Reading Road Trip 2020

Current location: Kansas

How can I explain this? It was like I wasn't part of it. More as though I was reading a story. And I had to know what was going to happen. The end.

If you ask a random American to name a book they associate with the state of Kansas, they will most likely answer The Wonderful World of Oz (a story more popularly known by the movie's name, The Wizard of Oz).

If you ask a devoted reader the same question, you will get Oz, for sure, but you'll have a quick second answer: In Cold Blood.

Having already read Frank Baum's underwhelming story about Oz several years ago, I knew this book would be my obvious choice for Kansas.

But I didn't want it to be.

You see. . . although I respect Truman Capote as a writer, I am not the reader for this. I don't read “true crime” novels, and I don't read horror, real or otherwise.

And this is horror. Real life horror. And it is. . . horrific.

I can't think of a better way to express to you what my experience of reading this book looked like this week other than to share this photo of a beloved Seinfeld episode:



As implausible as it seems, both The Wizard of Oz and In Cold Blood do share something in common. . . two really creepy bad guys:



But, even though I'm trying to lighten the mood with a little humor here, it's only an act. I experienced nothing but heaviness this week. This is a heartbreaking true story, and, even though I believe it to be Mr. Capote's magnum opus, I can only express the greatest relief that this particular read is over. (Thus four stars, not five. Five, for me, means I look forward to a reread).

This is a story of broken people who broke people. It was soul crushing for me.

To be murdered. To be murdered. No. No. There's nothing worse. Nothing worse than that. Nothing.

Βήμα 1: Ξεκινάς να διαβάζεις αυτό το κλασικό πλέον βιβλίο true crime, περιμένοντας κάτι συνηθισμένο, ίσως και λίγο ανιαρό μιας και ο συγγραφέας είναι δημοσιογράφος και προσπαθεί να μεταφέρει την ιστορία με την αντικειμενικότητα και ίσως τον άχρωμο λόγο του επαγγέλματός του.
Βήμα 2: Συνειδητοποιείς γρήγορα το λάθος της εκτίμησής σου. Διαβάζεις για την οικογένεια των Κλάττερ και χωρίς καν να το καταλάβεις αρχίζεις να ελπίζεις ότι η ιστορία με κάποιο μαγικό τρόπο θα αλλάξει. Ξέρεις ότι διαβάζεις το αληθινό χρονικό των φόνων τους αλλά δεν μπορείς να δεχτείς ότι η υπέροχη αυτή οικογένεια επρόκειτο να πεθάνει με φρικτό τρόπο σε λίγες μόνο σελίδες.
Βήμα 3: Διαβάζεις για τους φόνους και εξακολουθείς να βρίσκεσαι σε άρνηση. Προς στιγμήν ξεχνάς ότι η ιστορία που διαβάζεις είναι αληθινή και ελπίζεις σε κάποια ανάσταση των νεκρών ωσάν να βλέπεις σουπερηρωική ταινία που κανείς σχεδόν δε μένει νεκρός για πολύ.
Βήμα 4: Αποδέχεσαι την πραγματικότητα και ελπίζεις λυσσαλέα να πιαστούν οι δράστες μήπως και καταλάβεις το γιατί! Γιατί, γιατί, γιατί...
Βήμα 5: Νιώθεις ναυτία κάθε φορά που πιάνεις τον εαυτό σου να νιώθει έστω και ψήγμα συμπάθειας για τους δράστες -ειδικά για τον Πέρι Σμιθ, ο οποίος ελπίζεις ότι απλά ήταν μάρτυρας των φόνων και όχι ο πραγματικός δολοφόνος. Για τον Ντικ δεν πολυενδιαφέρεσαι. Τα μικροσκοπικά δείγματα συμπάθειας προς το πρόσωπό του εύκολα αποτραβιούνται όταν έρχονται αντιμέτωπα με την αλαζονική, εκνευριστική προσωπικότητά του.
Βήμα 6: Νιώθεις πραγματική δικαίωση όταν συλλαμβάνονται.
Βήμα 7: Σοκάρεσαι όταν οι λεπτομέρειες εκείνης της νύχτας έρχονται στο φως και σιχαίνεσαι ακόμα περισσότερο τον εαυτό σου που εξακολουθεί να νιώθει ένα είδος συμπάθειας ή και κατανόησης για τον Σμιθ.
Βήμα 8: Τελειώνεις το βιβλίο και νιώθεις ένα αβυσσαλέο κενό. Δεν είσαι σίγουρος τι πρέπει να νιώθεις και αν αυτό που νιώθεις είναι σωστό... Κάνεις ένα κρύο μπάνιο μπας και επέλθει κάθαρση.
Βήμα 9: Κάνεις το λάθος να ψάξεις άρθρα (και ως εκ τούτου φωτογραφίες) εκείνης της περιόδου και βλέπεις ξανά το έγκλημα όπως ίσως θα έπρεπε να το έβλεπες συνεχώς: φρικτό, λάθος, απάνθρωπο, αναίτιο, βάναυσο...
Βήμα 10: Μένεις ξάγρυπνος για πολλά βράδια...


Ο Καπότε δικαιολογημένα αποτελεί σταθμό στην ιστορία της Αμερικανικής Λογοτεχνίας. Χειρίζεται την ιστορία με πραγματική συγγραφική μαεστρία αλλά και δημοσιογραφική δεινότητα. Η ιστορία της δολοφονίας των Κλάττερ τον σημάδεψε, τον έβαλε αντιμέτωπο με διλήμματα υπερβολικά περίπλοκα για όλους μας. Αυτά τα διλήμματα τα θέτει και στον αναγνώστη, αφήνοντας τον αβέβαιο και λίγο απελπισμένο για απαντήσεις. Τα όρια του σωστού και του λάθους, της τρέλας και της λογικής, της αρρώστιας και της υγιούς αντίληψης θα έπρεπε να είναι πάντα ξεκάθαρα, αλλά, όπως αποδεικνύεται, αυτό δεν συμβαίνει πάντα σε ικανοποιητικό βαθμό. Η υπόθεση αυτή έδωσε στον Καπότε την ευκαιρία να εξερευνήσει τη διττή φύση των αιτιών του κακού που μπορούμε να συναντήσουμε στη ζωή μας. Κάποτε είναι αποτέλεσμα παράνοιας, ψυχολογικών προβλημάτων, τραυματικού παρελθόντος και διαστρεβλωμένης αντίληψης της πραγματικότητας. Άλλοτε είναι γνήσιο, αδιαμφισβήτητο, αδικαιολόγητο κακό. Η διάκριση μεταξύ των δυο (και το αν έχει νόημα αυτή η διάκριση) είναι τα μεγάλα ερωτήματα στα οποία κανείς δεν έχει τη χρυσή απάντηση...

Astonishing - holds and keeps all its power