This story will be better if you know nothing about it to begin with.

Isn't that always the way with short stories?

It brilliantly sets the scene, and introduces the main character, and is rich in detail considering it's only 15 pages long.

Harry is kind of a jerk, though, I'm just saying.

It muses over memories of different times and places, and evokes images well with a few choice words and phrases. Some of it flew over my head a little, but I like to read fast; this is one to take your time with, nibble each sentence before digesting and moving on.

Some intriguing symbolism, too, which is always fun.

It's well written, but the nature of the story means it'll appeal far more to the intellectuals delving deeper than those taking the story at face value.

The Last Thoughts of a Dying Man
30 August 2016 - Paris

tWell, there I was, sitting on a train on the Paris Metro heading towards the first of the cafes (I would call them pubs, but they are not strictly pubs in the Anglo sense of the word) were Ernest Hemmingway would spend his time getting drunk with his literary mates. At the time, I was reading Satre's Men Without Shadows but a part of me felt that if I was going to have a drink at the six cafes that Hemmingway frequented then maybe Hemmingway would be a much more appropriate author to read than Satre, though the problem was that I hadn't brought any Hemmingway with me. Fortunately the internet saved me because not only had I been wanting to read The Snows of Kilimanjaro for quite a while, but the text was also available for me to read. So, when I sat down at Les Deux Magots I grabbed my smartphone and began to read this incredibly engaging short story.

tBefore I begin I have to admit that the three cafes (Les Deux Magots, Cafe de Flore, and Brasserie Lipp) that I visited were incredibly expensive. In fact the price of a drink would be around ten euros. At the first one I ordered a beer but then I realised that I was supposed to be doing an Ernest Hemmingway so when I went to the Cafe de Flore and the Brasserie Lipp I decided that I would go for some wine (red of course since I am not a big fan of white wine). As I was sitting at the Brasserie Lipp I then struck upon the idea that I should mention to the waiter that I was doing a project on Ernest Hemmingway (which I'm not, but the word project always seems to get people to assist) and he proceeded to show me where Hemmingway used to sit. Still, I do wonder if these cafes were as expensive in Hemmingway's time as they are now. Anyway, before I continue, here is a photo of where Hemmingway used to sit in Brasserie Lipp:



tWell, it seems that I have been waffling on about Hemmingway's drinking habits and not actually talking about this short story. Well, needless to say it literally blew my mind. The story is about a man named Harry who is dying of gangrene, namely because he suffered a wound and it was not attended to fast enough. Mind you, this was not an uncommon occurrence at the time as I have since found out that penicillin wasn't discovered until after World War I, which meant that if you were seriously wounded then your chances of survival, especially if the wound became infected, were slim. This story, however, occurred after World War I, though it is clear that Harry was involved in the war. When the war finish, instead of returning home Harry decided to stay and travel around the region, which is why he ended up on the plains of Africa.

tThe thing about this story that struck me is that it is about the lost generation, the generation and fought in, and survived, World War I. I have been confronted with the realities of World War I while travelling about Europe, in particular visiting the Musee d'armie in Paris and the Flanders Field Museum in Ypres, and I have to admit that it is incredibly emotional. In fact if they have to build anything in any of the areas where the war was fought they have to bring in the bomb squad because there is still live rounds buried in the ground. I was actually taken to a spot where they were building a road and the number of shells that had been pulled out of the ground one hundred years after the war was incredible.



tOkay, I know that I have probably gone off topic a bit, but the thing is that with me, being four generations away from those who fought in the war, visiting these sites still had a significant impact upon. In a way this generation, the generation that fought in World War I, seems to be reflective of my father's generation, those who went to Vietnam, and returned to a world where they struggle to be able to connect to those who never experienced life on the battlefield. In a way it is probably why people like Hemmingway didn't return to the United States because for him, and for the other American veterans of the the First World War) the actual fighting was so far away from home, and when one returns home one literally returns to what is in effect a foreign land. In the end many of them ended up like Harry, dying in a foreign land, never having managed to realise their dreams.

In my opinion, this collection is some of Hemingway's best writing.

Don’t get me wrong – I’m a very staunch feminist. Very. Yet, am I missing something? Because it seems a lot of people on here make comments about Hemingway being a misogynist which I entirely disagree with. Despite women not often (never?) being a main character in his stories and some of the women being stereotypical or less fleshed out, I don’t find his approach to women as sexist (and definitely not misogynistic) especially when he was writing from and about the 20s-50s when women were seen in a different light (this collection was first published in 1961). From what I’ve read in For Whom the Bell Tolls and A Farewell to Arms, Hemingway’s “normal women” (aka not rich women he often critiqued as a class) do indeed have the stereotypical qualities of being feminine, graceful and more passive, but they aren’t weaklings and they aren’t portrayed as just sex-objects (his male titular characters love their girlfriends/wives). Women were important to Hemingway. And though he wasn’t the greatest at getting into their headspace, he isn’t degrading to them (unlike Catch-22, the greatest example of misogyny in literature aside from online comments on newspaper forums today). It would be nice if those reviewing Hemingway on this website actually reviewed his WORK instead of posting one sentence claiming he’s misogynistic with nothing to back up their argument (and don't give me that bullshit about the "Men Without Women" collection title - yeah, that's kinda sexist, but it was published in 1927 when women didn't fight in wars or do boxing. And as Hemingway wrote stories about his experiences for the most part, if he suddenly included a story about women's sufferage, it would have been odd. It would have been like Jane Austen writing a novel about a soldier's perspective in the war of 1812.

What I really love about Hemingway is his ability to punctuate his rather didactic prose with emotion and tone. This collection was my first exposure to his short stories and I really enjoyed them.

The title story was an interesting look at futility and reminded me a little of “An Occurrence at Owl Creek Bridge”. I believe I would have cared more about the main character if he hadn’t called his girlfriend a “bitch” for no reason whatsoever but given he was in terrible pain and knew he was dying I attributed it to a) that and b) the time period and c) his characterization – he wasn’t the greatest guy either way. Still, if my husband called me that and he was lying there was a gangrenous leg, I would have dumped the whiskey on his wound, haha.

A Clean Well-Lighted Place seemed a comment on aging and dignity; it was a compact, sombre piece.

A Day’s Wait was actually kind of funny at the ending. It’s totally the kind of thing children think and it was rather endearing, especially as I don’t recall any children in Hemingway’s stories before that.

My favourite was In Another Country. Stories like this one reiterate what I was talking about at the start of my review. The entire piece is a focus on grief over a man losing his wife.

Aside from the final story, the others were good – nothing to write home about for me.

The Short Happy Life was by far the most interesting story, in my opinion, as it seemed that Hemingway was making a societal comment about commercialization and lack of bravery emerging in the story at the time it took place. At first glance the story seems kind of sexist because of how the woman acts and the way the hunter’s perspective defines her but everyone in the story was "whoring themselves out" in a way Hemingway clearly disapproved of. The husband is an admitted gold-digger who runs from danger, the hunter who seems to be opposed to these rich assholes sleeps with the wives on the trip as part of the experience for them (and so he gets better tips), and then the wife rejects her husband when he acts cowardly and cheats on him, which is also not cool. I don’t believe Hemingway was posing the hunter as the exemplary character – in fact, the lion is only one described with some kind of respect. I read each character as a synecdoche of their “group” and how they are allowing themselves to be bought in different ways, and how all are cowards.
And the woman was a good shot (if we are to believe the accident was not such). Clearly Hemingway believes women are perfectly capable of a) acting under pressure b) using a firearm c) making decisions. Sheesh.

UGH. We get it, you hate women and you are madly in love with yourself. Next.

گرچه شخصیت های اصلی داستان برفهای کلیمانجارو زوج هری و هلن هستند اما مرگ را باید نقش اصلی داستان همینگوی دانست . مرگ را می توان همه جا ، در لاشه پلنگ در ابتدای داستان ، آواز شوم کرکس ، ناله نحس کفتار و بوی عفونت بدن هری پیدا کرد.
احتمالا کمتر کسی مانند هری را می توان منتظر و مشتاق مرگ یافت ، اشتیاقی که شاید از شکست در نویسندگی و میل و علاقه مفرط به نوشیدن حاصل شده باشد .
داستان همینگوی در حالی با مرگ به پایان می رسد که او از همان ابتدا عفریت مرگ را در نزدیکی خود دیده و بی میل به زیستن ، هیچ گونه تلاشی هم برای نجات خود نکرده است .
به زحمت می توان معنای چندانی برای کتاب بسیار معروف همینگوی که برخی آنرا شاهکار هم دانسته اند یافت ، همچنین ترجمه ضعیف اسدالله امرایی هم آشکار به کیفیت کتاب لطمه زده است .

The Snows of Kilimanjaro and Other Stories was a collection of ten short stories by Ernest Hemingway, many of them written in the 1920's and 1930's for Esquire Magazine, but published as an anthology shortly before his death in 1961. The Snows of Kilimanjaro has been purported by many to be one of Hemingway's greatest works. It was a powerful piece of fiction taking place at the foot of Mount Kilimanjaro where Harry is on a safari in Africa. Dying from a gangrenous infection, he and his companion Helen are waiting to hear the plane that will be coming to rescue him as he lapses in and out of consciousness reliving his life and his dreams. I also loved The Short Happy Life of Francis Macomber. another powerful story that takes place on a safari in Africa as well. I became interested in reading many of these short stories as many were discussed extensively in a biography that I read recently as to providing some insight into the life of Ernest Hemingway.

The Stories of Ernest Hemingway are ranked 481st on The Greatest Books of All Time site

My readings of and about Hemingway give me a somewhat fuzzy and mixed feeling about the man and the author.

I liked The Old man and the sea and The Sun also Rises. A farewell to arms is one of those rare events, books moved to the screen, which I liked more as a film than as a book...

Hemingway was also present in books with other authors and movies. Recently I have seen Hemingway and Gellhorn, which I found pathetic, Midnight in Paris – a delightful movie.

As a young boy, I had the chance to see Spencer Tracy fighting with the the big fish, in The Old Man and the sea.

The fact that Hemingway killed many beasts of the wild I found utterly repulsive, as I tend to love animals much more than Man or Mankind.

Recently I’ve read about the Big Hunter in Empire Falls, he pops up in the news, where they periodacally show those bearded guys who compete in Hemingway look-alike competions.

That fact that this Alpha-macho-male killed himself was an unexplained mistery to me. Up to point. It’s all a facade in many cases. People put up a front, showing self confidence, toughness, whereas the inside is all fucked up, as they exquisetely put it nowadays.

A short story about regret from a dying man set in Africa.

A short story by Hemingway.A man is dying of gangrene,while on safari in Africa,and the story of his life comes to him in a series of flashbacks.

But it stuck me that he accepts his fate very stoically.He is very matter of fact about his impending death,showing little shock or panic.

It mirrors Hemingway's own experience as he was also wounded in Africa.The story was also adapted as a feature film,The Snows of Kiliminjaro (1952),with Gregory Peck in the lead role.

It can be seen on youtube.Some good shots of Africa,wildlife and vultures hovering in the background.However,I felt that there wasn't enough material in the short story to sustain a full length feature film.It's rather slow.

n  Reto #24 PopSugar 2018: Un libro con un elemento del clima en el título. n

Es la novela más extraña que leí en mi vida hahah, voy a tener que releerlo unas cuantas veces antes de entenderlo todo perfectamente

The Snows of Kilimanjaro and Other Stories, Ernest Hemingway

The Snows of Kilimanjaro and Other Stories is a collection of short stories by Ernest Hemingway, published in 1961. The title story is considered by some to be the best story Hemingway ever wrote. All the stories were earlier published.

The collection includes the following stories:
The Snows of Kilimanjaro,
A Clean, Well-Lighted Place,
A Day's Wait,
The Gambler, the Nun, and the Radio,
Fathers and Sons,
In Another Country,
The Killers,
A Way You'll Never Be,
Fifty Grand,
and The Short Happy Life of Francis Macomber.

عنوانهای چاپ شده در ایران: «برفهای کلیمانجارو»؛ «برفهای کیلیمنجارو»؛ «برفهای کیلیمنجارو و داستانهای دیگر»؛ «برفهای کلیمانجارو و چند داستان کوتاه»؛ «برفهای کلیمانجارو و داستانهای دیگر»؛ «برفهای کلیمانجارو و شانزده داستان دیگر»؛ انتشاراتیها: (پژواک، تجربه، نشر الکترونیک، پژواک کوکبیان، جامی، لیان، ناژ، افق)؛ تاریخ نخستین خوانش: سال 1975میلادی

عنوان: برفهای کلیمانجارو؛ نویسنده: ارنست همینگوی؛ مترجم: جواد شمس؛ تهران، نشر پژواک؛ سال1352، در59ص، چاپ دیگر تهران، پژواک، آبان، سال1352، در228ص؛ موضوع: داستانهای نویسندگان ایالات متحده آمریکا - سده 20م

عنوان: برفهای کیلیمنجارو و داستانهای دیگر؛ نویسنده: ارنست همینگوی؛ مترجم: نجف دریابندری؛ تهران، تجربه، سال1378، در40ص؛ شابک9646481647؛ چاپ دیگر تهران، نشر الکترونیک، در سال1394؛ در41ص؛ شابک 9786008075325؛

عنوان: برفهای کلیمانجارو و چند داستان کوتاه؛ نویسنده: ارنست همینگوی؛ مترجم: پژواک کوکبیان؛ تهران، پژواک کوکبیان، سال1380؛ در100ص؛ شابک9643609170؛

عنوان: برفهای کلیمانجارو و داستانهای دیگر؛ نویسنده: ارنست همینگوی؛ مترجم: شجاغ الدین شفا؛ تهران، جامی، سال1388، در239ص؛ شابک9789642575596؛

عنوان: برفهای کلیمانجارو و شانزده داستان دیگر؛ نویسنده: ارنست همینگوی؛ مترجم: عباس سعیدی؛ تهران، لیان، سال1389، در193ص؛ شابک9789648608229؛

عنوان: برفهای کلیمانجارو؛ نویسنده: ارنست همینگوی؛ مترجم: ناهید شهبازی مقدم؛ تهران، ناژ، سال1393، در207ص؛ شابک9786006110080؛

عنوان: برفهای کلیمانجارو؛ نویسنده: ارنست همینگوی؛ مترجم: ناهید شهبازی مقدم؛ تهران، افق، سال1395، در58ص؛ شابک9786003532199؛

نقل از متن: (دور و بر هر چادری از این پرنده ها پیدا میشود.؛ منتها کسی به آنها توجهی نمیکند، آدم تا دست از خودش برندارد، نمیمیرد.) پایان نقل

برفهای کلیمانجارو، اندیشه ها، و ترسهای «همینگوی»، درباره ی مرگ است، ترسی که به کارهای ناتمام ایشان، در زندگی شخصی خویش، بازمیگردند ...؛ به داستانهای نانوشته اش، و بازتاب این اندیشه ها را، در شخصیت اصلی داستان میبینیم؛ در جایی از داستان مینویسند: (اگر درست از کار درمیآوَرد ممکن بود همه را فشرده کند، و در چند جمله به زبان بیاورد)؛ و بعد روایتهای کوتاهش را آغاز میکند، با جملات کوتاه و سریع و بدون اضافات...؛ روایتهایی که هرچه پیش میرویم، تکان دهنده تر، و تلختر میشوند، و ضربه هایشان را بیرحمانه، به خوانشگر وارد میکنند؛ به نظرم «برفهای کلیمانجارو» زندگینامه ی جذابی از «همینگوی» است، کاش لحظه ی درگذشتش از این سرای هم، برای «همینگوی»، همانقدر آرام و آنقدر شیرین بوده باشد، که ایشان آرزویش را داشتند

کلیمانجارو کوه برف پوشی به ارتفاع ششهزار و پانصد و هفتاد متر است که بلندترین قله ی آفریقا نیز هست؛ قله ی غربی آن «نگایه نگای ماسایی» نام دارد؛

نقل از متن: (مرد گفت: «خوبی اش این است که درد ندارد.؛ شروع که میشود تازه میفهمی.»؛ ــ واقعاً؟ ــ دقیقاً؛ فقط بابت بو خیلی شرمنده ام.؛ اذیت میکند.؛ ــ بس کن! چرا شرمنده باشی؟ مرد گفت: «نگاهشان کن؛ یا ریختش اینها را میکشاند اینجا یا بوش»؛ تختی که مرد روی آن خوابیده بود در سایه ی گسترده ی یک درخت گل ابریشم بود، و مرد از سایه که به آفتاب سوزان دشت نگاه میکرد؛ سه پرنده ی درشت دید، که به شکل کریهی نشسته بودند، و ده دوازده تای دیگر هم در آسمان میسریدند و سایه هاشان روی زمین جابجا میشد؛ مرد گفت: «اینها از روزیکه کامیون خراب شده همینجا ولو شده اند؛ امروز اولین بار است که نشسته اند روی زمین؛ اوایل نحوه ی پروازشان را با دقت تماشا میکردم تا اگر خواستم، در داستان استفاده کنم؛ حالا دیگر مسخره است»؛ زن گفت «کاش نمیکردی»؛ مرد گفت: «فعلاً که فقط حرف است؛ حرف که میزنم خیلی راحتتر است؛ اما نمیخواهم ناراحتت کنم»؛ زن گفت: «خودت هم میدانی که ناراحتم نمیکند؛ فقط خیلی عصبی هستم که کاری از دستم برنمیآید؛ باید سعی کنیم تا جاییکه میتوانیم آرام باشیم، تا هواپیما برسد»؛ ــ یا تا وقتی نرسد؛ ــ خواهش میکنم بگو ببینم چه کاری از دست من برمیآید؛ لابد کاری هست که من انجام بدهم؛ ــ این پا را قطع کن؛ شاید جلوش را بگیرد، گرچه شک دارم؛ یا یک تیر بزن و خلاص؛ تیرانداز ماهری هستی؛ خودم یادت دادم؛ مگه نه؟ ــ اینطوری حرف نزن، خواهش میکنم؛ دوست داری چیزی بخوانم برات؟ ــ چی بخوانی؟ ــ هر چی تو کیسه ی کتابها که نخوانده ایم؛ مرد گفت: «نمیتوانم گوش کنم؛ حرف زدن راحتتر است؛ دعوا میکنیم وقت میگذرد»؛ ــ من دعوا ندارم؛ هیچوقت اهل دعوا نبوده ام؛ بیا دیگر دعوا نکنیم؛ هر قدر هم عصبی شدیم مهم نیست؛ شاید امروز با یک کامیون دیگر برگردند؛ شاید هم هواپیما بیاید»؛ مرد گفت: «من که حتی نمیخواهم از اینجا تکان بخورم؛ رفتن دیگر معنی ندارد، غیر از اینکه کار تو را آسانتر کند»؛ ــ این بُزدلی است؛ ــ تو نمیتوانی بگذاری آدم راحت به حال خودش بمیرد و بد و بیراه نگویی؟ لیچار گفتن به من چه فایده ای دارد؟ ــ تو که قرار نیست بمیری؛ ــ چرند نگو؛ من همین الان هم کارم تمام است؛ باور نمیکنی از این لاشخورها بپرس؛ چشم گرداند به طرف آن پرنده های گنده ی کثیف که منقارشان را لای پرهاشان فرو برده بودند؛ پرنده ی چهارم به زمین نشست و با قدمهای تند دوید و سپس آهسته به طرف پرنده های دیگر لنگر برداشت؛ ــ اینها دور و بر هر اردوگاهی هستند؛ آدم حواسش نیست به آنها؛ اگر وا ندهی نمیمیری؛ ــ اینرا کجا خوانده ای؟ خدایی تو هم خلیها! ــ باید به فکر یکی دیگر باشی؛ مرد گفت: «به خدا من همیشه کارم همین بوده»؛ مرد دراز کشیده و مدتی آرام بود و هُرم لرزان گرمای دشت کناره ی بوته زار را تماشا میکرد؛ چند قوچ سفید و ریز در زردی دوردست دشت، به چشم میخوردند؛ یک گله گورخر سفید را هم در سبزی علفزار دید؛ آنجا اردوگاه دلپذیری بود با درختهای تنومند، در دامنه ی تپه ای با آب خوب و دم دست؛ آبگیر رو به خشکی هم بود و هر صبح یک دسته سنگ خوارک دورش میپریدند؛ زن که روی صندلی برزنتی کنار مرد نشسته بود گفت: «نمیخواهی چیزی بخوانم؟ نمه بادی بلند شده انگار»؛ ــ نه، دستت درد نکند؛ ــ شاید کامیون بیاید؛ ــ جهنم؛ اهمیتی نمیدهم؛ ــ من میدهم؛ ــ تو به خیلی چیزها اهمیت میدهی که من نمیدهم؛ ــ زیاد نیست، هَری؛ ــ نوشیدنی داریم؟ ــ برایت خوب نیست؛ توی کتابِ بلَک نوشته از هر گونه نوشیدنی الکلی پرهیز کنید؛ تو نباید مشروب بخوری؛ مرد داد زد: «مولو!» ــ بله، بُوانا ــ ویسکی و سودا بیاور؛ ــ چشم، بوانا؛ زن گفت: «نباید بخوری؛ وقتی میگویم وا نده منظورم همین است؛ نوشته ضرر دارد؛ من هم میدانم برایت خوب نیست»؛ مرد گفت: «نخیر، خیلی هم خوب است»؛ فکر کرد دیگر کارش تمام است؛ دیگر فرصت نمیکند تمامش کند؛ کار کشید به بگومگو سر مشروب؛ از وقتی قانقاریا به پای راستش افتاد، هیچ دردی حس نکرده بود، و وحشت هم با درد رفت، و خستگی شدیدی او را در خود گرفت و خشمی از اینکه میدید آخرش به اینجا رسیده است؛ برای این بلایی که حالا میآمد چندان کنجکاوی نشان نمیداد؛ سالهای سال فکرش را کرده بود، ولی حالا هیچ معنایی نداشت؛ عجیب است که وقتی خسته باشی، آسان میشود؛ حالا دیگر آن چیزهایی را که برای نوشتن جمع کرده بود تا آنقدر یاد بگیرد که خوب بنویسدشان کنار میگذاشت و نمینوشت؛ ولی خب، معلوم هم نیست که از عهده ی نوشتنشان برنیاید؛ شاید هم هرگز نمیتوانست بنویسد و برای همین دست به قلم نمیبرد؛ حالا دیگر نمیتوانست مطمئن باشد؛ زن به او نگاه کرد، لیوان به دست لبش را گزید و گفت: «کاش اصلاً نیامده بودیم؛ تو پاریس میماندیم، تو دچار همچو چیزی نمیشدی؛ همیشه میگفتی پاریس را دوست داری؛ میماندیم پاریس یا میرفتیم یک جای دیگر؛ من هر جا که میگفتی حاضر بودم بیایم؛ گفتم حاضرم هر جا بخواهی بیایم؛ اگر میخواستی شکار بزنی میرفتیم مجارستان، خیلی هم راحت بودیم»؛ مرد گفت: «برو بابا تو هم با پول کوفتیت»؛ زن گفت: «این دیگر نامردی است؛ همیشه در اختیارت بوده؛ مال من و تو نداریم؛ من همه چیزم را گذاشتم وسط و هر جا تو خواستی همراهت آمدم، هر کاری تو خواستی کردم؛ ولی کاش به اینجا نیامده بودیم»؛ ــ تو که گفتی دوست داری؛ ــ آن وقت که گفتم تو حالت خوب بود؛ ولی الان متنفرم؛ آخر چرا باید پای تو اینجور شد؛ مگر ما چه کار کرده بودیم که این بلا به سرمان آمد؟»؛ به زن نگاه کرد و گفت: «ظاهراً اشتباه کردم که همان اول وقتی زخم شد، یادم رفت تنتور یُد بریزم؛ بعد هم بی توجهی کردم، چون زخم ای من هیچوقت عفونت نمیکردند؛ وضعش که بدتر شد به خاطر محلول رقیق کاربولیک بود، داروهای ضدعفونی دیگر تمام شده بود، و کاربولیک رگهای نازک پا را از کار انداخت، و باعث شد که قانقاریا شروع شود؛ باز هم چیزی میخواهی؟»؛ ــ منظورم این نیست؛ ــ اگه به جای آن راننده ی کیکویوی دست و پاچلفتی یک مکانیک خوب خبر کرده بودیم، روغن موتور را نگاه میکرد، یاتاقان نمیسوزاند؛ ــ منظورم این نیست؛ ــ اگر کس و کارت را در اولد وست بوری خراب شده، ساراتوگا و پالم بیچ ول نکرده بودی مجبور نبودی مرا به...؛ ــ من تو را دوست داشته ام؛ بی انصافی نکن؛ من حالا هم دوستت دارم؛ همیشه دوستت داشته ام و دارم؛ تو دوستم نداری؟ مرد گفت: «نه، گمان نمیکنم؛ هیچوقت دوستت نداشته ام»؛ ــ هری، هیچ معلوم است چه میگویی؟ زده به سرت؟ ــ نه؛ من سری ندارم که به آن بزند؛ زن گفت: «این را نخور؛ عزیزم، خواهش میکنم نخور؛ باید هر کاری از دستمان برمیآید بکنیم»؛ مرد گفت: «تو بکن، من خسته ام»)؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 23/08/1399هجری خورشیدی؛ 24/07/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی