Ότι και να πει κανείς για το έργο του Graham Greene θα είναι λίγο.

Είναι το δεύτερο βιβλίο του που διαβάζω σε δύο χρόνια και συνειδητοποιώ πως άργησα ήδη πολύ να διαβάσω κάτι δικό του. Το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν το πρώτο του Greene που είχα σταμπάρει για διάβασμα λόγω της πλοκής του: ένα νέο καθεστώς στο Μεξικό απαγορεύει δια νόμου τον καθολικισμό και την εξάσκηση του. Μέσα σε αυτό το κλίμα, ένας άγνωστος ιερέας προσπαθεί να αποφύγει τις αρχές και την εκτέλεση του σε περίπτωση σύλληψης.

Διαβάζοντας το βιβλίο καταλαβαίνει κανείς γιατί ο Greene θεωρείται ανατόμος της ανθρώπινης κατάστασης. Μεταφέρει άρτια τις πολύ λεπτές αποχρώσεις απέναντι στο καθήκον (είτε θρησκευτικό, είτε κοσμικό-πολιτικό) και την ανθρώπινη φύση που θέλει να επιβιώσει. Ο νόμος των θεών και των ανθρώπων απέναντι στο άτομο και την απελευθέρωση του. Ένας ήρωας που κινείται στις γκρίζες γραμμές μεταξύ δύο κόσμων, έναν θεσμικό έναν απογορευμένο, χωρίς κανένας να τον ρωτήσει τι αποζητά. Μόνη λύτρωση η διέξοδος, όπως και αν έρθει αυτή. Ένα αίσθημα μισής ευθύνης απέναντι στο ποίμνιο του, ενώ προσπαθεί να διατηρήσει τα βασικά της ανθρώπινης ύπαρξης του. Ένα καθεστώς αδέκαστο που δείχνει να κατανοεί αυτούς που διώκει.

Στην εισαγωγή του Updike, αναφέρεται πως ο Greene έγινε καθολικός αλλά με έναν πιο ιδιαίτερο τρόπο και όχι ακολουθόντας τις αυστηρές οδηγίες της καθολικής εκκλησίας. Εδώ καταφέρνει να παραθέσει όλους τους προβληματισμούς και ίσως και τις προσωπικές του συγκρούσεις πάνω στο θέμα.

Τι άλλο να πει κανείς; Greene είναι, βιβλιάρα θα ήταν.

I have decided to throw something lighter into my Apple Car Play to recapture my listening pleasure — a little Chic Lit ought to do it.

I will leave this thick stew of a novel behind. I am marking this book as DNF. I am just not enjoying the heavy taste of it and don’t see how it will improve with further digestion.