I was loaned this novel by my cousin who I feel has exquisite taste amd intelligence when it comes to most things. I'd heard of the author only in the context of The Cider House Rules, which I'd heard lots about when it came out but never watched. I had literally zero expectations going unto this read, other than that it would be a great one.

It was kind of milquetoast for me. The Severin and Utch backstories felt endless, and after the first 50 pages I put it down for a solid month (maybe 2 or 3). I finally picked it back up and am glad I read it through to the end, but it wasn't a story that would have me rabidly seeking out more of his work.

I will give him credit for being able to write about sexuality and sex in a way that is neither crass nor naive. He gets to the point of the sex without beating you over the head with too-overt language.

I found Severin to be a peevish character throughout, and a lot of the writing surrounding him and Utch and their more emotional moments had me picturing overwrought art house acting circa 70s and 80s.

It was fine, but I wouldn't label it a masterpiece. That said, since I've heard so much about The World According to Garp, I will add that to my reading list before I make a mass judgment on his overall style.

“The 158-Pound Marriage” (“Het huwelijk van 158 pond”, 1974) is een voor Irvings doen erg korte roman (235 blz.) over partnerruil. Aangezien Irving een Amerikaan is, heeft de titel uiteraard niks te maken met het Engelse pond, maar wel met een gewichtsklasse uit (je raadt het al) het worstelen. Eén van de vier hoofdfiguren (voor partnerruil moet men met vier zijn) is immers Severin Winter, een worstelcoach van de universiteit van Iowa die in zijn eigen carrière als worstelaar actief was in de categorie tot 157 pond. Ondertussen is die categorie echter gewijzigd naar 158 pond: “As a former 157-pounder, it must be nice, Severin, to involve yourself in a field that’s changed one pound in ten years.” (p.24). “What do you weigh now?” Edith asked. He looked so much bigger, though he was lean in those days. “One fifty-eight,” he said. She wasn’t sure if this was a joke. With him you never knew.” (p.42) “I learned later that he liked to categorize books by wrestling weight classes. Such as: “That’s a pretty fair 134-pound novel.” (p.74)
Severin is de zoon van een Oostenrijks koppel, waarbij de man (de kunstenaar Kurt Winter) zijn echtgenote (de actrice Katrina Marek) naar het buitenland had gestuurd de dag vóór de inval van Hitler. Hij had haar een aantal kunstwerken van zijn hand meegegeven “om te kunnen overleven”, maar toen ze deze ontrolde, bleken het allemaal erotische afbeeldingen van haarzelf te zijn. De man had immers geredeneerd dat ze met haar acteerprestaties in het buitenland niet aan de bak zou kunnen komen en bovendien was ze hoogzwanger dus weinig aantrekkelijk. Maar dankzij die tekeningen kwam het dus nog allemaal goed. Ze zou zelfs nooit meer acteren, ook na de oorlog niet toen ze was teruggekeerd naar Wenen. Ze modelleerde zich een weg door het leven, zou men kunnen zeggen. Meestal droeg ze een “muskrat coat” en daaronder helemaal niks. En in het bezette Wenen volstond het dan meestal om gewoon haar jas eens te openen om ergens toegang te krijgen…
Dat had hij dus goed ingeschat. Minder goed was zijn inschatting om tegen het einde van de oorlog de dieren uit de Weense zoo vrij te laten (tiens, waar hebben we dat nóg gelezen?). De dieren waren immers uitgehongerd en de eerste die op het menu stond was uiteraard hun bevrijder. Bovendien waren ook de Russische “bevrijders” (weer zeer anti-communistische passages) uitgehongerd en in plaats van de dieren te redden, werden ze op die manier op de kortste keren zelf allemaal verorberd.
Die Severin is getrouwd met Edith Fuller uit New York, een teer gebouwd schepsel, dat in opdracht van haar moeder (die voor het Museum of Modern Art werkt) op zoek was naar schilderijen van Kurt Winter (louter als overgangsfiguur, niet als belangrijk schilder), en waarop de auteur (de ik-persoon) meteen verliefd wordt als hij het koppel jaren later ontmoet. Zelf is hij getrouwd met Utchka, wat Oekraïns zou moeten zijn voor “klein kalf”, omdat ze als kind verstopt zat in het karkas van een dode koe, toen de Russen hun dorp “bevrijdden” door iedereen te vermoorden, nadat ze de vrouwen hadden verkracht. Ik moet mij overigens corrigeren als ik opmerk dat dit telkens “anti-communistische” oprispingen van Irving zijn, het zijn eerder racistische uitlatingen, want in het geval van Utchka, stipt Irving zelf de ironie aan dat haar vader door de nazi’s werd geëxecuteerd als “bolsjevistische saboteur”: “It is unproven that he was a Bolshevik, but he was a saboteur.” (p.7) Alhoewel. De passage over het naoorlogse Wenen is van het grofste anti-communisme dat ik ooit heb gelezen. Ik heb er wel de film “The third man” een beetje beter door begrepen, maar ik was dan ook erg jong toen ik die voor de eerste keer zag.
Wat ik niet begrijp is dat John Irving schrijft dat Severin tot dat worstelen is gekomen, omdat hij in zijn jeugd in het naoorlogse Wenen beschermd werd door twee Joegoslavische worstelaars, waarvan er één (Vaso Trivanovich) “een bronzen medaille had gewonnen op de Olympische Spelen van Berlijn” (p.38). Ik ben dan natuurlijk van het type dat dit onmiddellijk gaat opzoeken en uiteraard is er geen sprake van die man. Akkoord, als Bob Mendes een verhaal schrijft over een achttienjarige “beur” die zowaar bijna de Ronde van Frankrijk wint, dan gelooft natuurlijk ook geen mens dat, maar waarom geeft Irving dan zo’n precieze informatie die zo gemakkelijk te weerleggen is? Waarom het niet vager houden? Dat heeft toch geen enkele invloed op het boek?
Uiteraard loopt het allemaal slecht af, hoe kan het ook anders als het over partnerruil gaat, maar dat ga ik hier toch maar niet verklappen, want ondanks alles is het toch wel een lezenswaardige novelle.

I LOVE John Irving. He is legitimately one of my all-time favorite authors. But this book was a little too WTF for me to enjoy. To summarize, this is a novella about two married couples deciding to spice up their love lives and swing with one another. It's really less about the slightly icky older married people sex and more so about the ramifications of physical and emotional affairs, even when one believes themselves to be going into it with eyes wide open. Lest you think me a prude, I was totally fine with the couples in the book doing their thang. The taught, sexy bits didn't bother me, either. I guess the biggest question I had throughout the entire experience of reading this novel was just, why would you write about this topic in the first place? It seems like a really odd choice. Picture the worst relationship you ever had. Then picture writing a book about it--every grisly, emotionally charged detail. Then picture a bunch of strangers reading about it and judging you. It just seems....odd. What's the main takeaway here? 

Even more distracting than the topic of swinging gone awry was the underlying Batman and Robin vibe between the narrator and the other husband in the book. I often found myself wondering if the narrator was actually in love with Severin, and the whole thing was just a big, long, frustrating way to try (unsuccessfully) to be closer with him. Maybe I'm reading a little too much into his frustration and anger he feels toward Severin for ending the affair that seeps into the retelling of the story. The way I feel about this novel is probably the most confused I've felt after reading something in a long time. I didn't really like it, and I'm not entirely sure I'm comfortable with the reasons WHY I didn't like it. 

The positive is that as always, John Irving is an amazingly talented writer who creates an entire world, rich with detail, that sucks you in. You always feel like these are real people that you know when you read his books. They are familiar enough to feel real, but just exotic enough to be entertaining. I could have done without the wrestling, but alas, it's either bears or wrestling with Irving.

"Jeigu raguotiems vyrams iš tikro būna antras kvėpavimas, tai nekantriai laukiu savojo."

Savu laiku John Irving buvo vienas keistesnių autorių, kokius man teko atrasti. Kaimo bibliotekoje paėmęs plytgalio dydžio SIDRO NAMŲ TAISYKLES maniau, kad kuo storesnė knyga, tuo ji yra įdomesnė. Pradėjęs - užverčiau, ne penkiolikmečiui. Po kelių metų įsigijau KETVIRTĄJĄ RANKĄ. Užverčiau po savaitės intensyvių apmąstysiu, tačiau daugumos dar toli gražu neperpratęs.

Ir dabar jau po gero dešimtmečio griebiau VIDUTINIO SVORIO SANTUOKĄ. Nusipirkęs šią knygą stebėjausi pavadinimu, o dabar tiesiog svarstau - ar tikrai negalima buvo jo susieti su tikruoju pavadinimu? THE 158-POUND MARRIAGE. Ir dabar bent jau pavadinimas ir pati istorija yra glaudžiai susiję vienas su kitu.

Taip, John Irving yra tas autorius, kurį pažįsta daugelis. Net ir karta, kuri užaugo skaitydama Zitos Marienės išverstą Harį Poterį. O kiek daugelis jį mėgsta, atsakyti būtų sudėtinga. Teko girdėti, kad jis pats jau neberašo knygų - už jį tai sėkmingai daro studentai. Taip dažnai tai girdėjau, kad pats įtikėjau tuo kaip nenuginčijama ir neįrodoma tiesa. Jis yra įvairialypis (tarsi rašytų jis ir ne jis), bet tuo pačiu turi vieną bruožą (perskaitęs daugiau jo knygų, tikiu, kad atrasiu ir daugiau), kuris būdingas daugeliui jo kūrinių - seksualinis taškas (eksperimentas). Išimkime iš konteksto tuos kūrinius, kurių būsiu neskaitęs (tik studijavęs). Ir išbraukime PASAULIS PAGAL GARPĄ.

Kiek tau turėtų būti metų ir kokiam kely gyvenime tu turėtumei būti, kad suprastum VIDUTINIO SVORIO SANTUOKĄ? Istorija yra senesnė už mane - 1986 metų. Tačiau jos aktualumas puikiai dera prie šių dienų ritmo bei susiklosčiusios padėties (ar tikrai reikėtų traktuoti, kad ji susiklostė? Gal ji jau buvo, tik gerai neišviešinta?). Sakyčiau, kad PENKIASDEŠIMT PILKŲ ATSPALVIŲ tebuvo prisiminimas, dumblo iškėlimas į paviršių. John Irving apie tai kalbėjo jau seniai, tik kiek kitu kampu.

VIDUTINIO SVORIO SANTUOKA yra kaimyno langas, pro kurį nori pažiūrėti tamsų vakarą, kai niekas nemato, kai niekas negirdi, o sklindanti šviesa tokia ryški. Maistas paskalų bobutei, drama dar vienai moteriai, pyktis ir pavydas kiekvienam vyrui, trumpalaikė laimė vaikams (tik tuo atveju, jei jie pakankamai jauni ir nesupranta to, į ką jie yra įtraukti ir kokių žaidimų dalyviais tapo).

Susitarimai santykiuose - už ar prieš? Te neužmėto manęs akmenimis mano pažįstamų ratas. Pats suprantu, kad jame gausu vyrų, kurie eina pas kitas moteris. Pastarosios sėkmingai eina kita kryptimi. Poros, kurios nori kitų porų. Vedę, kurie merkia akį kitiems vyrams. Moterys, kurios galvoja apie kitas moteris. Pats, atrodo, buvau užkrėstas poligamijos idėja.

Pačią istoriją rekomenduojama perleisti per save su trupučiu savikritikos, nepulti į paniką. Pats perleidau tiek, kiek tai buvo reikalinga man. Kiek norėjau suprasti tam tikrus galimus sprendimus, kuriuos pasirenka. Arba pasirenkama. Arba pasirenku.

Dabar daugelis šioje knygoje minimų situacijų yra norma. Nors nenustebčiau, jeigu tai buvo normalu ir anksčiau, tik tuomet apie tai kalbėti nebuvo taip drąsu. Ir nesinori sakyti, kad tai tinka visiems, kas jau yra susituokę/vedę bei turi vaikų. Dabar tuo susergama anksčiau.