In this novel, Forster explores how denying one's own sensibilities, wants and values leads to an emotional death. Rickie had a troubled childhood, losing both his parents when young, and is disabled, being lame in one leg. At Cambridge, he finally finds a space where his intellect and sensitivity is valued, and he is no longer bullied because of his physical infirmity. But he pushes himself away from his friends and his intellectual pursuits in order to marry Agnes, a young women who doesn't understand him and wishes only for a life of conformity. Forster captures the pathos of ordinary lives and of the erosion of self due to unrealistic expectations. He captures these emotions with subtle power, but in other ways this novel gets caught up in its own melodrama. There are revelations of illegitimacy, and four unexpected deaths -- all of which are very convenient for reasons of plot. The exploration of Rickie's character, and of the poor choices he makes due to the pressure of society, were the interesting parts of the novel, and I think this would be a much stronger piece without so many dramas tacked on.

Impossible to rate. Often four, so I'm going with four. I actively hated the Stephen plot, but liked the friendship-versus-marriage story, which did friendship extremely well. Even if Forster seemed hesitant to advance its claims against the societal hegemony of marriage.

He also seemed hesitant to trust his university set and back them against the schoolyard bullies they thought they had left behind, but whom they meet again in adult life. Rickie's a scribbler of Greek-mythology-inspired stories, his friend Ansell a shopkeeper-class philosopher (who fails his PhD-type thing twice, but is no worse for that). These two were great, but they both succumb to an awe of more 'animal', athletic and instinctual men. In Gerald and in that botch called Stephen, they reward a bully with star-struck admiration. Seriously, Forster, I hope you grew out of that. In a not unrelated feature, Rickie's lame, and although a hero with a disability might have been rarely done in 1907 (?), his internalised ableism results in a few wretched sentences.

There's plenty of humour in the writing, and shenanigans in the plot. You never know what to expect out of him, so I found it entirely untedious.

Μια απ’ τις ιδέες του συγγραφέα είναι πως ο άνθρωπος που ερωτεύεται, παύει να είναι χλιαρός και πεζός. Αισθάνομαι πως ο ήρωας του θεοποιεί τον έρωτα, χωρίς να διακρίνει διαβαθμίσεις, έναν έρωτα ξένο που βλέπει σαν ένα στιγμιότυπο και του μοιάζει, όπως θα σκεφτόμασταν να αναπαριστάται το σύστημα αυτών των ανθρώπων, σαν εσωτερικό γινόμενο, που τους εξυψώνει. Μα που έξω απ’ αυτό χάνουν πια ακόμα και την ικανότητα να είναι χλιαροί, ή πεζοί. Μόνοι και κενοί. Όμως μαζί, εξυψώνεται η ιδέα του Ανθρώπου. Κι αργότερα ακολουθεί ένας ακόμα συλλογισμός, για τους νικητές – δυνατούς, που μέσα στον έρωτα πολλαπλασιάζονται μεταξύ τους ( ναι με τους κανόνες που θα φανταζόμασταν να ισχύουν σε ένα σύστημα ανθρώπων, για το εσωτερικό γινόμενο, ώστε τίποτα να μη μένει αχρησιμοποίητο, ούτε καν οι γωνίες κι οι αποκλίσεις, που με γυμνό μάτι δε βλέπουμε ) και μόλις απομακρύνονται, χάνονται διαμιάς κι οι ελάχιστες αναστολές που είχαν πριν τον έρωτα, γίνονται βάναυσοι με τους απέξω.

Ο θάνατος για τον ήρωα του Φόρστερ, δεν είναι μια κατάσταση που μας επιτρέπει να την αντιμετωπίζουμε στωικά, ή παθητικά, είναι:
Ναι, αγαπημένη μου Άγκνες, βεβαίως, αλλά πρέπει να βεβαιωθώ ότι το σκέφτεσαι. Αυτό είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί στη ζωή, γι’ αυτό πρέπει να το αντιμετωπίσεις – πρέπει να το σκέφτεσαι. Όλοι, θα σου λένε κάνε κουράγιο, έχε εμπιστοσύνη στο χρόνο. Όχι, όχι. Κάνουν λάθος. Αντιμετώπισε το

Κι ίσως, η μοναχική θλίψη είναι η μοναδική ευκαιρία ν’ ακούσουμε τον εαυτό μας τελικά.

Η επόμενη ιδέα του συγγραφέα, που αποτελεί έναν απ’ τους πυρήνες του βιβλίου είναι πως με κάθε κόστος, εκείνο που μας ταράζει, το αληθινό, το πιθανόν να μας αναγκάσει, να διαφέρουμε, πρέπει να το εξορίσουμε, να το κρύψουμε και τότε Η χαρά της ήταν τώρα ανυπόκριτη και έτρεξε πάνω για να τη μεταδώσει στο Ρίκι .

Απ’ την αρχή, μου έκαναν εντύπωση οι χαμηλές βαθμολογίες του βιβλίου και οι κακές κριτικές ( και εννοώ πως προσωπικά αγνοώ τις κριτικές που θέλουν να μεταδώσουν το δικό τους, αγνοώντας τη φωνή τους με τον τρόπο που την έχει ενισχύσει το βιβλίο που διάβασαν. Κρύβουν αυτό που είναι σημαντικό, για χάρη του εντυπωσιακού. Αυτές οι κριτικές δε μ’ ενδιαφέρουν. Είναι άχρηστες. Μου δείχνουν πως το βιβλίο δεν είχε τη δύναμη που του αποδόθηκε, γιατί κράτησε ένα χαμηλό πνεύμα – και όλοι είμαστε χαμηλά πνεύματα – χαμηλά ). Μου θύμιζε κατά κάποιο τρόπο τους Scorpions. Βγάλανε μπαλάντες που τις εκθείασαν άνθρωποι όλων των ακουσμάτων και επιπέδων. Τα hard rock κομμάτια, τ’ ακούμε μόλις λίγοι γραφικοί. Έτσι κι οι ιστορίες αγάπης του συγγραφέα παραμένουν υψηλά στις προτιμήσεις του αναγνωστικού κοινού. Βοήθησαν βέβαια κι οι κινηματογραφικές μεταφορές. Μετά όμως σκέφτηκα μήπως ο λόγος έχει να κάνει, με το ότι πρόκειται για μια ακόμα ιστορία ενηλικίωσης, σενάριο που κουράζει.

Όμως εδώ, υπάρχουν στοιχεία που κάνουν την ιστορία να διαφέρει, να ξεφεύγει. Έχουμε την εμφανή αναπηρία κι ένα ταξίδι που οδηγεί στο συμβιβασμό και την υποκρισία, στερώντας όμως ακόμα και την ευκαιρία των φαινομενικών happy end. Σύνηθες στη ζωή, σπάνιο σε βιβλία της κατηγορίας του, τουλάχιστον για το κεντρικό πρόσωπο. Αλλά, το σημαντικότερο σημείο και ίσως αυτό που κάνει το βιβλίο να λάμπει, επειδή όμως λαμπαδιάζει. Τι το κάνει δύσκολο; Τάχα μου επειδή πλέκει ιστορίες γύρω απ’ τις πιο αμφιλεγόμενες θέσεις των Γερμανών Ιδεαλιστών; Μήπως, επειδή δε μας αρέσει ο κεντρικός χαρακτήρας; Ίσως, λοιπόν, γιατί μοιάζει να γράφτηκε σε μια εποχή που ο κόσμος κατέρρεε κι αυτό ασχολείται με έρωτες κλπ; Δεν είναι τίποτα απ’ αυτά, ειδικά το τελευταίο, δεν ευσταθεί καν.

Αυτό που το κάνει δύσκολο, που εξουθενώνει τον αναγνώστη, όσο και το συγγραφέα είναι η αντίσταση του, στη ρεαλιστική δομή. Την πολεμάει με κάθε μέσο που διαθέτει. Φτάνει απ’ το Μπροχ, ως το Μπέρνχαρτ. Μόνο που είναι πολύ αργός, πολύ στατικός, για να πεις πως πλησιάζει το Μπροχ και υπέρμετρα ‘’αξιοπρεπής’’ για να πλησιάσει το Μπέρνχαρτ. Αντισυμβατικός όμως, είναι. Και το βιβλίο του είναι κουραστικό και θέλει κόπο για να διαβαστεί. Ίσως να το είχα παρατήσει, αν δε με ‘’γιάτρευα’’ απ’ αυτό, διαβάζοντας παράλληλα τις 11.000 βέργες κι αν εν συνεχεία, δε ‘’γιάτρευα’’ τις δικές τους πληγές, με Το πιο μεγάλο ταξίδι. Στο σύνολο του όμως, μου άρεσε. Υπήρξαν σημεία που λάτρεψα και ειδικά εκείνα, που ο συγγραφέας αντιστέκεται. Δεν αποδέχεται την κατάργηση της ρεαλιστικής δομής και γι’ αυτό δε μπορεί να μπει στο χώρο του μοντέρνου, ή του σουρρεάλ, με φυσικότητα. Εδώ, δίνεται μάχη, αδυσώπητη. Είναι η φύση που δεν αποδέχεται κι όμως της παραδίδεται.

Θα έλεγε κάποιος, πως αυτό μοιάζει ένα ιδανικό βιβλίο να ιντριγκάρει. Δεν υπάρχουν όμως, εξάρσεις, δεν υπάρχουν αναταράξεις. Υπάρχει μια ιστορία που ακολουθεί, σαν απόηχος μια αναπηρία που κακοφόρμισε και θα κακοφορμίσει κι άλλο και γύρω απ’ αυτό, άνθρωποι πεζοί κι ακατάλληλοι. Ξένοι και ποτέ αγαπημένοι. Αυτοί που με κάθε κόστος πρέπει να καμουφλάρουν το επίπεδο σε λόφο, αγνοώντας τους λόφους. Κι ο κεντρικός χαρακτήρας, σε όλα αυτά, ψάχνει για να καταλάβει, ψάχνει για να αγαπηθεί και σταδιακά χάνει κάθε σημείο της προσωπικής φωνής του, στην ανάγκη να ανήκει, να έχει μια ευκαιρία να ζήσει εκείνο που σε διαλύει. Δε θέλέι να μιλήσει για το σοκαριστικό, θέλει να το ζήσει. Και το χάνει, παραδιδόμενος στωικά, σε ανθρώπους που δε θέλουν το αληθινό, αν δεν είναι εύσχημο και ήσυχο.

Ήταν ένα απ’ τα κουραστικότερα 4 που έχω δώσει. Το πάλεψα, παρότι συχνά δε με άγγιζε. Κι αυτό που μου μένει, αυτό που έχω κάνει εικόνα κι όταν κοιτώ το βιβλίο το κάνω ξανά, είναι το ζευγάρι στο λιβάδι με τα μάτια της θείας πίσω του μακριά, να προσπαθούν να εστιάσουν σ’ αυτό και να είναι εκεί, πραγματικά εκεί. Ακόμα κι αν δε φτάνουν. Ήδη, έχουν επιτύχει. Ήδη η ανάπηρη που υποσκέλισε την πνευματικότητα της, έχει βιάσει την ψυχή τους και περιμένουν με τρόμο το χλευασμό της, ο ανάπηρος και η νεκροζώντανη μνηστή του.

The book opens in Cambridge, with philosophical debates and a group of young male friends. One of them, Rickie, is the main character, physically lame and mentally feeling not up to the philosophical heights some of his friends reach. He is acquainted with a brother and sister, who come to visit him at college. From there, things get a bit strange. Rickie's life develops in ways he initially believes he wants, but that ultimately end up denying him his dreams and diminishing him as a person.

Although set in stereotypical English locations of university and boarding school, it is clear that the narrative uses these locations to show their hollow underpinnings. Much of the narrative hinges on the personal disasters and tragedies that expectations, mores, and conventions bring to individuals who fall outside the realm of what is considered acceptable. The book as a whole is much more a send-up of English society than a conventional novel that plays out within its boundaries.

For me, none of the characters really connected. They were all ultimately rather unlikable, with some more overtly evil than others. The stylistic choices are also unusual, and the language is generally more associative and based on thoughts and feelings than clearly or linearly structured. At times it is difficult to get a clear sense of each character within the scenes, or an understanding of the sequence of events. I found it an interesting experience to read this kind of language, but was left with the memory of jumbled, bright images, not really a clear recollection. I understand that this was the author's favorite novel he had written, and that there was much in here that was personal and important to him. Perhaps that explains the jumbled impressions and non-idealized characters, if the goal was to write a book more true to life or at least telling some truths about the author. I did not really enjoy it, overall, but it was an interesting read.