The book offers an interesting read about some basic economic concepts, albeit some of the ideas haven't stood the test of of time that well. The author is overly simplistic and straightforward with his approach and it would have been a lot more though-provoking read if some counterfactual (particularly Keynesian) arguments were to be presented. Even with the "one lesson" philosophy, this book drastically underestimates its readers.

Here’s the lesson in one sentence: “The art of economics consists in looking not merely at the immediate but at the longer effects of any act or policy; it consists in tracing the consequences of that policy not merely for one group but for all groups. “

He then patiently shows how this method applies to policies such as price controls, minimum wage, rent control, inflation, tariffs, and unionization. Unfortunately, the people who would be most enlightened by this careful explanation of the actual real-world effects of various common proposed economic “solutions,” will likely never have the desire or patience to read this book. Much to the continued detriment to the rest of us. Personally , I find Bastiat to be more pithy and entertaining. But alas, he is also ignored by those who could most benefit from his insights.

بله، می‌دانم! ممکن است با دیدن عنوان کتاب به این فکر بیفتید که نکند این هم یکی از آن کتاب‌های عوام‌فریبانه‌ی پرفروش باشد! از آن کتاب‌های زردی که با یک عنوانِ جذب‌کننده‌ی مخاطب سعی می‌کنند مخاطب را فریب دهند، مثل «یک شبه پولدار شوید (تضمینی)» و «هفت قانون موفقیت در همه‌چیز» و «آنچه همه‌ی زنان باید درباره‌ی همه‌ی مردان بدانند و گرنه واویلا»!
اما، نه! استثنائا چنین نیست. اتفاقاً کتاب، قیامی است در برابر عوام‌فریبی.
عنوان کتاب شاید کمی ژورنالیستی به نظر برسد(چون نویسنده ژورنالیست بوده) ولی کتاب در کل، اثر جالب و مفیدی است و بین اقتصاددان‌ها و بعضی از اقتصاد ندان‌ها چنان مشهور است که اصطلاح «اقتصاد در یک درس» به یک جور ضرب‌المثلِ اقتصادی تبدیل شده است و وقتی دولت‌ها در سراسر جهان با دخالت‌های نابجا یا عوام‌فریبانه در اقتصاد، دسته‌گل به آب می‌دهند، گفته می‌شود: «به قول هزلیت، اقتصاد در یک درس» یا «هزلیت اگر زنده بود و این وضعیت را می‌دید میگفت: اقتصاد در یک درس».
هِنری هَزلیت (بله، تلفظ روی جلد اشتباه است، هَزلیت درست است) روزنامه‌نگار آمریکایی، بسیار تحت تأثیر آثار و اندیشه‌های میزس مقاله می‌نوشت. برخی معتقدند این هزلیت بود که ایده‌های مکتب اقتصاد اتریشی را آمریکاییزه کرد و به عبارتی او با معرفی و بررسیِ آثار میزس و هایک و نوشتن مقاله‌ها و کتاب‌های اقتصادی مختلف، نقش مهمی در آموزشِ ایده‌ی بازار آزاد به معنای امروزی به جامعه‌ی انگلیسی‌زبان داشت.
«اقتصاد در یک درس» معروفترین و پرفروشترین کتاب هزلیت است. او در این کتاب کوشیده از زاویه‌ی نگاه مکتب اتریشی مفاهیم عملی اقتصادی را برای جامعه‌ی آمریکا به زبان ساده بیان کند.
توجه داشته باشید که قرار نیست کسی با خواندن این کتاب، کلیات علم اقتصاد بیاموزد و «یک درس» آقای هزلیت راجع به قوانین کلیِ اقتصادی مثل قانون عرضه و تقاضا یا فرمول‌های اقتصادی نیست.
«اقتصاد در یک درس» آموزش نگاه بلندمدت اقتصادی به خواننده است.
«یک درس» از زبان آقای هزلیت
درس نویسنده بسیار ساده و قابل فهم است و هزلیت فقط حدود ده صفحه از این کتاب ۲۵۰ صفحه‌ای را به بیان این درس اختصاص داده و بقیه‌ی کتاب شامل مثال‌هایی درباره‌ی درس است.
درس هزلیت به زبان ساده توجه به این نکته است که در سیاست‌گذاری‌های اقتصادی فقط نباید به یک گروه خاص با دید کوتاه مدت نگاه کرد. مهم این است که به منافع همه‌ی گروه‌ها در بلندمدت توجه شود:
n  

عامل مهمی وجود دارد که هرروزه وهم و خیال‌های تازه‌ای را مثل قارچ در زمین باورهای اقتصادی می‌رویاند. این عامل، گرایش انسان‌ها به توجه صرف به اثرات بی‌درنگ یک سیاست مشخص یا تمرکزِ تنها بر اثرات آن بر یک گروه خاص و غفلت از پرس‌و‌جو درباره‌ی این نکته است که این سیاست در بلندمدت چه اثراتی را نه تنها بر آن گروه خاص، بلکه بر تمام گروه‌ها به جا خواهد گذاشت. این خطای بی‌اعتنایی به پیامدهای ثانویه است. کل تفاوت میان اقتصاد خوب و بد در این جا نهفته است. اقتصاددان بد تنها چیزی را می‌بیند که چشم را می‌زند، اما اقتصاددان خوب به فراتر از آن‌ هم می‌نگرد. اقتصاددان بد فقط پیامدهای مستقیم یک روند پیشنهاد شده را می‌بیند، در حالی که اقتصاددان خوب به پیامدهای غیرمستقیم و طولانی‌تر آن هم چشم می‌دوزد.

n
همانطور که در سه‌گانه‌ی «قانون، قانون‌گذاری و آزادی» هایک دیدیم، پیامدهای بلندمدت یک سیاست اقتصادی در بلندمدت می‌تواند چنان پیچیده شود که عملا نهاد قانون‌گذار یا دولت دموکراتیک حتی با نیت خوب هم نمی‌تواند از عهده‌ی درکِ جنبه‌های مختلفِ این پیچیدگی برآید. یکی از دلایل مهم دفاع از بازار آزاد، بهینگیِ آن در مواجهه با این پیچیدگی‌هاست.
n  

خطایی که تقریبا در هرگفت‌گو پیرامون مسائل اقتصادی بارها و بارها پدیدار می‌شود، در هزاران سخنرانی سیاسی به گوش می‌رسد و عامل اساسی سفسطه‌گری در اقتصاد جدید را شکل می‌دهد، عبارت است از تمرکز بر آثار کوتاه‌مدت سیاست‌ها بر گروه‌های خاص و کم اهمیت جلوه دادن تاثیرات بلند مدت واردشده بر کل جامعه یا غفلت از آن‌ها.

n
n  

عوام‌فریب‌ها و اقتصاددانان بد، نیمی از حقیقت را بیان می‌کنند و تنها از پیامدِ آنی یک سیاست یا تأثیر آن بر یک گروه خاص سخن به میان می‌آورند. اما نکته اینجاست که سیاستی که به بحث پیرامون آن نشسته‌اند، آثار طولانی‌تر و نامطلوب‌تری هم دارد یا تنها به بهای خسارت تمام گروه‌های دیگر به یک گروه سود می‌رساند.

n
علیه کینزین‌ها
به این ترتیب، اقتصاد در یک درس، شورشی بزرگ علیه کینز و کینزین‌هاست. یکی از انتقادها علیه جان مینارد کینز در بعضی از نظریات اقتصادی‌اش این است که او به همین آثار کوتاه اقتصادی توجه می‌نمود. یک مثال معروف در این مورد، سیاست خروج از رکود اقتصادی از طریق ایجاد تورم بود. این جمله مشهور است که زمانی که موج انتقادات نسبت به کینز در مورد اثرات مخرب بلند مدت با اجرای سیاست‌های او، بالا گرفت، او نوشته: «در بلند مدت همه‌ی ما مرده‌ایم!»
مثال‌های مهم
بقیه‌ی فصل‌های کتاب درباره‌ی متداول‌ترین مثال‌های نگاه کوتاه مدت به اقتصاد است. از نظر هزلیت این مثال‌ها شایعتر‌ین مسائل اقتصادیِ آن زمانِ آمریکا بوده است و جالب اینجاست که هنوز هم بعضی از این مسائل حل نشده و در کشور ما هم با وضعیت بسیار مخربتری پابرجاست.
من خلاصه‌ای از مثال‌های هزلیت در ادامه می‌آورم، با این توضیح که بعضی از این مثال‌ها برای ما که سال‌ها زیر بمباران خرافات اقتصادی بوده‌ایم، ممکن است عجیب به نظر برسد. من فقط خلاصه‌ی کوتاهی درباره‌ی هر مثال می‌نویسم ولی هر مثال به تنهایی در کتاب، یک فصلِ جدا با توضیحات مفصل دارد که پیشنهاد می‌کنم اگر برایتان جالب است بخوانید. ضمن اینکه در مورد بعضی از مثال‌ها حتی توضیحات هزلیت هم کافی نیست و تبصره‌ها و پیچیدگی‌های ناگفته‌ی دیگری نیز وجود دارد.
طبیعی است که بعضی از خوانندگان ممکن است با برخی از دیدگاه‌های مکتب اقتصادی اتریش اختلاف نظر داشته باشند.
با این حال مهمترین فایده‌ی خواندن کتاب از نظر من این است که به خواننده می‌آموزد دید اقتصادی بلندمدت‌تری به مسائل داشته باشد و فریب وعده‌های کوته‌نگرانه و عوام‌فریبانه‌ی سیاست‌مداران را نخورد. هزلیت در این کتاب کوشیده نگاهی نو و بلند مدت به مسائل اقتصادیِ رایج را به خواننده بیاموزد و به نظر من در این کار موفق بوده و کتاب به خصوص برای ما مفید است.


مثال‌ها
• جنگ باعث رونق اقتصادی نمی‌شود. فقط سرمایه‌های کشور را به سمت اهداف خاصی منحرف می‌کند. ممکن است به نظر برسد در اثر جنگ تقاضا برای ساخت مسکن برای خانه‌های خراب شده یا تقاضا برای تولید اسلحه زیاد شده، ولی در واقع سرمایه‌ها به سمت خاصی رفته و فقط افراد و گروه‌ها خاصی سود می‌برند. اما بیشترِ مشاغل و مردم از جنگ ضرر خواهند کرد.
• طرح‌های عمومیِ دولتی یعنی مالیات بیشتر و فقر بیشتر. هر اقدام دولت یعنی هزینه‌ی بیشتر روی دست مردم. این هزینه‌ها یا از آشکارا از طریق مالیات از مردم گرفته می‌شود، یا با مالیات نهان(تورم) به مردم تحمیل می‌شود که کثیفترین نوع مالیات است. افزایش مشاغل دولتی در بسیاری از موارد یعنی ایجاد مشاغلی که واقعا به آن‌ها نیازی نیست.بسیاری از پروژه‌های دولتی بزرگ یعنی نابودی پروژه‌های خصوصی مورد نیاز مردم در جایی دیگر. پس بهتر است پروژه‌های دولتی محدود شوند.
• ساخت مسکن دولتی برای افراد کم درآمد یک فریب بزرگ است. سوال اساسی اینجاست که چرا درآمد مردم چنان کم است که نمی‌توانند هزینه‌ی ساخت مسکن را خودشان تامین کنند؟ جواب: دولت با چنین اقداماتی مردم را فقیرتر کرده است. دولت با فقیر کردن مردم توانایی خرید مسکن را از آن‌ها گرفته ولی ادای قهرمان‌ها را درمی‌آورد و شعار می‌دهد برایتان مسکن می‌سازم.
• مالیات زیاد یعنی کاهش رونق اقتصادی و کاهش تولید. اگر دولت وعده‌ی ایجاد هزاران شغل را داد، هزینه‌ی این شغل‌ها از کجا تامین می‌شود؟ یا از مالیات زیاد که باعث کاهش انگیزه‌ی تولید و از بین رفتن مشاغل می‌شود، یا با تورم که خود آفت تولید است.
• وام دولتی یعنی کاهش رونق اقتصادی. در یک اقتصاد سالم اگر کسب و کارها ریسک مناسبی داشته باشد، بخش خصوصی به آن‌ها وام می‌دهد چون برایش سودده است. وام دولتی یعنی تزریق پول به بخش‌های کم بازده یا پرریسک از جیب مردم.
• ماشینی شدن کارها به معنای افزایش بیکاری نیست! ماشینی شدن باعث افزایش بازدهی کارها، بزرگ شدن اقتصاد، افزایش ثروت مردم و جامعه، و ایجاد مشاغل بیشتر و راحت‌تر می‌شود. (هزلیت اگر امروز اعتراضات به بیکاری بر اثر هوش مصنوعی را می‌دید چه می‌گفت؟ بله! می‌گفت اقتصاد در یک درس!)
• تعیین حداکثر ساعت کاری توسط دولت باعث کاهش قدرت خرید کارگران، افزایش هزینه‌ی تولید، و کاهش رونق اقتصادی می‌شود.(این مورد خیلی تبصره و توضیح لازم دارد، اگر برایتان جالب است از کتاب بخوانید)
• مرخص کردن نظامیان و کاهش تعداد آن‌ها در شرایط صلح باعث افزایش بیکاری نمی‌شود، بلکه با کاهش هزینه‌های دولت، ثروت عمومی را افزایش می‌دهد و برای کار‌های پربازده‌تر و ثروت‌زاتر، تقاضا ایجاد می‌کند و باعث جذب این افراد به بخش خصوصی می‌شود‌.
کارمندان غیرضروریِ دولتی را هم اخراج کنید تا به کار‌های پربازده‌تر و مفیدتر بپردازند! نگران بیکاری یا رکود نباشید.
• ایجاد اشتغال برای همه و صفر کردن نرخ بیکاری به تنهایی آسان است و هنر نیست، دولت می‌تواند به همه‌ی مردم مشاغل کم‌بازده و بیهوده ارائه دهد و ادعا کند مشکل بیکاری را حل کرده است(و با این کار همه را فقیر کند!)
هنر این است که سطح رونق اقتصادی و تولید چنان بالا باشد که بخش خصوصی بتواند نیروی کار را برای کارهای پربازده جذب کند و با این کار نرخ بیکاری پایین بیاید.
• تعرفه‌های تجاری باعث رونق تولید ملی و رشد اقتصادی نمی‌شوند، بلکه باعث هدایت منابع به سمت مشاغل کم‌بازده، کاهش قدرت خرید و رفاه مردم و کاهش رشد اقتصادی می‌شوند. تجارتِ آزاد است که باعث افزایش تولید و رفاه مردم و هدایت منابع به سمت مشاغل پربازده می‌شود. تعرفه‌های تجاری بین دو کشور، به نفع هیچ‌یک از دو کشور صادرکننده و واردکننده نیست.
• حمایت‌های دولتی از یک یا چند صنعت خاص به بهانه‌ی حمایت از تولید یا جلوگیری از بیکاری، از راه حمایت مالی یا وضع تعرفه، باعث اتلاف منابع، فقیرتر شدن مردم و کاهش رفاهشان می‌شود.
• نظام آزاد قیمت‌ها بهینه‌ترین راه برای تأمین نیازهای جامعه و تخصیص منابع است.
علیه تورم
برخی از «تورم‌گرایان» از وجود تورم بالا در جامعه به بهانه‌های مختلف حمایت می‌کنند. مثلا همچون کینز گاهی تورم را راهی برای خروج از رکود می‌دانند، تصور می‌کنند تورم صادرات را زیاد می‌کند و مانع از واردات می‌شود، یا باعث اشتغال می‌شود. هزلیت خط بطلانی بر همه‌ی این ادعاها می‌کشد و یادآوری می‌کند که تورم ناعادلانه‌ترین نوع مالیات است، چون بیشترین فشار را بر اقشار کم‌درآمد می‌آورد و باعث اتلاف سرمایه و کاهش قدرت خرید جامعه می‌شود.
در ستایش پس‌انداز
یکی از باورهای نادرست اقتصادی در مورد نظام سرمایه‌داری این است که این نظام باید مردم را به مصرف‌گرایی تشویق کند و مردم از پس‌انداز ثروت بپرهیزند و تا می‌توانند مصرف کنند تا چرخ‌های اقتصاد به حرکت درآیند و رونق اقتصادی بیشتر شود.
در حقیقت نظم لیبرال موضع‌گیری خاصی در این مورد ندارد و مردم را به مصرف‌گراییِ بیشتر یا پس‌اندازِ بیشتر تشویق نمی‌کند، اما هزلیت در این کتاب نشان می‌دهد که پس‌انداز ثروت در یک جامعه‌ی اقتصادی سالم در حالت کلی باعث رکود نخواهد شد، بلکه اگر این پس ‌انداز مثلاً در بانک‌ها یا بازار بورس سرمایه‌گذاری شود، می‌تواند باعث رونق اقتصادی و رشد تولید شود. (که البته سپرده‌ی بانکی و بورس در اقتصاد کشور ما جزو گزینه‌های زیان‌ده محسوب می‌شوند! نرخ تورم بالا در کشور ما باعث افزایش مصرف‌گرایی یا پس‌انداز در بخش‌های غیرمولد شده است)

«Economia este o știință care identifică efectele secundare. Ea este, de asemenea, o știință care identifică efectele generale. Este știința care investighează efectele unei politici aflate în stadiu de proiect sau deja aplicate nu doar asupra anumitor grupuri de interese speciale, pe termen scurt, ci asupra interesului general, pe termen lung.» (p. 239)

«... o cunoaștere superficială a economiei poate conduce cu ușurință la concluzii paradoxale și absurde, însă aprofundarea acestei științe îi readuce pe oameni cu picioarele pe pământ, deoarece studierea în profunzime a științei economice constă în investigarea tuturor consecințelor unei politici și nu în luarea în considerare doar a acelor consecințe care sunt vizibile la prima vedere.» (p. 243-244)

Abbreviated Review: stop reading my review and go read “Economics in One Lesson” right now.

Full Review: In the first half of 2009, I visited several law schools before making my selection. While at Northwestern, I spoke at length with a professor who had recently worked on a paper supporting a national consumption tax. Encouraged by the fact that our positions on the desirability of a sales tax over an income tax aligned, I pushed him to explain his solution for getting out of the current financial crisis we faced. His nausea-inducing Keynesian reek spewed across the room as he explained that the problem at root was a slack in aggregate demand. See, consumers had slowed their spending a bit which hurt producers who then had to lay people off. People cut back on spending even more as unemployment rose, sticking us in the middle of a negative feedback loop with no end in sight. The answer? Simple. Government must step in and pick up the slack in spending. We must increase aggregate demand so that producers have something to supply. It doesn’t make any difference how the spending is financed or what the spending buys—to hell with the long-term consequences. The total amount of spending is all that matters now. We must spend big and quickly!

In a dejected tone, I asked, “So you’re a Keynesian?”

He replied, “Everyone is a Keynesian. Everyone knows you have to increase spending. You’d have to go way outside the mainstream to hear anything different.”

Setting aside all the obvious problems with this reply, if Henry Hazlitt’s work is outside the mainstream, then that says more about the mainstream than HH. For “Economics in One Lesson” is a stunning achievement with three decisive advantages over any contrary narrative.

First and most importantly, Hazlitt is correct. His premise is that good economics consists of considering all the consequences of a policy. This means we must consider how it impacts everyone, not just certain groups, and its long-run as well as shorter-term consequences. When viewed in this light, Hazlitt, like so many others, concludes that government intervention creates more problems than it fixes, and free markets are the best answer to producing and distributing resources. He writes from a very general point of view, offering a method of reasoning that can be applied to any given topic. Nonetheless, he covers about two dozen issues where misunderstanding abounds. These include: the broken window fallacy, the problem with public works, taxation’s discouragement of production, credit’s diversion of production, and price controls of every stripe.

Second, Hazlitt is efficient. You learn as much in these 200 pages as in many other large volumes. The ratio of great ideas to words is very high indeed. Additionally, his strategy in exposing fallacies is easy to follow and naturally flows. For instance, he shows how controlling wages and credit is just another form of commodity price controls, for these are merely the price of labor and capital, respectively.

Third, Hazlitt’s prose is gorgeous. The manner in which the words convey the ideas makes reading him a delight. He is the economic equivalent of C.S. Lewis, and one can just tell in the reading that the writing was formed by a brilliant, well-read, and curious mind. For this reason, and the aforementioned efficiency, I quote Hazlitt below more extensively than most authors.

Many people strongly desire to understand reality, to know why things happen, to discover the Truth. Hazlitt’s work greatly assists in this endeavor as evidenced by his strong influence on later authors such as Thomas Sowell and Thomas Woods Jr. His unyielding light of reason disinfects simple misunderstandings and convoluted distortions alike. Give me a lesser known Truth over a commonly held misconception any day, though don’t send it to Northwestern Law School—I won’t be studying there.

Memorable Quotes

“The notion that we can dismiss the views of all previous thinkers surely leaves no basis for the hope that our own work will prove of any value to others.” – Morris R. Cohen

“If wages are pushed up above the point of marginal productivity, the decrease in employment would normally be from three to four times as great as the increase in hourly rates.” – Paul H. Douglas, The Theory of Wages

“What is prudence in the conduct of every private family can scarce be folly in that of a great kingdom.” – Adam Smith

“A little philosophy inclineth men’s minds to atheism, but depth in philosophy bringeth men’s minds about to religion.” – Bacon

“As soon as A observes something which seems to him to be wrong, from which X is suffering, A talks it over with B, and A and B then propose to get a law passed to remedy the evil and help X. Their law always proposes to determine what C shall do for X or, in the better case, what A, B and C shall do for X. …What I want to do is to look up C…I call him the Forgotten Man…He is the man who never is thought of. He is the victim of the reformer, social speculator and philanthropist, and I hope to show you before I get through that he deserves your notice both for his character and for the many burdens which are laid upon him.” – William Graham Sumner, 1883

“It is a historic irony that when this phrase, the Forgotten Man, was revived in the 1930s, it was applied, not to C, but to X; and C, who was then being asked to support still more Xs, was more completely forgotten than ever. It is C, the Forgotten Man, who is always called upon to stanch the politician’s bleeding heart by paying for his vicarious generosity.”

“The present essay itself is, I suppose, unblushingly ‘classical,’ ‘traditional,’ and ‘orthodox;' at least these are the epithets with which those whose sophisms are here subjected to analysis will no doubt attempt to dismiss it.”

“Yet when we enter the field of public economics, these elementary truths are ignored. There are men regarded today as brilliant economists, who deprecate saving and recommend squandering on a national scale as the way of economic salvation; and when anyone points to what the consequences of these policies will be in the long run, they reply flippantly, as might the prodigal son of a warning father: ‘In the long run we are all dead.’ And such shallow wisecracks pass as devastating epigrams and the ripest wisdom.
But the tragedy is that, on the contrary, we are already suffering the long-run consequences of the policies of the remote or recent past. Today is already the tomorrow which the bad economist yesterday urged us to ignore.”

“The whole of economics can be reduced to a single lesson, and that lesson can be reduced to a single sentence. The art of economics consists in looking not merely at the immediate but at the longer effects of any act or policy; it consists in tracing the consequences of that policy not merely for one group but for all groups.”

“It is often sadly remarked that the bad economists present their errors to the public better than the good economists present their truths. It is often complained that demagogues can be more plausible in putting forward economic nonsense from the platform than the honest men who try to show what is wrong with it. But the basic reason for this ought not to be mysterious. The reason is that the demagogues and bad economists are presenting half-truths. They are speaking only of the immediate effect of a proposed policy or its effect upon a single group. As far as they go they may often be right. In these cases, the answer consists in showing that the proposed policy would also have longer and less desirable effects, or that it could benefit one group only at the expense of all other groups. The answer consists in supplementing and correcting the half-truth with the other half. But to consider all the chief effects of a proposed course on everybody often requires a long, complicated, and dull chain of reasoning. Most of the audience finds this chain of reasoning difficult to follow and soon becomes bored and inattentive. The bad economists rationalize this intellectual debility and laziness by assuring the audience that it need not even attempt to follow the reasoning or judge it on its merits because it is only ‘classicism’ or ‘laissez-faire’ or ‘capitalist apologetics’ or whatever other term of abuse may happen to strike them as effective.”

“But there is a decisive difference between the loans supplied by private lenders and the loans supplied by a government agency. Each private lender risks his own funds. (A banker, it is true, risks the funds of others that have been entrusted to him; but if the money is lost he must either make good out of his own funds or be forced out of business.) When people risk their own funds they are usually careful in their investigations to determine the adequacy of the assets pledged and the business acumen and honesty of the borrower.
If the government operated by the same strict standards, there would be no good argument for its entering the field at all. Why do precisely what private agencies already do? But the government almost invariably operates by different standards. The whole argument for its entering the lending business, in fact, is that it will make loans to people who could not get them from private lenders. This is only another way of saying that the government will take risks with other people’s money (the taxpayers’) that private lenders will not take with their own money. Sometimes, in fact, apologists will freely acknowledge that the percentage of losses will be higher on these government loans than on private loans.”

“This purchasing power argument is, when one considers it seriously, fantastic. It could just as well apply to a racketeer or a thief who robs you. After he takes your money he has more purchasing power. He supports with it bars, restaurants, night clubs, tailors, perhaps automobile workers. But for every job his spending provides, your own spending must provide one less, because you have that much less to spend. Just so the taxpayers provide one less job for every job supplied by the spending of officeholders. When your money is taken by a thief, you get nothing in return. When your money is taken through taxes to support needless bureaucrats, precisely the same situation exists. We are lucky, indeed, if the needless bureaucrats are mere easygoing loafers. They are more likely today to be energetic reformers busily discouraging and disrupting production.”

“Now we cannot hold the price of any commodity below its market level without in time bringing about two consequences. The first is to increase the demand for that commodity. Because the commodity is cheaper, people are both tempted to buy, and can afford to buy, more of it. The second consequence is to reduce the supply of that commodity. Because people buy more, the accumulated supply is more quickly taken from the shelves of merchants. But in addition to this, production of that commodity is discouraged. Profit margins are reduced or wiped out. The marginal producers are driven out of business. Even the most efficient producers may be called upon to turn out their product at a loss. This happened in World War II when slaughter houses were required by the Office of Price Administration to slaughter and process meat for less than the cost to them of cattle on the hoof and the labor of slaughter and processing.
If we did nothing else, therefore, the consequence of fixing a maximum price for a particular commodity would be to bring about a shortage of that commodity. But this is precisely the opposite of what the government regulators originally wanted to do.”

“Thus, as the prevailing hourly wage goes higher, the minimum wage advocates decide that the legal minimum must be raised at least correspondingly. Though the legislation follows the rise of the prevailing minimum wage rate, the myth continues to be built up that it is the minimum wage legislation that has raised the market wage.”

“We know as a matter of experience that it is the big companies—those most often accused of being monopolies—that pay the highest wages and offer the most attractive working conditions. It is commonly the small marginal firms, perhaps suffering from excessive competition, that offer the lowest wages. But all employers must pay enough to hold workers or to attract them from each other.”

“All this is not to argue that there is no way of raising wages. It is merely to point out that the apparently easy method of raising them by government fiat is the wrong way and the worst way.
This is perhaps as good a place as any to point out that what distinguishes many reformers from those who cannot accept their proposals is not their greater philanthropy, but their greater impatience. The question is not whether we wish to see everybody as well off as possible. Among men of good will such an aim can be taken for granted. The real question concerns the proper means of achieving it. And in trying to answer this we must never lose sight of a few elementary truisms. We cannot distribute more wealth than is created. We cannot in the long run pay labor as a whole more than it produces.
The best way to raise wages, therefore, is to raise marginal labor productivity. This can be done by many methods; by an increase in capital accumulation—i.e., by an increase in the machines with which the workers are aided; by new inventions and improvements; by more efficient management on the part of employers; by more industriousness and efficiency on the part of workers; by better education and training. The more the individual worker produces, the more he increases the wealth of the whole community. The more he produces, the more his services are worth to employers, the more he will be paid. Real wages come out of production, not out of government decrees.
So government policy should be direct, not to imposing more burdensome requirements on employers, but to following policies that encourage profits, that encourage employers to expand, to invest in newer and better machines to increase the productivity of workers—in brief, to encourage capital accumulation, instead of discouraging it—and to increase both employment and wage rates.”

“The belief that labor unions can substantially raise real wages over the long run and for the whole population is one of the great delusions of the present age. This delusion is mainly the result of failure to recognize that wages are basically determined by labor productivity. It is for this reason, for example, that wages in the United States were incomparably higher than wages in England and Germany all during the decades when the “labor movement” in the latter two countries was far more advanced.”

“Free prices and free profits will maximize production and relieve shortages quicker than any other system. Arbitrarily fixed prices and arbitrarily limited profits can only prolong shortages and reduce production and employment.”

“Profits, in short, resulting from the relationships of costs to prices, not only tell us which goods it is most economical to make, but which are the most economical ways to make them. These questions must be answered by a socialist system no less than by a capitalist one; they must be answered by any conceivable economic system; and for the overwhelming bulk of the commodities and services that are produced, the answers supplied by profit and loss under competitive free enterprise are incomparably superior to those that could be obtained by any other method.”

“Inflation is the autosuggestion, the hypnotism, the anesthetic, that has dulled the pain of the operation for him. Inflation is the opium of the people.”

“Inflation itself is a form of taxation. It is perhaps the worst possible form, which usually bears hardest on those least able to pay.”

“Like every other tax, inflation acts to determine the individual and business policies we are all forced to follow. It discourages all prudence and thrift. It encourages squandering, gambling, reckless waste of all kinds. It often makes it more profitable to speculate than to produce. It tears apart the whole fabric of stable economic relationships. Its inexcusable injustices drive men toward desperate remedies. It plants the seeds of fascism and communism. It leads men to demand totalitarian controls. It ends invariably in bitter disillusion and collapse.”

“The forces of self-interest…for good or evil, are more persistently powerful than those of altruism…”

“In brief, the main problem we face today is not economic, but political. Sound economists are in substantial agreement concerning what ought to be done. Practically all government attempts to redistribute wealth and income tend to smother productive incentives and lead toward general impoverishment. It is the proper sphere of government to create and enforce a framework of law that prohibits force and fraud. But it must refrain from specific economic interventions. Government’s main economic function is to encourage and preserve a free market. When Alexander the Great visited the philosopher Diogenes and asked whether he could do anything for him, Diogenes is said to have replied: ‘Yes, stand a little less between me and the sun.’ It is what every citizen is entitled to ask of his government.”

Mi interés al leer este manual de economía básica era ver porqué tiene tan vasto predicamento entre los seguidores de la doctrina liberal clásica, que lo recomiendan como iniciación a los principios del mercado libre y la sociedad abierta, lo que llamamos democracias liberales también. En mi opinión, como humilde economista seguidor de estas ideas, es que está plenamente justificado como recomendación, en sólo unas pocas páginas te puedes hacer una idea general de lo que implica la economía de las sociedades más avanzadas de nuestro mundo, Occidente. Aunque a muchos nos guste más leer al gran filósofo Frederic Bastiat (vasco-francés, no creo que tenga muchas calles dedicadas en el País Vasco...) por su estilo pedagógico incomparable, el libro de Henry Hazlitt supone una actualización de Bastiat, 100 años después. Parece mentira que haya todavía hoy, 100 años después de Hazlitt, que remachar los conceptos mínimos para entender la democracia liberal en términos económicos. Los liberales seríamos como Sísifo subiendo la piedra cada día...

The book of fallacies


Mr Hazlitt's favourite word in the world is FALLACY. It appears countless times throughout the book. Only once or twice he uses equivalent terms, such as "delusion".

This is my (ironic) summary of the book:

- Chapter N
Theory A is a fallacy. People who support it only think about the benefits for one group, and only about the short-term consequences. They should think about the long-term consequences and its impact on all groups. Let me give you an example: example 1
- Chapter N+1
Theory B is a fallacy. I am not going to explain why because the explanation is lengthy, but you have to believe me. Example 2, very similiar to the previous one.
- Chapter N+2
Theory C is a fallacy. I am short of space here, so you'll have to believe me when I say it. Same shitty examples as the ones given in the previous chapters.
- Chapter N+3
By the way, "technology is great because it allows men to work more efficiently and women don't have to work" (it doesn't matter if they want to work and pursue a career), and "men can buy their wives furs and jewels". Throughout the book I only use "he" and "his", almost never "she" and "her". Seriously, Mr male-chauvinist-Hazlitt?
- Chapter N+4
That's a fallacy!
- Chapter N+5
Supporters of Theory D are just a bunch of bureaucrats and spendthrifts.
- Chapter N+6
Theory E is a fallacy. A couple of shitty examples. Supporters of Theory E say "this" and "that", but it will take me some time to disprove it, and anyway that's not the purpose of this book, so I won't mention anything, just that it is a FALLACY
- Chapter N+7
Bunch of socialists and bureocrats! Fallacies everywhere! Shitty examples.
- Chapter N+8
Inflation is the opium of the people. Inflation plants the seeds of fascism and communism. Haha, LOL.
- And so on, and so on.

Boring.

Unhelpful.

Not a rigorous work. Many of his examples are about wartime economics. But what happens during the much longer periods of peace?

Virtually everyone would benefit from reading this book. It would be a great high school class to spend all semester reading and learning the principles taught here. I recommend this more often than most any other book. It simply lays out how money/value is made in a society and how it is not.

I didn't get very far in this book before I put it down in frustration because Hazlitt kept saying things like, "I'm not going to debate the benefits of low income housing (or social services, or unemployment, etc.), I'm just going to say that it's a bad idea economically." Well, that's great. Too bad we live in a world that isn't ruled by pure economics, right? We'd all be so much better off! (I don't know, maybe we would be better off, but it seems completely cold and unrealistic to me.)

احساسات ضد و نقیضی درباره این کتاب داشتم. به طور خلاصه در سه نکته که در ادامه این متن به شرح تفصیلی شان می پردازم، می توانم این تضاد ها را توضیح دهم

یک - بجای اینکه کتاب آموزش دانش اقتصاد در یک درس باشد، آن را آموزش به کارگیری یکی از درسهای تفکر سیستمی در مطالعه اقتصاد می دانم. آن درس هم، توجه به آثار مداخله بلندمدت در سیستم، فراتر از آثار اولیه و نتایج کوتاه مدت است. اما نویسنده همین رویکرد سیستمی را هم در تحلیل ها کنار می گذارد و نگاهی مکانیستی بر روابط اقتصادی دارد که انسانها را در نهایت به سطح پیچ و مهره می رساند (فصل هشتم). این نکته را هم در مثالهایی شبیه به هم و نه فراگیر آنقدر تکرار می کند که به نظرم متن کتاب را میشد به یک سوم متن فعلی کاهش داد

دو - نویسنده (صراحتا در انتهای کتاب) کل اقتصاد را به علم توجه به آثار بلندمدت سیاست گذاری ها بر تمام گروهها و نه تنها بر یک گروه خاص (بخوانید در واقع بر یک گروه خاص دیگر که مورد حمایت نویسنده است) خلاصه می کند تا توجیهی برای رویکردش بیابد، اما در عمل چنین رویکردی تنها شاید در مطالعه رفتارهای سیاسی صریح دولت در حمایت از الیگارشی و امتیازهای طبقه نخبگان سیاسی مناسب و درس آموز باشد. اما این ترفندی قدیمی است که استدلال رقیب را در بحرانی ترین وضعیتش نقد کنیم که مسلما کار ساده ای است (جالب اینجا که نویسنده این وضعیت الیگارشیک را در فصل شش برچسب سوسیالیسم می زند فارغ از اینکه در هر نظام با قابلیت لابی گری قابل بازتولید است) اما این وضعیت بیشتر از آنکه قاعده باشد حالتی استثناست، و در سایر موارد ذهن خواننده را از رفتارهای اقتصادی مردم و پیچیدگی ها و مشکلات واقعی علم اقتصاد دور می کند. آسیب پذیرترین افراد جامعه هم بجای اینکه در بطن علم اقتصاد باشند، برچسب قربانی می خورند که می بایست تنها با آنها همدلی کرد و کوشش تا نقشی مولد در جای دیگر بگیرند (فصل بیست و پنج) با چنین منطقی بدیهی است که هر که مانع کارکرد آزادانه اقتصاد شود، مانند اتحادیه کارگری (فصل بیست) حتما سوءنیت دارد یا فاسد است

سه - رویکرد خاص نویسنده، که اسمش را لزوما یک نوع ایدئولوژی اقتصادی خاص نمی گذارم، منظر یک بازیگر خاص اقتصاد، یعنی منظر "صاحب سرمایه"است که نگاه بی طرفانه به مناسبات اقتصادی را از بین می برد و می تواند مولد نگاه ایدئولوژیک باشد (فصل بیست و یکم). در چنین وضعیتی تمام استدلالها به نفع از بین بردن مازاد عرضه یا به عبارتی تولید کامل است. یعنی گسترش اقتصادی بر پایه تولید بیشتر. نتیجه دیگر هم اینکه نتایج محتمل بلندمدتی مثل شکوفایی اقتصادی قطعی تر از نتایج قطعی مثل بیکاری کارگر فرض می شوند، صرفا به این دلیل که رویکرد، رویکرد صاحب سرمایه است

در مجموع، نگاه جانب دارانه و رویکرد ژورنالیستی نویسنده که حتی به سادگی و بدون توضیح خاص به خودش این حق را می دهد که برنده نوبل اقتصاد را در حوزه تخصصی است نقد کند (فصل هفتم)، خواندن متن را دشوار می کند. یعنی بجای پرداختن به سوالاتی که در ذهن خواننده حتما پیش می آید منطق و مثالهایی خاص تکرار می شوند و انگار در فضای آن دوران و مقابله با ورود دولت به حوزه اقتصاد، اصلا جای پرداختن به واقعیت ها نبوده است

تفاصیل و مصادیقی در مورد نکات

نکته اول: درعلم سیستمها، مخصوصا سیستم های پیچیده، توجه خاصی به هم افزایی رفتارها و مطالعه نتایج جمعی رفتارهای فردی می شود که نمی شود آنها را لزوما از مطالعه تک تک رفتارها فهمید. نویسنده هرجا به نفعش باشد از نتایج پنهان و سیستمی آثار رفتار دولت حرف می زند، اما رویکردی غیرسیستمی در توجیه حرفهای خودش به کار می گیرد. مثلا نیازهای بعد از جنگ را تقاضا نمی داند چون تقاضای موثر نیستند، اما در طرف مقابل، عرضه را مساوی با تقاضا می داند (فصل سه) چون حتما تقاضایی برای آن وجود داشته. در این صورت، آشکارا اثر عرضه و تبلیغات بر ایجاد نیاز و تقاضای جدید را نادیده می گیرد. در فصل هشت آشکارا اعتراف میکند که تا زمانی که نیاز یا تمایلی در انسان هست که ارضا نشده محدودیتی برای کار و مصرف وجود نخواهد داشت. جالب اینکه نکته خودش را بنیادین می داند و می گوید حتی برای اقتصاددانان به ظاهر برجسته و تیزهوش هم گنگ است. یا بارها منطقی خطی به کار میبرد که مثلا اگر جایی یک شغل عمومی ایجاد شود،در جای دیگر شغلی خصوصی از بین می رود (فصل چهار). بدون توجه به سرشکن شدن هزینه ها در بخش خصوصی یا توجه به منطق سیستم سرمایه داری که ورود منابع به بخش خصوصی لزوما تبدیل به شغل نمی شود، بلکه می تواند برای نمونه بخشی از انباشت سرمایه یا سود آن باشد (منظر صاحب سرمایه در نکته سوم). منطق کلی هم در این تحلیلها هم عدم توجه به مازاد تولید (یا به زبان دیگر تولید کامل - فصل ده) و شکوفایی اقتصاد بر پایه مصرف بیشتر است و باقی صرفا توجیهات است. مثلا در فصل هشت استدلال می آورد که فردی که نتوانسته بلوزی بخرد، کشور را به اندازه یک بلوز فقیر تر کرده، در حالیکه با همین استدلال می توان گفت خرید آن بلوز هم هزینه کشور را در فصل سرما به اندازه یک بلوز بیشتر کرده .اما نگاه صرفا از جانب صاحب سرمایه است و نه مصرف کننده، و بحث از ثروت کل کشور حاشیه ای و برای توجیه است

نکته دوم: طبق آمار و مطالعات (نمونه اش در کتاب تازه چاپ شده اقتصاد توسط گروه اکون) نابرابری و بی عدالتی اقتصادی و یافتن راه حل برای آنها مهمترین وظیفه اقتصاددانها از دید مردم است. اما نه تنها این کتاب به سبکی نئولیبرال تمام این مشکلات را در سیستم اقتصاد باز بی معنا و خود به خود رفع شده می د��ند، بلکه در بسیاری از استدلالها از آنها چشم پوشی می کند یا به توجیه ضرورت و غیراجتناب بودن وجود آنها می پردازد. مثلا در استدلال برای عدم نیاز به مسکن عمومی (فصل چهار) می گوید این کاربه خانه های خصوصی تولید نشده یا یخچالهای بوجود نیامده منجر می شود. اما به این نکته ساده دقت نمی کند که لزوما این کالاها در سیستم سرمایه داری به همان گروهی نمی توانند برسند که نیازهای اولیه شان مداخله دولت را به همراه داشته و تولید یخچال و خانه خصوصی اگر نیازشان را مرتفع نمی کرد، اصلا این مداخله های دولتی و بحثهای بعد از آنها هم بوجود نمی آمد. این منطق بارها تکرار می شود مثلا در بحث عدم ��یاز به کمک به کشاورز (فصل شش) می گوید بانک در قالب وام رهنی (منظر سرمایه دار) یا کشاورزی دیگر می تواند به او قرض دهد. در حالیکه مجددا اگر چنین شرایطی را پیش روی خود میدید، نیازی اصلا به این مباحث پیدا نمیشد. یا به سادگی از کنار طبقه ای که شغل خود را از دست می دهند یا زیانی به آنها وارد می شود می گذرد و می گوید احتمالا می توانند جای دیگری برای خود کار کنند. غافل از اینکه یک سیستم اقتصادی را می بایست بر اساس وضعیت آسیب پذیرترین افراد آن ارزیابی کرد و نه صاحب سرمایه. نه اینکه بگوییم اینها مواردی ورای بحث این کتاب است (فصل هفت) درحالیکه مشخص نیست در این روایت ها تکلیف این گروهها چگونه در تحلیل های اقتصادی لحاظ می شود و اوضاعشان حتی در زمان نگارش کتاب به چه شکلی بوده است

نکته سوم: فصل 20 نگاه از منظر صاحب سرمایه به کل اقتصاد را آشکار می کند. فصلی که سرمایه دار را در برابر اتحادیه های کارگری و کارگران قرار می دهد. نویسنده در تحلیلها مزد کارگر را در برابر سود کارفرما قرار میدهد و به طور ضمنی در تحلیل ها مبنا را سود صاحب سرمایه قلمداد می کند که رویکردی بی طرفانه نیست. افزایش مزد را هم با افزایش قیمت توضیح می دهد. یکی بجای کاهش حاشیه سود، بار این تصمیم باید به دوش مصرف کننده قرار گیرد. هر تلاشی برای قدرت بخشی به کارگران را هم نویسنده با لفظ بهره کشی نیروی کار از سرمایه خطاب می کند. در چنین رویکردی مسلما مالیات گرفتن و تعرفه در کل خطاست چون از جیب صاحب سرمایه می رود و منطق نویسنده (فصل چهار) این است که سرمایه از طریق مالیات از دست میرود

این کتاب برای خواندن نیست، برای مطالعه است

انگار در این کشور کسی نیست که این کتاب را خوانده باشد و این خیلی ناراحت کننده است که حتی روز عید هم بالاترین مقام این کشور برای سخنرانیش درباره ی مسائل اقتصادی حرف هایی می زند که دقیقاً مخالف استدلال های این کتاب است. این کتاب به تمام افراد پیشنهاد می کنم

First book on economics. It was really helpful for understanding the negative effect that government intervention can have on the economy, but may have been a little too optimistic about the economy leveling itself out naturally. Great introduction to the subject for me.