Community Reviews

Rating(3.9 / 5.0, 99 votes)
5 stars
26(26%)
4 stars
38(38%)
3 stars
35(35%)
2 stars
0(0%)
1 stars
0(0%)
99 reviews
April 25,2025
... Show More
Entre los diálogos platónicos existe uno que es curioso por dos razones a resaltar: la cantidad de interlocutores es mínima, por un lado, y, por el otro, la variedad de los temas que desarrolla es tal que no puede clasificarse ninguno de los mismos como el predominante.

tEs decir que, en primer lugar, quienes conversan son dos personajes solamente: Sócrates y Fedro (lo cual se podría considerar como una rareza al comparar las distintas obras platónicas). Y, en segundo lugar, al continuar la costumbre de disponer subtítulos indicativos del eje central a las obras, en este caso particular sería tarea complicada. Por eso algunos traductores han optado por una solución arbitraria, y le pusieron «Fedro o...» del amor (en la edición de Gabriel Silva Rincón), de lo bello y lo ético (en la traducción de García Bacca). Mientras que otros, quizá por no querer añadir nada al original, sólo toman en cuenta el título (en la edición de Gredos).

tPero el punto sigue siendo el mismo: si nos preguntaran sobre qué se habla en el Fedro no podríamos decir «sobre esto», sino que, por rigor, habría que aclarar «sobre esto, aquello y lo otro». O, en otras palabras, sobre el amor aparente y el verdadero, las distintas locuras que aquejan al hombre, la trascendencia del alma, la oralidad y la escritura y los tipos retórica detrás de ambas.

1. Primer discurso de Lisias

tFedro, como entusiasta de los discursos, queda gratamente sorprendido y admirado por el que le transmitió Lisias, sobre la conveniencia de entregarse al hombre desapasionado. En el mismo se presentan distintas razones por las cuales el hombre enamorado sólo provoca perjuicios al amado. Secuencialmente son éstas:

a) «los enamorados se arrepienten luego de verse satisfechos» (231a)
b) «pueden sacrificar sus antiguos amores por los nuevos» (231c)
c) «tienen espíritu enfermo y falta de buen sentido» (231d)
d) «cualquier cosa les enoja y creen que todo se hace para perjudicarlos» (232c)
e) «alejan a todos de su amado, dejándoles sin amigos» (232d)
f) «se enamoran del cuerpo antes que del alma, y no puede asegurarse si su amistad debe sobrevivir a la satisfacción de su deseo» (232e)
g) «el amor se debe compadecer, no envidiar» (233b)
h) «en vez de dañarnos, ayudarnos mutuamente» (234c)

tLisias, pues, parte de una descripción del amor que se da efectivamente entre la mayoría de los hombres, aunque no lo reconozca ni lo anuncie así él mismo. De modo que, las razones (de la «a» hasta la «h») aducidas para mostrar las consecuencias contraproducentes para el amado y el propio amante, son una enumeración relacionada única y exclusivamente con el amor aparente, es decir, aquél que se muestra como tal pero que no necesariamente es tal.

tAquél «amor» egoísta, que busca meramente la satisfacción de los propios deseos (232e), a los cuales permanece esclavo, dominado totalmente por los mismos. Aquél «amor» que se enoja por cualquier cosa, por trivial que sea, y que ve enemigos por todas partes (232c); hasta el punto de aislarse de todos y de todo (232d), dejando al amante y al amado encerrados en sí mismos como en la peor cárcel, queriendo abandonarse mutuamente pero sin poder hacerlo, por la mutua dependencia ya establecida. Aquél «amor» profundamente enfermo, que le desgarra el buen sentido al hombre (231d), hasta el punto en que no valora a nadie realmente, pudiendo sacrificar a todos sus antiguos amados por sólo alabar el capricho del más reciente (231c). Aquél «amor» tiránico por naturaleza (al ser esclavo del deseo) y por finalidad (corromper al amado para tenerle controlado), que lo quiere todo a cualquier costo, incluso si le despoja al hombre de lo mejor que tiene... Porque, en fin, dicho «amor» sólo vela por el cuerpo (del amante que quiere satisfacerse y del amado que puede dar placer), y no aprecia el alma (de ninguno de los dos), de modo que es tan inestable que no se puede asegurar que pueda darse amistad alguna luego de que el deseo haya sido apaciguado (232e). Un amor que, más que envidia, sólo debe compadecerse (233b), pues provoca la degradación absoluta de quienes se involucran en el mismo.

tEse no es el amor que merecemos, nos dice Lisias, precediendo incluso a Sócrates, que en otros términos y de forma más extensa, llegará al mismo punto. No debemos entregarnos, pues, a un amor tiránico donde sólo nos hacemos daño, sino a uno donde nos ayudemos mutuamente (234c). Pero sobre éste otro, cuál es y cuáles son sus características, Lisias guarda silencio.

2. Primer discurso de Sócrates

tValga aclarar desde el comienzo que, el primer monólogo de Sócrates, sólo es un re-planteamiento de lo ya dicho por Lisias en su escrito (236b). De modo que no representa su postura al respecto (el amor) ni mucho menos.

tLa cuestión es que, apenas terminó Fedro de leer en voz alta el discurso de Lisias, le planteó Sócrates...

El resto del escrito se encuentra en mi blog: https://jsaaopinionpersonal.wordpress...
April 25,2025
... Show More
2,5⭐️
Hmm, juju fínasta heimspeki. En ekki gaman. Ég vildi bara Samdrykkjuna aftur en við fáum víst ekki allt sem við óskum okkur:/
April 25,2025
... Show More
Plato kind of insufferable and pretentious white man coded…also lowkey trifling of him to have Socrates basically dog on Phaedrus’s sugar daddy (Lysias) the whole time
April 25,2025
... Show More
''Trebuie să facem tot ce ne stă în putinţă pentru a ne împărtăși, cât suntem în viaţă, din virtute și înţelepciune. Frumoasă e răsplata, iar speranţa mare. Firește, nu se cade ca un om cu bun-simţ să se înverșuneze în a susţine că lucrurile stau întocmai așa cum le-am înfăţișat eu. Dar ceea ce se cuvine să susţin cu toată dârzenia este că, de vreme ce sufletul, nu-ncape îndoială, e nemuritor, soarta și sălașurile lui vor fi cam așa cum am spus. Crezând asta, cred că merită să îţi asumi oarecare risc. Căci e un risc frumos și tot ce ţine de el trebuie să ni-l repetăm ca pe o incantaţie. Iată de ce zăbovesc de atâta vreme asupra mitu- lui. În orice caz, ţinând seamă de acestea, omul care, de-a lungul vieţii, și-a luat rămas-bun de la plăcerile și de la podoabele trupului, pe care le socotea străine de el și dăunătoare, omul care, dimpotrivă, și-a dat toată silinţa să înveţe ceva, care, în loc de podoabe străine, a vrut pentru sufletul său podoabele sale adevărate: cumpătarea și dreptatea, curajul, libertatea și adevărul, omul acesta trebuie să aibă încredere în soarta sufletului.''
April 25,2025
... Show More
لا أعرف حقيقة لم استخدمت الاسم البديل "عن الجمال" ، إذا كانت قد ترجمت المحاورة عن الحب؟!
والمحاورة عدة أجزاء تبدأ بمقال لوسياس عن الحب،وهي بالأصل في تفضيل غير المحب على المحب، ويطرح قرائنه لى ذلك، لأول وهلة يبدو الكلام مقنعًا إلا أنني لم أعجب به، وبعد أن أنهيت المقال ورأي سقراط فيه تركت الكتاب يومًا ثم عدت فأعدت قراءة ذات المقال مرة أخرى، لكن هذه المرة عرفت لم لم يعجبني،ولم يقنعني رد سقراط الأول إلى أن راجع نفسه قائلًا:
لتنظر يا صديقي فايدروس كم من وقاحة في الحديثين السابقين سواءهذا الذي قلته أنا أم ذلك الذي قرأته أنت من كتابك ..ولنفرض أن رجلًا قد تميز بالنبل والفضيلة وأنه كان عاشقًا أو معشوقًا على النحو الذي ذكرناه، ثم استمع لحديثنا عن العشاق الذين ينقلبون إلى عداوة ضارية لأتفه الأسباب ويسلكون مسلك الغيرة والمضايقة نحو معشوقيهم، ألا تظنه يحكم على من يقولون هذا القول بأنهم قوم قد نشأوا وسط سفلة من البحارة؟ أو أنهم لم يروا الحب نقيًا خالصًا أبدًا؟ ألا يمتنع مثل ذلك الرجل عن موافقتنا على لوم الحب
ونعم طوال الكتاب يشار إلى المحبين طوال الكتاب على كونهم من الرجال، وهو ما لم أتوقع أن يشار إليه هنا صراحة..
ثم يتعرض إلى شروط العمل الفني، وأنواع الخطابة والشرط الأساسي في الخطابة الفلسفية ونهاية يتعرض لقيمة الحديث المكتوب وأهميته قائلًا:
وللكتابةيا فايدروس تلك الصفة العجيبةالتي توجد أيضا في التصوير، وذلك لأن الصور المرسومة تبدو كما لو كانت كائنات حية، ولكنها تظل صامتة لو أننا وجهنا إليها سؤالًا، وكذلك الحال في الكلام المكتوب. إنك لتظنه يكاد ينطق كأنما يسري فيه الفكر ولكنك إذا ما استجوبته بقصد استيضاح أمر ما فإنه يكتفي بترديد نفس الشيء، وهناك أمر آخر هو أن الشئ بعد أن يكتب يظل ينتقل من اليمين إلى اليسار بغير مبالاة، فيساق إلى من يفهمون وإلى من لا يعنيهم منه شيء على السواء وهو فضلا عن ذلك لايدري إلى من من الناس يتجه أو لايتجه. ومن جهة أخرى حين تتجه إلى موضوعه أصوات المعارضة أو حين يحتقر ظلمًا يصبح في حاجةلمساعدة مؤلفه لأنه لا يستطيع وحده أن يدرأ عن نفسه خطرًا ولايقدر على الدفاع عن نفسه
ألا وقد صدق إلا أن لولا الكتب لما كنا قرأنا هذا الكتاب مثلًا..
ولا أعرف لم أصابني الملل كثيرًا هنا..
April 25,2025
... Show More
محاورة فايدروس لأفلاطون أو عن الجمال

ابتدأ الكتاب بخطاب لوسياس عن العشق وأن غير العاشق أنفع من العاشق، لأن العاشق سيكون تحت سحر معشوقه ولن يعود عليه نفع من جراء ذلك العشق.
ثم رفض سقراط بطريقة ماكرة هذا الأمر بعد جدل طويل، وذم الحب، ثم جاءته نوبة تنبيه من ( الآلهة ! ) بأنه أخطأ في حق إله الحب، فعاد لاستخراج معنى الحب السامي من خلال جدل طويل أيضاً، ثم بيّن بعد ذلك نقداً للخطابة والفن عموماً حينما يجعل الحق باطلاً ويوهم بالحقائق، وأثناء الجدال ذكر أهمية معرفة النفس وأنها أول ما ينبغي معرفة حقيقته لكل خطيب وبالتالي مخاطبة الناس بحسب أنواع الأنفس وما يلائمها من خطاب.
ومما يظهر أن كل تلك الترميزات ( صراصير الليل ) ، ( ربات الشعر ) ، ( غناء حوريات البحر ) ، ( الطبيعة الخلّابة ) ، ( الانفعال الأول تجاه الإنجذاب ) ، ( الأساليب الخطابية والمقالية المبهرة ) ... كلها في ظني ليدل على أنها سحر يوهم بالحقيقة وهو ليس الحقيقة ولا الفضيلة، بل يستسلم لها المبهور بها، فلا يكاد يميز عقله. فأفلاطون الجمهورية هو أفلاطون فايدروس، لم يرفض الفن والشعر إلا بحسب مآلات تأثيرهما، وأن الجدل هو أفضل طريق للتعرف على الحقائق لأنه يحللها.

الذي بغضني في هذا الكتاب الحديث عن عشق الشباب وكأنه أمر شائع! وأن العقل يتطلب عدم حدوث الممارسات الخاطئة، وأن الحب الحقيقي هو المحافظة على مصلحة الطرف الآخر، أي أن يحب رجل رجلاً !
هذا مستنكر، لكنه في الحوار، مستنكر من ناحية الممارسات فقط لدى سقراط، بينما يوحي باقي الكلام للآخرين أن الأمر معتاد!

هذا الحديث عن الحب بين ( الرجال ) أو ( عشق الغلمان ) يُذكرني بأشياء ليست غريبة أبداً، وهي ما ورد مثلاً في ( روضة المحبين ) إن لم أهم عن عشق الغلمان! ومن قبل ما ورد في شعر لأبي نواس ( أيضاً إن لم أهم ) كالتالي:
( أصداغهن معقربات // والشوارب من عبير )
فيضعن خطاً أخضراً تشبهاً بالغلمان، كما قد قرأت من فترة، فهل هذا دليل على وجود هذه الظاهرة إذاك ؟

في ظني أن من أسباب شيوع المثلية الجنسية هي إحدى طريقين ( من غير المحاكاة والتقليد هذه مرحلة لاحقة ) :
1-tالنظرة الأحادية، وبغض الاختلاف، وعشق الاتفاق، مما يعني الميل لمن هم من نفس الجنس ! – بشكل موجز - .
2-tالنظرة تجاه المرأة وأنها ضعيفة و أنها وأنها ... إلخ، مما يعني مع الزمن أن وجود شباب هم أشبه بظواهر النساء وفيهم صفات الرجال تعني أفضليتهم، بما أن المرأة عقل لا يُفهم وطبيعة معقدة لابد للرجل من أن يتحملها بكل ما فيها !
فهذه احدى إفرازات التحقير للمرأة.

هذه النظرات الاستبدالية ناشئة عن ضعف نظر وضعف تربية ذهنية وأخلاقية، لذلك أن تشيع المثلية في عصر من العصور وفي مجتمع من المجتمعات يعني أن فسادها ناشئ منن طرق النظر ابتداءً.
مجرد رأي أظنه لا أكثر، وإن خرجت عن التقرير .
April 25,2025
... Show More
Platonun bu əsərini oxumaq üçün eşqin həyatda tutduğu yeri çürüdən Şölen və natiqlik sənətinə həsr olunmuş Gorgias əsərlərini gözdən keçirmək lazımdır. Phaidros isə həm eşqi, həm natiqliyi yenidən ələ alır, sanki digər əsərlərdən yarımçıq qalan hissələri tamamlayır. Şölen mənə görə digər əsərlərindən daha zəif idi, boşluq var idi, Phaidrosla Platon sanki yarımçıq qalmış işini tamamlayır.

Həmişəki kimi oxumaq çox zövqlü oldu.
April 25,2025
... Show More
so sick of zoom calls, just want to walk barefoot in a stream with my homie and talk about love as extreme sexual tension crackles between us i don't want click and collect i want my bros to read speeches to me please i jsut want to walk in a stream please i don't want a smartphone i
April 25,2025
... Show More
fínasta heimspekirit, hef svo sem ekki mikið að segja,, bara fínt.
April 25,2025
... Show More
In Plato's Phaedrus, Socrates and Phaedrus discuss love and rhetoric. While it is true that a big chunk of the dialog is about love, the love speeches are really a setup for the final conversation on rhetoric. The love speeches become types of rhetoric that Socrates and Phaedrus then discuss to come to some conclusions about rhetoric.

A big takeaway: Rhetoric, to be truly effective and true and beautiful, requires the rhetorician to know his audience and the nature of the individuals that make up his audience. This means love and relationships are essential to rhetoric. This means we cannot assume a robot-like similarity between all humans. The soul, as Socrates concludes, is as complex as the human body and therefore requires complexity in the approach to communicate to it.

Much to contemplate here and reconsider as I re-read this in the future.
April 25,2025
... Show More
n  I am myself a great lover of these processes of division and generalization; they help me to speak and to think.n

This is one of Plato’s more discursive dialogues, wandering from topic to topic like a real conversation rather than presenting a tight argument. As such, it is not exactly satisfying as a presentation of Plato’s idealistic philosophy by itself; but it makes for a wonderful companion piece to other dialogues, such as the Gorgias or the Symposium.

The two primary themes of this dialogue are love and rhetoric; and they are combined in the criticism of speeches about love. The love that Plato embraces is, predictably, Platonic: the admiration of the soul rather than the lust of the body. As usual, Socrates attacks rhetoric for being the art of twisting and obscuring the truth; and as usual, I find his arguments to be rather purposefully naïve. Knowing the truth and convincing somebody else of it are two entirely different things; and the skillful use of language can very much help with the latter (though, of course, it can also be used to deceive). Plato of all writers knew the value of rhetoric: it is as much for his literary skill as his intellectual merit that he remains so widely read.

As a case in point, this dialogue is notable for containing some of Plato’s more memorable episodes. We see Socrates, for once, outside the city, relishing the beauty of the natural scenery, his senses almost drunk with pleasure. The “madness” or “divine inspiration” of lovers and poets is frequently noted, to be contrasted with the cool rationality of Socrates. Plato also gives us the famous metaphor of the soul as a charioteer with two horses, one of the flesh and one of the spirit. And the dialogue ends with Socrates’ denunciation of writing—which, again, can only sound playfully disingenuous when written by Plato. The dialogue then ends, and Socrates and rhetoric live to fight another day.
Leave a Review
You must be logged in to rate and post a review. Register an account to get started.