Rating: ⭐⭐⭐
Genre: Modern Classic

This is the second book I read by F. Scott Fitzgerald after The Great Gatsby. The story in this novel is set in the 1920s in France and is about a young couple, Dick Diver, and his wife, Nicole Diver, and how their marriage has a strong shake-up.

Dick is a psychiatrist, and he marries his patient Nicole, who is a wealthy woman. From the outside, this couple looks happy and appears to be in the perfect marriage, but things from the inside are much more troubling. With the arrival of the young actress Rosemary Hoyt, she and Dick get attracted to each other, and this affair affects the married couple in a big way.

The novel explores some critical subjects like mental health, alcoholism, love, loss, and the effect wealth has on people. So, there are hard-hitting themes that will be relatable to many readers. While the premise sounded quite good to me, I didn’t enjoy it as much as I wanted. I think The Great Gatsby is a better book than this one.

One of the most significant problems with this book is that it moves at a very slow pace. You will need to exercise a great deal of patience until something occurs. If you have a short attention span, you will not be able to connect with a plot that slow. It truly needs lots of patience. If you are OK with that, you may like it. In my opinion, it was merely an average book.

Apparently, after Fitzgerald finally finished writing this book – which he considered to be his masterpiece – he was disappointed that it wasn’t universally recognised as the great American novel. Now, I’m not really an expert on great American novels, but there are perhaps one or two things about this book that might have alerted him to the fact that this one might not end up on the top of that particular list.

For example, I’m not sure that a novel set almost entirely in France and Italy (besides for a very short jaunt across the Atlantic for 15 minutes about halfway through to kill off a father) is likely to qualify in the Great American novel stakes.

I also think that you will probably struggle if incest is one of your major themes. And it is a theme that is very confronting – and I suspect not just to me, a father with two daughters – but would be confronting to anyone reading this book. Not just for the deed itself, the incest taboo is one of our strongest taboos, right up there with not eating excrement, but for how he plays with this throughout the book.

And I mean he does play with it. The young woman that comes into Dick Divers’ life to send shockwaves through his marriage and life has just starred in a film called ‘Daddy’s Girl’ and we are reminded of this fact at least a dozen times before and after the revelation in Book Two that makes you flick back over what has happened in the book up until that point and re-evaluate everything you thought you knew and understood. And all of the incidental imagery suddenly has a tackiness and causes more disgust than I thought possible up until that revelation. Generally in this book when people are destined to have sex with each other there are allusions to how young and childlike they are. Although it is never actually stated in quite these terms in the book, it is clear that one of the attractions of Dick to Nicole is how young and child like she is when they meet. And he falls out of love for her when he stops feeling he can father her.

This is a book about love, this is a book about trust and this is a book about consequences. There are a series of affairs in this book and each is entered into as if there would be no consequences – but life simply isn’t like that, life does have consequences and some things shouldn’t be played with. In this book sex is one of the things you shouldn’t play with, sex is something that messes with your mind and is never ‘casual’.

If I had more time and was studying this novel to really understand it then the first thing I would do would be to work out how, when and why the point of view changes throughout the novel. Because the point of view does change constantly throughout this book and we are always seeing the action through the eyes of one of the characters, but not always through the eyes of the same one nor always through the eyes of the character we might expect to see the action via. For example, much of what happens in Italy is seen through the eyes of Baby.

If you have been through a divorce this book will probably have quite a bit of salt for all those scars you might have thought had healed over nicely.

Alcohol plays a very large part in this book too – and in ways that quite neatly sum up all of my fears about drink.

So, this is a book that is raw and confronting and I found painfully sad. It is a book that says things about the human condition that are jet-black. It is not a book that I think one can read and then shrug off – I think this book will live with me for months to come.

For love is a delicate, soft-winged thing…

All the same, I think that as far as American novels are concerned (particularly South American novels) The Heart Is a Lonely Hunter was much more American than this one, but then, few books would compare with that one.

n  She (Nicole) smiled at him, making sure that the smile gathered up everything inside her and directed it toward him, making him a profound promise of herself, for so little, for the beat of a response, the assurance of a complimentary vibration in him.

..Rosemary smiled at Dick – that smile as if they two together had managed to get rid of all the trouble in the world and were now at peace in their own heaven. n

If there was an award for the most alluring, memorable smiles, Fitzgerald's characters would be some of the top contenders. It's hard to forget Jay Gatsby's rare smile with a quality of eternal reassurance that understood you the way you wanted to be understood

Tender is the night has vivid characters, largely based on the Fitzgeralds and gorgeous prose to complement their complex dynamics. However, I felt that the second and third parts of this novel are better written than the first where the prose becomes too descriptive and even extravagant sometimes. Perhaps 'The Great Gatsby' in its perfect brevity seems more put together in comparison.

The first few pages are a drag with an abundance of minor characters creating clutter on a beach in the French Riviera. Things start getting better once the spotlight shines on the Divers, the "it" couple from America, inspiring admiration in the most cynical of hearts –Dick with his effortless appeal and Nicole with her exquisite beauty. In the first part of the book, Hollywood starlet Rosemary Hoyt, all of eighteen, is smitten with them; we observe the glamorous duo through her innocent eyes which idolize Dick as the perfect man – charismatic, well-bred, handsome, irreproachable, all-understanding, and all-forgiving. His inherent charm, self-assuredness, and an almost desperate need to be adored make him a crowd-pleaser with a power of arousing a fascinated and uncritical love.

Roughly six years before Rosemary upsets their world, the Divers begin their journey together. Dick, an up-and-coming young psychiatrist, falls for his young schizophrenic patient Nicole and ends up marrying her, providing her with the stability and emotional nourishment she needs to get better. Nicole's past trauma and the ensuing fragility make her dependent on Dick and in the early years of their togetherness, she looks up to him in the same way a child might adore a parent – all the more relevant in her case as she lacks the security that parental bonds provide. In the second and third parts of the novel, we see their relationship through their own eyes, flowering and fading over the course of time as they grow and change as people. As Dick moves into his late 30s, his career and self-worth go down the drain with his uncontrolled decline into alcoholism. The psychological games and fooling around only precipitate this downturn. His fall from grace is a depressing story of regret over squandered potential, bitterness from failure, and a wistful longing for lost youth.In fact, Dick's fascination with youth could be seen in his attraction toward Rosemary, his increased attention toward his children when they are more grown-up, and most notably his refusal to acknowledge that he is past his prime.

Over the years, Nicole's condition improves and she becomes more self-reliant with little need of Dick's increasingly shaky anchor. The fragility transforms into hardness; even her beauty is compared to a hard and chiseled diamond with sharp edges. Her gradual disillusionment with Dick is evident – she now thinks of him no more than a bitter failure and a pitiful social blur.

This grand ode to the decadence of the 1920s questions the integrity of people and relationships one looks up to with absolute trust – whether it is the corruption of Dr. Dick Diver, the heinous, damaging act of Nicole's father or even the blatant unconcern of Rosemary's mother who condones her young daughter's increasing closeness with the married Dr. Diver.

I'm not sure if I would ever revisit this book, but now I want to get my hands on "Save Me the Waltz" to understand Zelda Fitzgerald's take on their life together.

Αυτός ήταν ο 2ος Φιτζέραλντ (μετά τον Γκάτσπυ φυσικά) που διάβασα, και ίσως όχι ο τελευταίος, αν και δεν τρελάθηκα να πω την αλήθεια.

Αυτό το βιβλίο δε θα το έπαιρνα στα χέρια μου αν δεν το διάβαζα ως συνανάγνωση με δύο άλλα (τελικά) κορίτσια. Που και συνανάγνωση δεν το λες. . .
άλλης της το καθυστέρησε η βιβλιοθήκη και δεν το ξεκίνησε τελικά, άλλη την έφαγε το Κράκεν κάπου στις βόρειες θάλασσες, άλλη το πήρε σε τόμους και διάβασε μόνο τον πρώτο περιμένοντας (ακόμη) τους άλλους, άλλη το διάβασε και το τελείωσε σχεδόν μόνη της, και εγώ κάπου στη μέση όλης αυτής της ιστορίας.

Και φυσικά η συνεννόησή μας ήταν κάτι σαν συνεννόηση μεταξύ τυφλού και κουφο��.
Αλληλοσποϊλεριζόμασταν σχεδόν μέχρι τη μέση του βιβλίου χωρίς να το καταλάβουμε διότι η ελληνική έκδοση ήταν η εκδοχή του 1951 και η αγγλική (η δική μου) του 1934.
Η ελληνική έκδοση είχε τα γεγονότα με χρονολογική σειρά: 1919-1930 ενώ η δική μου τα είχε (άστα τα μαλλάκια σου) ανακατεμένα: 1925, 1919, 1930.

Διαβάστε τη συνέχεια στο μπλογκ μου ΒιβλιοΑλχημείες

Χαχα! Σας την έσκασα με κλικμπέιτ !!

La letteratura americana mi piace tanto, che sia contemporanea o un classicone come questo. A mio parere, anche meglio de "Il grande Gatsby".
Una meraviglia proprio.
Ogni parte destruttura quella precedente, dà una nuova prospettiva, nuove sfumature e sfaccettature, più spessore ai personaggi. E la sensazione che resta alla fine è di calda, ineluttabile malinconia.

«Κάνω σκοτεινές σκέψεις' και για πολύ καιρό
ήμουν κατά το ήμισυ ερωτευμένος με το μακάριο θάνατο.
Πολλές φορές τον αποκάλεσα εμπνευσμένη ρίμα
να πάρει με τον άνεμο την ήρεμη ανάσα μου,
Τώρα περισσότερο από ποτέ είναι ευκαιρία να φύγω
να πάψω τα μεσάνυχτα δίχως πόνο
ενώ εσύ θα αφήνεις την ψυχή σου να ταξιδεύει
μέσα σε τέτοια έκσταση!
Ακόμα θα μπορούσες να τραγουδάς, και εγώ έχω αυτιά επί ματαίω
Στην τρανότερη ελεγεία σου γίνε η κατάρα».

Το «Τρυφερή είναι η νύχτα» πήρε τον τίτλο του απο την «Ωδή στο αηδόνι», του Κήτς, το κύκνειο και πιο ωραίο άσμα του.

Σαν ταινία παλιά ξεδιπλώνεται και εξελίσσεται η ιστορία μιας ολόκληρης γενιάς. Η γενιά του μεσοπολέμου, ένας παλιός κόσμος που χάνεται μέσα στον κόσμο του υλικού δυναμισμού, της εκλεπτυσμένης βαρβαρότητας, της ανενδοίαστης επιδίωξης υλικών σκοπών και της χυδαίας επίδειξης πλαστών προσωπικοτήτων.

Στην ουσία ο συγγραφέας δημιουργεί ενα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα μεταμφιεσμένο και απολογητικό. Έργο δημιουργικής ωριμότητας που γίνεται σταδιακά ένας προσωπικός ξεπεσμός στολισμένος με πικραμένη περιφρόνηση.

Το 1919 ένας φιλόδοξος νεαρός Αμερικανός ο Ντικ Ντίβερ φθάνει στη Ζυρίχη ονειροπαρμένος και αποστρατευμένος. Έχοντας πάρει το δίπλωμα του ως ψυχίατρος έχει μεγάλη αξία και πολλά αξιοποιήσιμα προσόντα μπερδεμένα με χαμένες ρομαντικές ψευδαισθήσεις.

Ο ψυχίατρος, Δρ Ντίβερ ερωτεύεται παράφορα μια νεαρή τρόφιμο ψυχιατρικής κλινικής, τη Νικόλ Ουώρεν.

Η ιστορία μας αρχίζει με την ευεργετική επίδραση του γιατρού πάνω στην άρρωστη και τελειώνει με το κλείσιμο του φακέλου της ασθενούς Νικόλ Ουώρεν.

Ο Ντικ και η Νικόλ μετά απο δέκα χρόνια συζυγικού βίου έχουν δυο παιδιά, ανήκουν στην μεταπολεμική αριστοκρατία μιας ανέμελης, άπιστης και ευδαιμονικης γενιάς που παραπαίει, ενώ περιστοιχίζονται απο φίλους και γνωστούς κάθε ανθρώπινου είδους.

Άτομα που συναγωνίζονται στην επίδειξη πλούτου και εκκεντρικότητας. Αργόσχολοι και άστατοι, χαμένοι πνευματικά και ιδεολογικά, παλεύουν μέσα απο την παθητική σπατάλη των πάντων να ευτυχήσουν. Μέσα απο «άγρια γλέντια» και περιφρόνηση κάθε ηθικής ή πνευματικής αξίας προσαρμόζονται σε κάθε αλλαγή και προσκυνούν νέους θεούς με σκοπό την αποφυγή της καταδίκης σε αφανισμό.

Δυστυχία και μοναξιά στολίζονται με λαμέ μίνι φορέματα και μακιγιάζ, φωτίζονται απο αστραφτερά ηλεκτρικά φώτα, χορεύουν σε τζαζ ρυθμούς και ζαλίζονται απο τον ίλιγγο του αυτοκινήτου και του αεροπλάνου.

Ο Δρ Ντίβερ σταδιακά αλλάζει, υποφέρει, απογοητεύεται. Καταλαβαίνει πως όλα είναι μια απλή σύμπτωση. Προσπαθεί να ενταχθεί στο πλαίσιο που τον θέλει προσαρμοσμένο να υποδύεται. Να κάνει ευτυχισμένους τους άλλους με κάθε τίμημα, ώστε να μη γίνεται δυσάρεστος, απομένοντας έρημος και στερημένος απο πόρους ζωής.

Βιώνει με περιφρόνηση και πίκρα την εμπειρία της επιδίωξης έξω απο συμπτώσεις.
Όταν κατανοεί πλήρως πως ζει αντλώντας πόρους ζωής απο το γύρω κόσμο, πως υπάρχει, όσο μπορεί να αφομοιώνει σωματικά την τροφή που βρίσκει γύρω του για τα ψυχικά και πνευματικά του όργανα αποφασίζει να αποτραβηχτεί.

Επιλέγει να «πεθάνει» αρνούμενος να απορροφήσει, μέσα απο τη ζωή που τον προσπερνάει αδιάφορη και ανελέητη, ουσίες που θα μπορούσαν να γίνουν πηγές ενέργειας και συνέχισης.

Όμως αυτός ο κόσμος που περιφρονεί είναι ο μόνος που θα μπορούσε να ζήσει, διότι τον δημιούργησε ο ίδιος στα χρόνια της πρώτης ανδρικής του νιότης.
Οικειοθελώς αποσπάται απο τα δημιουργήματα του και χάνει τον ίδιο του τον εαυτό.

Τρυφερή είναι η νύχτα, ή βάζοντας το δάχτυλο σε μια αισθησιακή ατμόσφαιρα του μεσοπολέμου στη Γαλλική Ριβιέρα (και όχι μόνο), με υλικά την άκρατη ματαιοδοξία, τον έρωτα, τη ρηχότητα των κοινωνικών περιπτύξεων, τον ξεπεσμό και τη μετάβαση από μια κατάσταση σε μια άλλη, όχι μόνο της Νικόλ Ουώρρεν αλλά και όλων των βασικών χαρακτήρων και κυρίως του Ντικ Ντίβερ, ψυχιάτρου. Το αμερικάνικο τζετ σετ της δεκαετίας του ’20, αυτό των καλών τρόπων, του φαίνεσθαι και του κομ ιλ φο, το πρωτοκλασάτο όνειρο των πλούσιων Αμερικανών που ψάχνουν αδηφάγα για νέες απολαύσεις τσαλακώνεται μέσα από την τρυφερή και δελεαστικά φωταγωγημένη νύχτα της Κυανής Ακτής, Βαβυλώνας των χάι διασκεδάσεων.

Ο κάθε χαρακτήρας ενσαρκώνει κάτι, συμβολίζει κάτι. Ο Φιτζέραλντ έχει σίγουρα ταλέντο: μας επιβιβάζει στο όχημα των ψευδαισθήσεων της εποχής του, μεθυστικά, ποιητικά σχεδόν, και μας αφήνει να παρασυρθούμε στην πλάνη της γοητείας και «παντοδυναμίας» του Ντικ Ντίβερ και την σταδιακή αποδυνάμωσή τους. Το προστατευτικό κουκούλι που έχει υφάνει γύρω από τη γυναίκα του Νικόλ, πρώην σχιζοφρενούς σε μεταβατικό στάδιο ολοκληρωτικής ίασης, αποδυναμώνεται σταδιακά και καταρρέει. Μέσα από αυτή τη διαδρομή, την τόσο βαθιά σκιαγραφημένη από διάφορες οπτικές γωνίες, τσακιζόμαστε και εμείς οι ίδιοι στα βράχια των δικών μας ψευδαισθήσεων∙ η ουτοπία είναι εξ αρχής καταδικασμένη στην αποκαθήλωση.

«Κάποιος γράφει πως οι πληγές γιατρεύονται, αλλά τέτοιο πράγμα δε γίνεται στη συναισθηματική ζωή των ατόμων. Υπάρχουν ανοιχτές πληγές, που έχουν γίνει μικρές όσο το κεφάλι μιας καρφίτσας, αλλά είναι ακόμα πληγές. Τα σημάδια του πόνου μπορούν καλύτερα να συγκριθούν με το χάσιμο ενός δακτύλου μας, ή της όρασης ενός ματιού μας. Μπορεί να μη νιώθουμε την έλλειψή τους παρά μονάχα μια στιγμή κάθε χρόνο, μα όταν τη νιώθουμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να την αποφύγουμε.»

* Η έκδοση (Ηριδανός) είναι ψιλοαπαράδεκτη, αλλά, τελικά, βγαίνει άκρη.

Sometimes it is harder to deprive oneself of a pain than of a pleasure and the memory so possessed him that for the moment there was nothing to do but to pretend.

This novel pretty much contains all the vices or sins of humanity or at least a large number of the major ones: infidelity, vanity, alcoholism, pleasure-seeking, love of money, greed, incest, child abuse. And the tragic results of lives spent in such a way is demonstrated by the plethora or characters we meet in this novel. Mental illness, destruction of marriages, extra-marital love affairs, poor decisions, depression, purposelessness and ultimately the decline and disillusionment of individuals. Sounds like a real fun party doesn’t it? Well, it started out well but then just went down for me just like our protagonist.

This is the story of an American psychiatrist, Dick Diver whose captivating and charming personality allured the many friends and socialites to his villa on the French Riviera for parties and social events. He and his wife, Nicole live an extravagant life of decadence and their vibrance is envious to one young Hollywood starlet named Rosemary who threatens to disrupt the happy couple. But things aren’t always what they seem on the outside. The Diver’s marriage is crumbling like Nicole’s mental health since her childhood and Dick struggles with his own demons - desiring women, drinking, and insecurities which send him into a downward spiral. Sadly we witness Dick take himself down this path of no return.

”Think how you love me,” she whispered, “I don’t ask you to love me always like this, but I ask you to remember. Somewhere inside me there’ll always be the person I am to-night.”

Sadly this story reflects much of Scott and Zelda Fitzgerald’s own troubles in their marriage as well as their individual struggles. Zelda’s mental instabilities left her institutionalized and she died tragically in a fire that burned down the mental hospital in Asheville, North Carolina. Scott himself suffered from depression and alcoholism.

But the novel itself seemed disjointed to me. It is written in 3 parts each very different and seeming to be beginnings to separate stories or novellas. They did not gel well together for me. However, there are many times throughout when I was captivated by Fitzgerald’s prose but then on the next page left wondering what just happened. There isn’t really much to like in any of the characters or to even sympathize with. I just wanted to get to the end and be out of this exhausting lifestyle and move on.


”Oh, we’re such actors—you and I.”

One writes of scars healed, a loose parallel to the pathology of the skin, but there is no such thing in the life of an individual. There are open wounds, shrunk sometimes to the size of a pin-prick but wounds still.

Hemingway dijo que 'Suave es la noche' mejora y mejora según pasa el tiempo.
Y me da la impresión de que eso es lo que pasa con todas las obras de Fitzgerald, o al menos eso me pasó ya con Gatsby. Esta novela en principio no me ha impactado tanto como aquella, pero la encuentro muy similar en muchos puntos como esa atmósfera, la decadencia y complejidad de los personajes....
Me enganchó desde la segunda parte, y me enamoré de Nicole. Dick es despreciable en muchos momentos pero no por ello deja de resultarme un personaje interesante.
Es una novela muy interesante por muchísimas cosas y está endemoniadamente bien escrita, pero entiendo que no es para nada apta para todos los paladares. Aún así, lo que es a mi, me ha gustado mucho, y creo que estaré una temporada dándole vuelta a esta pareja y sus turbulentas vidas.

Ως σκορόφιδον που σέβεται το λογοτεχνικό του υπόστρωμα, θα έπρεπε να εστιάσω στο μεγάλο αυτό μετρ της αμερικανικής λογοτεχνίας, στον best – sellerίστα του 20ου αιώνα, στο δημιουργό του «Υπέροχου Γκάτσμπυ», σε αυτόν που στο τελευταίο του έργο, στο «Τρυφερή είναι η νύχτα», έβγαλε όλο τον «πόνο» της χαμένης του γενιάς, της γενιάς του Μεσοπολέμου, όλο τον «πόνο» της προσωπικής του δύσκολης σχέσης με την ψυχασθενή γυναίκα του τη Ζέλντα, όλο τον «πόνο» του για το προσωπικό του πάθος, το αλκοόλ… Πόνοι και πάθη που πέρασε στους ήρωες του βιβλίου του, τον φέρελπι ψυχίατρο Ντικ Ντάιβερ, την πλούσια ‘ψυχασθενή’ γυναίκα του τη Νικόλ, τη νεαρή σταρλετίτσα του Χόλιγουντ τη Ρόζμαρι…
Επειδή όμως, ο καθένας παίρνει από κάθε βιβλίο, μόνο όσα κατά βάθος έχει ζήσει… το βιβλίο αυτό με ταξίδεψε ξανά στα μέρη όπου αλώνισα την τρυφηλή μου νεότητα…
Ως άλλος Ζάχος Χατζηφωτίου στα νιάτα του, άντε ας κάνω ένα σκόντο, ως άλλος Ζαμπούνης, βρέθηκα να σεργιανίζω ξανά σε μέρη κι εποχές που φαντάζουν εξωπραγματικά και μυθιστορηματικά, που ωστόσο όμως είναι η πραγματικότητα για κάποιους εστέτ μιας περασμένης εποχής όπως η αφεντιά μου.
Η ιστορία διαδραματίζεται αμέσως μετά το ‘Μεγάλο πόλεμο’ όπου οι ήρωες θέλουν ν’αφήσουν πίσω κάθε λογής απώλεια και να αναπληρώσουν με dolce vita τη ζωή που έχασαν ή που τρέμουν να μην χάσουν… Σε μια εποχή όπου το χρήμα, η αμερικάνικη νοοτροπία του “live fast” και η νέα μόδα των αέναων διακοπών αρχίζει ν’ανθίζει…
Ο Φιτζέραλντ περιγράφει παραστατικά και μελαγχολικά όλη τη νωχελική καθημερινότητα αυτής της πλούσιας γενιάς που βυθίζεται μέσα στη ‘μαστούρα’ του χρήματος. Απουσιάζουν εντελώς από το κάδρο οι πληβείοι όχι γιατί οι βασικοί ήρωες τους φθονούν απλώς γιατί αγνοούν την ύπαρξη τους …
Τρυφηλή λοιπόν η νεότης του σκορόφιδου και να ‘μαι πλέον να τα ζω όλα ξανά από την αρχή… Μπιρίμπα κάτω από μια σκιά στην Κυανή Ακτή, βόλτα αγκαζέ με νεαρές σταρλετίτσες στην Κρουαζέτ των Καννών, κοκτέιλ στο καζίνο του Μόντε Κάρλο, δείπνο στο Εξέλσιορ του Παρισιού, μια βόλτα γύρω από τη λίμνη της Ζυρίχης, μουσικό κονσέρτο στο Σάλτσμπουργκ, σκι στο Γκστάαντ, ακόμα και ‘τσιλιμπούρδισμα’ στο Beaulieu - sur - mer. Κι όλα αυτά πριν ο απλός λαός τα ανακαλύψει και γίνουμε εστέτ και λαουτζίκος ένα και το αυτό…
Όμως επειδή και οι καλύτερες οικογένειες έχουν τα προβληματάκια τους, οι σχέσεις δοκιμάζονται, ένα τρίο μαγειρεύεται στον αέρα, γονεϊκές αμαρτίες που σε κυνηγούν μια ζωή…
Σ’όλο το βιβλίο άνθρωποι πάνε κι έρχονται, μπαίνουν και βγαίνουν στην παρέα. Κάποια στιγμή έχασα το μπούσουλα με το ποιος είναι ποιος, η Μπέιμπι, η αδελφή της Νικόλ που στην αρχή είναι αρραβωνιασμένη και μετά δεν ξέρω πως εξαφανίστηκε ο αρραβωνιάρης, δυο παιδιά που ανάθεμα κι αν κατάλαβα γιατί έπρεπε να υπάρχουν και να ανακαλύπτω τελικά πως καμιά φορά (μόνο;) ο γιατρός είναι πιο άρρωστος από τον ασθενή… Για μένα η Νικόλ μια χαρά ήταν, ο Ντικ χρειαζόταν τον ψυχίατρό του…
Μια μετάφραση εξαιρετική που μας μπάζει σε όλο αυτό το παρακμιακό κλίμα και μαρτυρεί το λεξιλόγιο της εποχής που γράφτηκε το έργο (1934 εάν δεν με απατά η μνήμη μου)… Αξίζει να το διαβάσετε οι νέοι για να ανακαλύψετε λέξεις που κάποτε υπήρχαν στο καθημερινό λεξιλόγιο και τώρα μουχλιάζουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, όπως πενιουάρ και κλάξον… Αχ! Αυτό το πενιουάρ μου θύμισε την αριστοκράτισσα γιαγιά μου!
Ο Φιτζέραλντ έδωσε διάφορες μορφές στο βιβλίο προτού καταλήξει τελικά στη γραμμική μορφή της ιστορίας. Ωστόσο, θα συμφωνήσω με το Χέμινγουεϊ πως εγώ προτιμούσα το ‘μπρος – πίσω’ για να υπάρχει κι ένα μίνι σασπένς. Τελικά το διάβασα και έτσι και γιουβέτσι…
Δεν είναι το κλασικό αριστούργημα που περιμένεις, (έτσι κι αλλιώς και οι κριτικές διίστανται…) είναι ένα όμως ένας πολύτιμος λίθος της παγκόσμιας λογοτεχνίας ιδίως αν καταφέρεις να μπεις στην εποχή στην οποία γράφτηκε…
Ένα 7/10 από μένα γιατί ήταν ένα μυθιστόρημα αργό (πιο αργό από την καθυστέρηση ορισμένες φορές) κι αυτό μου θύμισε πως η βραδύτητα είναι προσόν των γηρατειών και ουχί των νιάτων και ποιος θέλει να ‘δεχθεί πως ο χρόνος περνάει και από πάνω του’;
http://skorofido.blogspot.gr/2016/05/...

(Book 638 from 1001 books) - Tender is the Night, F. Scott Fitzgerald

Tender Is the Night, is the fourth and final novel, completed by American writer F. Scott Fitzgerald. It was first published in Scribner's Magazine, between January and April 1934, in four issues.

Dick and Nicole Diver are a glamorous couple, who take a villa, in the South of France, and surround themselves, with a circle of friends, mainly Americans.

Also staying at the resort are Rosemary Hoyt, a young actress, and her mother. Rosemary becomes infatuated with Dick, and becomes close to Nicole.

Dick toys with the idea of having an affair with Rosemary. Rosemary senses something is wrong with the couple, which is brought to light when one of the guests at a party reports having seen something strange, in the bathroom.

Tommy Barban, another guest, comes loyally to the defense of the Divers. The action involves various other friends, including the Norths, where a frequent occurrence is the drunken behavior of Abe North.

The story becomes complicated, when Jules Peterson, a black man, is murdered and ends up in Rosemary's bed, in a situation which could destroy Rosemary's career.

Dick moves the blood-soaked body to cover up any implied relationship, between Rosemary and Peterson. It is revealed that, as a promising young doctor, and psychiatrist, Dick had taken on a patient with an especially complex case of neuroses.

This patient is Nicole, whose sexual abuse, by her father is suggested as the cause of her breakdown. As her treatment progresses, she becomes infatuated with Dick, who in turn develops Florence Nightingale syndrome.

He eventually determines to marry Nicole, in part, as a means of providing her with lasting emotional stability. Strong objections are raised by Nicole's sister, who believes Dick is marrying Nicole because of her status as an heiress. Dick is offered a partnership in a Swiss clinic, and Nicole pays for the entire clinic.

After his father's death Dick travels to America and then Rome in hopes to see Rosemary. They start a brief affair, which ends abruptly and painfully. Dick gets into an altercation with the police, and Nicole's sister helps him to get out of jail.

Dick doesn't see how he can be the same person after such a humiliation. He gradually develops a drinking problem. After this becomes an issue with the patients, Dick's ownership share of the clinic is bought out by American investors following his partner's suggestion.

Dick and Nicole's marriage breaks down when he becomes increasingly alcoholic and pines for Rosemary, who is now a successful Hollywood star.

Nicole becomes increasingly aware of her independence. She distances herself from Dick as his confidence and friendliness turn into sarcasm and rudeness towards everyone.

His constant unhappiness over what he could have been fuels his alcoholism, and Dick becomes increasingly embarrassing in social and familial situations. Nicole enters into an affair with Tommy Barban. Nicole divorces Dick and marries Barban. ...

تاریخ نخستین خوانش: روز هفدهم ماه نوامبر سال 2011میلادی

عنوان: لطیف است شب؛ نویسنده: فرانسیس اسکات فیتزجرالد؛ مترجم: اکرم پدرام نیا؛ تهران، نشر قطره، هنوز، 1388، در 491ص؛ شابک 9789643419646؛ چاپ دیگر تهران، میلکان، 1393؛ در 370 ص؛ شابک 9786007443378؛ موضوع داستانهای نویسندگان ایالات متحده آمریکا - سده 20م

رمان «لطیف است شب»، داستان روانپزشک جذابی ست، به نام «د��ک دایور»، که همسری زیبا، و ثروتمند، ولی روانپریش، به نام «نیکول» دارد؛ ورود «دیک» به رمان، در فصل نخست، و در ساحل رویایی «ریوریرای فرانسه»، رخ می‌دهد؛ نویسنده ی «گتسبی بزرگ»، باز هم میدرخشند

این‌ها نخستین تصاویری هستند، که از جغرافیای اروپا، بر صفحه نقش می‌بندند: نقل از متن کتاب: (بر کرانه‌ ی دلپذیر ریویرای فرانسه...؛ هتل و ساحل درخشان آن، که به جانمازی آجری رنگ میمانست...؛ در تمام منطقه، فقط همین ساحل در حرکت و جنب و جوش بود...)؛ پایان نقل

شخصیت «دیک» با پیشروی داستان، به دلیل بیماری همسرش، دچار تزلزل می‌شود؛ جرقه‌ ی فرود از فراز او، با دل‌دادگی «رزماری» ستاره نوپای هالیوودی به وی، با آغاز دوباره ی حملات روان‌ پریشانه‌ ی «نیکول»، آغاز می‌شود؛ اگر ابتدای رمان، یعنی سواحل دریا را، مقایسه کنیم با خطوط پایانی داستان، شخصیت «دیک» انگار دیگر شده است، و ایش��ن دیگر آن مرد موفق همیشگی نیست: «از شهری به شهر دیگر...»؛ و این جمله‌ ی پایانی کتاب است، و انگار نقطه‌ ی پایان «دیک دایور» باشد، و البته که در فروترین فرود؛ آزاد منشی «دیک»، که با آن موج‌های روان و آرام دریا، بر فراز بود و معنی می‌یافت، حالا جایش را به درماندگی داده، و فرود از فراز به سرانجام رسیده است؛ «لطیف است شب» که عنوان شاعرانه‌ ای هم هست، عنوانش را از شعر «کیتس» برگرفته: «بر بال‌های نامرئی شعر / ذهن کـُـندم چه گیج است و عقب / در کنار تو چه لطیف است شب / ماه ملکه کامیاب نشسته بر تخت / و پریانِ ستاره، گرد او پر طرب / ولی اینجا تاریک است شب.»؛

کتاب جزو صد رمان برتر سده ی بیستم میلادی است؛ «ارنست همینگوی» بارها «لطیف است شب» را بهترین اثر دوست صمیمی‌ خویش، «اسکات» نامیده است

تاریخ بهنگام رسانی 02/09/1399هجری خورشیدی؛ 26/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Когато американците декадентстваха из Европа: http://knigolandia.info/book-review/n...

Докато го четях, отвъд основните теми, споменавани навсякъде – разложителната сила на многото пари, за които не е работено, разпалването и бавното загасване на любовта, скиторенето на американците из “тяхната” Европа, която са покорили – и открили – по време на Първата световна война, и други, си мислех колко е интересно това, че за Фицджералд политическият фон не съществува: Сталин например се споменава веднъж с иронична забележка, че доста оправна жена, омъжила се за раджа, би съблазнила диктатора, ако Европа паднеше под съветския ботуш.

Издателство ФАМА
http://knigolandia.info/book-review/n...