Kızılordu savaşının onuru ve vakarı", "bir yağmacı Kızılordu'nun en feci düşmanıdır" ve "intikam meselesini doğru anlamanın yolu" gibi konularda toplantılar düzenlediler. Ama askerleri siyasal uyarıyla dizginleme anlayışı, özellikle Parti çizgisi birdenbire değiştiğinde başarısızlığa mahkumdu. Kızılordu içindeki disiplinsizlik ve subayların aşırı durumlarda tabancalarını çekip vurma dışında askerlerini denetlemede aciz kalışı, Almanları derin şoka uğrattı. Tecavüz konusunda şikayette bulunmaya kalkışan kadınlar, beklenmedik ölçüde tam kayıtsızlıkla ya da alayla karşılaştı. Berlin'de bir mıntıka komutanı tekrarlanan saldırılara karşı koruma ricasıyla kendisine gelen bir grup kadına, "Ha, şu mesele mi? Yani, sizi kesinlikle incitmemişlerdir" dedi. "Askerlerimizin hepsi sağlıklıdır." Ne yazık ki kadınların çok geçmeden daha da büyük bir bedelle fark edeceği üzere, askerlerin birçoğu hastalıktan bağışık değildi..."
Berlin'de Bir Kadın'in yazarı Marta Hiller'in (1911-2001) tanıklığından...
"...Yatağa girişinin üzerinden pek uzun zaman geçmeden barikat itilip açıldı. içeriye giren bir grup asker mutfakta yiyip içmeye koyuldu. Petka adlı dev gibi bir asker daireden sıvışmaya çalışan kadını yakaladı. Diğer askerlerin de tecavüz etmesine izin vermemesi için yalvarışını kabul ederek onunla yattı. Ertesi sabah bölük horozunun sokakta ötmesiyle birlikte erkenden uyandı. Kadına görev başına dönmesi gerektiğini bildirdikten sonra, bir veda tokalaşmasıyla parmaklarını neredeyse ezecek şekilde sıkarken, o akşam saat yedide geri geleceği teminatını verdi..."
"...Kadınlar çok geçmeden, akşam başlayan "av saatleri"nde ortalıktan kaybolmayı öğrendiler. Genç kızlar günler boyunca ambarların tavan aralarında saklandı. Anneleri su getirmek için sokağa ancak sabahın köründe, yani önceki gece içkiden sızmış Sovyet askerlerinin derin uykuda olduğu vakitte çıkıyordu. Bazen en büyük tehlike kaynağı, kendi kızlarını kurtarmaya dönüşen çaresizce bir çabayla diğer kızların saklandığı yeri ihbar eden bir anneydi. Berlinlilerin belleğinde bu olaylar capcanlı kaldı, çünkü bütün pencerelerin kırılmış olması nedeniyle her gece çığlıkları duymak mümkündü. İki ana Berlin hastanesinin tecavüz mağdurlarına ilişkin tahminleri, 95.000 ila 130.000 arasındaydı. Bir doktorun vardığı sonuç, Berlin'de tecavüze uğrayan yaklaşık 100.000 kadından 10.000 kadarının çoğunlukla intihar şeklinde olmak üzere, yaşadıklarına bağlı olarak öldüğüydü. Doğu Prusya, Pomeranya ve Silezya'daki 1,4 milyon tecavüz mağduru arasındaki ölüm oranı, tahminlere göre çok daha yüksekti. Toplam en az 2 milyon Alman kadınının tecavüze uğradığı sanılmaktadır ve anlaşıldığı kadarıyla birkaç kez tecavüz edilenler çoğunluğu olmasa bile, epeyce büyük bir azınlığı oluşturmaktadır. Ursula von Kardorff'un arkadaşı olan Sovyet casusu Schulze-Boysen, "peş peşe yirmi üç askerin" tecavüzüne uğradı. Daha sonra cinsel organının hastanede dikilmesi gerekti. Alman kadınları, tecavüz tecrübesine tepkilerinde büyük bir değişkenlik göstermekteydi. Birçok mağdur için, özellikle cinselliği tanımamaları nedeniyle başlarına ne geldiğini pek anlayamayan küçük kızlar için psikolojik etkiler yıkıcı olabilirdi. Erkeklerle ilişkiye girmeleri, çoğu kez geri kalan ömürleri boyunca son derece güçleşti. Anneler genelde kendi çocukları için çok daha endişeliydi ve bu öncelik katlandıkları şeyleri aşmalarını sağladı. Gerek genç, gerekse yetişkin olsun, diğer kadınlar yaşadıkları şeyleri düpedüz belleklerinden silmeye çalıştılar. Bir kadın daha sonra konuya değinmekten kaçındığında, "Bir ölçüde hayata tutunabilmek için epeyce şeyi bastırmalıyım" diyerek bunu doğrulayacaktı. Tecavüze direnmeyenler ve olup bitenleri umursamamayı başaranlar, anlaşıldığı kadarıyla çok daha az acı çekti. Bazıları tecavüzü, "bedenden sıyrılmış" halde yaşanan bir olay olarak nitelendirdi. "Bu duygu başıma gelen şeyin geri kalan hayatıma damga vurmasını önledi" diye yazacaktı içlerinden biri. Berlin tarzında sağlıklı bir umursamazlık da işe yaramış gibiydi. "Velhasıl, bütün bu tecavüz işine daha haşin türüyle de olsa belli bir mizahla bakmaya yavaş yavaş başlıyoruz" diye not düştü ismi belirtilmeyen günce yazarı 4 Mayıs'ta. ivan'ların öncelikle daha tombul kadınların peşine düştüğünün farkına varılması, belli bir schadefreude yani başkasının acısına sevinme duygusu sağladı. Savaş sırasında zayıflamayanlar, genellikle Nazi Partisi görevlilerinin ve ayrıcalıklı konumlardan yararlanan diğer kişilerin eşleriydi. Günce yazarının saptamasına göre, tecavüz toplu bir tecrübe haline gelmişti ve dolayısıyla insanların kendi aralarında topluca üstesinden gelmeleri gerekirdi..."
Seferi Eşler
"...Tecavüzün tanımı, bulanıklaşarak cinsel zorlamaya dönüşmüştü. Kadınlar açlıktan ölmekle karşı karşıyayken, bir silah ya da fiziksel şiddet gereksiz hale geldi. Bu durum, Almanya'da 1945'te tecavüzün evriminde üçüncü aşama olarak nitelendirilebilir. Dördüncü aşama, birçok Sovyet subayının "seferi eşler"in yerine geçen, Alman "işgal eşleri"nde karar kıldığı garip bir dost hayatı biçimiydi. Sovyetler Birliği'ndeki asıl eşler, "seferi eşler"i duyunca çok kızmışlardı ama yeni yönelimden haberdar olunca kapıldıkları aldatılmışlık duygusu sınırsızdı. Sovyet yetkilileri de Alman metresleriyle birlikte kalmaya niyetli bir dizi Kızılordu subayının, anavatana dönüş vakti geldiğinde firar etmesi karşısında dehşete düşüp çileden çıktı..."
Duygusal Ev İhtiyacı
"...Almanlar daha az özgecil sayılacak bir yiyecek yardımı biçimi karşısında şaşkınlığa uğradı. Sovyet askerleri ellerinde et parçalarıyla çıkageliyor ve ev kadınlarına bir pay alma karşılığında bunları pişirmelerini bildiriyorlardı. Bütün askerler gibi, istedikleri şey, gerçek bir evin gerçek bir mutfağında "ayaklarını bir masasının altına uzatmak"tı. Yanlarında her zaman içki de getiriyorlardı. Yemekten sonra herkes resmi bir havada barışın şerefine içiyor ve ardından askerler "hanımlar için" bir kadeh kaldırılmasında ısrar ediyorlardı..."

Review to come..
Yet another brilliant addition to my collection of Antony beevors books.

In two words: utterly compelling. Antony Beevor's widely praised account of the ultimate battle for the heart of the Nazi Reich, and the pure horror of it all, is a book worthy of high praise indeed. The scene is ably set in the opening chapters with the setting of the various battle orders, the intricacies of the political machinations in fearsome effect, and the descriptions of lives interrupted on the home fronts; Beevor expertly brings the reader with him into the new year of 1945 as the final battle for Europe's fate is about to play out. As the front moves ever nearer to the Reich's own frontiers the Soviet political officers and the commissars tell their charges that the Germans had -

"...sown the wind, and now they are harvesting the whirlwind."

The overwhelming sense is one of 'total war'. Nevertheless, his approach is one that manages to keep the facts clear and uncluttered, and the potentially complicated maneuverings of multiple military units are brought across to the reader without confusion. The book also succeeds in that it gives the reader a good impression of the human aspects of the conflict.

The research for this book must have been a labour of love of sorts, as the amount of detail imparted from such a wide variety of first-class primary sources is very impressive. From the archives of the former Soviet Union and the two Germanies, as well as those of British, US, French, Swedish and countless other origins, the author manages to convey with complete authenticity the experiences of those involved at every conceivable level of the 20th century's defining event.

The use of source material - a combination of diaries, letters to or from the front, memoirs written at a distance of years, interviews during PoW interrogations - is highly effective at getting across the sheer size and impact of the whole conflict in Europe. We hear the voices of individual 'normal' people (peasants, conscripts, the urban poor and the middle classes alike) as frequently as those of the generals, politicians, or the privileged few. Writers and journalists such as Vassily Grossman are often reporting from the front (or sometimes more interestingly from just behind the front). At once you are in the icy trenches or the firing positions with the Soviets' 1st Guards Tank Army, the next you are in the operations room of an opposing German Panzer division, or a retreating SS regiment.

The reader has the dubious privilege of being privy to the Machiavellian orchestrations of Stalin and Beria, as they play off the competing rivalries of Generals Zhukov and Koniyev against each other for both egotistical and self-serving strategic reasons; as well of course as the persistent mutual mistrusts of the Red Army's front line units with those of the party's NKVD political detachments. I had not previously been quite so aware either of quite how much contempt Stalin had for his leading generals, and how despicably he wouldn't hesitate to treat them when he considered it politically expedient to. Obviously he shares this odious trait (along with countless others) with his opposite number in Berlin.

Similarly, the chaos and mayhem afoot in the various German organisations: of the Reich, the Nazi Party, the SS, and the different branches of the armed forces becomes clear. The disorder and sense of an empire collapsing all around, while Hitler fiddles in his 'Fuhrerbunker' is at once both a fascinating and grimly captivating thing to behold. I found myself wondering quite what Uncle Dolfi (as the Goebbels children called their leader) thought to himself as he sat in his quarters, resting between blood vessel bursting fits of temper at the daily strategic conferences, staring at his favourite portrait of Frederick the Great...

Less frequently we are kept reminded that this is indeed a world at war, and the picture will momentarily broaden to include aspects of the various alliances and the varying degrees of cooperation or sometimes non-cooperation. The ever-present paranoia on the part of Stalin towards Roosevelt and particularly Churchill becomes an increasingly noticeable element in the story of the race to Berlin's conquest. Nevertheless, the story of the western allies' advance across the Rhine and into the heart of Germany is referenced when relevant to the narrative. The roots of the looming Cold War face-off between the western allies and the Soviets are clearly visible here. The grisly downfall unfolds in more or less chronological order as the chapters rotate from one aspect of the conflict to the next.

The now well documented horrors of the Nazi Holocaust are not a central theme in this book, as it is more a case of the different camps' liberations being acknowledged in the narrative as they occur during the course of the Germans' hasty and destructive withdrawal from the advancing armies. The book is certainly not for the fainthearted though as there are necessarily countless and almost relentless accounts of the many horrors conducted by all sides in this war - in particular the many atrocities towards the civilian populations by the Red Army. (The German forces had of course "sown their wind" as they Blitzkrieged their way across the continent between 1939 and 1942, to say nothing of their monstrous racial atrocities.) Beevor tackles the subject of rape by Soviet soldiers head on. He notes that the victims were not restricted to German women, but that many Soviet or Polish citizens, including former concentration and prison camp inmates (some Jewish survivors among them too), were also brutally attacked. He actually defines four distinct stages of this most awful of crimes: The first when the initial wave of advancing soldiers occupies a civilian area; the second when the vanguard moves on and the following wave of combat units arrives (often the most indiscriminate and horrific of the phases); the third and fourth stages as with the war's end, the horrors of survival for some women in post-Nazi Germany include committing themselves to the 'protection' of one particular Red Army soldier or other. Certainly not easy subject matter at all, and not without academic controversy either, but I think that Beevor covers the subject as sensitively as could be reasonably expected.

I listened to the audiobook edition, read superbly by British actor Sean Barrett. His voice is somewhere between Olivier (think BBC's 1970s "The World at War") and Burton's noble authority. Never a distraction, and often enhancing somehow the authenticity of the whole production. I loved the way he says the Russian and German generals' names, especially "Rokossovsky"! Also the subtle accenting he put on occasionally when quoting the slogans of advancing/retreating troops for example. I realised early on that I would need to get out a decent map of Germany to help me picture the movement of the various events as the Germans capitulated, though a quick check online tells me that the print edition has reasonably good maps of the key stages covered.

Maybe my 'review' should have ended after the first sentence, I'm not sure. But for anyone with an interest in the history of modern Europe, or in the dehumanisation that accompanies warfare - and the everyman's and everywoman's experience of that process, this book is a must.