I haven't been reading or writing much lately, but I did just finish Way of the Peaceful Warrior, a book that was given to me long ago by a friend of my brother. The friend was addicted to heroin at the time and had just pawned off my acoustic guitar I lent him in order to buy more junk. He came to me shortly after the event and told me he had something for me while reaching into his backpack. I knew my guitar wouldn't fit in the bag... and I wasn't using heroin.. so I had zero idea what the hell he was about to give me. Out of his bag he pulled out a beat up copy of `Way of the Peaceful Warrior', handed it to me with a smile, and said `I never give my books to anyone, but I want you to have this'. I glanced at the front cover, which boldly claimed it was a `Book That Changes Lives', and automatically thought `heard that one before', said thanks, and put it in my bag. In retrospect I noticed he was a lot calmer than usual, but I didn't make any connection between that and the book he gave me. At the time I was so absorbed in my own little world that I had minimal awareness of other people and my environment.

I read a couple of pages a day or two later, and deciding I wasn't interested in the story, put it back in the bookshelf where it collected dust for a while. That was maybe a year ago, I can't recall, but quite recently I saw the friend again, after a long absence, and found out that he was leaving Melbourne for good to move to Hawaii. So I decided I would read that book he gave me; after all, he had previously introduced me to The Alchemist, Zen and the Art of Motorcycle Maintenance and Shantaram, so I figured he was a on a roll with good books. I read the book in Bali in a couple of days, and I didn't want it to end. After I finished it I felt a zest that I hadn't felt in a long time; I bubbled with energy and appreciation for life. Has this book changed my life? Definitely. Infinite gratitude goes to the friend who gave me the book, whose life appears to have changed as well: he has now kicked his heroin addiction, is practicing a vegan diet, and is getting married to a beautiful girl in Hawaii!

It's a good thing I didn't read the book when I first received it, because I don't think I was at a stage in my life where I could appreciate such a book, or absorb its insights. This is the sort of book that will come to you when you are ready, and I don't doubt that you will read it more than once when that time comes. As for the story, it's not important, but I'll humour you and say it's about a young gymnast named Dan Millman (the book's author: it's a partly autobiographical book) who discovers an old nameless man at a gas station, whom he develops a teacher/student relationship with. Dan calls the old man Socrates, which is a very fitting name for two reasons: 1. Socrates, the Greek philosopher, was very wise. And 2. No one knows whether Socrates really existed, as he only exists within the writings of Plato, his pupil. Socrates is for the most part shrouded in mystery, but what does get revealed to you about him I will not ruin. This is a book that I think is best to know as little about as possible before reading. All I will say is that the book follows the relationship of Dan and Soc till the very end as Dan, and the reader, struggle to come to terms with the new world Socrates has opened up - a world of infinite energy and potential.

I enjoyed this story of the mystical Socrates and the different lessons that Dan learns along the way. The storytelling helps to make the primary messages of living in the now and finding peace within memorable.

This book should have been titled "Drugs I Did While Attending Berkley in the 60's". It was painful to get through and repetetive. It was poorly written and required an unreasonable suspension of reality in what was supposed to BE reality. Sorry, Book Club, I couldn't finish it because I had better, less painful things to do. Like removing tangles from my hair.

Don't waste your time with this book. The wisdom attributed to Socrates is sound, but you don't need to wade through the ridiculous descriptions or look-at-me-aren't-I-special tone to learn about it. The exaggerated descriptions are just groan-worthy - like he's getting paid by the word, or thinks flowery language makes it sound bigger, more important (ex. "I knew my life had changed as I delighted in the smooth blue ink emanating from the point of my pen."). It reads like a first-year student essay.

Aside from the bad writing, the pseudo supernatural abilities and mystic "visions", and the riddle-like "teaching" described do a disservice to the underlying wisdom. There are many other books by actual teachers that are much better. See the Dalai Lama, Pema Chodron, Jack Kornfield, Tara Brach, Rick Hansen and Ram Daas, if you need recommendations. If it's the idea of a warrior that appeals to you specifically, look to the Shambhala tradition and The Sacred Path of the Warrior By Chogyam Trungpa.

I had seen a preview for The Peaceful Warrior movie and decided to take my father (a former gymnast) to see it. We both enjoyed the movie a great deal, despite its poor reviews. Some months later, I saw a copy of the source book in Barnes and Noble and decided to read it.

I am glad I did, it was not disappointing. It was more detailed and went deeper than the movie did (as is almost always the case with movies based on books), and it also spanned a longer period of time in the author's life (it is autobiographical).

I would recommend this to anyone that likes to read philosophical stuff -- I can make a loose parallel between this and Zen and the Art of Motorcycle Maintenence, although Zen is by far a more intense reading experience.

I hate that they made a movie about this book. I think it cheapened the message. It is beautifully written and well worth the time, as is the book that follows this one...

Mega deep bylo to celkem dobry a dobre se to cetlo, ale obcas jsem to nechapala

I wanted to like this book. I really did. But it was so full of ego and 'me, me, me', that all I got was that this guy wants to make lots of money selling "live in the moment" by way of a magical encounter with a gas station worker. But, if you actually paid any attention to the gas station owner, you'd know that Dan is clearly not following the supposed teachings.

There are much better books out there for understanding the live in the moment idea.

I first read this years ago, and loved it but missed the point. I re-read it a month ago and was ready for my life to change. It has! I think this author really knows what he's talking about. Reading this now after developing a meditation practice for the last five or six years, I was seriously blown away. No spoiler review here! Just a strong suggestion to read it and see what you think coming to it from your own perspective.

The last thing I'll say is that, reading this in combination with his other works has turned into my husband and I heading to Costa Rica to study with Dan Millman for a week this August. And if you know me, you know that means something.

I consider myself very open-minded as far as woo-woo stuff / spirituality goes, but the more I read the more I wanted a refund. This book’s child-like prose (reads like a terrible YT fan fiction) and content sounds like it was written while the author was entirely high / tripping on LSD, with very little attention given to story & character development. I’m not sure how this was allowed to be published, let alone turned into a movie, or how it could “change lives” as it so proudly claims, but ok.

Ciekawa sprawa, bo całkowicie zapomniałem, że kiedyś już tą książkę przeczytałem (w formie ebooka) :) I nawet oceniłem na 4/5 :D Czasem zdarza mi się nie być pewnym czy coś przeczytałem, aaale żeby aż tak zapomnieć to nigdy... Ale czytając mój stary komentarz ("Książka na początku jakoś mnie denerwowała, potem co raz mniej, ale jednak do połowy miałem wrażenie, że i tak nic nowego z niej nie wyniosę.") uświadomiłem sobie jak bardzo nasz odbiór może się różnić... cóż, może wtedy nie był dla mnie czas na tą książkę ("Może nie zostanie moją ulubioną ale przeczytać warto.") ...dzisiaj powiedziałbym, że ma bardzo dużą szansę trafić do moich ulubionych ;) Rzadko zmieniam komentarz całkiem, ale tym razem tak zrobię. I ocenę także :)

Tym razem wziąłem sobie tą książkę na urlop i był to świetny pomysł :) miło się czyta coś takiego w ładnym miejscu, w spokojnym parku... Oczywiście dawno już oglądałem film, który mi się podoba... a teraz już filmu prawie nie pamiętam i wydaje mi się, że był dość znacznie okrojony? Że w ogóle tam nie ma momentów, które uważam za najlepsze (wizja czy odczucia Dana po spadnięciu w górach!), no ogólnie, co tu dużo mówić: książka wciąga, lekka i szybka w czytaniu. I znowu taka przyjemnie trafiająca do serca. Tak bardzo, że może ją nawet zatrzymam, na razie chyba mam potrzebę ją zatrzymać :)
To jednak książka z rodzaju tych, z których czuję, że muszę/chcę sobie sporo cytatów zachować, myślę, że to nie będzie spojler w przypadku takiej książki, choć cytatów jest dużo, z resztą i tak warto przeczytać całą. Co ciekawe, czytając pierwszy raz, wynotowałem raczej inne cytaty, na początku przytoczę te pierwsze:

- To jest tak: Kiedy twój umysł tworzy problem, kiedy opiera się toczącemu się właśnie życiu, twoje cało napina się i odczuwa to napięcie jako "emocję", opisywaną różnymi słowami, takimi jak "lęk", "żal" czy "gniew". Prawdziwa emocja, Dan, jest czystą energią, przepływającą swobodnie przez ciało.
- Czy wojownik nigdy nie odczuwa zwykłych, wytrącających z równowagi emocji?
- W pewnym sensie tak właśnie jest. Jednakże emocje są naturalną ludzką cechą, formą wyrażania siebie. Czasami właściwą rzeczą jest okazanie lęku, żalu czy gniewu - ale energia powinna być kierowana całkowicie na zewnątrz, a nie zatrzymywana w sobie. Emocje powinny być wyrażone w pełni i silnie, a potem powinny zniknąć bez śladu. Tak więc można kontrolować emocje pozwalając im wypłynąć i zniknąć."
(s. 73 - .pdf)

"- (...) Można powiedzieć, że sam nawyk - czyli każdy nieświadomy, przymusowy rytuał - jest negatywny. Ale konkretne czynności - palenie, picie, branie narkotyków, jedzenie słodyczy czy zadawanie głupich pytań - są zarówno dobre, jak i złe. Każdy czyn ma swoją cenę i swoje przyjemności. Gdy potrafisz rozpoznawać obie te strony, stajesz się realistyczny i odpowiedzialny za swoje czyny. I tylko wtedy możesz dokonać wolnego wyboru wojownika - robić coś lub nie. Istnieje powiedzenie: Kiedy siedzisz - siedź, kiedy stoisz - stój, cokolwiek robisz - nie wahaj się. Gdy już dokonasz wyboru, włóż w to, co robisz całe swoje serce. Nie zachowuj się jak ów kaznodzieja, który kochając się z żoną myślał o modlitwie, a modląc się myślał o kochaniu się z żoną. (...) Lepiej jest popełnić błąd całym swoim jestestwem, aniżeli starannie unikać błędów z drżącym sercem. Odpowiedzialność oznacza rozpoznanie zarówno przyjemności, jak i jej ceny, dokonanie wyboru opartego na tym rozpoznaniu, a potem życie z tym wyborem bez żadnej troski."
(s.88)

"- Nie istnieją precyzyjnie określone granice rzeczywistości, Dan. Ziemia nie jest ciałem stałym. Jest zbudowana z cząsteczek i atomów, drobniutkich wszechświatów wypełnionych przestrzenią. Jest to świat światła i magii. Zobaczysz to, jeśli tylko otworzysz oczy."
(s.119)

A te cytaty zaznaczyłem podczas drugiej lektury:

"- (…) Jeśli życie jest tylko cierpieniem, to po co w ogóle czymkolwiek się przejmować?
- Życie nie jest cierpieniem. Po prostu ty raczej wolisz cierpieć, niż cieszyć się życiem. Będziesz tak cierpiał do czasu, aż nie porzucisz tego, do czego umysł jest przywiązany i po prostu nie wyruszysz w drogę wolny, bez względu na to, co się wydarzy."
(s.79)

"Kiedy jasno zrozumiesz, czym jest źródło, zobaczysz, że fale twojego umysłu nie mają z tobą nic wspólnego. Będziesz je po prostu obserwował, bez przywiązanie, nie będąc zmuszonym do reagowania za każdym razem, gdy do wody wpada kamyk. Gdy uspokoisz swoje myśli, uwolnisz się od niepokoju świata. Pamiętaj, gdy masz zmartwienie, zostaw myśli i zajmij się umysłem!"
(s.110)

"Prawda jest taka: świadomość nie jest ciele, to raczej ciało jest w świadomości. A ty jesteś tą świadomością - nie upiornym umysłem, który tak cię dręczy. Jesteś ciałem, ale jesteś też wszystkim innym. Właśnie to pokazała ci twoja wizja. Tylko że umysł zagrożony zmianami jest zakłamany. Jeśli więc bez żadnych myśli odprężysz się w ciele, to będziesz szczęśliwy, zadowolony i wolny, nie odczuwając oddzielenia. Nieśmiertelność jest już twoja, ale nie w sposób, w jaki sobie to wyobrażasz czy na jaki masz nadzieję. Byłeś nieśmiertelny, jeszcze zanim się narodziłeś, i będziesz długo po tym, jak ciało rozpadnie się. Ciało jest świadomością i jest nieśmiertelne. Ono tylko się zmienia. Umysł - twoje własne osobiste przekonania, historia i tożsamość - to jedyne, co jest śmiertelne. Więc komu jest on potrzebny?"
(s.123)

"Nie ma wypadków, Danny. Wszystko jest lekcją."
(s.144)

"Gniew może wypalić stare nawyki. Widzisz, lęk i żal hamują działanie - gniew je pobudza. Gdy nauczysz się właściwie wykorzystywać swój gniew, będziesz mógł przemieniać lęk i żal w gniew, a gniew w działanie. To sekret wewnętrznej alchemii ciała."
(s.157)

"Lepiej jest popełnić błąd całym swoim jestestwem, aniżeli starannie unikać błędów z drżącym sercem. Odpowiedzialność oznacza rozpoznanie zarówno przyjemności, jak i jej ceny, dokonanie wyboru opartego na tym rozpoznaniu, a potem życie z tym wyborem bez żadnej troski."
(s.190)

"- Nie mogę znieść bólu i smutku - [matka pogrążona w żalu po śmierci swojego młodego syna] mówiła swojej siostrze.
- Moja siostro, czy opłakiwałaś swojego syna, zanim się urodził?
- Nie, oczywiście, że nie - odparła przygnębiona kobieta.
- Wobec tego nie powinnaś płakać po nim i teraz. On jedynie powrócił do tego samego miejsca, do swojego pierwotnego domu, w którym przebywał, zanim się narodził."
(s.197)

"Teraz wszystko widzisz przez zasłonę wspomnień o rzeczach, rzutowanych na czystą świadomość. Masz wrażenie, że "już widziałeś to wszystko wcześniej". To tak, jakbyś oglądał film po raz dwudziesty. Widzisz jedynie wspomnienia rzeczy, a więc nudzą cię one. Nuda jest, jak widzisz, podstawową przyczyną nieświadomości w życiu. Nuda jest świadomością w niewoli umysłu. Będziesz musiał porzucić umysł, zanim dotrzesz do swoich zmysłów."
(s.241)

"Widzisz, tajemnica szczęścia nie polega na szukaniu czegoś więcej, ale na rozwinięciu zdolności cieszenia się czymś mniejszym."
(s.244)

"Pamiętaj, czas jest: teraz, a miejsce jest: tutaj."
(s.245)

"Szczęście jest jedyną mocą, jaka się liczy. A szczęścia nie można zdobyć, ono zdobywa ciebie - ale tylko wtedy, gdy zrezygnujesz ze wszystkiego innego."
(s.271)

Jeden i tylko jeden cytat zaznaczyłem zarówno wtedy, jak i teraz:

"- Co więc mam teraz robić? Dokąd mam pójść?
- A kogo to obchodzi? - wrzasnął radośnie. - Głupiec jest szczęśliwy, kiedy jego pragnienia zostaną zaspokojone. Wojownik jest szczęśliwy bez żadnego powodu. To właśnie czyni szczęście najwyższą dyscypliną - przewyższającą wszystko inne, czego cię uczyłem.
Gdy wieczorem raz jeszcze wchodziliśmy w nasze śpiwory, twarz Sokratesa promieniała czerwonym blaskiem ogniska.
- Dan - powiedział cicho - to jest ostatnie zadanie, jakie ci daję, zadanie na zawsze: Zachowuj się jak człowiek szczęśliwy, czuj się szczęśliwy, bądź szczęśliwy, bez najmniejszego powodu. Wtedy będziesz mógł kochać i robić to, na co masz ochotę."
(s.288)

To właściwie bardzo dobrze widać, że w roku 2019 byłem na innym etapie i co innego do mnie przemawiało... za to też lubię książki, nawet ich odbiór może powiedzieć coś o tym kim jesteśmy :)

(czytana po raz 1: 27.05-3.06.2019 [4,5/5],
czytana po raz 2: 1-11.11.2024)
5/5 [9/10]

I'm going to keep this one short, or at least try to, because, to put it simply, this book was a huge disappointment.

Loosely based on the spiritual journey and personality transformations of the author's youth, the story ended up far too fictionalized and fantastic to remain credible. At first, the young man's personal struggles were very easy to relate to, and the events that started him on the path to eventual enlightenment were ordinary and believable enough, and my attention was firmly captured. As things progressed, though, I began to lose interest at a rapidly increasing pace. The two main characters are complete opposites: A young fool who questions everything and can't see the answers even when they're dangled right in front of his eyes, and a wise, confident, almost super-human old man devoted to his unlikely young apprentice's 'education.' While this dichotomy is rather amusing at first, it soon becomes tiresome and annoying, especially after Dan has supposedly progressed and learned but still has absolutely no character development to display it. That progression and learning is achieved through revelations brought about not by life experience or circumstance, but instead in hypnotic visions which quickly become less relevant and more fantasy-laden. The adages and snippets of moral story that the author tries to fit into the book are stuck in seemingly at random, sometimes too few and far between to follow, and sometimes packed so close together that they blend and lose all significance. By the end, I was glossing over much of the material because I was simply beyond caring.

This title was on the recommended reading list for my dojo, and my Sensei had spoken highly of it, so I was expecting better, but in the end I was just forcing myself to keep turning the pages and cross this one off the list. The life lessons that can be taken from it are good, don't get me wrong, but in the end it just felt like the same old self-help seminar in new packaging; while it's certainly more interesting than sitting through a two-hour lecture, it's also a lot more of a time commitment to take away the same basic concepts. While the material might be new and life-altering to some, it was little more than a chore for me at this time.