DNF-ed!!!

As I had mentioned before, I DNF-ed more Raymond Chandler's novels than managing to finish them. Unluckily this is one of the DNF experiences.

The writing and how Mr. Chandler described his characters and the harsh world of shady business deals, gangsters, corrupted cops and junkies are still brilliant, but the stories...............are just so boring. Perhaps I wasn't in the mood but I just couldn't focus on what is going on in the stories, so...2 stars only.

A much better short stories collection by Mr. Chandler: https://www.goodreads.com/review/show...

I just fell in love with Raymond Chandler.

'The Simple Art of Murder' is a funny, penetrating, and altogether satisfying essay on the nature of literature, the nature of that unique form of literature known as the mystery novel, and on writing itself. In it, Chandler makes a case with which I'm entirely sympathetic: it isn't the genre that matters - be it literary fiction, thrillers, science fiction, fantasy, detective novels, travelogues, political treatises, histories, or even scientific works. It's the writing that matters. If the writing is alive, everything else falls into place. The long-dead and never-lived can walk this or any other world. Ideas can sing. The universe can illumine itself. Even an essay on literary theory can make the reader thrill, and laugh, and feel sorry when s/he turns the last page.

I've been aware of Chandler forever, but I don't think I've read him before. I'm about to become an expert.

Όκτω σύντομες ιστορίες εγκλήματος από έναν από τους μεγαλύτερους δεξιοτέχνες του είδους. Οι πρωταγωνιστές των ιστοριών είναι κατά κανόνα σκληροτράχηλοι άντρες με αυστηρό ηθικό κώδικα και αίσθημα ευθύνης απέναντι στους απροστάτευτους και τους αδύνατους, εύστροφους στο μυαλό και ικανοί στα χέρια, δεν διστάζουν να πυροβολήσουν ή να επιτεθούν στους εγκληματίες (ή να βυθιστούν στο αλκοόλ) εάν οι συνθήκες το απαιτούν. Σε μία κοινωνία με ηθικό κώδικα, δεν έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία - ειδικά μάλιστα όταν έχεις να επιλέξεις μεταξύ δύο ανθρώπων διαφορετικών ηθικών κατηγοριών.
Σε κάποιες - αλλά όχι όλες - ιστορίες εμφανίζονται κάποιες ελκυστικές συμπρωταγωνίστριες. Η ερωτική έλξη είναι άλλοτε εμφανής, ενίοτε αμφίδρομη, και άλλοτε υποβόσκει στο περιθώριο, ωστόσο ο Τσάντλερ ποτέ δεν ξεπέφτει στο να "πλουτίζει" την ιστορία του με ερωτικές σκηνές. Ο έρωτας (ή έστω η έλξη) είναι κομμάτι της ζωής αλλά δεν καθιστά δούλους της τους πρωταγωνιστές, τουλάχιστον όσο υπάρχουν άλλες προτεραιότητες.

Στην ιστορία "Pearls is a nuisance" ο Τσάντλερ στρέφεται σε μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή, βάζοντας ως πρωταγωνιστικό ντουέτο έναν καλοαναθρεμμένο και ιπποτικό νέο αστό (επιπέδου Ivy League) και την αρραβωνιαστικιά του που ερευνούν την κλοπή ενός μαργαριταρένιου κολιέ από μία ηλικιωμένη κυρία. Είναι σαφώς μια ιστορία γραμμένη επάνω στο μοτίβο των αμερικάνικων απομιμίσεων των αγγλικών ιστοριών (τύπου Κόναν Ντόιλ και Αγκάθα Κρίστι) με ιδιατέρως θετικά αποτελέσματα - αν και με μια κάπως κωμική αλλά καλοπροαίρετη διάσταση να υποβόσκει στο βάθος). Νομίζω ότι είναι μια ιδιαιτέρως επιτιχυμένη άσκηση ύφους του συγγραφέα, χωρίς να αποτελεί χοντροκομμένη σάτιρα.

Το βιβλίο περιλαμβάνει και ένα δοκίμιο [" The simple art of murder - an essay"] όπου ο Τσάντλερ σχολιάζει τον τρόπο ανάπτυξης ενός αστυνομικού μυθιστορήματος, τα θετικά και αρνητικά των διαφόρων τύπων μέχρι τότε (υποστηρικτής του τύπου "Ντάσιελ Χάμμετ") και των κύριων στοιχείων που συνιστούν ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα, κατά τη γνώμη του. Αν και πρώτο στη σειρά, θα πρότεινα να διαβαστεί στο τέλος, γιατί βοηθά στο να αναγνωρίσει κάποιος στοιχεία που και ο ίδιος ο Τσάντλερ χρησιμοποιεί στις ιστορίες του

Il libro del 1944, una raccolta di 8 racconti antecedenti il suo primo romanzo (The big sleep – Il grande sonno), si apre con un saggio critico sulla letteratura gialla. L’asserzione più famosa è "Fiction in any form has always intended to be realistic" (la letteratura di finzione ha sempre preteso di essere realistica). Ciò piazza Chandler fra i grandi autori realisti americani, Mark Twain per primo. Di tutti gli autori di giallo citati si salva solo Hammet, tutti gli altri da Conan Doyle ad Agatha Christie passando per Dorothy Sayers nessuno ne esce indenne. Una citazione che mi piace è la seguente “Realism takes too much talent, too much knowledge, too much awareness” (Il realismo richiede troppo talento, troppa conoscenza, troppa consapevolezza). Adesso, benché Chandler sia decisamente un genio nel suo genere il “binge reading” degli 8 racconti è un po’ troppo per me. Risulta alla fine quasi stucchevole. Le situazioni sono piuttosto simili come gli scenari proposti. Lo stile è bello, diretto e conciso. Leggere Chandler mi fa venire in mente la cantilena recitativa di Humphrey Bogart. Le donne descritte sono quasi tutte delle bellezze, forse ingenue e un po' troppo “damsel in distress” ma non sono stupide. Il vernacolo americano degli anni 40 risulta ostico e a volte decisamente ermetico. Probabilmente richiede una conoscenza della cultura e della società di quei anni che, evidentemente, non ho. In conclusione è una lettura interessante, avvincente ma non rilassante.