I'm gonna start texting in Chaucer's English.

*declares war on abbreviation*

Boccacio’nun başyapıtı "Decameron"un izinden giderek 24 hikayeyi okuyucuya sunan Geoffrey Chaucer’ın efsanevi eseri "The Canterbury Tales / Canterbury Hikayeleri", son hikayeye kadar okuyucuyu eğlendirmesini bilen kesinlikle okunması gereken edebi eserlerin başında geliyor. İngiliz edebiyatının “babası” kabul edilmesinin yanında Chaucer’ın hikayeleri aynı Homeros ve Virgil gibi destansı şiir yoluyla okuyucuya sunmasıyla bir nevi saygı duruşunu andıran eserde Canterbury’e giden 24 yolcunun yolculuk sırasında birbirlerine anlattığı hikayeler bulunuyor. Chaucer’ın yalın ama bir o kadar süslü diliyle anlattığı hikayelerin esin kaynaklarından birkaçını İncil’de anlatılan hikayeler ve Ezop Masalları, Ovidius’un "Metamorfoz" başyapıtı ve Boccacio’nun "Decameron" hikayeleri oluşturuyor. Bu yüzden "Canterbury Hikayeleri"ni okumadan bu eserli okumanın kesinlikle önemli olduğuna inanıyorum. Eserin en sevdiğim bölümü ise Chaucer’ın karakterinin anlattığı Melivee Hikayesi oldu. Öte yandan, kitabın son kısmını oluşturan Vaiz’in Hikayesi bölümündeki oldukça uzun vaaz kısmı kitabın o muhteşem havasının bir anda kaybolmasına neden oluyor. Açıkçası tamamiyle dinsel öğütlerden oluşan son bölümü okurken oldukça zorlandığımı belirtmeliyim. Buna rağmen her edebiyat severin kesinlikle okumasını önerdiğim kitaptan sonra öncesinde yaşanan Haçlı Seferleri döneminde yaşananlar okuyucuya daha anlaşılır geliyor. Son bölümü bir kenara bırakırsak başyapıt olarak adlandırabileğim kitabı okuduktan sonra mutlaka Pier Pasolini’nin aynı adlı uyarlamasını izlemeyi unutmayın. Tam notum: 4,5/5.

28.01.2018
İstanbul, Türkiye

Alp Turgut

http://www.filmdoktoru.com/kitap-labo...

„Бащата на английската литература“ Джефри Чосър бил достоен предвестник на бъдещите всестранно развити Ренесансови творци. Освен че пишел, отбирал от астрономия и философия, бил дипломат и чиновник. Никак не е чудно, че неговата пъстра сбирка на съсловията, каквито са „Кентърбърийски разкази“, звучи така правдоподобно (минутка за рубриката „Знаете ли, че“: заглавието на романа на Маргарет Атууд „Разказът на прислужницата“ е реверанс именно към тази Чосърова творба). Чосър също така разполагал с внушителната за времето си библиотека от 60 книги. През 14-ти век, когато грамотността била нещо като екзотична и рядка, но незаразна болест, това си било неподправено съкровище.

„Кентърбърийски разкази“ е толкова разностранна колекция от дъхав хербарий, че ми е трудно да я опиша. Някои разкази довяват смях през вековете и чак ме накараха да се позачудя на дързостта и пиперливия език на Чосър. Други имат поучителен характер и леко суховато съдържание, също като разказвачите си. Има такива, в които се редят строфи за чисти души с възвишени стремежи. Дори и не всеки разказ да ви се понрави, Чосър ще впримчи ума ви и ще прикове погледа ви – знаете, за да разберете какво ще стане по-нататък. Ще прочетете за мъже, които се жалят от жените си, за прелюбодейци и глупци, за една доста поживяла си дама от буржоазното съсловие, за старчоци, които лелеят по млади съпруги и за вероломството на разни самообявили се алхимици. Чосър полекичка увлича в своя средновековен свят на мъдрости и глуми, тъй че попийте умните му думи (нескопосан опит за неправилен хорей или нещо друго; ако ви се щат виртуозни петостъпни ямбове в превод на Александър Шурбанов, не се колебайте да посегнете към книгата). Ако все пак се чудите дали да посветите няколко часа на някакви си истории за отдавна отминали дни, последният ми зов е да изгледате подтика на Ted-Ed по-долу:

n  Everything you need to know to read “The Canterbury Tales”n

n  Right so bitwixe a titlelees tiraunt
And an outlaw or a theef erraunt,
The same I seye: ther is no difference.
To Alisaundre was toold this sentence,
That, for the tirant is of gretter myght
By force of meynee for to sleen dounright,
And brennen hous and hoom, and make al playn,
Lo, therfore is he cleped a capitayn;
And for the outlawe hath but smal meynee,
And may not doon so greet an harm as he,
Ne brynge a contree to so greet mescheef,
Men clepen hym an outlawe or a theef.n

If one ever took a look at my disaster of a degree progress report and skimmed down to the very bottom, they'd find the ten upper division English course I took/am taking in order to finally get my BA. What experimental woman's lit, postcolonial short stories, Milton, and the seven various others have in common is an adamant refusal to partake in the 1900s/American/20th century fill in the blanks that gestures at a general education and enacts little more than a cold and miserable hierarchy. In this brave new modernity of mine, what I am utterly sick of is the pretense pilled on pretense of This Is How It Is and This Is How It Has Always Been and This Is How It Will Always Be that chokes every field with the White Male Name. If you would claim science exempt, give up Newton and go back to the Golden Age of Islam and even further beyond to Greek-termed Persia and first-university South Asia and Morocco. I take a similar path through literature, as what's the use of an increasing glut of literature since the European colonial gaze unfolded if one insists that on the increasingly straight and narrow? The benefit of this is, the more you go back to that Middle English and that Old English and blood and bone not caught up in the people dead for centuries before one corner of the world thought to start calling them "white", the more it all starts to all fall apart. My interest lies in sharp edges of things that common sense would decry as nonexistent. Here, there be monsters.

I used two editions of The Canterbury Tales for this university class. One came from sophomore year of high school, brought out again briefly for community college and, after this most recent stint, irretrievably marked up with notes and smudges and emoticons. The other's a library copy of what the school insists on charging three figures for, decent enough in the holistic sense but certainly not enough to justify that facet of the socioeconomic war on education. With each assigned section, I read the latter's Middle English first and the former's verse translation second, and if anyone tries to tell you that you must commit to the untranslated version in order to "really" have "read" The Canterbury Tales, laugh at them for me. It's that elitism and the "translated" version's elitism and every other branch of elitism other the sun that's ruining this admirable and hilarious and terrifying and gloriously informative text for everyone who's native language is not the monstrosity of French and Latin and German that's been masquerading as its own thing for little more than a millennium, not "the times". Seriously, what the fuck are "the times". If it means what I think it means, I'll trust that each and every elitist can wipe the floor with me when it comes to all ecclesiastical and narratological and cross-cultural frameworks caught up in this ridiculously unfinished work. If they do worse than me and my newfangled ideas about readers reading however they can, what's the point?

What are The Canterbury Tales? They're a riddle. They're a hoot. They're powerful in their pictures of morality and dynamic in their interest in the marrow of things, what makes a Pardoner and what makes a Monk and how all of this may have sent us all to burn in hell if the Wife of Bath didn't really know her stuff. There are all the things the Church tells you and the men tell you and the satirists tell you, and then there are all the things that exist in texts inside and outside the lingo (English at this time was the slang of hicks and street urchins, and if you can't appreciate that you're going to have a hell of a time understanding what Chaucer was accomplishing. Not surpassing, mind you. That would've meant a pretentious forgetting of roots and no English as we know it for us) whose lack of copyright is less interesting than the Thousand and One Nights overtly trickling in from god knows where. There's faith, there's beauty, there're the ancient trails of antisemitism and Islamophobia that contemporary critics would do well to break out of their blinkered post-1980's state and analyze, and then there's the fact that Chaucer was a literal child of the Black Death. He'll play and play and question and question, savvy enough to both side-eye the misogynists and transition between the Shakespeare plays of Richard II and Henry IV, and then, at the end of it all, sink into the fear and doubt that we really all the pilgrims of his pre-Canterbury Knight's Tale, wandering in a world of woe. Life back then had its brilliance, barring the pall of the forthcoming Renaissance, but so did undrugged, unmedicated, unyielding death.

I threw four figures of tuition at this work in order to get the eleven weeks and 50+ pages of notes necessary for my current level of appreciation, so if anyone can manage a tenth as much without that amount of monetary impetus, they're doing just fine. Don't bother with this if looking at it makes you feel pressured or frustrated in any sense of the word. I can tell you for a fact Chaucer would have watched the elitists carefully and made blowhard Friars out of them all. There's nothing he liked worse than the learned who refused to teach.

n  Whan that Aprille with his shoures soote,
The droghte of March hath perced to the roote,
And bathed every veyne in swich licóur
Of which vertú engendred is the flour;
Whan Zephirus eek with his swete breeth
Inspired hath in every holt and heeth
The tendre croppes, and the yonge sonne
Hath in the Ram his halfe cours y-ronne,
And smale foweles maken melodye,
That slepen al the nyght with open ye,
So priketh hem Natúre in hir corages,
Thanne longen folk to goon on pilgrimages,
And palmeres for to seken straunge strondes,
To ferne halwes, kowthe in sondry londes;
And specially, from every shires ende
Of Engelond, to Caunterbury they wende,
The hooly blisful martir for to seke,
That hem hath holpen whan that they were seeke.n

I loved the very well done audio. I am giving it 5 stars for sheer surprise at how much I enjoyed it.

Yawn,another surefire cure for insomnia.

Why must they teach it,given that the language is so archaic ? And the content,it's not all that great either. Really tested my patience.

I must admit that it's been a while since I read The Canterbury Tales. From a perspective of someone who likes historical literature, it's not easy to guess how this book would strike someone who doesn't read classics or doesn't know anything about the time period it was set it. Would they find it boring? I think that always depends on a reader. Literature is unpredictable that way. One can enjoy a work even if one struggles with the language and doesn't know much about the literary epoch it is set in. As far as recommendations goes, obviously this book is a must read for any student of literature. It is certainly an educating read, but how enjoyable it is? It's not easy to answer such a question or to rate such a classic.
Obviously The Canterbury Tales deserves five starts for its historical importance and literary merit. My rates here on goodreads are more subjective, indicating how much I enjoyed a certain book. I did enjoy The Canterbury Tales, but not as much as some other classics. Like with The Decameron, I have my favourites here, stories that I come back to (The Wife of Bath is particularly hilarious and I don't think I'll ever get tired of it). I really need to reread The Canterbury Tales before attempting a longer review.

There is a reason that this has survived for centuries, but it's not anything that made me consistently enjoy these tales. To be sure, did like some of them, but honestly much of the humour was too bawdy for my tastes. There were some brilliant moments of farce, some funny witticims and references (in one of the last tales he had a funny anachronistic bit where quotes Plato referring to Jesus Christ, even though Plato lived several hundred years prior to Jesus, and if you've read enough Plato, you will appreciate the jest more.

There is comedy, tragedy, parable telling and much more. I have to agree with the person who wrote the blurb on the back cover of the copy I read, that this is "Drawn from all lovels of society and all walks of life...a picture of English life in the fourteenth century..." However, it's also evident that many forms of humour prevail throughout the centuries, once you get past the poetry (not all in the couplets you see so much of, especially in the first part of this), then language (even in the English translation I read) and the overly-long (to contemporary readers) speeches, and that human nature remains much the same. To be sure, we are less likely to refer to Greek and Roman gods, not as many of us follow astrology, we are well past knowing anyone who seriously contemplates alchemy as a science. We are also far less likely to paint the portraits of very nearly perfect people to hold up as examples of excellent behaviour.

As you can see, overall I didn't like this.

Chaucer’s pilgrims are a rum lot! Most seem to be flymen, ready to make a fast buck at the expense of others. Chaucer’s own presence amongst the pilgrims is interesting but he is there more as a bystander than a participant.

How is it possible to give such a seminal work a star rating? My 4 stars reflects my own response to it. I was sometimes bored, sometimes amused, sometimes engrossed in the tales and nearly always entertained. The work itself seems unfinished, however. I’m not a Chaucer scholar so mine is only a layperson’s view. At the beginning, the Host says he will judge the contest and the winner will be given a free supper on their return to London. The contest is never judged though and so we don’t know the outcome. In fact, we don’t enter Canterbury with them at the end.

Many of the tales have a moral lesson, generally to do with women cuckolding their husbands or sweethearts, or about men trying to control their women, usually to their own detriment. The Wife of Bath, she of the five husbands, explains the ways of women to the company (Harvard translation):

We women have, if I shall not lie,
In this matter a curious fantasy:
Note that whatever thing we may not easily have,
We will cry all day and crave for it.
Forbid us a thing, and we desire it;
Press on us fast, and then will we flee.

Many of the tales that follow demonstrate that most men are bewildered by the desires of women. 700 years and no progress!

Another theme running through the tales is the wealth, abuse of power, and corruption of the Church and its clerics. The sale of false relics and indulgences was rife and is the basis of the Pardoner’s Tale. A Pardoner sold indulgences on behalf of the church, ie pardons for sins to those who have repented in return for a donation. In his prologue, he says,

For my intention is only to make a profit,
And not at all for correction of sin.
I care not a bit, when they are buried,
Though their souls go picking blackberries!

He finishes by offering the company indulgences, suggesting that the Host goes first as he is the most sinful. The Host replies,

Thou would make me kiss thine old underpants,
And swear it was a relic of a saint,
Though it were stained by thy fundament!

What he goes on to say isn’t something I care to share on Goodreads!

I learned quite a lot about medieval times and I’m pleased to have finally read the entire work. I read it online at the excellent Harvard Geoffrey Chaucer website. The translation at times left a little to be desired but was easy enough to follow and I enjoyed being able to read the original lines simultaneously. I made copious notes about each tale and I’m sure I will return to them time and again.

مهما قرأت تظل للكتب القديمة مكانتها التي لا تنازعها فيها أيّ كتب أخرى، فهي تحمل في طياتها جمالًا ملموسًا ومختلفًا، جمالًا فقد من هذا العالم.
هذه الأعمال لا يُمل منها، فتقرأ وتعاد قراءتها وتُحفظ بعض سطورها ونصوصها، ويُقتبس منها دائمًا، وكأنها كتبت لتبقى جزءً من ذاكرة البشر إلى الأبد...

المقامات وكليلة ودمنة وألف ليلة وليلة-والعشرات من كتب التراث الأخرى، وكوميديا دانتي وحكايات كانتربري هنا، جميعها تشترك في هذا، لغة شعرية وحكم وقصص متنوعة ونفحة أصالة.
وأنا أحبُّ هذه الأَصالة لأنه إن كان من شيء يفتقر إليه عالمنا فهو هذه الأصالة.

The Canterbury Tales, Geoffrey Chaucer

The Canterbury Tales is a collection of 24 stories that runs to over 17,000 lines written in Middle English by Geoffrey Chaucer.

Set in England in the Middle Ages, stories of peasants, noblemen, clergy and demons are interwoven with brief scenes from Chaucer's home life and experiences implied to be the basis for the Canterbury Tales.

Each episode does not take the form of a story told by different pilgrim, as is the case in Chaucer's stories, but simply appear in sequence, seemingly without regard for the way that the tales relate to one another in the original text.

All the stories are linked to the arrival of a group of pilgrims at Canterbury, among whom is the poet Geoffrey Chaucer, played by Pasolini himself.

This book is one of the great literary works of all time.

The Canterbury Tales consists of the General Prologue, The Knight's Tale, The Miller's Tale, The Reeve's Tale, The Cook's Tale, The Man of Law's Tale, The Wife of Bath's Tale, The Friar's Tale, The Summoner's Tale, The Clerk's Tale, The Merchant's Tale, The Squire's Tale, The Franklin's Tale, The Second Nun's Tale, ..., written in late Middle English, is part of Geoffrey Chaucer's The Canterbury Tales. Narrated by a nun who remains unnamed, it is a hagiography of the life of Saint Cecilia.

تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و ششم ماه سپتامبر سال 2009میلادی

عنوان: حکایتهای کنتربری؛ نویسنده: جفری چاسر؛ مترجم: علیرضا مهدیپور؛ مشخصات نشر تهران، نشر چشمه، 1387 تا 1389؛ در سه جلد؛ جلد دو در 452ص؛ شابک دوره 9789643624880؛ فارسی انگلیسی؛ موضوع: داستانهای نویسندگان بریتانیا - سده 15م

هزار و یک شب در انگلیس

ترجمه کتاب نامدار «حکایت‌های کنتربری» این فرصت را داد، تا هم با یک اثر کلاسیک آشنا بشویم، و هم زبان انگلیسی کهن را بخوانیم؛ کلیسای جامع «کنتربری»، یکی از مراکز مهم مسیحیت در دنیاست؛ برای پی بردن به اهمیت کلیسا، کافیست بدانید، که دانشگاههای «آکسفورد»، و «کیمبریج»، زمانی زیر مجموعه ی همین «کلیسا» بوده اند، و هنوز هم چهار کالج در «آکسفورد»، و دو کالج در «کیمبریج»، هست، که اسقف اعظم «کنتربری»، شخصا ریاستش را به عهده دارند

اسقف اعظم در میان مسیحیان «انگلیکان»، درجه ای همانند «پاپ» دارند، و مسیحی‌های «انگلیکان»، پس از «کاتولیک‌ها»؛ بیشترین تعداد را، در دنیای «مسیحیت» دارند؛ حالا کلیسایی به این درجه از اهمیت،‌ داستانی دارد؛ این داستان هم داستانی کهنسال، و جزو متون کهن، و کلاسیک به شمار می‌آید؛ «حکایت‌های کنتربری» را جناب «علیرضا مهدی پور»، شاعر «تبریزی»، اگرچه تنها «مقدمه، و چهار قصه» از کل بیست و چهار داستان «حکایت‌های کنتربری» را ترجمه کرده، اما همین هم غنیمت است؛ به ویژه که ایشان خوش ذوقی کرده، و داستان‌های منظوم «چاسر» را، در قالب شعر به فارسی برگردانده، و اینکار را خوب و نیک انجام داده اند؛ «حکایت‌های کنتربری» را «جفری چاسر» بنوشته، و در قصه‌ های آن، از «شیر مرغ»، تا «جان آدمیزاد»، پیدا می‌شود؛ «ماجراجویی عاشقانه»، داستان «زندگی قدیسان»، «قصه‌ های مذهبی»، داستان‌های «تمثیلی از حیوانات»، و حتی «موعظه»؛ «چاسر» پانزده سال پایانی عمر خویش را، صرف نوشتن حکایت‌های «کنتربری» کردند، که خودش هم به عنوان زائر، در آن حضور دارند؛

در دیباچه ی کتاب، ایشان در یک مهمانخانه، با بیست و نه شخصیت دیگر، روبرو می‌شوند، که آن‌ها هم زائر مقبره ی «تامس بکت قدیس»، در کلیسای جامع «کنتربری» هستند؛ «تامس بکت قدیس» مردی بود، که شوالیه ‌های تحت فرمان پادشاه، به اشتباه ایشان را کشته بودند، و مزار ایشان، در کلیسای جامع «کانتربری»، به زیارتگاه مردم تبدیل شده بود؛ «چاسر» از سفر یک گروه از زائران، به این محل استفاده می‌کند، تا داستان بگوید، و مردمان زمانه ی خویش را نیز معرفی کند

صاحب مهمان‌خانه ‌ای که زائران، در آن گرد آمده ‌اند، پیشنهاد می‌دهد، همه ی زوار برای گذران وقت، در طول راه، قصه بگویند، و از همینجاست که «چاسر» توصیف شخصیت‌ها را، آغاز می‌کند؛ از «شوالیه» گرفته، تا «شخمزن»، و «آسیابان»، و «کارپرداز»، از «داروغه» گرفته، تا «راهب»، و «بازرگان»، و «قاضی»، و البته «کشیش‌ها» و «راهب‌های» گوناگون، که یکی‌شان حتی توبه فروش (کفاره گیر) است؛ به واقع در حکایت‌های «کنتربری»، مردمانی از طبقات گوناگون، نقش قصه ‌گویی را، به دوش می‌گیرند، و رفتار‌ها، و اظهار نظر‌های آن‌ها، سرنخ‌های بسیاری، درباره ی «روش زندگی»، و «خلق و خوی مردمان آن زمانه»، به خوانشگر می‌دهد؛ مثلا حکایت نخست را شوالیه ای (از طبقه ی اشراف) نقل می‌کند، و قرار بر این می‌شود، که پس از او هم «راهب» قصه بگوید؛ اما «آسیابان» (از طبقه ی پایین جامعه)، خودش را وسط می‌اندازد، تا قصه اش را تعریف کند

نخستین بودن قصه ی «شوالیه»، خوانشگر را به این اندیشه می‌اندازد، که لابد قصه‌ ها، بر اساس طبقات اجتماعی شخصیت‌ها، گفته خواهند شد، اما وقتی «آسیابان» خودش را قاتی ماجرا می‌کند،‌ معلوم می‌شود، که قرار نیست، آنطور باشد؛ «چاسر» پس از بازنشستگی از کار - یعنی در اوایل دهه 1390میلادی - به کار جدی، روی حکایت‌های «کنتربری» آغاز کردند؛ ایشان برنامه ی بزرگی برای نوشتن این حکایت‌ها در ذهن داشتند، و اگر آن را پیاده می‌کردند؛ حکایت‌ها خیلی بیشتر میشد؛ برنامه اصلی «چاسر» این بود، که هر یک از شخصیت‌های حاضر در حکایت‌های «کنتربری»، چهار داستان بگویند؛ دو تا حین راه رفتن به زیارت، و دو تا در راه برگشت؛ با این حساب باید یکصد و بیست داستان، دراین اثر نوشته می‌شد، اما متن موجود به زبان انگلیسی «بیست و چهار» حکایت بیشتر نیست، و این یعنی در روز بیست و پنجم ماه اکتبر سال 1401میلادی، «چاسر» از دنیا رفته است، ظاهرا «جفری چاسر» می‌خواسته همه ی حکایت‌های «کنتربری» را واقعا برای مردم و برای «خوانده شدن» بنویسند

ایشان در جریان کارشان با مردمانی از طبقات مختلف اجتماع، سر و کار داشتند، و شاید همین مسئاله بود، که ایشان را به فکر نوشتن شعر، و قصه گویی برای خوانشگر عام انداخت؛ «چاسر» می‌خواست چیزی بنوسید، که از لحاظ زبانی، برای همه قابل فهم باشد، اما یک مشکل بزرگ در این راه وجود داشت؛ تا پیش از «چاسر»، ادبیات در «انگلیس»، صرفا دو شکل داشت؛ یک شکل از آن به زبان «فرانسه»، نوشته می‌شد، و مختص دربار و درباریان بود، و شکل دیگرش هم، به «لاتین» نوشته می‌شد، و مختص «کلیسا» بود، و خلاصه مردمان معمولی، برای لذت بردن از آثار ادبی، هیچ نداشتند؛ «چاسر» این وضعیت را، دیگر کردند، و به همان زبان «انگلیسی» نوشتند، که مردمان «لندن»، در کوچه و خیابان، گفتگو می‌کردند؛ اینجور سود بردن از زبان محلی، توسط «چاسر»، شاید تحت تاثیر نوشته ‌های «بوکاچیو»، «پترارک»، و «دانته»، در ادبیات «ایتالیایی» بود، اما انگار همه منتظر بودند، که یک نفر در «انگلیس»، چنین کاری را انجام بدهد، و راه را برای دیگران باز کند، و همینگونه هم شد، چون شاعران «انگلیسی»، پس از «چاسر»، به نوشتن به زبان ساده و محلی، تمایل پیدا کردند

اصل حکایت‌های «کنتربری»، به زبان انگلیسی میانه، نوشته شده، و شباهت‌هایی با زبان نوشتاری، و گفتاری امروزین انگلیسی دارد؛ خوانشگری که با زبان انگلیسی آشناست، متن اولیه حکایت‌های «کانتربری» را تا حدی می‌تواند بخواند، در حالیکه بعضی از متون معاصر با همین اثر، اصلا برای انگلیسی زبان‌ها هم قابل خواندن نیست، و باید ترجمه ی آن‌ها به زبان انگلیسی مدرن را بخواند؛

جناب «علیرضا مهدی پور» - مترجم این حکایت‌ها –، در واقع شعر قدیمی انگلیسی را، به نظم فارسی و قالب مثنوی درآورده است؛ در دو جلد حکایت‌های «کنتربری»، که نشر چشمه آن‌ها را چاپ کرده، هم دیباچه کلی کتاب هست، و هم چند تا از خواندنی ترین حکایت‌ها؛ در این کتاب می‌توانید در دو صفحه ی روبرو، ترجمه فارسی و اصل متن انگلیسی قدیم به همراه معادل آن در انگلیسی امروز را ببینید، و این، کار را برای خوانشگر بسیار راحت می‌کند؛ می‌گویند اگر خواسته باشید، از اصل انگلیسی حکایت‌های «کانتربری» سر دربیاورید، باید آن را با صدای بلند بخوانید، چون معنی شعر اینگونه، راحت‌تر فهمیده می‌شود

نکته جالب درباره ی ترجمه ی کتاب، این است که مترجم خود را، در قید و بند ادبیات فاخر، و واژه ‌های ادبیات کهن، نگاه نداشته، و به واقع همچو «چاسر» نگاهی اجتماعی، به زبان داشته است؛ «چاسر» در حکایت‌های «کانتربری» به یک بعد اجتماعی دیگر هم، توجه داشته، و آن هم توصیف ظاهری مردمان در آن دوره و زمانه، یعنی سده چهارده میلادی است؛ «چاسر» مدتی مسئوول صنف وارد کنندگان پارچه، به انگلیس بود، و همین تجربه، باعث شده، در شعر‌های ایشان، جزئیات دقیقی از لباس، و سر و وضع مردمان، در آن دوره ببینیم، و بخوانیم

یکی از مناطقی که «چاسر» در دوران کارش، مدتی در آنجا زندگی می‌کرد، همان منطقه ای است که کلیسای جامع «کنتربری» در آن واقع شده، و خلاصه اینکه؛ همه چیز در دوران کاری «چاسر» دست به دست هم داده؛ تا ایشان تجربه‌ های اجتماعی زندگی خودش را، در شعر و ادبیات به کار بگیرد. از سوی دیگر «چاسر» در دورانی زندگی می‌کردند، که تنش‌های بسیاری در جامعه ی «انگلیس» وجود داشت؛ در دوران کودکی ایشان، طاعون در انگلیس شیوع پیدا کرده، و بین 30، تا 50درصد از جمعیت انگلیس را کشته بود؛ حتی پس از رفع بلا هم جامعه ی انگلیس، هنوز متشنج بود، و طبقه ی کارگر، دیگر به شرایط پیشین زندگی، راضی نمی‌شدند، و به همین خاطر، به شدت از طبقه ی مرفه و اشراف زاده ها، نفرت پیدا کرده بودند

کار به جایی رسید، که در سال 1381میلادی، رعیت‌ها علیه طبقه اشراف قیام کردند، و شکاف طبقاتی بیشتر از گذشته شد؛ این شکاف‌ها در تقابل شخصیت‌ها در حکایت‌های «کنتربری» هم دیده می‌شود؛ نویسنده ‌ها و هنرمندان معاصر «چاسر»، خیلی زود اهمیت و ارزش کتاب ایشان را درک کردند؛ با وجود این که «چاسر» در نوشتن حکایت‌ها، تا حدی تحت تاثیر نویسنده ‌های «ایتالیایی» و «فرانسوی» بودند، اما موجود بودن اثر ایشان به زبان انگلیسی، باعث شد که خوانشگران حکایت‌های «کنتربری»، بیشتر از نمونه ‌های مشابهی همچو «دکامرون»، نوشته «بوکاچیو» باشد

نکته ی مهم دیگر، در پیروزی این اثر، این بود که «چاسر» از توصیفی رئالیستی، برای معرفی شخصیت‌ها استفاده کرده بودند، و این مسئاله خیلی برای خوانشگران «انگلیسی» سده های 14م و 15میلادی، تازگی داشته؛ از سوی دیگر یکی از مهم‌ترین کار‌های «چاسر» در حکایت‌های «کنتربری» این بود، که ایشان قافیه را، در شعر‌ها به کار گرفتند، و در واقع سنتی از ادبیات «فرانسه» را، وارد ادبیات «انگلیسی» کردند؛ «چاسر» در دوره ی خود انسان فرهیخته ای بودند، و شاعر و مترجم بودند؛ مثلا اینکه کتاب «تسلی بخش فلسفه»، نوشته ی «بوئه تیوس - فیلسوف رومی» را ترجمه کردند، و شعر‌های «فرانسوی» و «ایتالیایی» بسیاری را، هم به «انگلیسی» برگرداندند؛ ظاهرا «چاسر» در اوایل دوران فعالیت ادبی خود، مجبور بودند طبق ادبیات کلیشه ای اشرافی بنویسند، اما در آخرین کارشان، که همین حکایت‌های «کنتربری» باشد، دیگر لحن ویژه ی خودشان را دارند؛ «چاسر» همدوران «حافظ شیرازی» سرزمین ما بوده اند، و معمولا استادان قدیمی ادبیات، کار او را با «رودکی» برابر می‌نهند؛ «چاسر» درک ژرفی از ذات انسان داشته، و در حکایت‌های «کنتربری»، جهان را از دیدگاه انسان‌های گوناگون دیده است؛ ایشان جهان را، همانگونه که می‌دیدند نشان داده اند، و برا همین است که پس از گذشت این همه سده، هنوز هم خوانش حکایت‌های «کنتربری» دلنشین است

تاریخ بهنگام رسانی 17/09/1399هجری خورشیدی؛ 29/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Well, thank goodness that is finally done. With all due respect to the age and popularity of this book and the talent of the voice actors, I kind of want to throw this one across the room. I don't think there was ever a point where I sat back and thought, 'I'm really enjoying this one.' But I didn't hate it, necessarily. I just didn't enjoy it. It certainly has shock value!