Translations that have stood the test of time, though I've always found them more staid than necessary.

I read this for a class on Sophocles, and liked both the explanatory material by the editors, and the translations of the plays themselves. My favorites were definitely Philoctetes (I had never heard of this one before) and Ajax.

زنان تراخیس: ۴.۵
آژاکس: ۴
الکترا: ۲
فیلوکتتس: ۲‌.۵

و بله، هیچ‌کس اوریپید نمیشه :))

Ajax and Philoctetes were both new to me, and both so fascinating. Odysseus in tragedy is so interesting in his own right. I wish any tragedy about Palamedes survived.

Electra is always a wonderful read, and I didn't get much out of the Trachiniae this time either, except to note that Heracles is burnt (cremated?) by choice in that and in Philoctetes, though by different people, and that Hyllus feels very shaped by avoiding the shadow of Hippolytus (and Oedipus?).

What can't you like about Greek tragedy in a Modern Library format!

Ajas

Tragiczny spór o zbroję Achillesa między Ajasem a Odyseuszem. Łup zasądzono na korzyść sprytnego Odyseusza, a decyzję tę Ajas przypłacił gniewem tak silnym, że postradał rozum. Na nic płacz i prośby żony, niczym dla niego wizja własnego dziecka w niewoli, Ajas postanowił zmazać swoje winy w jedyny sposób, jaki dopuszczał – pozbawiając się życia. Karą za jego przewinienia miał być zakaz pogrzebania ciała, której to decyzji sprzeciwił się otwarcie największy wróg Ajasa - Odyseusz. Czy był to akt bezinteresownej dobroci, a może litość ta miała drugie dno?

Filoktet

Kiedy twoi koledzy z wojska zostawiają cię na bezludnej wyspie, bo jesteś trochę niedysponowany, masz całkowite prawo się zdenerwować. Ewentualnie wystrzelaj ich z łuku przy pierwszej okazji.

Filoktet był światowej klasy łucznikiem, który otrzymał łuk w darze od samego Heraklesa. Uzbrojony w cudowną broń, wybrał się na wojnę przeciw Troi. Niestety, podczas postoju na wyspie Filoktet wkurzył nie tę boginię co trzeba i strzegąca świątyni nimfa sprawiła, że ukąsiła go żmija. Paskudna ropiejąca rana i krzyki chorego ciążyły załodze, więc dowódcy postanowili porzucić cierpiącego na bezludnej wyspie. Wykonawcą rozkazu był Odyseusz, jak się można domyślić, Filoktet nie darzył go za to sympatią. Wydawało się, że problem został rozwiązany, aż do momentu, w którym wróżbita przepowiedział, że Grecy nie zdobędą Troi bez tego konkretnego łucznika. Jak postąpi wojownik, z którym postąpiono w tak okrutny sposób? Wyrzeknie się krzywd w imię zwycięstwa, czy może będzie życzył Grekom wszystkiego najgorszego?

Elektra

Mordercza zemsta i biadolenie Elektry.

Klitajmestra, matka Orestesa i Elektry, zabija Agamemnona, swojego męża i ojca obojga, za co Orestes w akcie zemsty zabija ją i jej kochanka Egista, a Elektra... jojczy nad swoim życiem, przez całą tragedię. Sofokles pochwalił to krwawe rozwiązanie problemu, bogowie są zachwyceni. Ja również (tylko ciii, nikomu nie mówcie).

Trachinki

(Nie)wierność małżeńska w wykonaniu Heraklesa.

Znudziła ci się stara żona? Jeżeli masz zamiar sprowadzić do domu młodą kochanicę, to nie miej później pretensji, że prawowita małżonka obdaruje cię trującą koszulą, po założeniu której umrzesz w męczarniach. Dejanira była za dobra, żałowała swojego postępku, ja bym dodatkowo posypywała rany granulkami do udrażniania rur. A Herakles miał jeszcze czelność sapać i obwiniać Dejanirę o własną śmierć. Trzeba było panować nad swoimi popędami, stary dziadu.

Let me suffer what I must suffer. Literal healing.

A wonderful play, far from whatever idea I might have about what a Greek tragedy is supposed to be. It will be useful to look at Aristotle’s Poetics and see where that “supposed to be” comes from. It's so simple on the surface, but there's a lot going on and I'm sure I don't understand all of it. It's thoughtful and elegiac, and I'm tempted to call it Sophocles' "Tempest," especially with the emphasis on language, the playwright's tool. (Odysseus: "Words are what matter; words have power.")

همينطوري كه من يونان و اسطوره دوست دارم،ديگه سوفوكل هم جاي خود دارد.

ترجمه از : محمد سعیدی
که بسیار ترجمه روان و دلنشینی است.
جایگاه تراژدی های سوفوکل و به طبع دیگر تراژدی‌نویسان هم دوره او و به کل دوران طلایی یونان باستان که اسطوره های قدیم را از دل ایلیاد و ادیسه هومر بیرون میشکند در قامت پند دهنده هایی ادیبانه سطحی بالا در تاریخ ادبیات کهن قرار میگیرند که بعد ها جنس فارسی و آشنا تر آنها برای ما را میتوان به قصیده سرایی حافظ تا سنایی و حماسه‌سرایی های فردوسی اشاره کرد.
همچنین
سوفوکل گویا در هنر های نمایشی ابداعاتی در دوران خود هم داشته که تصور نشستن در پرده نمایش او میتواند برایم جذاب باشد‌‌.

Short, and semi-simple. You have to have the mindset of the time to really get anything important out of this story, but a good read.

روایت‌های اوریپید را بسیار بیشتر دوست دارم. روایت‌های سوفوکل سراسر مردانه‌ و پر از تحقیر زنان‌ه. برعکس اوریپید

Sophocles is a master of plot development and timing, an expert at building and releasing tension – even if the audience knows what is going to happen. That is immensely difficult to do. He is excellent at twisting the expectations of the audience and the characters.

Compared to Aeschylus, Sophocles seems less ornate and more direct. (Although, of course, I’m reading a translation.) He uses few allusions, less imagery and plainer language. Sophocles cannot be accused, as Aeschylus is, of violence to the Greek language.

I find, though, I’m not pulled into the plays intellectually. The plays I’ve read so far don’t address the compelling questions about life that interest me. They are well-plotted stories, but of a very particular character and a unique situation. Well told, well plotted, and even the characters are well formed, but the plays don’t touch on themes of the overall human condition.

Oedipus the King – ***** Is there another play so perfectly plotted? Even though the audience knows the ending, the suspense builds as Oedipus gets a glimpse of the truth, but then it wanes, only to wax and wane several more times as Oedipus nears the catastrophic truth, before, finally, the crushing reality is revealed. It’s full of wonderful ironies. Yes, there are numerous preposterous coincidences, but Sophocles manages them brilliantly to create an incredibly intense, tight, claustrophobic drama. (09/14)

Ajax – *** The speech where Ajax tells the chorus and his wife that he’s going to the shore to “bury his sword” is probably one of best ironic speeches ever written. Has he recovered his wits and is ready to accept his dishonor, or does he plan to do himself harm? It is a great passage and the pathos is palpable. Overall, the play is good, but I wouldn’t call it a “must read.” It covers a man dealing with his dishonor, but Ajax is a flawed character and his death ends his suffering but causes the suffering of many others. (That’s probably true of most suicides.) (09/14)

Electra – *** This is not one of Sophocles’ stronger plays. It is long-winded and full of whining and kvetching. The play consists mostly of Electra complaining endlessly about her situation, broken up by a few mistaken-identify/recognition scenes (which also include Electra complaining). I prefer Aeschylus’ telling of this tale in The Libation Bearers. It is more emotionally and sexually charged, not to mention more ethically complex. Sophocles presents Electra’s and Orestes’ story as a simple revenge play, without much thought of the complexity of the crime nor consideration about the implications of killing your own mother. The end is quite strange with Aegisthus walking freely to his death. (As is Electra’s gleeful anticipation of her mother’s death.) (09/16) (re-read 09/17)