چیزی که توی این سه‌گانه توجهم رو جلب کرد این بود که خیلی از دغدغه‌های فکری نویسنده توی 2500 سال پیش با دغدغه‌های فکری ما یکی بوده! و باعث شد بیشتر به پیشرفت انسان فکر کنم... واقعاً پیشرفت کردیم یا همونی هستیم که 2500 سال پیش بودیم و فقط هر چند قرن افول و صعود داریم؟

Wiem z tego tyle, że nic nie wiem XD

➥ 5 Stars *:･ﾟ✧

"When after a long time it passed, the girl was seen, and she cried out bitterly, the shrill cry of a bird when it sees its home empty, its nest stripped of young."

━━━━━━━━━━━ ♡ ━━━━━━━━━━━

When I tell you this gagged me... my new favourite play. Nearly every single line just hits. I feel like it'd be pointless to try and articulate every thought and emotion I feel toward this piece of literature, but I'm shocked that no one warned me of its excellence. Honestly, I'm not particularly well read on classic texts, so I expected to be lost, confused and bored. I could not have been more wrong!!

So many quotes stuck out to me, but the passage that impacted me the most was the one where Haemon is trying to reason with his father. He tries every angle, always with a respectful and suggestive approach, but his father remains stubborn. I'm a big reader of romance (lol I'm sure you've noticed), but the dynamic that I find most excruciatingly hard-hitting when explored, is the parent/child one.

n  "You worthless boy! Will you argue with your father?"
"Yes, because I see you mistaken about what is just."n

To think that something written in 441BC still accurately, painfully touches on the everpresent relationship between a parent and their child...crazy. And maybe I'm reading into this next quote a little much, but it reminds me of this feminine desperation for everyone to see, one day, that you were right and undeserving of their disregard.

n  "See what I suffer, and at whose hands,
Because I respected reverence."n

Cheers to me actually finishing my first assigned reading lol. Sophocles, you ate down with this one.

━━━━━━━━━━━ ♡ ━━━━━━━━━━━

پایان و اوجی پرشکوه و درخور برای افسانه‌های تبای

[ریویوی من داستان رو لو می‌ده، هرچند به‌شخصه فکر نمی‌کنم اهمیتی داشته باشه و ارزش نمایشنامه به رخدادها و تراژدی و پیچش‌های داستانیش نیست.]

نکته‌ای که خیلی درباره «آنتیگونه» پررنگه، تقابل و به‌پاخاستنِ آنتیگونه علیه قوانین استبدادی و دل‌بخواهی انسان‌هاست و این‌که چطور قوانین انسانی می‌تونن آسیب‌زا و نادرست باشن نه وحی مطلق. اما به‌نظر من اینجا نه درباره لزوم مقاومت در برابر قوانین نادرست بلکه با چیزی کمی عقب‌افتاده‌تر روبه‌روییم. توجیه آنتیگونه برای مقاومتش، استبداد کرئن نیست؛ توجیهش اینه که خدایان قوانین دیگه‌ای مقرر کردن. یعنی آنتیگونه به یه جور نظریه امر الهی - حتی عقب‌مونده‌تر از استبداد کرئن - معتقده، نه آزادی و حق انتخاب انسان.

کرئن: تو چندان گستاخی که قانون مرا به هیچ می‌گیری؟
آنتیگنه: زئوس هرگز چنین نخواسته است...
عدالت ایزدان زير خاک
چنین قوانینی برای مردگان ننهاده است. و من گمان ندارم که فرمان تو بتواند اراده مردی را
برتر از آئین ایزدان بدارد،
برتر از آن قوانینی که اگرچه نامدون است،
ولی هیچ نیرویی نمی‌تواند پایمالشان سازد.
زیرا این قوانین از آن امروز و دیروز نیست.
هیچکس آغازشان را نمی‌داند.
آنها جاویدان هستند.

و کرئن! کرئن خودستا و خودخداپندار. کرئن در برابر هر انتقادی به‌شدت جبهه می‌گیره و منتقد خودش رو «برده زنان»، «گستاخ و سرکش»، «افعی» و «جوانک خرد» می‌نامه، حتی اگر شخصی مورداعتماد مثل پسرش باشه. ده نفر، صد نفر هم که به زبون خوش و منطق بهش بگن کارش غلطه، حتی با صدمین هشدار ذره‌ای به خودش - خودِ سالخورده و داناش! - شک نمی‌کنه و اونا رو جوان و خام، رعیت و بی‌اهمیت و مغلوب زنان (چه تحقیرآمیز!) می‌بینه. چون کرئن در دیدگاه خودش حق مطلقه؛ خداوند سرزمینشه، به طور صد درصد و هزار اعتراض خللی در این باور ایجاد نمی‌کنه. هرکی معترض شه حتماً اون منحرف و ناآگاهه. واسه کرئن، گزینه‌ی گمراه بودنش حتی سر میز نیست و وجود نداره. چون اون صدای خداست. همین و بس.

«اسمشو نبر: بعد من نشستم روی پله، یه صحبت گرم و گیرایی کردم... خدای متعال همین‌طور حرف می‌زد. در واقع زبان من بود، حرفِ خدا بود.»

نمایشنامه‌ مضامین سلطه و برتری مردانه، شورش زنانه، تقدیر، ایستادگی در برابر استبداد و ترس از این مقاومت رو واکاوی می‌کنه. بعد از تموم کردنش یه لحظه موندم، فکر کردم، یه نمایشنامه‌نویس از دو هزار و پونصد سال پیش که حتی اون سر جهان هم بوده چیزی نوشته که منی که از هر جهت باهاش متفاوتم حسش می‌کنم. این‌قدر مسائل آدمی همیشه و همه‌جا یکسان بوده؟ این یعنی این مسائل از بین نرفتنی‌ان و ابدی. به ذات ما انسان‌ها گره خورده‌ان.

n  

هایمن: مردم تبای چنین نمی‌اندیشند.
کرئن: پس مردم باید قوانینم را به من بنویسانند!
هایمن: می‌بینی چگونه زبان جوانان داری؟
کرئن: آیا باید به دلخواه وی بر این شهر فرمان برانم یا به دلخواه خود؟
هایمن: هیچ شهری نیست که از آن يک نفر باشد.
کرئن: هر شهری فرمانبردار فرمانروای خود است.
هایمن: اگر می‌خواهی به تنهایی حکومت کنی پس برو به بیابان.

n

ایستادگی آنتیگونه به‌نظرم شجاعانه بود و احمقانه. چرا باید در جنگی مبارزه کنی که می‌دونی قراره ببازی؟ باید خیلی پوچ‌گرا باشی که مرگ رو هیچ ببینی و به‌نظرت مُردن در عوض مبارزه‌ات بیرزه. تا ابد می‌تونیم ستایشش کنیم، اما حقیقت اینه که کارش بیهوده‌ست، مخصوصاً اگه هیچ‌کس متوجه نمی‌شد و لااقل الهام نمی‌گرفت یا کرئن هم دچار تراژدی خاندان لابداسیدها نمی‌شد. توی دنیای واقعی می‌تونی از مردم بخوای توی جنگی مبارزه کنن که قراره ببازن؟ فقط چون کارشون نمادینه؟ و در شرایطی که قراره فقط مردم هزینه بدن و واقعاً چیزی تغییر نکنه؟ «وظیفه‌ی شهروندی»، حتماً. مقررات دست‌ساز مبهم.

آنتیگونه همچنین واقعاً مطالبه‌گر نبود. چیز خاصی نمی‌خواست. کوچک‌ترین حق خودش و خانواده‌ش رو می‌خواست - این‌که برادرش دفن بشه، همین. خیلی چیزهای دیگه حقش بود که می‌تونست بابتشون اعتراض کنه، اما سر همین مسئله‌ی کوچیک جونش رو قمار کرد و حتی چیز بیشتری نخواست. به‌نظرم مطالبه‌گری یعنی ساکت نشی. تا هرجا حقته بخوایش. بعد که اجازه دفن برادرش رو دادن چی؟ دیگه سکوت می‌کرد در برابر مستبدی مثل کرئن؟ به کم‌ترین قانع می‌شد؟

n  آنتیگونه: زمانی که باید خوش‌آیند مردگان بود بسی درازتر از زمانی است که باید محبوب زندگان بود.n

دوتا نکته رندم که متوجهشون شدم، اولین این بود که در هیچ‌کدوم از نمایشنامه‌های افسانه‌های تبای نقطه اوج نشون داده نشد و همه‌ش رو یکی دیگه توی دیالوگ روایت کرد. مثلاً اینجا تراژدی اصلی و مرگ هایمن همه‌ش توی روایت پیک بود. توی «ادیپوس در کلنوس» هم مرگ ادیپوس رو پیک تعریف کرد و در «ادیپوس شهریار» هم ملازم‌ها‌ راوی تراژدی بودند.
همچنین رابطه‌ی آنتیگونه و ایسمنه من رو یاد الکترا و خواهرش ایفیگنیا انداخت. آنتیگونه و الکترا شورشی، عمل‌گرا و نترس از مرگ بودند در حالی که ایسمنه و ایفیگنیا ترجیح دادن یه گوشه بایستند و از قوانین بزرگ‌تر از خودشون ترسیدند.

n  

ایسمنه: اکنون بنگر بر دو خواهر آواره، بی‌خویش و بی‌کس. چه سرانجام دردناکی خواهیم داشت اگر در برابر قانون، در برابر فرمان پادشاه بپاخیزیم و بر قدرت او بشوریم... آنتیگنه ما زنی بیش نیستیم، چگونه می‌توانیم با مردان بجنگیم؟ قدرت، از هر چیز نیرومندتر است، یا باید بدان گردن نهاد و یا بدترین بدی‌ها را چشم داشت. من دست نیایش به سوی خفتگان خاک دراز می‌کنم باشد تا بر من ببخشایند. من بر قانون نخواهم شورید. حدود آن را درهم شکستن، چه جنونی!

n

و نهایتاً، من ترجمه‌ی زیبای شاهرخ مسکوب رو خوندم. با تکه‌کتاب‌هایی که لابه‌لای ریویو گذاشتم می‌تونید نثرش رو ببینید.

I remember hating Antigone when I had to read it in High School, so I was surprised that it wasn't too bad actually.

is it not astonishing how timeless certain pieces of literature are? is it not incredible how fictionalised heroines given to us are memorialised throughout history thanks to the written word for us to discover and find individual power in?

Das vieldeutige Unbewusste gegen die verbriefte Autorität. Die antike Tragödie auf der Suche nach dem, worauf Verständnis beruht.

Inhalt: 5/5 Sterne (das allgemein Sittliche gegen moralische Willkür)
Form: 5/5 Sterne (das Zeitlich-Verbindliche im mahnenden Chor)
Komposition: 5/5 Sterne (äußerste Verdichtung des Konflikts)
Leseerlebnis: 5/5 Sterne (besänftigte Sinnabgründe)

Sophokles‘ „Antigone“ lässt sich als politisches Theater lesen und wurde als solches auch, u.a. von Jean Anouilh und Bertolt Brecht, interpretiert. Friedrich Hölderlin und Simone Weil fügen der Tragödie jedoch eine metaphysische Spannung hinzu, die, so die Lektüreerwartung mehr als die Problematik des zivilen Ungehorsam erlaubt, Ethik schlechthin behandelt und zum Thema erhebt. In des Sehers Teiresias Worten:

Dies nun, mein Sohn, bedenke! Denn den Menschen insgesamt gemeinsam ist das In-die-Irre-Gehen. Wenn einer aber in die Irre ging, ist der nicht länger ein gedankenloser oder glückverlassner Mann, der, falls ins Unglück er sich stürzte, Heilung sucht und sich nicht unbeugsam verhält. Nur Starrsinn macht des Unverstands sich schuldig.

Worum es nämlich in „Antigone“ hauptsächlich geht, inwieweit ein Gesetz trägt, das gesagt, verkündet, als Verkündung durchgesetzt werden muss, also sich gegen die Gewohnheit vergeht. Das, was einfach passieren darf, passiert. Die Beerdigung von Antigones Bruder Polyneikes wäre ein solcher Umstand gewesen. Nur, Kreon interveniert, um an Polyneikes ein Exempel zu statuieren. Die Macht muss nicht nur vorhanden, sie muss auch symbolisch unterfüttert werden, so Kreon:

Wer aber, übertretend, vergewaltigt das Gesetz oder Weisung der Regierung zu erteilen denkt, unmöglich kann der Lob von mir erlangen. Nein, wen die Stadt bestellt, auf diesen soll man hören im Kleinen und Gerechten und im Gegenteil.

Hier hebt die Tragödie an. Sie besitzt zwei Seiten: Antigones Ungehorsam gegen das Staatsoberhaupt Kreon, ihren Bruder doch zu beerdigen; und Kreons Hybris zu vermeinen, als Staatsoberhaupt wäre er das Gesetz. Sophokles lässt diesen Konflikt im Chor vermitteln:

Die Toten ehren, eine Art frommer Dienst ist’s, doch der Staatsmacht – wem immer die Staatsmacht obliegt – darf man keinesfalls trotzen. Dich aber hat dein eigenwilliges, heftiges Wesen vernichtet.

Nun kommt alles zusammen: Antigone geht fehl aus Ungeduld. Sie wird wegen „ihres heftigen Wesens“ vernichtet, also ihrer Ungeduld wegen. Die Mühlen der alten Gesetze mahlen langsamer. Am Ende ist Theben auf ihrer Seite, sie aber aus Trotz, hat sich bereits erhängt. Kreon vernichtet sich und seine Macht als Familienvater und Staatsoberhaupt seinerseits durch den Starrsinn, dass er das Gesetz ist und nicht nur repräsentiert. Sophokles mit hintergründigen Metaphern plädiert für das Nebulöse, in welchem allein die Gewalt ins Leere fährt:

Weitaus erste Bedingung des Glücks ist das vernünftige Denken; man darf die Sphäre der Götter niemals entheiligen; doch große Worte der über die Maßen Stolzen lehren, haben sie unter großen Schlägen gebüßt, im Alter vernünftiges Denken.

Große Worte wären hier Kreons leere Worte, aber auch Antigones leerer Stolz, indem sie ihren Tod zwar begrüßt, aber ohne zu berücksichtigen, dass mit ihr direkt mehrere in Mitleidenschaft gezogen werden (ihr Verlobter, die Mutter des Verlobten) und so das Gemeinwesen, das allein vor Gewalt schützt, in Gefahr gerät. All dies ohne zu psychologisieren, ohne auszuholen, ohne zu erklären. Sophokles erschafft mit wenigen Zeilen Charaktere, erzeugt mit dem raunenden Chor einen Kosmos und führt Ungeduld und Starrsinn als sicherer Weg ins Verderben vor Augen. Das Wort nämlich, das spürt Kreon am Ende, ist niemals Gesetz.

“All men make mistakes, but a good man yields when he knows his course is wrong, and repairs the evil. The only crime is pride.”

I have always found this play, and any of Sophocles’ tragedies, as comedies. Apparently I have a very bad sense of humour. But there is nothing more hilarious in literature than poetic justice. It is not as funny as Oedipus Rex, but it is quite funny still, since Antigone sticks it up to Creon. Antigone is the daughter of Oedipus and Jocasta, and she has also now lost her two brothers, who died fighting each other over the throne. Creon, the uncle and new king, declares one of the brothers as the traitor, and forbids his burial. Antigone is having none of that, for family is family to her, even if burying her brother can get her killed. In the eyes of the gods, her brother must be buried, while her uncle decides to go against he laws of the gods as punishment, Antigone is not pleased. THIS IS BASICALLY A PLAY ABOUT THE HARD BATTLE BETWEEN LAW AND CUSTOM.

I do disagree with the treatment of Antigone in the play, for she is not categorized as the tragic hero, that role is given by Sophocles, to Creon, and he goes and undermines Antigone as a lunatic from a highly dysfunctional family. (I mean it is true, but Creon is also from this family)

“A man, though wise, should never be ashamed of learning more, and must unbend his mind.”

This was both so tragic and so funny. I love Antigone, she’s so cool.

I started reading the Theban Plays the other day, compiled by Penguin and translated by Robert Fagles. That’s the power combo for now, though I am told half the fun is rereading with different translations. This particular edition presents the three plays in the order in which they were written, starting with Antigone, which is the final play in terms of chronology.

While reading these classics (true classics I guess), I find that I need to read the introduction in order to get a bit more of the context surrounding their writing and/or performance. Robert Knox has been a faithful companion in that sense. Here are a few facts that I appreciated learning about this play (spoilers ahead):

- Creon has a “magnificent” speech at the beginning of the play, stressing that “loyalty to the city takes precedence over any private loyalty, to friend or family”. This would be considered satire today, I think. 2022, the Western world, we are laughing political candidates off if they go near this sentiment. But it looks as though the original audience would have agreed with him! So the speech does not have the “pompous ass” quality that we may ascribe to it.

- The main point of contention in the play is the burial and proper rites denied Polynices. Creon has declared it illegal for anyone to show mercy to the corpse of Polynices, as he became a traitor to the city, coming back to attack the city on the side of the enemy. Knox mentions that, once again, the audience would have been on the side of Creon!

“These vivid phrases would have recalled to them the destruction of Athens and the desecration of its temples by the Persian invaders in 480; they would have had no second thoughts about denying burial to the corpse of any Athenian who had fought on the Persian side. Denial of burial in their homeland to traitors, real or supposed, was not unknown in Greece. Themistocles, for example, the hero of the Persian War, was later driven from Athens by his political enemies, who accused him of pro-Persian conspiratorial activity. Hounded from one Greek city to another he finally took refuse in Persian-controlled territory, where he died.”

- A point that stood out to me as absurd was Antigone’s weird insistence that she would not have risked death by giving burial rites to her husband and child, as they are replaceable, and that a brother is far more valuable to her as he cannot be replaced. Apparently, the inspiration of this sentiment could be sourced to the work of Sophocles’ friend Herodotus, Histories.

“Darius the Great King had condemned to death for treason a Persian noble, Intaphrenes, and all the men of his family. The wife of Intaphrenes begged importunately for their lives; offered one, she chose her brother’s. When Darius asked her why, she replied in words that are unmistakably the original of Antigone’s lines.”

However, as Knox points out, this makes less sense in the play. The wife of Intaphrenes is saving the life of her brother who is still alive, whereas Antione is just being spiteful – Polynices is already dead!

A great introduction to Sophocles. Next is Oedipus the King. I will get my tweed jacket and cigar and make sure my beard is nice and trimmed before getting to that one. Things are about to get Oedipal.

Love that the Gods' work is like Karma. There's a whole lot of death and suicide in this one to bring the Oedipus Cycle to a finish.

n  ''Ὦ τύμβος, ὦ νυμφεῖον, ὦ κατασκαφὴς
οἴκησις αἰείφρουρος.’’n
n  ''O tomb, my bridal bed – my house, my prison cut in the hollow rock, my everlasting watch!’’n

n  ‘’Ὦ κοινὸν αὐτάδελφον Ἰσμήνης κάρα.’’n
n  ‘’ Πολυαγαπημένη μου αδερφή Ισμήνη.’’n
n  ‘’My own flesh and blood - dear sister, dear Ismene.’’n
Why the fuck do I remember the start?

Sooo I’ve read a lot of ancient greek lit because school made me do it and now I hate it all so I can’t say I’m the best person to go to for an honest review. That being said, don’t really know why I bought this considering the fact that I hate it and that I also threw away the school book I had which contained this in greek/ancient greek. If I sit down to read the ones I wasn’t forced to translate I may change my mind but school put my off ancient greek literature.