Impressive read...years ago already. Updating my library.

I reread this really well-known and very popular memoir. The first time I read it, I found Mr. McCourt's childhood exhausting and bleak, with cloying language that sometimes left me rather bored and hating that its the cliched vision of a scrappy childhood, triumphing over adversity, and eventually moving to America.

However, on this second read, I found Mr. McCourt's language and prose to be humorous and generous. He loves his family so much, especially his mother, the spirited title heroine of the autobiography; his alcoholic father Malachy, his brothers Malachy, Michael, and Alphie; deceased siblings Margaret, Eugene, and Oliver; grumpy Aunt Aggie, generous Uncle Pa, harsh Grandma Sheehan- all memorable family members of the Sheehan/McCourt families.

At the end of this book, it ends where it began- in New York; where all dreams come true, and the one true place if one can make it.

The memoir is a triumph over adversity, and a testament to Mr. McCourt's strength in his pathos of depicting his Dickensian childhood.

Это книга мальчика, который выжил — в беднейшей большой ирландской католической семье. В этой книге нет ни одного злого человека (ну, кроме бабули и парочки монахов-иезуитов), в ней все умеют с блеском рассказывать истории и пришивать сикось-накось велосипедные шины к истоптанным подмёткам, здесь тёплый второй этаж зовётся "Италия", а в пустынном тифозном крыле больницы запросто можно выучить парочку стихотворений.

Я считаю, что аудиокниги — замечательное изобретение человечества, хотя бы за то, как читает Нил Гейман, за Midnight in the Garden of Good and Evil, за Фрэнка Маккорта, который поёт все песни своего отца и читает каждый, даже самый трагический, абзац так, будто вот-вот рассмеется.

Конечно, это книга разобьёт вам сердце.

Все лучшие в мире книги так делают.

خيلى دوستش داشتم، جا داره از ترجمه‌ی دقیق و خوب گلی امامی هم بگم که طنز متن رو نگه داشته بود و لذت خواندن رو دوچندان كرده؛ كتاب صادقانه و جذابى هستش

اجاق سرد آنجلا اتوبیوگرافی نویسنده تا سن بیست سالگی و ابتدای مهاجرتش از ایرلند به امریکا رو شامل میشه که همزمان با رکود بزرگ و جنگ جهانی دوم بوده . پدر الکلی و بیعار فرانک هرگز تلاشی برای نجات دادن خانواده ش از اون همه فلاکت ناشی از بی پولی نمی کنه .. روایت فرانک صادقانه به نظر میاد و چیزی که جلب توجه می کنه لحن طنز و بی خیال نویسنده برای بازگویی اون همه بدبختیه . برام جالب بود که انگار راوی هم با گذر زمان بزرگ می شد. زبان راوی زندگی ده سالگی فرانک به اندازه ی همین سن متفاوت از زبان راوی هجده سالگی فرانک بود چیزی که باعث می شد من با عمق بیشتری بتونم اوضاع رو از دید فرانک متصور شم.

تا پایان کتاب اون طور که انتظار داشتم نویسنده هرگز پدرش رو به عنوان مقصر اصلی اوضاع معرفی نکرد . حتی اون طور که شایسته بود بد مادربزرگ و خاله و داییش رو هم نگفت . فکر می کنم از سیاستش بود که فقط همه چیز رو صادقانه روایت کرد و با سپردن قضاوت به خواننده ، حس همدردی بیشتری رو از طرف خواننده با خودش همراه کرد. پدری که ممکن بود روزها گرسنگی بچه ها رو ببینه ولی باز هم ناچیزترین درآمدش رو تا قرون آخر صرف الکل کنه و فامیل های نزدیکی که می تونن اون همه فلاکت و گرسنگی رو ببینن و باز هم از خودشون دفعت کنن و نه تنها کمکی نمی کنن بلکه با زخم زبون داغ مصیبت رو بیشتر کنند.
ایرلندی که مک کورت تصویر می کنه پس از مدت ها مبارزه با انگلستان آزاد شده ولی این طور القا می کنه که انگار مبارزات ارزش نداشتن و از ایرلند فقط سرزمینی برجا گذاشته که ملتش دارن تو فقر دست و پا می زنند . تفکرات مک کورت اصلا میهن پرستانه به نظر نمیاد. مذهب هم خیر چندانی براش نداشت و غیر از اضطراب بعد از ارتکاب کوچیک ترین کارهای زشت و استرس این که " وای من الان به این گناهم اعتراف نکردم و با کله میرم جهنم "فایده دیگه ای براش نداشت. دو جای داستان هم که کلیسا با صراحت فرانک رو از خودش می رونه یه بار برای خدمت و یه بار هم برای پذیرش دبیرستان و ادامه تحصیل !!! اگه برای ترس از پیوستن کاتولیک ها به پروتستان ها نبود کلیسای کاتولیک همون چندرغاز کمک خرجی بیکاری رو هم بهشون نمی داد هر گز . متاسفانه تو داستان متوجه می شیم که جنگ که برای خیلی ها بدبختی و مرگ و مصیبت اورده بود برای خیلی از ایرلندی های فقیر به واسطه ی ایجاد کار تو کارخونه های اسلحه سازی و ارتش و .... خوشبختی به همراه داشته که خب تناقض جالبیه . ادم نمی دونه ارزوی تموم شدن جنگ رو داشته باشه یا ادامه دار شدنش رو
...

دیگه این که از اونجایی که رویای همه زندگی فرانک مهاجرت به امریکا میشه و به هر کاری برای رسیدن به این آرزو دست می زنه تا هدفش رو محقق کنه خیلی خوشم اومد . کتاب ظاهرا جلد دومی داره که امیدوارم پیداش کنم و همچنین آرزو دارم که تو امریکا از فلاکت هاش کم بشه که بعید می دونم

احتمالا این بدترین و نامنظم ترین ریویویی هست که تا به حال نوشتم ولی با خودم گفتم بهتر از ننوشتنه :دی

والسلام

(review in English below)

4,5*

Este foi mais um daqueles livros que estava na prateleira à espera que eu tivesse coragem para lhe pegar, por achar que ia ser uma leitura deprimente, dado o tema.

Afinal nada havia a recear. Apesar da miséria e do sofrimento que estão presentes ao longo de toda a narrativa, a forma como o autor conta as suas peripécias durante a infância e adolescência é maravilhosamente cativante, conseguindo dar um tom cómico à desgraça, um pouco à maneira de Charlie Chaplin.

Fiquei com vontade de ler os outros dois volumes que se seguem a este e também de ver o filme, de 1999, realizado por Alan Parker, com música de John Williams (nomeado para os Óscares e para os Globos de Ouro para melhor banda sonora) e com Emily Watson no papel de mãe do autor.

Muito bom e muito recomendável.

4.5 stars

This was another one of those books sitting on the shelf, waiting for me to have the courage to pick it up because I thought it would be a depressing read, given the subject.

But there was nothing to be feared. In spite of all the misery and suffering throughout the narrative, the way in which the author tells his mishaps during childhood and adolescence is absolutely captivating, as he manages to put a comical spin to tragedy, somewhat like Charlie Chaplin.

Now I want to read the other two volumes following this one and I also want to see the movie, from 1999, directed by Alan Parker, with music by John Williams (nominated for an Oscar and a Golden Globe for Best Original Score) and starring Emily Watson as the author's mother.

Very good and highly recommended.

یه کتاب عالی پر از درد و غم و بدبختی...
اینکه فقیر باشی و گرسنه... اینکه کاتولیک باشی و با احساس گناه دائمی...اینکه خودت کودک باشی و گرسنگی کشیدن برادرای کوچکترت به جای بازی و شیطنت دغدغه ت باشه...اینکه گدایی کردن مادرت رو دیده باشی...اینکه درک کنی مادرت برای داشتن سرپناه به چه کارهایی باید تن بده... اینکه یه پدر دائم الخمر داشته باشی که سرکار هم که میره روزی که حقوقش رو میگیره تا نیمه شب که پولش تموم شه برنمیگرده...اینکه مجبور شی دزدی کنی اونم از آدمی که همیشه باهاتون مهربونه...اینکه تو اوج این بدبختیا هی فرشته پله هفتم براتون خواهر و برادر بیاره :-)
فقط یکی از اینها میتونه یه زندگی رو تلخ کنه چه برسه به اینکه همه ی اینها با کلی بدبختیه دیگه رو سرتون خراب بشه.
در نهایت آدم سختیهای زندگی خودش ‌به نظرش مسخره میاد...

Before I get too deep into my review, let me just say this: "Angela's Ashes" is one of the most depressing books I have ever read. That said, it is also fascinating, heartbreaking, searingly honest narration told in the face of extreme poverty and alcoholism. This absolutely entrancing memoir follows an Irish-American-Irish-American (more on this later) boy who comes of age during the Depression and the War years in a country gripped in the stranglehold of the Catholic Church, tradition, rampant poverty and unemployment, and the seemingly ubiquitous curse of the Irish: alcohol.

Young Frank McCourt is born in American barely five months after his parents were wed. (Naturally, he will ask later about the math.) His father squanders the family's wages at the pubs and soon the family (with new children seeming to drop on a regular basis) moves back to Ireland. Frank and his family move from slum to slum as his father drifts aimlessly from one job to the next and from one pub to the next, coming home at midnight to rouse his boys from bed, making them promise to die for Ireland. Everywhere for Frank is misery: at school, at home, in the weather, in the dreary conditions of Limerick, and in a fiercly pious populace. Forced to be a man long before most kids even have a paper route, Frank is soon working to supplement whatever his mother can get handed from the government or begging while his father is off working and drinking in England's wartime industries. Frank dreams only of returning to America, where "everyone is a movie star."

This novel is so incredibly heartbreaking not only because it is true, but because it highlights the devastating conditions faced by millions (and which sadly continue). The work is a stinging indictment of alcoholism without being a polemic, merely a recollection of what was everday life of the narrator's family, courtesy of his father's drinking. McCourt's supreme strength is in narrating the book through the eyes of his younger self rather than as an adult commentating or proselytizing about what he saw and did as a young man. The young Frank makes choices out of survival instincts and simply because they seemed right at the time (i.e. stealing to eat while promising himself to pay it all back later). On top of the normal perils of adolescence--sexual awakening and social awkardness--Frank, and countless young people like him, needed to grow up far too early to stave of homelessness for himself and his family in the absence of his drifter, drinking father. And ultimately, it is also the quintessential immigrant story of saving up enough to leave the Old Country behind in pursuit of a better life in America.

Approach "Angela's Ashes" with both caution and an open mind. Bring tissues and try not to condemn. Be like young Frank: Observe without damning.

می‌گوید توی خانه هیچ‌چیز خوردنی پیدا نمی‌شود،حتی یک تکه نان،و وقتی خوابش می‌برد من روزنامه‌های چرب را از زمین برمی‌دارم.صفحه‌ی اولش را میلیسم که تمامش آگهی فیلم‌های سینمایی و ... است.عناوین درشتش را می‌لیسم.آگهی‌های تسلیت،شعرهای غمگینِ یادبود اموات،صفحه‌ی ورزشی،اخبار بورس و قیمت روزتخم‌مرغ و کره را می‌لیسم. آن قدر روزنامه را می‌لیسم که حتی ذره‌ای چربی رویش باقی نمی‌ماند. نمی‌دانم فردا چه خواهم کرد.
#اجاق_سرد_آنجلا
#فرانک_مک_کورت
#ترجمه#گلی_امامی

Mărturisesc că am citit-o aproape până la final ca pe un roman, deși știam că sunt memorii, dar mi s-a părut că e ficționalizat destul de mult. A fost doar intuiția mea. Apoi am citit că a existat o controversă destul de puternică după ce a câștigat Pulitzerul, oameni menționați în carte au spus că a exagerat sărăcia familiei și a orașului Limerick.
Probabil nu vom ști niciodată cât e patriotism local al iralndezilor care susțin că orașul lor nu a fost niciodatâ atât de obscen de sărac și cât a plusat McCourt ca să impresioneze. Dar să impresioneze a reușit, cel puțin în cazul meu.

فرانک مک‌کورت «فقر» را در این کتاب فوق‌العاده به تصویر کشیده است؛ خواننده با تمام وجود با آن آشنا می‌شود و همدردی می‌کند.‌
در تمام طول کتاب، منتظر باریکه‌ای از امید و روشنایی بودم که فقر و بدبختی تمام شود و در آخر هم با ناامیدی و تاریکی مواجه می‌شدم. انگاری که واقعا فقر و مصیبت‌هایی که با خود به همراه می‌آورد تمامی ندارند و فرد «محکوم به فنای ابدی» هست.
منتظر این بودم که پدر خانواده از خرج کردن تمام حقوقش در میخانه دست بردارد و حقوق چند پنی‌اش را به خانه بیاورد و فرانکی، مادرش و برادرهای کوچکش بتوانند ذغال بخرند و با آتش خود را گرم کنند و تکه‌ای نان سرخ شده بخورند اما ... .
مک‌کورت تعصبات بی‌جا در مورد دین، مذهب و وطن را با طنز و کنایه به خوبی هر چه تمام‌تر نقد کرده است و بسی از آن لذت بردم.
به قلم نویسنده پنج ستاره اما به خاطر ترجمه و ویراستاری کتاب که پررررر است از اشکال و نامفهومی، یک ستاره کم می‌کنم.

پ.ن.: فکر می‌کردم اجاق سرد آنجلا از اولین کارهای ترجمه گلی امامی باشد و برای همین آنقدر اشکال دارد اما در کمال تعجب، اینطور نیست و برایم جای سوال است!

What makes this book special and makes it evocative of the era, is not just the painful details of a poverty-stricken Irish Catholic childhood lived during World War II, but the beautiful voice of the young Frank McCourt. The man, the writer of this book, the adult Frank McCourt, brings his youthful self alive in a way that brings the reader into direct contact with the author as a child.

The details of McCourt’s life and the things that young Frank notices evoke a certain era, and certain struggles that have been well documented both in fiction and non-fiction. But no one produced a young Frank McCourt. This character, real and reanimated, leaps from the pages to join the reader’s household.

Like few other books I’ve read, Angela’s Ashes is a cure for loneliness. When you read this prize-winning memoir, you’re not alone, but instead have young and humorous Frank standing over your shoulder telling you what mam says and what da says. In this classically dysfunctional Irish Catholic family the parents advice rarely agrees leaving little Frankie to figure life out for himself—another archetypal element from the Irish Catholic childhoods of a few generations ago.

This book transcends the genre, making it fully deserving of the attention and prizes lauded to it and its author.