...
Show More
«Άννα Καρένινα» ή «Κονσταντίν Λιέβιν» (ο βασικότερος πρωταγωνιστής).
“Δεν υπάρχουν συνθήκες, που ο άνθρωπος να μην μπορέσει να συνηθίσει σ’ αυτές, προπάντων, όταν βλέπει ότι όλοι γύρω του ζουν το ίδιο.»
«Με τη λογική, τάχα, έφτασα στο ότι πρέπει ν’ αγαπώ τον πλησίον μου και να μην τον πνίγω; Αυτό μου το ‘παν σαν ήμουν παιδί, κι εγώ με χαρά το πίστεψα, γιατί μου είπαν κείνο που βρισκόταν μέσα στην ψυχή μου. Και ποιος τ’ ανακάλυψε αυτό; Όχι το μυαλό. Το μυαλό ανακάλυψε τον αγώνα για την ύπαρξη και το νόμο, που απαιτεί να πνίξω όλους κείνους, που με παρεμποδίζουν στο να ικανοποιήσω τις επιθυμίες μου. Αυτό είναι το συμπέρασμα του μυαλού. Μα το ν’ αγαπώ τον άλλον, αυτό δεν μπορούσε να τ’ ανακαλύψει το μυαλό, γιατί αυτό δεν είναι λογικό.»
Αυτό είναι το αριστούργημα του Tolstoy, το ανώτερο από τα έργα του. Ένα έπος, αντάξιο των Αδερφών Καραμάζοφ – αντίστοιχο των ομηρικών. Ένα ποικιλόμορφο έργο, πολύ περισσότερο από ένα ρομάντσο, βαθιά φιλοσοφικό, δραματικό, από αυτά που θέτουν ερωτήματα στο πως αντιμετωπίζεις την ζωή, όταν την προκαλείς, όταν ρισκάρεις τη σταθερότητά της, όταν τυφλώνεσαι από το άγνωστο και όταν τελικά δεν μετανιώνεις, γιατί κατάφερες να «ζήσεις» πραγματικά. Δεν προσφέρεται για περαιτέρω σχολιασμό, παρά μόνο για ανάγνωση.
“Δεν υπάρχουν συνθήκες, που ο άνθρωπος να μην μπορέσει να συνηθίσει σ’ αυτές, προπάντων, όταν βλέπει ότι όλοι γύρω του ζουν το ίδιο.»
«Με τη λογική, τάχα, έφτασα στο ότι πρέπει ν’ αγαπώ τον πλησίον μου και να μην τον πνίγω; Αυτό μου το ‘παν σαν ήμουν παιδί, κι εγώ με χαρά το πίστεψα, γιατί μου είπαν κείνο που βρισκόταν μέσα στην ψυχή μου. Και ποιος τ’ ανακάλυψε αυτό; Όχι το μυαλό. Το μυαλό ανακάλυψε τον αγώνα για την ύπαρξη και το νόμο, που απαιτεί να πνίξω όλους κείνους, που με παρεμποδίζουν στο να ικανοποιήσω τις επιθυμίες μου. Αυτό είναι το συμπέρασμα του μυαλού. Μα το ν’ αγαπώ τον άλλον, αυτό δεν μπορούσε να τ’ ανακαλύψει το μυαλό, γιατί αυτό δεν είναι λογικό.»
Αυτό είναι το αριστούργημα του Tolstoy, το ανώτερο από τα έργα του. Ένα έπος, αντάξιο των Αδερφών Καραμάζοφ – αντίστοιχο των ομηρικών. Ένα ποικιλόμορφο έργο, πολύ περισσότερο από ένα ρομάντσο, βαθιά φιλοσοφικό, δραματικό, από αυτά που θέτουν ερωτήματα στο πως αντιμετωπίζεις την ζωή, όταν την προκαλείς, όταν ρισκάρεις τη σταθερότητά της, όταν τυφλώνεσαι από το άγνωστο και όταν τελικά δεν μετανιώνεις, γιατί κατάφερες να «ζήσεις» πραγματικά. Δεν προσφέρεται για περαιτέρω σχολιασμό, παρά μόνο για ανάγνωση.