Entre las siete tragedias de Sófocles puede que Antígona constituya una de las mejores ofreciéndonos un astuto análisis del conflicto entre individuo y sociedad además de ofrecernos a una protagonista femenina que demanda un espacio para la mujer en un contexto social y político en el que no tenía lugar alguno.

Antígona es una de las hijas de Edipo. Esta tragedia se desarrolla con posterioridad a los hechos ocurridos en el relato que tiene a su padre como protagonista y aborda el conflicto moral de la joven cuando, tras la muerte de sus dos hermanos varones, uno de éstos es condenado por el gobernante Creonte a no gozar jamás del derecho a una sepultura y a ser, en cambio, abandonado el cadaver para ser destrozado por los depredadores que en la naturaleza habitan. El conflicto se inicia cuando Antígona, alzándose contra los dictámenes de esta rígida y cruel autoridad, decide dar entierro a su hermano de acuerdo a los ritos de su tiempo despertando la desaprobación y odio de Creonte.

La tragedia tiene lugar en una Grecia en la que la democracia comenzaba a formarse y en la que no era desconocido el abuso de poder. Una sociedad en la que los hombres elegían a sus gobernantes pero mujeres y esclavos eran dejados al margen de dicha realidad política aunque sus repercusiones les afectasen. En este periodo de mujeres invisibilizadas o silenciadas Antígona viene a representar la voz reprimida y la fuerza ignorada que se alza contra el sometimiento y normas del hombre pero que representa también a la divinidad y el respeto por ésta por encima de las leyes mortales desatando un debate sobre la naturaleza del deber y los juicios a éste.

خرد باید آموخت
تا مگر از شادی بهره‌ای بتوان برد.
خدایان گستاخی را برنمی‌تابند،
و ژاژخایی خیره سران را
به ضربت های گران سزا میدهند،
باشد که مردمان
پیرانه سر خرد بیاموزند.

عجب نمایشنامه ای، اولین چیزی که توجهم رو جلب کرد شباهت غریبانه این اثر با حال و روز رهبران و مردمان خودمون هست.

آنتیگونه دختر اودیپوس پس از مرگ پدر به نامزدی هایمون پسر کرئون پادشاه درآمده و پس از درگیری دو برادر خود را از دست داده و به دستور پادشاه یکی از برادران گرامی داشته شده و به خاک سپرده و دیگری باید خوراک لاشخوران و سگان گردد.
آنتیگونه تاب نیاورده و از پادشاه سرپیچی کرده و برادر دیگر خود را به خاک سپرده و حال پادشاه در پی تنبیه او و اعدام او میباشد.

نمایشنامه کوتاهیه ولی در همین چندین صفحه کلی حرف زده شده، از ظلم و ستم به دختران و زنان و بدنام کردن اونها گرفته تا اعتراضات سیاسی و اجتماعی علیه پادشاه.

این نمایشنامه حجمی نداره که بخوام کلی براش بنویسم و پیشنهاد میکنم حتما بخونید این کتاب رو، واقعا ارزشمند و زیباست.


آنتیگونه: من نعش برادرمان را در خاک میکنم! اگر تو نمیکنی، من میکنم. من برادرم را تنها نمیگذارم

ایسمنه: بیندیش اگر از فرمان پادشاهمان سرپیچی کنیم چه بلایی بر سرمان خواهد آمد. باید به یاد داشته باشیم که زنی بیش نیستیم، توان در افتادن با مردان را نداریم، ما تابع قدرتیم.

آنتیگونه: اگر سزای به جا آوردن آیین خدایان مرگ است، من این مرگ را به جان میخرم. در کنار آنکه گرامی میدارمش، گرامی خواهم خفت.

ایسمنه: من کسی را بی‌حرمت نمیکنم، اما یارای در افتادن با حکومت را ندارم. خواهر بیچاره ام! نمیدانی چقدر بر جان تو میترسم!

آنتیگونه: برجان من نترس. در اندیشه خود باش. بگذار من و این اندیشه دیوانه‌وارم به سزای خود برسیم. سزای ما جز مرگ پر افتخار نیست.

_______________________________________

کرئون : مردی به سال من باید از این جوان پند بیاموزد؟

هایمون: اگر نادرست میگویم نپذیر، اگر هم جوانم، به کارهام نظر کن نه به سال های عمرم

کرئون: آیا حمایت نابکاران کار شایسته‌ای است؟

هایمون: من از هیچ نابکاری حمایت نکرده ام

کرئون: نافرمانی آن دختر نابکاری نیست؟

هایمون: مردمان شهرت چنین باور ندارند

کرئون: من فرمانروایی را باید از مردمان شهر بیاموزم؟

هایمون: اکنون تو خود درست چون جوانان سخن میگویی

کرئون: پس باید به رای دیگران فرمانروایی کنم؟

هایمون: هیچ شهری از آن یک تن نیست

کرئون: زمام شهر در دست فرمانرواست

هایمون: به به! زمامدار یکه و تنها، در بر بیابان

"Your soul is blowing apart."
Antigone ~~  Sophokles  Anne Carson



I love  Antigone. I think it is one of the very best of the Greek tragedies ~~ no one of the very best of all tragedies ever written.

Random thought ~~ I suspect there is a play that is part of this cycle that is missing ~~ a play that focuses on the brothers.

This review will not focus on the play itself, but on the wonderful translation by  Anne Carson.



Anne Carson is a poet. She is a wordsmith in the highest sense of the word. She has an ear for modern language that makes this translation fresh and contemporary while honoring  Sophokles true intention. Carson's translation is full of dry, dark humor and avoids the pitfalls of those dour, humorless translations that are of one note and written to emulate a funeral dirge. But more importantly, Carson shows that Kreon, not Antigone, is the true tragic character of the work. He refuses to heed the wisdom of others, when Kreon relents at the last, only to find his family dead and his city in despair.



The residue of those boring, stuffy late 19th / early 20th century translations that attempted to emulate Elizabethan English and place  Antigone in the realm of a Shakespearean tragedy have been cast off by Carson. But, ultimately, I think it would be best to call this an adaptation rather than a translation.

n  ANTIGONE: WE BEGIN IN THE DARK AND THE BIRTH OF DEATH IS US
ISMENE: WHO SAID THAT
ANTIGONE: HEGEL
ISMENE: SOUNDS MORE LIKE BECKETT
ANTIGONE: HE WAS PARAPHRASING HEGELn  
n   Antigonen

Anne Carson means to have a good time with  Antigone, and thankfully she invites us along to the party.

This is a complex drama, there is no single protagonist (despite the title and the attractiveness of Antigone for modern reinterpretations), but two antagonists, Antigone and Creon. Fagles' translation captures the nuances that lend themselves to accessible interpretation. The conflict is multi-faceted and as relevant today as in Sophocles' times: individual rights vs. the state, women's subservient status in the society (like Chrysothemis in Electra, Isomene serves as a foil to Antigone for the gender role), conflicted loyalties (love, family, country), the fallibility of humans, the folly of tyranny, and much more.

A few anachronistic words/phrases aside ('rooftops', 'sport'), the translation by Robert Fagles (Penguin Classics) is excellent for understanding the meaning of the original text for a modern reader but thankfully without turning to contemporary colloquialisms.

Also read it in Kitto's translation (Oxford Classics). A great choice for metrical rendering and a sense of the ancient drama with both theatrical and musical elements. Might be more accessible for understanding the Sophocles drama but Fagles adds more dimensions.

کرئون زمانه، بترس از آنتیگونه‌ای که می‌میرد ولی تو را هم به نابودی می‌کشاند

Antigone & Retellings Discussion Video: https://www.youtube.com/watch?v=AVY4O...

Re-reading this for the first time in many years for a video project! I like Antigone and I get why it's continued to have cultural relevance and be retold in many different ways. She is a woman who speaks truth to power, stands up against a tyrant, and values her own sense of justice and familial love over her own life. All this when her life is valued less because she is a woman and her options are very few. It's a pretty accessible read.

This was of course some of the most fluid and beautiful writing I have come across in a long time. I have wanted to read this play for years and finally ran across a copy of it. The words were an absolute song and the bits by the choir thrown in were terribly fun to act out in your mind. I would love to see this on stage. I am not sure if the plot was exactly my favorite but the words alone were enough to rock me into a happy lull of entertainment and contentment.

Ey insanlar! Temkinli bir akıl, mesut olmanın birinci şartıdır; tanrılara saygı göstermeyi, asla unutma! Gurura kapılanlar, büyük sözlerin cezasını ağır darbeler yiyerek çekerler; böylece ihtiyarlıkta akıllı olmayı öğrenirler.

✩ 5 stars
~
this is a reread bc i forgot everything from high school.
~
i didn’t expect a story that delves into such complex and opposing ideals.
~
it takes so much out of the characters that at the end u are left with an empty void where the story & characters once stood.
~
it delivers it in such a stellar way, that is completely unexplainable

There's barely anything in the world as hilarious and amusing as a Greek tragedy. Oedipus is, in many ways, the daddy, but daughter Antigone holds her own as well. So much to think on, so much to learn, so much to laugh at. Those silly incestuous Greeks.


Blog | Instagram | Twitter | Pinterest | Shop | Etsy

Ἀντιγόνη = Antigone, Sophocles

Antigone is a tragedy by Sophocles written in or before 441 BC. It is the third of the three Theban plays chronologically, but was the first written.

The play expands on the Theban legend that predated it and picks up where Aeschylus' Seven Against Thebes ends. In the beginning of the play, two brothers leading opposite sides in Thebes' civil war died fighting each other for the throne.

Creon, the new ruler of Thebes, has decided that Eteocles will be honored and Polyneices will be in public shame. The rebel brother's body will not be sanctified by holy rites, and will lie unburied on the battlefield, prey for carrion animals like worms and vultures, the harshest punishment at the time. Antigone and Ismene are the sisters of the dead Polyneices and Eteocles.

In the opening of the play, Antigone brings Ismene outside the palace gates late at night for a secret meeting: Antigone wants to bury Polyneices' body, in defiance of Creon's edict. Ismene refuses to help her, not believing that it will actually be possible to bury their brother, who is under guard, but she is unable to stop Antigone from going to bury her brother herself.

Creon enters, along with the Chorus of Theban Elders. He seeks their support in the days to come, and in particular wants them to back his edict regarding the disposal of Polyneices' body.

The Leader of the Chorus pledges his support out of deference to Creon. A Sentry enters, fearfully reporting that the body has been given funeral rites and a symbolic burial with a thin covering of earth, though no one saw who had actually committed the crime.

Creon, furious, orders the Sentry to find the culprit or face death himself. The Sentry leaves and the Chorus sings about honouring the gods, but after a short absence he returns, bringing Antigone with him. The Sentry explains that the watchmen uncovered Polyneices' body, and then caught Antigone as she did the funeral rituals.

Creon questions her after sending the Sentry away, and she does not deny what she has done. She argues unflinchingly with Creon about the morality of the edict and the morality of her actions.

Creon becomes furious, and, thinking Ismene must have known of Antigone's plan, seeing her upset, summons the girl. Ismene tries to confess falsely to the crime, wishing to die alongside her sister, but Antigone will not have it. Creon orders that the two women be temporarily imprisoned.

Haemon, Creon's son, enters to pledge allegiance to his father, even though he is engaged to Antigone. He initially seems willing to forsake Antigone, but when Haemon gently tries to persuade his father to spare Antigone, claiming that 'under cover of darkness the city mourns for the girl', the discussion deteriorates and the two men are soon bitterly insulting each other.

When Creon threatens to execute Antigone in front of his son, Haemon leaves, vowing never to see Creon again. Creon decides to spare Ismene and to bury Antigone alive in a cave. By not killing her directly, he hopes to pay the minimal respects to the gods. She is brought out of the house, and this time, she is sorrowful instead of defiant.

She expresses her regrets at not having married and dying for following the laws of the gods. She is taken away to her living tomb, with the Leader of the Chorus expressing great sorrow for what is going to happen to her. Tiresias, the blind prophet, enters. Tiresias warns Creon that Polyneices should now be urgently buried because the gods are displeased, refusing to accept any sacrifices or prayers from Thebes.

Creon accuses Tiresias of being corrupt. Tiresias responds that because of Creon's mistakes, he will lose "a son of [his] own loins" for the crimes of leaving Polyneices unburied and putting Antigone into the earth (he does not say that Antigone should not be condemned to death, only that it is improper to keep a living body underneath the earth). All of Greece will despise Creon, and the sacrificial offerings of Thebes will not be accepted by the gods.

The Leader of the Chorus, terrified, asks Creon to take Tiresias' advice to free Antigone and bury Polyneices. Creon assents, leaving with a retinue of men. The Chorus delivers a choral ode to the god Dionysus (god of wine and of the theater; this part is the offering to their patron god).

A Messenger enters to tell the Leader of the Chorus that Antigone has killed herself. Eurydice, Creon's wife and Haemon's mother, enters and asks the Messenger to tell her everything. The Messenger reports that Creon saw to the burial of Polyneices. When Creon arrives at Antigone's cave, he found Haemon lamenting over Antigone, who had hanged herself.

After unsuccessfully attempting to stab Creon, Haemon stabs himself. Having listened to the Messenger's account, Eurydice disappears into the palace. Creon enters, carrying Haemon's body. He understands that his own actions have caused these events and blames himself.

A Second Messenger arrives to tell Creon and the Chorus that Eurydice has killed herself. With her last breath, she cursed her husband. Creon blames himself for everything that has happened, and, a broken man, he asks his servants to help him inside.

The order he valued so much has been protected, and he is still the king, but he has acted against the gods and lost his children and his wife as a result. After Creon condemns himself, the Leader of the Chorus closes by saying that although the gods punish the proud, punishment brings wisdom.

عنوانهای چاپ شده در ایران: «آن‍ت‍ی‍گ‍ن‌»؛ «اودی‍پ‍وس‌ ش‍اه‌ اودی‍پ‍وس‌ در ک‍ول‍ون‍وس‌ آن‍ت‍ی‌گ‍ون»؛ «آنتیگونه (آنتیگون)»؛ «تراژدی آنتیگونه»؛ «داستان‌های تبای: ادیپ شهریار، ادیپ در کولونوس، آنتیگونه»؛ نویسنده: س‍وف‍وک‍ل‌؛ آن‍ت‍ی‍گ‍ن‌، تاریخ نخستین خوانش: در ماه آگوست سال 2004میلادی

عنوان: آن‍ت‍ی‍گ‍ن‌؛ نویسنده: س‍وف‍وک‍ل‌؛ آن‍ت‍ی‍گ‍ن‌ و ل‍ذت‌ ت‍راژی‍ک‌؛ از: آن‍دره‌ ب‍ون‍ار؛ مت‍رج‍م:‌ م‌ ب‍ه‍ی‍ار (شاهرخ مسکوب)؛ نشر نیل، 1334؛ در 162ص؛ موضوع: نمایشنامه های یونانی از سال 496پیش از میلاد تا سال 406پیش از میلاد؛

عنوان: اودی‍پ‍وس‌ ش‍اه‌ اودی‍پ‍وس‌ در ک‍ول‍ون‍وس‌ آن‍ت‍ی‌گ‍ون؛ اثر س‍وف‍وک‍ل‌؛ مت‍رج‍م:‌ م‍ح‍م‍د س‍ع‍ی‍دی؛ تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، 1334؛ در 196ص؛

عنوان: آنتیگونه (آنتیگون)؛ اثر: سوفکلس؛ مترجم: نجف دریابندری؛ تهران، آگاه؛ چاپ نخست 1355، در 69ص؛ چاپ دیگر تهران، آگه، 1391، در148ص، شابک 9789643292775؛ چاپ دوم 1393؛ چاپ سوم 1395؛ چاپ پنجم 1396؛ شابک 9789643292775؛

عنوان: تراژدی آنتیگونه؛ اثر: سوفوکلس؛ ترجمه و مقابله‌ ی انگلیسی - فارسی: رخشنده نبی‌زاده؛ رشت؛ دهسرا‏‫، 1392؛ در 240ص؛ شابک9789641972891؛

عنوان: داستان‌های تبای: ادیپ شهریار، ادیپ در کولونوس، آنتیگونه؛ نوشته سوفوکل؛ مترجمها: فاطمه عربی، راضیه یوسفی؛ شیراز، نوید شیراز، 1395، در 214ص؛ شابک 9786001925799؛

این کتاب در سالهای گوناگون توسط ناشرین و مترجمهای دیگر نیز منتشر شده است

آنتیگون، در اسطوره های «یونانی»، دختر «ادیپ (شاه تبس)»، و «یوکاسته (مادر و همسر همان شاه تبس)» است؛ برادرانش «پولونیکوس»، و «اتئوکلس»، در جنگ همدیگر را میکشند؛ «کرئون» دائی «آنتیگون»، و آن دو برادر است، که پس از «ادیپ»، پادشاه «تبس» میشود؛ او تدفین «پولونیکس» را، به جرم خیانت قدغن میکند؛ اما «آنتیگون»، از فرمان شاه سرپیچی، و به او می‌گوید «تنها از قلب خویش ست، که فرمان می‌برد»؛ «آنتیگون» برادرش را، به خاک می‌سپارد، و خود به دستور «کرئون»، زنده به گور می‌رود؛ ...؛ از دوستی «یونانی»، چند سال پیش شنیده، و هنوز سخن ایشان را فراموش نکرده ام، که (واژه های همین تراژدی کهن را، هرگز کس نمیتواند، با همان زیبایی، که در زبان «یونانی» است، به زبانهای دیگر برگرداند)، انگار میکنم ایشان یاد حضرت «حافظ شیراز» ما نیز افتاده بودند

نقل از متن برگردان: جناب احمد پرهیزی؛ (نگهبان: دستای کثیفشون؟ دخترخانم؛ می‌تونین یه کم مودب باشین...؛ من خودم موّدبم

آنتیگون: بهشون بگو ولم کنن؛ من دختر اودیپم؛ من آنتیگونم؛ فرار نمی‌کنم

نگهبان: آره، دختر اودیپ! روسپی‌هایی هم که گشتای شبونه جمع‌شون می‌کنن، می‌گن که همدم رئیس پلیس شهرن!؛

نگهبانان می‌خندند

آنتیگون: حاضرم بمیرم ولی اینا بهم دست نزنن

نگهبان: بگو ببینم، جسدها چی، خاک چی، نمی‌ترسی به اون‌ها دست بزنی؟ می‌گی «دستای کثیف‌شون» یه نگاه به دستای خودت بنداز

آنتیگون با لبخندی به دست‌های خود که بر آن‌ها دستبند زده‌ اند نگاه می‌کند؛ دست‌هایش پر از خاک است

نگهبان: بیلچه‌ ات رو ازت گرفته بودن؟ مجبور شدی بار دوم با ناخن‌هات اینکار رو بکنی؟ عجب آدم جسوری! یه لحظه سرم رو برمی‌گردونم و ازت یه ذره توتون می‌خوام؛ همون موقعی که اونا رو می‌ذارم تو دهنم؛ همون وقتی که دارم بابت توتون تشکر می‌کنم، اون داشت مثل یه بچه کفتار زمین ر�� می‌خراشید؛ تو روز روشن! تازه وقتی داشتم بازداشتش می‌کردم، این پتیاره دست‌ و پا می‌زد و می‌خواست از سر و روم بره بالا! داد می‌زد و می‌گفت که بذارم کارش رو تموم کنه...؛ عجب دیوونه‌ ای!؛

نگهبان د��م: یه دفعه، من هم یکی دیگه از این دیوونه‌ ها رو دستگیر کردم؛ داشت ماتحتش رو نشون مردم می‌داد

نگهبان: بودوس، بگو ببینم اگه بخوایم سه نفری یه سور اساسی بدیم؛ بریم کجا جشن بگیریم؟

نگهبان دوم: بریم رستوران «توردو» شراب قرمزش خوشمزه‌اس

نگهبان سوم: یکشنبه تعطیله؛ زن‌هامون رو ببریم؟

نگهبان: نه بابا ما بین خودمون شوخی زیاد داریم...؛ اگه زنها باشن پشت سرمون حرف درمی‌آرن؛ غیر از اون بچه‌هامون هم شاش‌شون میگیره؛ «بودوس»، بگو ببینم یک ساعت پیش فکرش رو می‌کردی که ما اينقدر میل به شوخی داشته باشیم؟

نگهبان دوم: شایدم بهمون پاداش بدن

نگهبان: اگر قضیه مهم باشه، ممکنه

نگهبان سوم: «فلانشار» از گروهان سوم وقتی ماه قبل عامل آتش‌سوزی رو دستگیر کرد، حقوقش دو برابر شد

نگهبان دوم: جدی می‌گی؟ اگه حقوق‌مون دو برابر بشه من می‌گم به جای رستوران «توردو» بریم میخونه «قصرعرب»؛

نگهبان: برای مشروب خوردن؟ خل نشدی؟ تو «قصرعرب» هر بطری رو دو برابر قیمتش بهت می‌اندازن؛ برای خوشگذرونی، باشه می‌ریم؛ گوش کنین چی می‌گم: اول می‌ریم «توردو» حسابی کله‌مون رو گرم می‌کنیم...؛)؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 20/07/1399هجری خورشیدی؛ 31/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Well, this resonated deeply with me. Especially the relationship between Antigone and her flighty and untrustworthy sister Ismene. Man, that part when Ismene now suddenly wants to stand at her sister's side after the King Creon has sentenced Antigone to be immured, really pissed me off and brought up all kinds of feelings of injustice and indignation. As with Electra, Antigone is a woman alone facing the self-righteousness of an elder king unwilling to lose face or learn anything new he hasn't sought out himself. Sophocles's play was meant to be an examination of the budding democracy rising against the old tyranny, and again, he chose a woman to embody that "bud". And what better way to destroy the idea of freedom than to brick it up and starve it?

A brief summary of the play for those who aren't familiar with the story. Antigone is Œdipe's and Jocaste's daughter and those two were mother and son, remember? After Œdipe found out that he hadn't escaped the oracle of his birth and in total ignorance had killed his father and married his own mother, he stuck needles in his eyes and Jocaste hung herself. Antigone, Ismene and their two brothers Polynice and Étéocle are taken in by their uncle Creon who has now become king after Étéocle's death. Antigone's story begins after her brother's deaths. The two men offed each other over Polynice taking the "enemy Argos" side after he was exiled by his brother who refused to share the throne with him. Okay, so they killed each other and now Antigone is betrothed to Hemon, son of Creon. But there's one little thing keeping her from finding peace in her already fucked up life: Creon has decided that Étéocle would get a Greek burial, but Polynice's body would be left out to rot and be eaten by the vultures.

Antigone knows that Hades will not accept her brother in the world of the dead if he isn't properly cared for before leaving the world of the living. She decides to disobey the king and in the night, begins the burial of her brother. Ismene bitches and moans and tells Antigone she's crazy for taking such a risk, but Antigone will not back down on this. She's striving for the realm of greater ideas and understands that while the laws of men come and go, what right is right no matter what the patriarchy dictates. Anyhoo, needless to say she sends Creon in a state of self-important rage and he proceeds to monologue himself into a corner and has to make do on his threats to have her immured and starved.

Then everybody he loves takes the high road and dies with her and Creon is left with nothing but his throne.

It's a Greek tragedy, yes, but in real life, Creon often gets what he wants and the Antigones of the world are still screaming behind high walls.