I really like the metaphor Joseph sets up of going to the heart of darkness being a drip to the dark jungles of Africa and finding a madman at the heart. He is charismatic and has basically become the leader of a tribe and using them for promoting violence for his own end. Stealing valuable resources.

So many modern stories use this outline to tell the horrors that happen in colonization still. It really is a powerful story.

BUT, I don't think his writing style is very good. I mean, his ideas are great and he has some great lines, but the whole tale is told by the narrator, Marlow and he is telling someone about to go on a voyage this story from the past when he went into the Congo. It's all a story told. Almost all the paragraphs are very long One paragraph could be a whole page long.

In one paragraph, he might have 3 or 4 people speaking and quoting them in the same paragraph and it is difficult to understand who is doing the talking. I mean we know who is talking, but I mean who is saying what in the paragraph. I'm not saying it's the best story, but Anne Rice's 'Interview with a Vampire' does a great job with this way of writing someone who is telling you a story. You can understand what the character is saying and who is talking. I like the way Anne used double quotes and she broke up the paragraphs like someone was speaking. She also comes back to the present and we see what's going on with the person and interviewer before going back to the story to remember the device being used. Joseph has a great story here, but I really don't like his writing style.

I'm not saying my writing is great, but I do read extensively. It was kind of a mess the way he did it. I say there is still brilliance in his writing and the layers he puts in the story. I don't want to take away from that, but his paragraph structure is a mess. I have been told by many people and heard professional writers say that you want to see as much blank page as words on the page, because that means there is dialogue. Looking at the page, it was almost all words. The average page has 2-3 paragraphs.

Anyway, I was going to give this 3 stars or less, but I did discuss this with my dad and he reminded me how much is actually in the book. I had to give it more stars. I still have the problem with his writing structure, but oh well.

(Book 780 From 1001 Books) - Heart of Darkness, Joseph Conrad

Heart of Darkness (1899) is a novella by Polish-English novelist Joseph Conrad, about a voyage up the Congo River into the Congo Free State, in the heart of Africa, by the story's narrator Charles Marlow.

Marlow tells his story to friends aboard a boat anchored on the River Thames.

This setting provides the frame for Marlow's story of his obsession with the ivory trader Kurtz, which enables Conrad to create a parallel between "the greatest town on earth" and Africa as places of darkness.

عنوانهای چاپ شده در ایران: «دل تاریکی»، «در اعماق ظلمت»؛ «قلب تاریکی»؛ نویسنده: جوزف کنراد؛ انتشاراتیها (امیرکبیر، کتابهای جیبی، اکباتان، کلبه، سمیر، نیلوفر، علمی فرهنگی) ادبیات؛ تاریخ نخستین خوانش ماه مارس سال 2002میلادی

عنوان: دل تاریکی، جوانی؛ نویسنده: جوزف کنراد؛ مترجم: محمدعلی صفریان؛ تهران، امیرکبیر، کتابهای جیبی، 1355؛ در 211ص؛ «جوانی از ص 9، تا ص 64»، «دل تاریکی از ص 65، تا ص 211»؛ موضوع داستانهای نویسندگان بریتانیا - سده 20م

عنوان: در اعماق ظلمت؛ نویسنده: جوزف کنراد؛ مترجم: فریدون حاجتی؛ تهران، اکباتان، 1365؛ در 184ص؛ چاپ دیگر تهران، کلبه، 1381، در184ص، شابک 9647545168؛ چاپ دیگر تهران، سمیر، 1386؛ در 184ص؛ شابک 9789648940534؛

عنوان: دل تاریکی؛ نویسنده: جوزف کنراد؛ مترجم: صالح حسینی؛ تهران، نیلوفر، 1373؛ در 190ص؛ شابک 9644481682؛ چاپ سوم 1389؛ چاپ چهارم 1393؛ شابک 9789644481680؛

عنوان: قلب تاریکی؛ نویسنده: جوزف کنراد؛ مترجم: کاوه نگارش؛ تهران، علمی فرهنگی، 1394؛ در هشت و 123ص؛ شابک 9786001219733؛

چکیده داستان: ملوانی به نام «مارلو» از دوران کودکی، دلتنگ رودی بزرگ است، که در منطقه ‌ای کاوش ‌نشده، در «آفریقا» جاری است؛ سال‌ها بعد، شرکتی که مأمور کاوش در آن منطقه است، فرماندهی یک کشتی ویژه ی حمل «عاج» را، به او می‌سپارد؛ «مارلو»، پس از سفری توانفرسا، و تمام‌ نشدنی، و کابوس‌گونه، سرانجام موفق می‌شود، تا در ژرفای منطقه، به کمپ شرکت برسد؛ اما همه چیز را آشفته، و در هم‌ ریخته، و مرموز می‌یابد؛ سکوت مرموزی بر بومیان ساکن آنجا حاکم است؛ «مارلو» به جستجوی نماینده ی شرکت، به نام «مستر کورتس» می‌پردازد، اما خبری از او در دست نیست؛ «مارلو» براساس نشانه‌ ها، به ژرفای جنگل‌های وحشی می‌رود، و در آنجا «کورتس» را، در حالتی که به «الاهه»، و خدای قبایل وحشی بدل شده می‌یابد؛ «کورتس» که با اندیشه ی دعوت وحشیان به «مسیحیت»، سفر خود را آغاز کرده بود، سرانجام به خدایگان، و رئیس رقصندگان، و قربانی‌ کنندگان قبایل وحشی، بدل شده؛ او بارها کوشیده، تا بگریزد، اما وحشیان، او را یافته، و حاضر نمیشوند، «خدای سفید» خود را، از دست بدهند؛ او اینک در حالتی نیمه ‌دیوانه، و در حال مرگ، با «مارلو» روبرو می‌شود؛ «مارلو» می‌کوشد او را راضی کند، تا با او بیاید، اما او دیگر حاضر نیست؛ «مارلو» او را به ‌زحمت، و با زور همراه خویش می‌کند، اما در کشتی، «کورتس» می‌میرد؛ پایان‌بندی داستان، با رقص زنی عریان، از قبایل، و یافتن بسته ی نامه های متعلق به نامزد «کورتس»، از سوی «مارلو»، خوانشگر را، درگیر تردیدهای بزرگ می‌کند؛ «مارلو» می‌رود تا آن نامه‌ها را به آن زن برساند، اما در برابر خود، زنی را می‌یابد، که قادر به ایثار و ایمان و رنج است، و با یاد گم‌شده ‌اش، به زندگی ادامه می‌دهد؛ «مارلو» قادر نیست، حقیقت زندگی، و مرگ «کورتس» را، بیان کند، و تنها به زن اطمینان می‌دهد، که «کورتس» در واپسین دم حیات، به یاد او بوده، و نام او را بر زبان رانده ‌است

بزرگوارانی همچون جنابان آقایان: «صالح حسینی»، «کیومرث پارسای»، «احمد میرعلائی»، «حسن افشار»، و «پرویز داریوش»،‌ به ترجمه ی آثار «جوزف کنراد»؛ به واژه های پارسایی پرداخته‌ اند، کتاب «دل تاریکی»، در سالهای آغازین سده بیستم میلادی ـ سال 1902میلادی ـ نوشته شده، چاپ نخست آن به روایتی در سال 1355هجری خورشیدی، در کشور ما منتشر شده است

نقل از متن «دل تاریکی» نوشته ی «جوزف کنراد»: (یادم هست که یکبار به ناو جنگی­ ای برخوردیم، که دور از ساحل لنگر انداخته بود؛ تو بگو یک آلونک هم آنجا نبود، و ناو جنگی به بوته­ ها توپ شلیک می­کرد؛ معلوم شد که «فرانسوی»­ها در آن دوروبرها، به یکی از جنگ­هاشان سرگرمند؛ پرچم ناو جنگی، همانند لته ­ای شل­ و ول می­افتاد، لوله ­ی توپ­های بلند شش اینچی، از همه جای بدنه ­ی کوتاه ناو، بیرون زده بود، امواج چرب­ و چیلی و پر از لجن، کاهلانه ناو را بالا می­انداخت، و به پایین ولش می­کرد، و دکل­های کوچولوی آنرا نوسان می­داد؛ این ناو در آن بی­کرانگی تهی زمین و آسمان و آب، ایستاده بود، ‌که معلوم نبود برای چه آنجاست، و توی قاره­ ای توپ می­انداخت؛ از یکی از توپ­های شش اینچی، تاپ، گلوله­ ای درمی­رفت، شعله­ ی کوچکی زبانه می­کشید و محو می­شد، ذره­ ای دود سفید ناپدید می­شد، پرتابه­ ی ریزی جیغ خفیفی می­کشید، و هیچ اتفاقی نمی­افتاد، امکان نداشت که اتفاقی بیفتد؛ نشانی از دیوانگی، در این ماجرا بود، و معرکه، حالتی حزن­ آور، و هم خنده ­آور داشت، به گفته­ ی یکی از سرنشینان کشتی هم، که به لحن جدی اطمینانم می­داد اردوگاه بومیان، ‌که آن­ها را دشمن میخواند، جایی پنهان از نظر قرار دارد، این حالت را از بین نبرد)؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 05/07/1399هجری خورشیدی؛ 04/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

There are only a couple of points I would like to add to this excellent review here - http://www.goodreads.com/review/show/... - and even then, mostly nothing of substance. It is twenty odd years since I first read this and didn’t read it again this time, but listened to Kenneth Branagh’s remarkable reading of it. It is hard to imagine this book was written by someone whose first language wasn’t English.

The Company is fascinating in this book – how if you want to create a situation that is blind to the evil it is committing you bureaucratize it. The banality of evil so often comes with printed forms and regulations and far too often we become so maddened by these that we completely ignore the remarkable inhumanity all this supports.

This is a book that refuses to let you forget that it is a remembered dialogue – most of the book is paragraph after paragraph in quotation. But it ends with this ambiguous statement.

Marlow ceased, and sat apart, indistinct and silent, in the pose of a meditating Buddha. Nobody moved for a time. "We have lost the first of the ebb," said the Director, suddenly. I raised my head. The offing was barred by a black bank of clouds, and the tranquil waterway leading to the uttermost ends of the earth flowed somber under an overcast sky—seemed to lead into the heart of an immense darkness.

And here I am mostly interested in the Director. Here we get to see the response of two people to this most remarkable tale. We have the narrator who has lovingly been able to reproduce it word perfect after one hearing and we have the Director who is, I assume, somewhat annoyed at having missed the first ebb and is keen to be getting on his way. There is no accounting for what will touch our soul and what will resinate.

The most interesting part of the book for me is the Russian. Here you have a man who can look at all of Kurtz’s excesses – and they have been many, and clearly not just the heads on poles all facing his house – a man who Kurtz had threatened to kill, but still someone who considers him godlike. We do so love our heroes to be terrifying. Even Obama in our day with his drones, I’m afraid.

This is a remarkable book. It seems remarkable too that the lines that are remembered most from this, ‘The horror! The horror!’ and 'Mistah Kurtz—he dead.' Might be remembered over say, 'Exterminate all the brutes!’ Perhaps we can only take just so much darkness.

You can read a mountain of historical/sci-fi novels and still not understand how the world works…

The Missing:
--I got more out of the first pages of (nonfiction) King Leopold's Ghost: A Story of Greed, Terror, and Heroism in Colonial Africa (which has its own limitations, see link) than this book, and both are highly readable so we cannot use the excuse of not wanting to read an academic textbook.
--I have heard several times the leftist critique of reading Charles Dickens, which may give you a visceral sense of the symptoms (often through micro character-analysis) but rarely offers systemic, structural analysis (property rights, accumulation processes, crises/contradictions, value systems/externalities, etc.), thus:
1) Re-enforcing hegemonic liberal myths we live by regarding "the market", "the state", "the individual", "human nature", "stages of development", cultural hierarchies, etc.
2) Obscuring avenues for systemic change, offering only liberal charity/petty redistribution.

--George Orwell's Animal Farm and 1984 are also prominent examples, where liberal schoolchildren not educated in critically analyzing actual history are easily swayed by elegant fairytales. This is not to say Orwell's works should be ignored; they just need to be carefully analyzed in their historical and social context, ex. Blackshirts and Reds: Rational Fascism and the Overthrow of Communism
--Not all propaganda needs to be well-written (see Hitler and Ayn Rand's manifestos; see The Reactionary Mind: Conservatism from Edmund Burke to Donald Trump), but I would expect some to be.

--Thus, in my pursuit to learn geopolitical economy I do not invest much time anymore to fiction. There are several classics I revisit as artistic thought-experiments, but even then I am mostly reading for fun.
--That said, I am inspired by Yanis Varoufakis (more on the materialist side; Talking to My Daughter About the Economy: or, How Capitalism Works—and How It Fails) and David Graeber (more on the idealist; Debt: The First 5,000 Years) use of fables to illustrate and emphasize more abstract concepts in political economy.
...as well as Varoufakis' recent foray into "sci-fi" (Another Now: Dispatches from an Alternative Present). Just compare the latter's substance with the reverse process (sci-fi writer turning to non-fiction speculation, like The Ministry for the Future)! Yes, I am neglecting the nitpicking of fictional characters/plot.
...Perhaps the author with the most success in bringing both realms to life is Arundhati Roy: nonfiction (My Seditious Heart: Collected Nonfiction) and fiction (The God of Small Things)...

--For an interesting summary of this book's (lack of) influence during its time and the ivory tower scholasticism that piled on afterwards, see message #11 in the comments section below.
--This book took forever to get going; I was half-way through before awaking from my stupor. I’m not going to try and squeeze liquid from stone. No high-school book report like some do on Goodreads, nor a scholarly literary critique (sorry Edward W. Said); this book was a filler during commutes back from work when my mind needed a reset. Had I not spent my wage labour day draining my mental battery and social imagination, I would be better served catching up on these under-read critical nonfiction gems:

--macro:
-Capital and Imperialism: Theory, History, and the Present
-Perilous Passage: Mankind and the Global Ascendancy of Capital
-The Overthrow of Colonial Slavery
-The Apocalypse of Settler Colonialism: The Roots of Slavery, White Supremacy, and Capitalism in 17th Century North America and the Caribbean
-The World and Africa: Inquiry Into the Part Which Africa Has Played in World History
-Red Star Over the Third World
-Killing Hope: U.S. Military and C.I.A. Interventions Since World War II
-The Jakarta Method: Washington's Anticommunist Crusade and the Mass Murder Program that Shaped Our World
-Washington Bullets: A History of the CIA, Coups, and Assassinations
-Struggle Makes Us Human: Learning from Movements for Socialism

--micro:
-Revolution in a Chinese Village: Ten Mile Inn
-Fanshen: A Documentary of Revolution in a Chinese Village
-The Black Jacobins: Toussaint L'Ouverture and the San Domingo Revolution
-Building the Commune: Radical Democracy in Venezuela
-We Are Cuba!: How a Revolutionary People Have Survived in a Post-Soviet World
-Black Reconstruction in America 1860-1880

--re-reading old favorites:
-The Darker Nations: A People's History of the Third World
-The Poorer Nations: A Possible History of the Global South
-Debt: The First 5,000 Years (including the fascinating analysis of how debt relations ensnared in entire colonial chain of exploitation)
-Late Victorian Holocausts: El Niño Famines and the Making of the Third World
-Discourse on Colonialism
-The Divide: A Brief Guide to Global Inequality and its Solutions
-The Veins of the South Are Still Open: Debates Around the Imperialism of Our Time

Proving yet again that doing a concept first will get you immortalized, while doing it WELL will make you an unknown and forgotten writer at best, I also learned that in Conrad's time, people could drone on and on with metaphors and it wasn't considered cliched, but "art." I blame this book and others like it for some of the most painful literature created by students and professional writers alike.

It was like raking my fingernails across a chalkboard while breathing in a pail of flaming cat hair and drinking spoiled milk, meanwhile Conrad is screaming DARKNESS DARKNESS OOOH LOOK AT MY METAPHOR ABOUT THE DARKNESSSSSSSSSSS like a fucking goth on a loudspeaker.

This is a reread, not because of how much I loved the novel, but because I had never realized it was set in the infamous Belgian Congo. In the book, they are not harvesting rubber, but ivory, and the natives are not being systematically maimed, tortured, and killed, as in the real Belgian Congo. Natives are killed in Heart of Darkness by Kurtz in his thirst for ivory, so I guess it's similar. The natives worship him though and the people of the Congo did not worship King Leopold. They hated and feared the white men who worked for him.

There are many differences though between what really happened and the story. Kurtz is seen as insane by the narrator, he's gone over into evil. In this way, Joseph Conrad can be seen as enlightened and prescient; he knows Kurtz is a megalomaniac murderer. In the 1880s, not many people protested this brutal colonization of the Congo. There were some, missionaries and even clerks who worked for the Belgians who did protest, but many were as opportunistic and venal as King Leopold. They were in it for the money and their careers, and despised the native workers as they tortured and worked them to death or killed them outright. Mainly no one cared.

I found this reading much better than my first though, because of Conrad's lovely use of language. English was not his first language either, he was born in Poland, but he is masterful with its use.

Readers beware, there is a casual use of racist terms and ideas that will shock you.

I had thought this was a re-read but, about halfway through, it all started seeming new to me, so perhaps I never finished it the first time round. It wouldn't surprise me – although the book is short, and its plot slight, it somehow contrives to feel extremely dense. Like a pocket Moby-Dick, it begins with a atmospheric Gothic opening and then sort of coagulates into a treacly mass of archaism, narrative grandstanding and morbid watery ruminations.

Conrad is strangely coy about identifying the Congo Free State, perhaps in order to dissuade readers from seeing this as a purely political novel: the Congo is just ‘the big river’, and Brussels is only alluded to as the ‘city that always makes me think of a whited sepulchre’. It isn't quite a novel about colonialism, but it is, along the way, extremely damning about Leopold's pet project, jeering at ‘the philanthropic pretence of the whole concern’ and, famously, redefining ‘the conquest of the earth’ as ‘the taking it away from those who have a different complexion or slightly flatter noses than ourselves’.

To tear treasure out of the bowels of the earth was their desire, with no more moral purpose at the back of it than there is in burglars breaking into a safe.

Turning from this to a modern novel like Tram 83, or to the newspapers, is enough to make you throw up your hands and sigh plus ça change…, like the pretentious fuck you are. But if this were just a worthy polemic it would be no more than commendable; as it is, Conrad's universalising smudges turn it into a kind of parable that takes colonialism's quest to spoil the unspoilt parts of the world, and links it with an interior journey towards man's most atavistic instincts.

At times this works very well, but at times too it verges on the heavy-handed, and the great sensation of portentous mystery is more asserted than demonstrated. What does work well, I think, is the simple but powerful suggestion that Central Africa and Western Europe are not very different from one another, modulo a few details of timescale. Marlow's moody disquisition at the start, on the Romans who first came to Britain, is fantastic – before we've had any mention of Africa or jungles we get this wonderful evocation of some generic legionary in Dark Ages Gravesend, who could

feel the savagery, the utter savagery, had closed round him,—all that mysterious life of the wilderness that stirs in the forest, in the jungles, in the hearts of wild men. There's no initiation either into such mysteries. He has to live in the midst of the incomprehensible, which is also detestable. And it has a fascination, too, that goes to work upon him. The fascination of the abomination—you know. Imagine the growing regrets, the longing to escape, the powerless disgust, the surrender, the hate.

It's no wonder this text has amassed such a huge body of postcolonialist and psychoanalytic exegesis – not all of which, I think, it can really comfortably support. But what it does have is real atmosphere. Like the tale Kurtz whispers on his deathbed, Heart of Darkness seems ‘to shape itself without human lips in the heavy night-air of the river’.

Este livro conta a história de marlow indo aos escritórios do Congo Belga em Bruxelas à procura de emprego na África . Após vários dias e passando por imensos processos burocráticos ele consegue esse emprego e vai então para a África. Ao chegar lá ele fica muito surpreso, pois não é nada do que ele imaginara .O processo civilizatòrio Britânico só trazia para a região exploração econômica, tornando péssimas as condições da população local.Pessoas pobres trabalhando em condições miseráveis...pessoas em pele e osso.
Passado a decepção inicial ele fica sabendo que existia um agente do império Britânico que conseguia explorar grandes quantidades de marfim e ainda ser adorado pelos nativos. Seu nome era Kurtz . A partir de então ele começa a sua busca através dos lugares mais sombrios e selvagens à procura de Kurtz , para que ele diga qual era seu segredo. .como conseguia explorar e ao mesmo tempo ser adorado pelos nativos e selvagens Africanos. Um clássico. ..um livro curto mas maravilhoso!

«Φρίκη, φρίκη »
«Εξολοθρεύσατε όλα τα κτήνη!»

Στην καρδιά του σκότους και στον αφηγητή της (Μάρλοου),το νόημα της ιστορίας δεν βρίσκεται σε καμία περίπτωση μέσα στον πυρήνα της,αλλά απ’έξω, «θαρρείς και το νόημα περιβάλει την ιστορία...».

Αυτό το βιβλίο είναι μια ασύλληπτη τελετουργία, μια δαιμονική πνευματικά μύηση, μια καταληψία.

Η καρδιά του σκότους μπορεί να έχει πολλές ερμηνείες και είναι πολύ φυσικό αφού βρίθει εικόνων και συναισθημάτων.

Όλη η ουσία του βιβλίου επικεντρώνεται στην εμπειρία ενός ναυτικού (Μάρλοου)που συνειδητά επιλέγει να ταξιδέψει στην Αφρική -καταλήγοντας στην καρδιά του σκότους- ενώ συνήθως ταξίδευε στην Ανατολή.

Έτσι ξεκινάει το ταξίδι του Μάρλοου προς το Κονγκό και γίνεται τόσο τραυματικό και φοβερό που μπορεί να θεωρηθεί το πέρασμα του προς την ωριμότητα.

Η αφήγηση του είναι ένα γλαφυρό ονειροπόλημα με πολλούς αναχρονισμούς και αναμνήσεις.
Καθισμένος μέσα στο αγκυροβολημένο σκάφος Νέλλη στις εκβολές του Τάμεση συναντάει το παρελθόν του και το είναι του στην αφρικανική εμπειρία με σκοπό να γνωρίσει τον κ. Κούρτς,τον ηγέτη όλων των συμβολισμών...

Η ονειροπόληση του Μάρλοου είναι μια συνταρακτική αίσθηση για τον αναγνώστη. Ισορροπεί ανάμεσα στο αισθητικό και το επιστημονικό. Το απαλό όνειρο και την καυστική ειρωνεία. Τα συμβολικά γεγονότα και το αιχμηρό συναίσθημα του παραλόγου που καταλήγει μακάβριο και φρικιαστικό.

Φτάνοντας στην Αφρική και πριν ακόμα συναντήσει τη «μορφή» (κ. Κούρτς) έχει κάνει μια κανονική κατάβαση στην άβυσσο.


Εδώ αρχίζει ο Άδης της αποικιοκρατίας.
Μια κόλαση απο βασανισμένα κορμιά,σακατεμένα απο την πείνα και τη δυσεντερία. Τρυπημένα απο σφαίρες ή λόγχες,αλυσοδεμένα και δαρμένα αλύπητα.
Αποκεφαλισμένα σώματα ιθαγενών,θυσιασμένα στο βωμό κάποιων ακατονόμαστων λειτουργιών. Εξυπηρετούν βεβαίως τη φρικαλεότητα των αποικιοκρατών στο Κονγκό.

Κάπου εδώ μπαίνουμε στην σκληρή κοινωνία των αποίκων και την άσπονδη εκμετάλλευση των μαύρων με τόσο μακάβριες λεπτομέρειες που ο αναγνώστης σίγουρα σφίγγει τα χείλη να μην βγάλει και την ψυχή του μαζί με τον αναστεναγμό οργής και θλίψης.

Προχωράμε μέσα στην πυκνή ζούγκλα των μαύρων δαιμόνων που φοβούνται και επιτίθενται.
Η άβυσσος είναι το πολύ σκοτάδι, το απόλυτο σκοτάδι που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στους αποίκους και την κερδοσκοπική τους λεηλασία και σε αυτούς που υπομένουν τα πάνδεινα για την τιμή του ελεφαντόδοντου.

Αιώνες απάτης και φθοράς ανάμεσα στους «πολιτισμένους» και τους «πρωτόγονους».
Το χάσμα των υποταγμένων, η φυλετική ανωτερότητα και η γεύση του θανάτου: ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΑΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΤΗΝΗ. Η τελική λύση..!

Ευτυχισμένοι οι άνθρωποι που ψάχνουν την αλήθεια τους και δεν τη βρίσκουν ή την κρατάνε για τον εαυτό τους.
Η καρδιά του σκότους είναι μια εναλλαγή ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, το καλό και το κακό,την άγνοια και τη γνώση,το πνεύμα και το σκοταδισμό, τον Άνθρωπο και το Κτήνος που θεωρείται ανώτερο λόγω φυλής και χρώματος αλλά δεν το αντέχει.

Σε μια κόλαση γεμάτη «τρελές ψυχές»,οι θεωρητικά ανώτεροι άνθρωποι σε σχέση με τους κατώτερους μαύρους προσκυνητές ματώνουν την πνευματική τους υγεία.
Δεν αντέχουν τη νομοτέλεια της φύσης, τους απογυμνώνει τους πανικοβάλλει. Προτιμούν την ψευδαίσθηση της στεριάς τους και του πολιτισμού τους.

Η Καρδιά του Σκ��τους είναι μια μέθεξη.

Ένα αριστούργημα που πιστεύει στην φαντασία και την πράξη. Που πραγματεύεται-πέρα απο κάθε ματαιότητα που μας περιβάλλει- την ανθρώπινη μοίρα και το φορτίο του καθενός να ανακαλύψει τους στόχους του, να θέσει τους κανόνες για την επιτυχία και να τους ακολουθήσει.


*Συστήνεται με αιρετική επιφύλαξη σε αυστηρούς αναγνώστες χωρίς σκληράδα και σε δαιμονικά δικτυωμένους ονειροπόλους.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Καλή ανάγνωση!!

Πολλούς ασπασμούς!!

Nail in the Coffin

This has to be the worse book written on the subject. Now if only Cormac McCarthy had written it. The verbosity of his writing was grueling. I had to read much of it twice, and still I could not stop my mind from Wandering But I have had this book for years and thought it time to read it, get it out of the way.

The Englishman Marlow walks into the camp where the French are taking out ivory, mostly fossils or ivory that the natives had buried. He sees African men in chains, carrying baskets on their heads. Then he comes upon a scene, much by accident. He needs some shade and heads for the nearest tree, but he will find himself sharing it with the dying for the slave owners had not cared for those they had taken into slavery. They are sick now and had been let lose. Their black skin covers their bones. He sees a man leaning against the tree and hands him a biscuit. The man reaches out for it slowly and holds it in his hand. He is too weak to do much else. His eyes are sunken and almost unresponsive. Then one of these creatures gets up on all fours and crawls to the river, cups his hand and takes a drink. They all look hardly human anymore. Marlow walks away. I thought perhaps that he was the one with compassion. I think this because o his one act of kindness, and while thorught the book he judges the treatment of these slaves as inhumane, I really don’t see it in his other actions, which are nil.

I think that there is going to me more of this book, some redeeming qualities outside of just Conrad telling us the story of colonization and the cruelties of it all. Which perhaps is enough but not enough for me to give it moe than two stars. For me, it is just one more nail in the coffin for mankind.

It was dark. Sleeping hours.
Under the covers, I was wrapped in warmth, comfort, and love. Paul was asleep. I was awake. While in the spooning position, I was reading this Conrad novella....aware of how beautiful our snuggling stillness was.

I’m not sure if “Heart of Darkness”, is considered a masterpiece or not, but it’s definitely a classic. 76 pages.
It’s too dry for my taste in totality...
But....
many of the sentences were sooo gorgeous-that even the ones I didn’t fully comprehend... I was in ‘aw’..
and ‘wow’....
...thinking how in the world did Conrad know to put these words together — so magnificently? Such beauty from simply uniting words with words....while addressing somber themes.

To understand this book in deeper depth ... reviews on Amazon helped.
Thank you to the many who read this before me.

A personal share:
Two days ago I was harshly accused- slammed publicly for being a front line anti- semantic.
It was one of those WHAT????- moments? Was Jerry nuts? I’m Jewish. He’s Jewish. We went to High School together. He crushed on my cousin for years. We are friends.
I’m a Democratic. He’s a Republican. I was a decent student. He was a National Merritt Scholar.

I’m aware that in our election year of 2020, it can be harder than ever to keep friendships with extreme opposing views about politics.

So — I was slammed!
Other friends and my daughter slammed Jerry right back.
“Walk away troll” my daughter wrote.
“Block him others said”
etc etc.
Me: after the initial shock...
I just really wanted to understand why I was the target of Jerry’s anger. I’m not the enemy.
I also said...
“Do not speak to me like that again”.
He listened. I noticed. He ‘didn’t’ attack me again.
Jerry replied with an excerpt he found on the internet to support him backing his views ( fine with me).
I asked for an apology.
So far -nothing - all is quiet on the Facebook thread where I posted a photo of Melania’s military outfit from the Republican Conversation.... next to Hitler’s military uniform. ( an article from the news)

Back to this novella:
In part it deals with good and evil.
So..... it gave me a chance to examine and re-examine my recent ‘Jerry-slam’ experience.

Where is the evil? Where was the good?
Can evil and good unify?
I’d like to think so.

I keep noticing a common theme.... [“The Legacy” by Kirsten Tranter], in my reading recently:
Hurting others
Being hurt.
Aren’t they both just two sides of the same coin?
And if yes...who is the fight really with?

“No joy in the brilliance of sunshine.
Nightmarish scenes are omnipresent, every sound signifies an alarm of danger,
and every sight evokes feelings of disgust and fear”.

Conrad’s talent from the English language — are extraordinary....
Creating mood, atmosphere,
repercussions from the tropical environment, and the darkness of the human soul.

خیلی وقت بود تعریف این رمان را شنیده بودم، آخرین بار در کتابی که اخیراً خواندم (اگر بودا را در راه دیدی او را بکش). حال و هوایی که در نتیجۀ خواندن میرچا الیاده و دیدن مستندهای باراکا و سامسارا در من ایجاد شده بود، ترغیبم کرد که این رمان کوتاه را بخوانم. همزمان موسیقی باراکا و موسیقی های دیگر را در گوش داشتم.

بعد از خواندن رمان، فیلم «اینک آخرالزمان» را یک بار دیگر دیدم. فیلم برداشت آزادی از این رمان است و به جای تصویر خشک و پرتجمّل اروپایی از تمدّن، تصویری آمریکایی از تمدّن عرضه می کند: موج سواری در وسط آتش و گلوله، سوپرمدل های پلی بوی، و انساندوستی آمریکایی: «اول آدم ها را با تیربار از وسط نصف می کنیم، بعد بهشان چسب زخم می دهیم!»

چند نکته راجع به نمادهای داستان

۱. اروپا، گور سفیدشده
کنراد چند بار تمدّن اروپایی را به گور سفیدشده تشبیه می کند، عبارتی که مسیح برای توصیف ریاکاران به کار می برد: «شما به گورهای سفیدشده می مانید که از بیرون نیکو می نماید ولی درون آن از استخوان های مردگان و سایر نجاسات پر است.»
این تشبیه مخصوصاً پس از بازگشت از آفریقا با عباراتی جدیدتر همراه می شود: «دیدن قیافۀ آدم هایی که خیابان ها را به شتاب زیرپا می گذاشتند که از هم پولی بسلفند و پس از آن بروند دست پخت گندشان را بلمبانند و آبجوی مهوّع شان را توی خندق بلا بریزند و بعد بگیرند بخوابند و خواب های حقیر و ابلهانه ببینند، حالم را به هم می زد.»
آخرین نشانه های این اروپا، این زرق و برق ظاهری، در آستانۀ آفریقا، حسابداری است که در میان گرمای کشنده، در میان نیش بی امان حشرات، در میان مردانی که از تب و اسهال می میرند، در میان سیاهپوست هایی که به قلاده و زنجیر کشیده شده اند و تا آخرین لحظۀ حیات از آن ها کار کشیده می شود، در میان لاشه های دیگ های بخار و لوکوموتیوها، اصرار دارد که همچنان یقۀ لباسش آهار داشته باشد، و تمام وقت با کت و شلوار مرتب سر کار حاضر شود. این جاست که آدم با تمام وجود مسخرگی زرق و برق اروپایی را می فهمد، زرق و برقی که کمترین تناسبی با آن چه واقعی است ندارد: گور سفیدشده.

۲. آفریقا، سرزمین تاریکی
در این سو اروپاست با تمام ظواهری که برای فراموش کردن واقعیت برای خود ساخته، و در آن سو آفریقاست با واقعیت عریانش، با تاریک ترین زوایای انسانیت. مارلو می گوید: چیزی که مرا به وحشت انداخت، این بود که این بومی ها با تمام رسوم وحشت انگیزشان، آدمخواری شان، آوازهای رعب انگیزشان، رقص های جنون آمیزشان، انسان بودند، ما بودیم. همان انسانی که اروپا با کت و شلوار و یقۀ آهار زده می کوشد از یادش ببرد.
در رمان خصوصیات مختلفی برای آفریقا شمرده می شود: تاریک بودن (در عین حضور دائم آفتاب سوزان)، بی زمان بودن، اساطیری بودن، دست نایافتنی بودن. این خصوصیات هر چه بیشتر مرا مطمئن می کرد که سفر مارلو از اروپا به قلب تاریک آفریقا (که خود آن را «زیارت» و «سلوک» می نامد) سفری است به اعماق تاریک، اساطیری و بی زمانِ ضمیر انسانی، برای یافتن باطنی ترین صورت انسانی: کورتز.
رمان به سال ۱۸۹۹ نوشته شده، یعنی سال ها پیش از یونگ.

۳. کورتز، آن انسان
کورتز، گمشده در اعماق تاریک جنگل ها، هدف «سلوک» مارلو است. مارلو بی آن که کورتز را دیده باشد مجذوب اوست، و سفرش نه برای تهیۀ عاج، که برای دیدن این انسان است.
اروپاییان (گورهای سفیدشده) تا وقتی نمی دانند کورتز عاج ها را از چه راهی تهیه می کند، از او با تحسین و اعجاب یاد می کنند: منشأ عظیم انرژی، منشأ خستگی ناپذیر ثروت. همه قطع دارند که وقتی کورتز به اروپا برگردد، به مقامی بالا خواهد رسید. خبر ندارند که رسیدن به ثروتی غیرعادی با روش های عادی اروپایی میسر نیست، که اگر بود اروپاییان دیگر هم می توانستند این اندازه عاج تهیه کنند. به محض این که نمایندۀ اروپاییان با کورتز مواجه می شود، قرارگاه او را می بیند، سرهای بریده ای که به تیرک زده، خونریزی های وحشیانه اش، پرستندگان بومی که به دور او می رقصند و به درگاهش نیایش می کنند، به محض این که «آن انسان» را می بیند، فوری با وحشت و نفرت برکنارش می کند (بخوانید: سرکوبش می کند).
کورتز در اعماق گمشدۀ تاریکی جای دارد، جایی که اروپاییان هیچ از آن خبر ندارند و هیچ اروپایی (به غیر از سالک داستان: مارلو) قدم به آن جا نگذاشته. کورتز منشأ ثروت (عاج) بی نهایت برای اروپاییان است. و کورتز خدای اساطیری سیاهپوستان است: خدای خشم و جنون. همین ها به نظرم کافی است که کورتز را همردیف چیزی بدانیم که یونگ بعدها «سایه» نامید. هر چند نباید در این قیاس زیادی پیش برویم. زمان نوشته شدن رمان این مفهوم وجود نداشت و توصیفات کنراد از کورتز، شاید دقیقاً منطبق با سایۀ یونگی نباشد.

۴. مارلو، کسی که به روشنایی دست یافته
مارلو سالک است. خود سفر خود را «زیارت» می خواند. از ظاهری ترین و اخلاقی ترین سطح زندگی (اروپا) به عمیق ترین سطح آن (دل آفریقا) سفر می کند، تا با جنبه ای دیگر، جنبه ای وحشی و مهارناپذیر و اساطیری از ضمیر انسان رو به رو شود.
او اروپایی نیست: بر خلاف اروپاییان او مجذوب کورتز است.
او کورتز هم نیست: بر خلاف کورتز او از اروپا می آید و به اروپا بر می گردد.
اما او سالکی است که این دو جنبۀ زندگی را درک می کند. از سطح به عمق می رود و باز می گردد. هر چند در بازگشت دیگر همانی نیست که رفته. دیگر چیزی بیشتر از زندگی می داند، و اروپاییان برایش تحمل ناپذیر می شوند.
دریانوردانی که سال ها بعد او را بر رود تایمز می بینند، او را به «بودا» تشبیه می کنند: آن که به روشنایی دست یافته.