ENGLISH BELOW
Truman Capote is een van de grondleggers van New Journalism, een vorm van journalistiek waarbij literair schrijven en het vertellen van een non-fictie verhaal door elkaar lopen. Tijdens mijn studie journalistiek was In Cold Blood dan ook verplichte kost, en bovendien onderwerp van discussie. Want is het boek nou journalistiek, of niet? Is het meer Peter R de Vries, of toch meer Thomas Ross? Ik vond In Cold Blood heel interessant; het staat voor een nieuw soort non-fictie verhalen en is bovendien erg goed geschreven. En het gaat niet alleen om de gruwelijke details (hoewel dat dus een punt van discussie is) maar ook om de vraag 'waarom?'.

Dit is voor het eerst dat ik weer wat van Capote lees. Eigenlijk ben ik niet gek op korte verhalen. De reden? Het verhaal is meestal te kort om een blijvende indruk te maken, de karakters te oppervlakkig om herinnerd te worden en er is te weinig ruimte om de sfeer echt neer te zetten. De verhalen van Capote is een bundel met veel positieve verrassingen wat dat betreft. Vooral de verhalen die (gedeeltelijk?) autobiografisch zijn, blijven hangen. Een kerstherinnering, Bezoek op Thanksgiving Day en Kerst in New Orleans. Capote weet moeiteloos de sfeer neer te zetten, na een paar alinea's leef je al intens mee met de hoofdpersonen en het is mooi rond verhaal, lichtvoetig en somber tegelijk. Verhalen als dit kan ik eindeloos lezen.

Er zijn ook een aantal verhalen die ik gewoon wel aardig vind. En een heel aantal waarvan ik niets heb onthouden. Dat laatste gebeurt mij regelmatig met korte verhalen: te kort om te blijven hangen. Daarvoor moeten ze echt bijzonder zijn. Truman Capote had duidelijk een begenadigde pen. Hoewel niet alles even sterk was. En het schijnt zo te zijn dat hij na In Cold Blood nooit meer echt heeft kunnen schrijven. Ik ben zeker benieuwd naar zijn andere werk. Misschien iets voor volgend jaar. Ik zou zeggen 3,5 ster, naar boven afgerond.

ENGLISH
Truman Capote is one of the founders of New Journalism, a form of journalism in which literary writing and telling a non-fiction story mix. During my studies in journalism, In Cold Blood was compulsory, and moreover subject to discussion. Because of the question if the book is journalism or not? Is it more Peter R de Vries (non-fiction), or more Thomas Ross (fiction based on facts and reallife persons)? I found In Cold Blood very interesting; it stands for a new kind of non-fiction stories and is also very well written. And it's not only about the horrifying details (although that's a point of discussion), but also about the question 'why?'.

This is the first time that I have read Capote again. Actually, I am not crazy about short stories. The reason? The story is usually too short to make a lasting impression, the characters too superficial to be remembered and there is not enough room to really put the atmosphere down. The stories of Capote is a bundle with many positive surprises for that matter. Especially the stories that are (partially?) autobiographical stuck in my mind. A Christmas memory, Visit on Thanksgiving Day and Christmas in New Orleans. Capote knows how to effortlessly create the atmosphere, after a few paragraphs you are already feeling intensely for the main characters and it is beautiful round story, light-footed and gloomy at the same time. I can read stories like this endlessly.

There are also a number of stories in this collection that I just 'like', nothing more. And a whole number of which I have not remembered at all. The latter happens to me regularly with short stories: too short to linger. For that they have to be really special. Truman Capote clearly had a gifted pen. Although not everything was equally strong. And it seems to be that after In Cold Blood he could never really write. I am certainly curious about his other work. Maybe something for next year. I would say 3.5 star, rounded up.

Solo cuatro cuentos (Espera la última cita, Un recuerdo navideño, El invitado de acción de gracias y Una navidad) pero ¡qué cuatro cuentos!

There is Truman Capote looking impish and floral as he leans against a trellis of roses somewhere in the Deep South. He is best known for his character-driven novel "Breakfast at Tiffany's" and an embellished non-fiction book, "In Cold Blood." Having liked the former novel, I was excited to read Capote's short stories. The same attention to detail and character generation found in "Breakfast Tiffany's" was evident in the many tales he wrote before its publication.

Southern Accents - Check!

Flawed but Likable Characters - Check!

A Horror Story - Che . . . hey, just one second. What's the big idea, Mr. Capote? How could you? You were supposed to give us Alabama love stories set in the 1940s and 1950s. How dare you? Writing good horror is not easy, but there you go, standing up a scary short story among the tales of love and poverty in the Deep South.

"Miriam" is the name of the fiendishly little horror story Capote unleashed on me like a ghost springing out from behind the curtains. Miriam is a little girl he describes as: "Her hair was the longest and strangest Mrs. Miller had ever seen: absolutely silver-white, like an albino's." I won't say much more other than she goes to stay with Mrs. Miller who has lived alone in an apartment for several years. Yikes.

There are many great stories in Capote's fantastic collection. "Master Misery," "A Diamond Guitar," and "The Thanksgiving Visitor" are written at high levels and worth your time. And "Miriam" is certainly worth your time if you are a horror story lover.


http://www.AndrewBarger.com


#CapoteShortStories #CapoteHorrorStory

I read this book of short stories one a day. My timing was great for the holiday stories.