[Holly Golightly's] muscles hardened, the touch of her was like a stone warmed by the sun. "Everybody has to feel superior to somebody," she said. "But it's customary to present a little proof before you take the privilege." -- on page 62

I feel superior, I guess . . . or any number of other things. Although widely acknowledged as a classic novella, I did not get any real joy or even basic reading nourishment from Capote's signature fiction piece Breakfast at Tiffany's. Exhibit A would be protagonist Holly Golightly. It has been quite awhile since a main character ruptured the flow of a narrative for me, but Ms. Golightly is guilty in the 1st degree of taking that slice of cake. While I haven't yet seen the 1961 movie version - with Audrey Hepburn in one of her signature roles - the print version of the same character is annoying and/or charmless, and I don't understand how every man in her orbit seems incapable of not catering to her every whim and request. It was sort of a well-written story - save for a handful of racist terms that were apparently much more acceptable 65 years ago - but not particularly enjoyable for me.

I listened to Breakfast at Tiffany's as an audio, which is a perfect way to absorb this one. I'd never seen the movie and I've never read the book, but the characters and story felt very familiar. This is probably because the dance between the naive adoring narrator and the elusive Holly Golightly has become somewhat iconic. I love Capote's language. With very few words, he conveys very clearly what is going on between the characters. And the audio is lovely.

Breakfast at Tiffany's, Truman Capote

Breakfast at Tiffany's is a novella by Truman Capote published in 1958. In it, a contemporary writer recalls his early days in New York City, when he makes the acquaintance of his remarkable neighbor, Holly Golightly, who is one of Capote's best-known creations.

Towards the end of World War II, a young, happy, and free girl named Holly Golightly moves to an apartment in New York. Holly easily communicates with various people, including neighbors and tenants, but does not want anyone to know the secrets of her life. But very soon some of the residents of this building complain about the noisy traffic to Holly's apartment.

One of Holly's neighbors, who tells the story, confronts him after a while and becomes interested in Holly and his behavior. But Holly is a strange girl and she does not like anyone to be curious in her life, she makes many surprises until the end of the story.

تاریخ نخستین خوانش: سال2012میلادی

عنوان: صبحانه در تیفانی؛ نویسنده: ترومن کاپوتی؛ مترجم: ایرج غریب؛ اصفهان، فردا، سال1390؛ در156ص؛ شابک9789648757002؛ موضوع داستانهای کوتاه از نویسندگان ایالات متحده آمریکا - سده 20م

عنوان: صبحانه در تیفانی؛ نویسنده: ترومن کاپوتی؛ مترجم: رامین آذربهرام؛ تهران، مروارید؛ سال1395؛ در116ص؛ شابک9789641914594؛

عنوان: صبحانه در تیفانی؛ نویسنده: ترومن کاپوتی؛ مترجم: بهمن دارالشفائی؛ تهران، ماهی؛ سال1395؛ در142ص؛ شابک9789642092758؛ چاپ دوم سال1396؛

صبحانه در تیفانی، ماجرای دختر جوانی، در «نیویورک» است، که زندگی‌اش را، در کافه‌ ها و بارها و رستوران‌ها، و با مردها می‌گذراند، و به نظر می‌رسد: نه شغلی دارد، و نه خانواده‌ ای؛ «ترومن کاپوتی» رمان کوتاه «صبحانه در تیفانی» را، در سال1958میلادی منتشر کردند؛ «هالی گولایتلی»، شخصیت اصلی رمان، مشهورترین شخصیتی شد، که «کاپوتی» آفریده، و همچنین هنوز هم یکی از مشهورترین شخصیت‌های تاریخ ادبیات «امریکا» نیز هست؛ نثر «کاپوتی» در این رمان را هم، می‌توان اوج پختگی نثر ایشان دانست، تا جاییکه، همین کتاب باعث شد «نورمن میلر»، نویسنده‌ ی هم‌دوره‌ ی «کاپوتی»، ایشان را «کامل‌ترین نویسنده‌ ی نسل من» بنامند؛ «بلیک ادواردز»، کارگردان «امریکایی»، فیلمی از روی این رمان ساختند، که با آن‌که مثل یبش‌تر اقتباس‌های سینمایی، از رمان ضعیف‌تر است، باعث شهرت بیش از پیش رمان شد؛ نقش هالی «گولایتلی» در این فیلم را «ادری هپبورن»، بازی کرده که آن شخصیت هم یکی از بیاد ماندنی‌ترین شخصیت‌های سینمایی تاریخ است

نقل از متن: (من همیشه کشش عجیبی به خانه ها و محله هایی دارم، که قبلا در آنها زندگی کرده ام؛ مثلا ساختمانی سنگی در خیابان هفتاد و چندم شرقی هست، که در سالهای اول جنگ جهانی دوم، اولین آپارتمانم در «نیویورک» را آنجا گرفتم؛ کلا یک اتاق بود پر از اسباب و اثاثه ی معمول اتاقهای زیر شیروانی، یک کاناپه، و صندلی های پت و پهنی که روکش مخمل زبری، به رنگ قرمز تند داشتند، و آدم را یاد روزهای داغ، در تراموا میانداختند؛ دیوارها گچی بودند، و به رنگی شبیه تفاله ی توتون؛ همه ی دیوارهای خانه، حتی دیوار دستشویی، پر بود از عکسهای ویرانه های «روم باستان» که گذر زمان بر گوشه گوشه شان، لکه های قهوه ای، به جا گذاشته بود؛ تنها پنجره ی خانه به راه پله ی اضطراری باز میشد

با اینهمه، هر وقت کلید این آپارتمان را، در جیبم لمس میکردم، حس خوبی بهم دست میداد؛ با وجود تاریکی و ملالش، مکانی بود از آن خودم، اولین مکان از آن خودم؛ کتابهایم هم آنجا بودند، و شیشه هایی پر از مداد، در انتظار تراشیده شدن؛ خلاصه آنجا همه چیز فراهم بود، هرچه آن زمان به خیالم لازم داشتم تا نویسنده ای شوم که دلم میخواست

آن روزها هیچ به ذهنم نرسیده بود، که درباره ی «هالی گولایتلی» بنویسم؛ شاید اگر آن گفتگو با «جو بل» پیش نمیآمد، و همه ی خاطره هایم از نو زنده نمیشد، حالا هم به صرافتش نمیافتادم

هالی گولایتلی، مستأجر یکی از واحدهای ساختمان سنگی قدیمی بود، درست زیر واحد من؛ «جو بل»، صاحب باری نبش خیابان «لکزینگتون» بود، و هنوز هم هست؛ هم من و هم «هالی» روزی شش هفت مرتبه میرفتیم آنجا؛ البته همیشه به قصد نوشیدن نمیرفتیم، بلکه گاهی میخواستیم تلفنی بزنیم؛ زمان جنگ، کمتر کسی تلفن خصوصی داشت؛ به علاوہ، «جو بل»، پیغامگیر خوبی بود، و این برای «هالی»، موهبت بزرگی به حساب میآمد، چون هر روز کلی پیغام داشت

البته که همه ی اینها مال مدتها پیش است، و من تا همین هفته ی پیش، سالها میشد که «جو بل» را ندیده بودم)؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 03/11/1399هجری خورشیدی؛ 14/08/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Emotionally charged, cleverly insightful

The story begins by our anonymous narrator who is a writer, introducing us to his neighbor, the eighteen year old Holly Golightly.

Holly is a society girl. An it girl if you will. Everybody who is anybody knows her.
You can call her a gold digger. She prefers the company of rich older men after all.
You can call her flighty, eccentric and erratic; impulsive, unpredictable and superficial.
You like her, you hate her. You dismiss her and pity her.
She is one complex character. And as the story unfolds we get to know the real her.

Don't wanna sleep,
Don't wanna die,
Just wanna go a-travelin'
through the pastures of the sky.

But one thing is for certain. She is endearing and detestable at the same time.