Mr. Sedaris makes a wonderful walking companion. He is funny, sometimes hilariously so, sometimes just amusingly so. He is definitely irreverent. He pokes fun at everyone in his life. I feel like his voice has been stamped in my mind and I would recognize it anywhere. I must admit I wonder what he is like in person. Is he quietly absorbing everything and everyone around him or is he the life of the party telling stories. I love his essays and will definitely listen to the one or two I have left.

برای من که بخش خنده‌دار کتابی که دستم گرفته ام اشتانتیونش محسوب می‌شد، کتاب سداریس کتاب عجیبی بود.
برای ما که یاد گرفته ایم حرفهای مهم اغلب افسرده‌وار و سیاه اند هم به گمانم کتاب سداریس عجیب باشد.
سداریس خاطراتش را تعریف می‌کند و توی این خاطرات همه‌ی چیزهای جدی یک جوری خنده دارند. مادرش، پدرش، حیوان خانگی داشتنش، معتادشدندش و...
چیز دیگری که توجه‌ام را جلب کرد البته اگر سداریس گولمان نزده باشد که به‌گمانم نزده کارهای عجیب و غریبی است که یک «حالا نویسنده» از ابتدای مستقل شدنش از خانواده‌اش انجام داده.
کار ساختمانی، جارو کشی، باربری، تدریس و ...
به نظرم یکی از چیزهایی که به قلم نویسنده‌های خارجی جان می‌دهد همین غوطه خوردن و نترسیدن از تجربه‌های عجیب و غریب و در عین حال زندگی کردن است. در واقع باید بپرسیم که ما چندتا نویسنده داریم که تجربه‌ی باربری و کارگر ساختمانی را هم علاوه بر نویسندگی توی رزومه‌شان دارند؟:)

یکی از عجیب ترین و به یادموندنی ترین کتابهایی بود که تا به حال خونده بودم. ممنونم از عزیزی که کتاب رو معرفی کرد و عزیز دیگری که کتاب رو هدیه داد.

بالاخره یه روزی قشنگ حرف می زنم، مجموعه تعدادی مطلب طنزه، که دو ویژگی نایاب و فوق العاده داره.
ویژگی نخست، اینه که نوشته ها به معنای واقعی طنزن. خبری از دلقک بازی و لودگی برای خندوندن نیست. سداریس گندِ شوخی های جنسی رو در نمیاره و برای خوشمزه بازی، تابو ها رو مسخره نمی کنه. حتا تقریبن نیمی از نوشته هاش رو بدونن خندیدن شروع و تموم می کنید، هرچند که سر بسیاری جملات و حرف هاش هم قهقهه می زنید. اما هدف یک طنز واقعی رو به درستی اجرا می کنه. با همون متن طنزی که قراره لبخند ایجاد کنه، شما رو بسیار بیشتر از متن هایی که به قصد نقد مستقیم نوشته شدن به فکر فرو می بره.
و این به فکر بردن رو، به کمک صداقت عجیبش انجام میده. سداریس از زندگی خودش میگه و هیچ، تاکید می کنم، هیچ ابایی از گفتن پستی و بلندی های زندگیش، یا بیان کردن درونی ترین احساساتش و روراست بودن با خودش نداره. تمام افکار سیاه و زشت و زیبایی که ما گاهی در درونمون داریم اما جرئت بیان و ابرازش رو، حتا برای خودمون هم نداریم، به رومون میاره و نشونمون میده که چی هستیم و چه فکر می کنیم.

سداریس، حتا اگر نخندونه و لذتبخش نباشه، به خاطرِ همین که ما رو با خودمون روبرو می کنه، فوق العاده ست.

This was one of the few books I could find in the local bookstore here which did not have a cover filled with pastel colours, headless women, and endorsements from ‘Reese's Book Club’. I assume this latter has something to do with the actress, although it may be that someone has compiled a list of novels in which peanut butter snacks play a prominent role.

We are in coastal Delaware for a family gathering (my wife's), staying in a strange resort town where – if anyone did walk – you could walk for miles without seeing any change in surroundings. For miles on end it's big white house after big white house, all of them featuring the requisite American flag, stars-and-stripes bunting, crab ornament, lawn sprinklers, and truck in the driveway with bumper stickers saying things like ‘I'd rather be golfing’ or ‘Proud Christian grandma’. Men with verge-strimmers nod to each other in front yards, and talk about the HOA with the same backward glances and whispered tones that East Germans once used to talk about the Stasi.

We spend most of our days sitting by the communal swimming-pool, flouting the no-alcohol rule by means of various gin-filled Starbucks cups and thermoses of rosé, and watching people scream at the sight of my son. I gave him my wallet yesterday to go and buy a pair of goggles, and he came back with no change and a huge black device combining mask, goggles and snorkel that fits over his entire head, so that he now looks as though he's off for a jog through the Chernobyl Exclusion Zone, or preparing to launch a galactic war against the Fourth Doctor.

At intervals, I read these essays, which generally make me smile rather than laugh out loud, but which nevertheless make me like their author, whom I haven't read for years, very much indeed. This collection includes a lot about settling in Paris and learning a foreign language, which naturally appealed to me. Who knows, if only Sedaris had had the foresight to include a few anecdotes about French peanut butter, he might even have made it on to Reese's Book Club.

If I were in someone else's bathroom and there were no other reading materials except for something by David Sedaris, I would pick it up and flip through it. I probably would even find myself slightly amused. But my basic opinion about David Sedaris - which is that he is boring, not very funny, mean and bitchy, and too lazy to write a novel - would remain unchanged.

Remember when people who had fucked up or interesting lives drew on their personal experiences to create artful, often symbolic stories that speak to some kind of greater human existence? Remember when people basically only wrote their autobiography after they had accomplished many other notable things in their life? At the very least, one would use the events of their life to address some important social issue.

Among others, we have David Sedaris to thank for ushering in the age of this crappy, voyeristic autobiography sub-genre that is basically the print version of reality tv. So somebody has a weird, dysfunctional family. So do most of us. It's really not that interesting.

The title of the book is pretty lame. Did you really talk like that, David? No, I don't think you did. I think you were just a middle-class gay kid who lisped, got sent to speech therapy for it, and then wanted to pretend that you were more marginalized than you actually were.

Also, his sister is way funnier than he is.

ریویو رو دو بار نوشتم و پاک شد و منم خب لجباز بازم می نویسم. با پی سی دیگه ای دارم می تایپم و خعلی تحت فشارم. :دی خیلی خلاصه می گم. من آدمی ام که دنبال خندیدنم و این کتاب بهم ندادش راستشو بخواین. نه این که اصلاْ نخندم یا بگم لوس و خنک و مسخره بود. ولی اون قدرام خنده دار نبود. نهایت خندیدنم یه پوزخند دو ثانیه ای بود. البته این وسط چیزی هس که طنز رو حساس می کنه و اونم ظرافت های ادبی و زبانی و همچنین فرهنگی و ارزشی و عرفی هس. این جاس که مترجم به چالش کشیده میشه و همت و زحمت می طلبه و خلاقیتش سنجیده میشه. با این حال مترجم و نویسنده تقریباْ بی تقصیرن و بر می گرده به همون جریان ظرافت ها و اینا. اما دلیل سه دادنم هدف طنز بود. ینی نقد. نقد اجتماعی و اخلاقی و فرهنگی نویسنده که خاطراتشو به شدت صادقانه و خالصانه بیان می کرد و باعث شد من دیدم به خودم و زندگیم عوض شه. ینی کم تر به خودم سخت بگیرم و این قد غرغرو نباشم و بدخلقی نکنم. فک کنم همین برای یه نویسنده کافی باشه. مگه چه انتظاری از مخاطبش داره جز تاثیر گذاری و به فکر فرو بردنش؟

This selection of stories was straight up hilarious. I could easily relate to his experiences living in a foreign country and having trouble learning the language. He culled these experiences to write hilarious anecdotes of people mangling a foreign language, others blaming you for anything wrong that they consider "American. " His visits to French doctors and hospitals are priceless. All of these stories are bookended by more hilarious stories about his family. His father's hoarding of food to the point of bringing an old banana and other unidentifiable food on a visit to France had me laughing aloud again.

Highly recommended. Enjoy!

Me Talk Pretty One Day by David Sedaris
⭐️⭐️⭐️ 1/2

This book was highly rated unfortunately I beg to differ. The one thing I did enjoy about this book was David Sedaris’s incredible sense of humour.

This book has been my tube companion for the past fortnight. It is the perfect accompaniment to the London commute for two reasons:

1) The essays are perfectly formed, so you can be assured that you'll be able to finish 3 little chunks over 40 minutes or so. Once the train trundled into Westminster station I would know to quicken my pace so as to finish another section before alighting at Blackfriars and elbowing some bankers.

2) My tube line is the epitome of the British stiff upper lip. People's faces remain practically emotionless from Putney to Barking to Richmond and up to High Street Kensington. Of course, scrum tackles take place at each station as people push on during rush hour. But NO emotions pass across the face of a commuter. Apart from perhaps a slight grimace when the new arrival feels it necessary to share all the details of their skiing holiday with the entire carriage.

Anyway - to the point! With Sedaris in my hand I have been snorting, honking and smiling as never before seen on the District Line. The 50 something lady who settled into her seat at Wimbledon with the Daily Telegraph looks up nervously. The banker ignoring the opinion section of the FT for the far more fascinating Stocks and shares pages shifts nervously. And then I snort once more. Being in such a cheery mood, once a seat becomes available I offer it to the young lady in slightly uncomfortable looking high heels reading the bible (aka the Metro) thus leaving the assembled masses concerned that I may be clinically insane and yet on their train.

از اون دسته از آدمایی هستم که حتی با بی مزه ترین طنز های تو کتاب هم کلی میخندم :دی این کتاب هم منو خندوند ولی اونقدر که انتظار داشتم نبود.معمولا بعد از خوندن چند تا کتاب جدی حتما باید به کتاب طنز بخونم تا روحیه ام عوض بشه.
کتاب بیشتر شبیه فیلم های کمدی آمریکایی هست از همونایی که بیشتر با با چند تا فحش رکیک،چهار تا تیکه انداختن به این و اون یا مثلا چت کردن با شیشه و گل و شرح توهماتی که بهش دست داده سعی میکنن آدما بخندونن.
بعضی جا های کتاب هم خوب طبیعتا واسه مخاطب ایرانی نامفهمومه و فقط خود آمریکایی ها میتونن بهش بخندند مثلا من چه میدونم عید پاک چیه که با آوردن شکلات ها بوسیله خرگوش یا ناقوس بخندم/:
اما بی انصافی اگه نگم بعضی جاهای کتاب هم خیلی خنده دار بود در مجموع خوندنش بهتر از نخوندنش هست.

سداریس می خندونه. خوب هم می خندونه. درست هم می خندونه. کاش ما هم کسی رو داشتیم که بتونه این چنین درست همه چیز رو هجو کنه. هیچ چیزی از نگاهش دور نمی مونه. می خواد عادتای شخصی خودش یا خانواده اش باشه، می خواد فرهنگ و سیاست و مسائل اجتماعی امریکایی و یا حتی فرانسوی. یه جاهایی اغراقاش و مقایسه هاش بین دو فرهنگ واقعا عالیه.
کتاب به نوعی خودنوشت به حساب میاد که البته ما اطلاعی نداریم که سداریس کجاها رو بزرگ نمایی کرده یا چیزی بهش افزوده اما هر چی که هست، خودنوشتی بی نظیره. لحن طناز اول شخصش خودش به کنار، نگاه فوق العاده اش به موضوعات و جنبه های مختلف اون هاست که کار رو بهتر و بهتر می کنه. کنایه ها و طعنه ها و به سخره گرفتناش انقدر جذابن که تا مدت ها توی ذهنتون می مونن.

dnf @ 50%