Trojan Women only. Very sad story.

I love greek myths, its like a soap opera but with singing choruses.

It was interesting to see how all three authors told the same story of Electra and Orestes. My favourite from this volume was probably Iphigenia in Tauris.

Finished "The Libation Bearers", on to the "Eumenides".

I don't think I ever want to reread "The Trojan women" again. It's just really very upsetting.

آشیل یا آخیلوس (متولد 525 قبل از میلاد) اولین از سه تراژدی نویس مشهور یونان (آشیل، اوری پید، سوفوکلس) بوده که به پدر ترازدی هم مشهور است. ارسطو می نویسد که او شمار شخصیت های تراژدی را از یک نفر به دو نفر افزایش داد. تنها هفت تراژدی از حدود نود اثر او بر جای مانده، که در مورد یکی از آنها، "پرومته در زنجیر"، تردید وجود دارد. آشیل اهل آتن بوده و گویا در جنگ "سالامیس" (بین پارس و یونان) شرکت داشته و حدود 450 سال پیش از میلاد فوت کرده است. گفته می شود که بر سنگ قبرش نوشته اند؛ "آخیلوس اهل آتن، زیر این سنگ خفته. خاک مقدس ماراتن و سربازان بلند گیسوی ماد (پارس) که طعم دلاوری او را چشیده اند، بر جنگ آوری او شهادت می دهند".

اوری پید (480 تا 406 پیش از میلاد) در میان سه تراژدی نویس مشهور یونان، جوان ترین آنهاست. او حدود نود و پنج تراژدی و کمدی نوشته که تنها هژده تای آنها باقی مانده است. مده آی او که تصور می کنم توسط ابوالحسن ونده ور به فارسی برگردانده شده، شاید تنها تراژدی اوری پید باشد که به زبان فارسی ترجمه شده. ویژگی کار اوری پید استفاده از شخصیت های معمولی ست. استفاده از شکل جعبه ای صحنه ی تیاتر (بر خلاف صحنه ی دایره وار یونانی در وسط تماشاگران) را به اوری پید نسبت می دهند، جعبه ی سه دیواره ای که تا دوران معاصر، توسط شکسپیر، راسین، ایبسن، استریندبرگ و تا دوران معاصر بکار گرفته می شد. ویژگی دیگر آثار اوری پید، علاقه و همدردی او نسبت به شخصیت هاست، به ویژه زنان، به گونه ای که در همان زمان هم برای تماشاگران مرد، حیرت انگیز می نمود، مورد توجه اوری پید بوده اند. به همین دلیل "مده آ" یکی از تراژدی های او، از مشهورترین و در عین حال زیباترین شاهکارهای تراژدی دنیاست.

سوفوکلس (497 پیش از میلاد) مشهورترین از سه تراژدی نویس بزرگ عهد باستان یونان، صد و بیست سه نمایش نامه نوشته که تنها هفت تای آنها باقی مانده است؛ سه گانه ی اودیپ شاه، اودیپ در کلنوس، و آنتیگون، زنان تراخیس، الکترا، آژاکس و فیلوکتتس. بی تردید ادیپوس شاه و آنتیگون، دو اثر برجسته ی سوفوکلس، از والاترین تراژدی های یونان باستان اند که همراه با ادیپوس در کلنوس، به سه گانه ی "تب" یا "نمایش نامه های تب" مشهور اند. نوشته اند که سوفوکلس تعداد بازیگران را که اوری پید به دو رسانده بود، به سه شخصیت (بغیر از دسته ی کر) ارتقاء داده است.

Superb translations. A shame to decontextualize The Libation Bearers, but it's interesting to read it alongside two other versions of the story. The last two plays, Euripides' Electra and The Trojan Women, are definitely the highlights.

I enjoyed the book. All the plays are short reads without too many characters. It's good to see that Greek mythology has contradictions and inconsistencies. The best example of this would be Odysseus, who is depicted as noble, clever, valorous and brave in the Odyssey yet cruel in The Trojan Women play. Even within the collection, characters such as Orestes have some differences in what they do or say.