Thebai serisinin son kitabı. Ben Ilias seminerlerini takip ederken aklıma takılan bir şey yüzünden son kitapla başladım ama siz sırayla okuma yaparsanız daha verimli olur. Thebai okuma sırası temel olarak şöyle:

1- Kral Oidipus
2- Oidipus Kolonos'ta
3- Antigone

Bu serinin en sağlıklı çevirisi İş Bankası Kültür Yayınları'ndan çıkandır. Eser içerisindeki notlar kitabın sonunda değil de sayfa altlarında dipnot olarak verilseydi daha verimli bir okuma süreci olabilirdi. Ben sürece hakim olduğum için sıkıntı yaşamadım fakat okuyacak olanların son notları mutlaka dikkate almasını öneririm.

Yine takıldığınız şeyler için Azra Erhat 'ın Mitoloji Sözlüğü iyi bir kaynak olacaktır.

Bir karar alırken olası sonuçları düşünmek ve ona göre hareket etmek lazım derim son söz olarak. Yoksa bir Kreon pişmanlığı yaşanabilir...

Ἀντιγόνη = Antigone, Sophocles

Antigone is a tragedy by Sophocles written in or before 441 BC. It is the third of the three Theban plays chronologically, but was the first written.

The play expands on the Theban legend that predated it and picks up where Aeschylus' Seven Against Thebes ends. In the beginning of the play, two brothers leading opposite sides in Thebes' civil war died fighting each other for the throne.

Creon, the new ruler of Thebes, has decided that Eteocles will be honored and Polyneices will be in public shame. The rebel brother's body will not be sanctified by holy rites, and will lie unburied on the battlefield, prey for carrion animals like worms and vultures, the harshest punishment at the time. Antigone and Ismene are the sisters of the dead Polyneices and Eteocles.

In the opening of the play, Antigone brings Ismene outside the palace gates late at night for a secret meeting: Antigone wants to bury Polyneices' body, in defiance of Creon's edict. Ismene refuses to help her, not believing that it will actually be possible to bury their brother, who is under guard, but she is unable to stop Antigone from going to bury her brother herself.

Creon enters, along with the Chorus of Theban Elders. He seeks their support in the days to come, and in particular wants them to back his edict regarding the disposal of Polyneices' body.

The Leader of the Chorus pledges his support out of deference to Creon. A Sentry enters, fearfully reporting that the body has been given funeral rites and a symbolic burial with a thin covering of earth, though no one saw who had actually committed the crime.

Creon, furious, orders the Sentry to find the culprit or face death himself. The Sentry leaves and the Chorus sings about honouring the gods, but after a short absence he returns, bringing Antigone with him. The Sentry explains that the watchmen uncovered Polyneices' body, and then caught Antigone as she did the funeral rituals.

Creon questions her after sending the Sentry away, and she does not deny what she has done. She argues unflinchingly with Creon about the morality of the edict and the morality of her actions.

Creon becomes furious, and, thinking Ismene must have known of Antigone's plan, seeing her upset, summons the girl. Ismene tries to confess falsely to the crime, wishing to die alongside her sister, but Antigone will not have it. Creon orders that the two women be temporarily imprisoned.

Haemon, Creon's son, enters to pledge allegiance to his father, even though he is engaged to Antigone. He initially seems willing to forsake Antigone, but when Haemon gently tries to persuade his father to spare Antigone, claiming that 'under cover of darkness the city mourns for the girl', the discussion deteriorates and the two men are soon bitterly insulting each other.

When Creon threatens to execute Antigone in front of his son, Haemon leaves, vowing never to see Creon again. Creon decides to spare Ismene and to bury Antigone alive in a cave. By not killing her directly, he hopes to pay the minimal respects to the gods. She is brought out of the house, and this time, she is sorrowful instead of defiant.

She expresses her regrets at not having married and dying for following the laws of the gods. She is taken away to her living tomb, with the Leader of the Chorus expressing great sorrow for what is going to happen to her. Tiresias, the blind prophet, enters. Tiresias warns Creon that Polyneices should now be urgently buried because the gods are displeased, refusing to accept any sacrifices or prayers from Thebes.

Creon accuses Tiresias of being corrupt. Tiresias responds that because of Creon's mistakes, he will lose "a son of [his] own loins" for the crimes of leaving Polyneices unburied and putting Antigone into the earth (he does not say that Antigone should not be condemned to death, only that it is improper to keep a living body underneath the earth). All of Greece will despise Creon, and the sacrificial offerings of Thebes will not be accepted by the gods.

The Leader of the Chorus, terrified, asks Creon to take Tiresias' advice to free Antigone and bury Polyneices. Creon assents, leaving with a retinue of men. The Chorus delivers a choral ode to the god Dionysus (god of wine and of the theater; this part is the offering to their patron god).

A Messenger enters to tell the Leader of the Chorus that Antigone has killed herself. Eurydice, Creon's wife and Haemon's mother, enters and asks the Messenger to tell her everything. The Messenger reports that Creon saw to the burial of Polyneices. When Creon arrives at Antigone's cave, he found Haemon lamenting over Antigone, who had hanged herself.

After unsuccessfully attempting to stab Creon, Haemon stabs himself. Having listened to the Messenger's account, Eurydice disappears into the palace. Creon enters, carrying Haemon's body. He understands that his own actions have caused these events and blames himself.

A Second Messenger arrives to tell Creon and the Chorus that Eurydice has killed herself. With her last breath, she cursed her husband. Creon blames himself for everything that has happened, and, a broken man, he asks his servants to help him inside.

The order he valued so much has been protected, and he is still the king, but he has acted against the gods and lost his children and his wife as a result. After Creon condemns himself, the Leader of the Chorus closes by saying that although the gods punish the proud, punishment brings wisdom.

عنوانهای چاپ شده در ایران: «آن‍ت‍ی‍گ‍ن‌»؛ «اودی‍پ‍وس‌ ش‍اه‌ اودی‍پ‍وس‌ در ک‍ول‍ون‍وس‌ آن‍ت‍ی‌گ‍ون»؛ «آنتیگونه (آنتیگون)»؛ «تراژدی آنتیگونه»؛ «داستان‌های تبای: ادیپ شهریار، ادیپ در کولونوس، آنتیگونه»؛ نویسنده: س‍وف‍وک‍ل‌؛ آن‍ت‍ی‍گ‍ن‌، تاریخ نخستین خوانش: در ماه آگوست سال 2004میلادی

عنوان: آن‍ت‍ی‍گ‍ن‌؛ نویسنده: س‍وف‍وک‍ل‌؛ آن‍ت‍ی‍گ‍ن‌ و ل‍ذت‌ ت‍راژی‍ک‌؛ از: آن‍دره‌ ب‍ون‍ار؛ مت‍رج‍م:‌ م‌ ب‍ه‍ی‍ار (شاهرخ مسکوب)؛ نشر نیل، 1334؛ در 162ص؛ موضوع: نمایشنامه های یونانی از سال 496پیش از میلاد تا سال 406پیش از میلاد؛

عنوان: اودی‍پ‍وس‌ ش‍اه‌ اودی‍پ‍وس‌ در ک‍ول‍ون‍وس‌ آن‍ت‍ی‌گ‍ون؛ اثر س‍وف‍وک‍ل‌؛ مت‍رج‍م:‌ م‍ح‍م‍د س‍ع‍ی‍دی؛ تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، 1334؛ در 196ص؛

عنوان: آنتیگونه (آنتیگون)؛ اثر: سوفکلس؛ مترجم: نجف دریابندری؛ تهران، آگاه؛ چاپ نخست 1355، در 69ص؛ چاپ دیگر تهران، آگه، 1391، در148ص، شابک 9789643292775؛ چاپ دوم 1393؛ چاپ سوم 1395؛ چاپ پنجم 1396؛ شابک 9789643292775؛

عنوان: تراژدی آنتیگونه؛ اثر: سوفوکلس؛ ترجمه و مقابله‌ ی انگلیسی - فارسی: رخشنده نبی‌زاده؛ رشت؛ دهسرا‏‫، 1392؛ در 240ص؛ شابک9789641972891؛

عنوان: داستان‌های تبای: ادیپ شهریار، ادیپ در کولونوس، آنتیگونه؛ نوشته سوفوکل؛ مترجمها: فاطمه عربی، راضیه یوسفی؛ شیراز، نوید شیراز، 1395، در 214ص؛ شابک 9786001925799؛

این کتاب در سالهای گوناگون توسط ناشرین و مترجمهای دیگر نیز منتشر شده است

آنتیگون، در اسطوره های «یونانی»، دختر «ادیپ (شاه تبس)»، و «یوکاسته (مادر و همسر همان شاه تبس)» است؛ برادرانش «پولونیکوس»، و «اتئوکلس»، در جنگ همدیگر را میکشند؛ «کرئون» دائی «آنتیگون»، و آن دو برادر است، که پس از «ادیپ»، پادشاه «تبس» میشود؛ او تدفین «پولونیکس» را، به جرم خیانت قدغن میکند؛ اما «آنتیگون»، از فرمان شاه سرپیچی، و به او می‌گوید «تنها از قلب خویش ست، که فرمان می‌برد»؛ «آنتیگون» برادرش را، به خاک می‌سپارد، و خود به دستور «کرئون»، زنده به گور می‌رود؛ ...؛ از دوستی «یونانی»، چند سال پیش شنیده، و هنوز سخن ایشان را فراموش نکرده ام، که (واژه های همین تراژدی کهن را، هرگز کس نمیتواند، با همان زیبایی، که در زبان «یونانی» است، به زبانهای دیگر برگرداند)، انگار میکنم ایشان یاد حضرت «حافظ شیراز» ما نیز افتاده بودند

نقل از متن برگردان: جناب احمد پرهیزی؛ (نگهبان: دستای کثیفشون؟ دخترخانم؛ می‌تونین یه کم مودب باشین...؛ من خودم موّدبم

آنتیگون: بهشون بگو ولم کنن؛ من دختر اودیپم؛ من آنتیگونم؛ فرار نمی‌کنم

نگهبان: آره، دختر اودیپ! روسپی‌هایی هم که گشتای شبونه جمع‌شون می‌کنن، می‌گن که همدم رئیس پلیس شهرن!؛

نگهبانان می‌خندند

آنتیگون: حاضرم بمیرم ولی اینا بهم دست نزنن

نگهبان: بگو ببینم، جسدها چی، خاک چی، نمی‌ترسی به اون‌ها دست بزنی؟ می‌گی «دستای کثیف‌شون» یه نگاه به دستای خودت بنداز

آنتیگون با لبخندی به دست‌های خود که بر آن‌ها دستبند زده‌ اند نگاه می‌کند؛ دست‌هایش پر از خاک است

نگهبان: بیلچه‌ ات رو ازت گرفته بودن؟ مجبور شدی بار دوم با ناخن‌هات اینکار رو بکنی؟ عجب آدم جسوری! یه لحظه سرم رو برمی‌گردونم و ازت یه ذره توتون می‌خوام؛ همون موقعی که اونا رو می‌ذارم تو دهنم؛ همون وقتی که دارم بابت توتون تشکر می‌کنم، اون داشت مثل یه بچه کفتار زمین ر�� می‌خراشید؛ تو روز روشن! تازه وقتی داشتم بازداشتش می‌کردم، این پتیاره دست‌ و پا می‌زد و می‌خواست از سر و روم بره بالا! داد می‌زد و می‌گفت که بذارم کارش رو تموم کنه...؛ عجب دیوونه‌ ای!؛

نگهبان د��م: یه دفعه، من هم یکی دیگه از این دیوونه‌ ها رو دستگیر کردم؛ داشت ماتحتش رو نشون مردم می‌داد

نگهبان: بودوس، بگو ببینم اگه بخوایم سه نفری یه سور اساسی بدیم؛ بریم کجا جشن بگیریم؟

نگهبان دوم: بریم رستوران «توردو» شراب قرمزش خوشمزه‌اس

نگهبان سوم: یکشنبه تعطیله؛ زن‌هامون رو ببریم؟

نگهبان: نه بابا ما بین خودمون شوخی زیاد داریم...؛ اگه زنها باشن پشت سرمون حرف درمی‌آرن؛ غیر از اون بچه‌هامون هم شاش‌شون میگیره؛ «بودوس»، بگو ببینم یک ساعت پیش فکرش رو می‌کردی که ما اينقدر میل به شوخی داشته باشیم؟

نگهبان دوم: شایدم بهمون پاداش بدن

نگهبان: اگر قضیه مهم باشه، ممکنه

نگهبان سوم: «فلانشار» از گروهان سوم وقتی ماه قبل عامل آتش‌سوزی رو دستگیر کرد، حقوقش دو برابر شد

نگهبان دوم: جدی می‌گی؟ اگه حقوق‌مون دو برابر بشه من می‌گم به جای رستوران «توردو» بریم میخونه «قصرعرب»؛

نگهبان: برای مشروب خوردن؟ خل نشدی؟ تو «قصرعرب» هر بطری رو دو برابر قیمتش بهت می‌اندازن؛ برای خوشگذرونی، باشه می‌ریم؛ گوش کنین چی می‌گم: اول می‌ریم «توردو» حسابی کله‌مون رو گرم می‌کنیم...؛)؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 20/07/1399هجری خورشیدی؛ 31/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Η Αντιγόνη είναι αρχαία τραγωδία του Σοφοκλή που παρουσιάστηκε πιθανότατα
στα Μεγάλα Διονύσια του 442 π.Χ. Στο πασίγνωστο δράμα αυτό ξεδιπλώνεται αναπτύσσεται η προσωπικότητα του αδύναμου ανθρώπου,γι’ αυτό ο Σοφοκλής έχει ως πρωταγωνιστή του ένα μικρό κορίτσι που υψώνει το ανάστημα του στην παντοδύναμη κρατική εξουσία.Η Αντιγόνη είναι ο άνθρωπος που μένει πιστός στη συνείδηση του,η ελεύθερη βούληση σε ολόκληρο το μεγαλείο της.Ο Σοφοκλής χειρίζεται με επιδεξιότητα ένα από τα σημαντικότερα διλλήματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπος ο Άνθρωπος (με κεφαλαίο το Α).Η συνείδηση,ο άγραφος,ο θεϊκός νόμος,το δίκαιον,το αιώνιων σε αντίθεση με την ανθρώπινη εξουσία την πρόσκαιρη,την αυθαίρετη,την ιδιοτελή που τιμωρεί με την εσχάτη των ποινών,η Αντιγόνη,ο αδύναμος άνθρωπος το μικρό κορίτσι οδεύει προς το θάνατο με απόλυτη ψυχραιμία,ενσυνειδήτως χωρίς την παραμικρή έκπτωση στις πεποιθήσεις της χωρίς καμία διάθεση συμβιβασμού μέσα στον τάφο της παραμένει αδούλωτη.Ο Άνθρωπος που έχει ως πρότυπο την Αντιγόνη δεν πρόκειται να γίνει δούλος ποτέ.
Τι θα ήταν η τραγωδία χωρίς την Αντιγόνη; Το σύμβολο αυτό της αφοσιώσεως μέχρι θανάτου στο υψηλό έμφυτο συναίσθημα της στοργής προς την οικογένεια της,αλλά η Αντιγόνη δεν είναι μόνον αυτό, είναι πολύ λίγο για το ανάστημα της.Είναι εκτός των άλλων η κραυγή της φύσεως που επαναστατεί ενάντια στην επιβολή των τυραννικών ανθρώπινων νόμων που προσβάλουν την αξιοπρέπεια του ατόμου.Πρέπει να θάψει τον νεκρό αδερφό της γιατί αυτό είναι το ηθικό καθήκον της απέναντι στον ίδιο τον νεκρό να του αποδώσει δηλαδή τις νεκρικές τιμές,αλλά πρέπει να θάψει τον νεκρό γιατί το σώμα του θα γίνει η πηγή θανατηφόρας ασθένειας για όλους του κατοίκους,εκπληρώνει δηλαδή έτσι το ηθικό της χρέος και προς την πόλη της .
Το ηθικό δίδαγμα του Σοφοκλή
Ο Κρέων αντιπροσωπεύει τον νόμο του κράτους εξου και Κρέων,Κρέων και κράτος είναι ομόρριζα,με άλλα λόγια λέει το κράτος είμαι εγώ και ο νόμος του είναι αδυσώπητος,είναι ανελέητος,ο παραβάτης εκτελείται η Αντιγόνη θάβεται ζωντανή,ο τύραννος μπορεί τώρα να απολαύσει ανακουφισμένος την υπακοή των τρομοκρατημένων δούλων του.Όμως η Ανάγκη(πάλι με κεφαλαίο)είναι ο συμπαντικός νόμος,αυτή η ανάγκη κινείται σιωπηλά, ήσυχα όπως ρέει το καθαρό νερό μέσα στα σπλάχνα της μητέρας γης από χίλιους δρόμους χωρίς να το βλέπουμε χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε,ενώ ο τύραννος Κρέων αναπαύεται ικανοποιημένος η καταστροφή του φθάνει χωρίς να την προσέξει.Ο μονάκριβος γιος του ο Αίμων ερωτευμένος με την Αντιγόνη την ακολουθεί στον τάφο της με την θέληση του η σύζυγος του Κρέοντος απελπισμένη από την απώλεια του γιού της αυτοκτονεί,ο Κρέων καταρρέει.Ο νόμος του τυράννου αδυσώπητος και ανελέητος για τους άλλους στράφηκε τελικά και προς τον ίδιο τον δημιουργό του συντρίβοντας τον.
Η Αντιγόνη ανήκει στα ρωμαλέα συγκράματα,τι είναι αυτό που κάνει ένα κείμενο ρωμαλέο ; στιβαρό ; είναι η δύναμη που έχει,η ρώμη,να πυροδοτεί μέσα μας σκέψεις καθώς το διαβάζουμε,δεν είναι δηλαδή μόνο αυτό που διαβάζουμε αλλά κι αυτό που μας κάνει να σκεφτούμε.
Γι’ αυτό,στην ενήλικη ζωή μας,θα έπρεπε να αφιερώνουμε τον απαραίτητο χρόνο για να επανερχόμαστε στα σημαντικότερα διαβάσματα των νεανικών μας χρόνων.Αν τα βιβλία έμεναν τα ίδια(γιατί κι αυτά αλλάζουν κάτω από το φως μιας διαφορετικής ιστορικής προοπτικής),εμείς σίγουρα έχουμε αλλάξει,και η συνάντηση αποτελεί ένα εξ ολοκλήρου νέο γεγονός.

Δραματικός λόγος από τον τραγικό ποιητή Σοφοκλή! ΄Ενα δυνατό κείμενο σε όλα τα επίπεδα του λόγου, που εμπλέκει τον αναγνώστη στα δρώμενα κάνοντας τον να φιλοσοφήσει και να προβληματιστεί. Μεγάλες αλήθειες και διαχρονικές αξίες παρουσιάζονται στο κείμενο όπως " αναρχίας ουκ εστιν μειζον κακόν" και "«Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν» «δε γεννήθηκα για να μισώ με τους άλλους άλλα να αγαπώ μαζί τους» "Οὐδὲν γὰρ ἀνθρώποισιν οἷον ἄργυρος κακὸν νόμισμ’ ἔβλαστε" "τό γὰρ περισσὰ πράσσειν οὐκ ἔχει νοῦν οὐδένα" είναι καθάρια τρέλα να θέλεις ό,τι ξεπερνάει τη δύναμη σου….
ένα ανυπέρβλητο κείμενο της αρχαίας ελληνικής γραμματείας άριστο και αξεπέραστο από γλωσσικής, αισθητικής και ερμηνευτικής άποψης!

Antigone & Retellings Discussion Video: https://www.youtube.com/watch?v=AVY4O...

Re-reading this for the first time in many years for a video project! I like Antigone and I get why it's continued to have cultural relevance and be retold in many different ways. She is a woman who speaks truth to power, stands up against a tyrant, and values her own sense of justice and familial love over her own life. All this when her life is valued less because she is a woman and her options are very few. It's a pretty accessible read.

is it not astonishing how timeless certain pieces of literature are? is it not incredible how fictionalised heroines given to us are memorialised throughout history thanks to the written word for us to discover and find individual power in?

I'm sticking with my original rating on this one. I enjoyed reading it again. Unfortunately, my students didn't seem to connect to it. The translation I remember reading as a student was much better--the one in our anthology is very complex and takes away from the simplicity of the Greek language. The ideas become lost in "thees" and "thous." I don't know why the translator felt the need to mimic Shakespeare. However, my students wrote very interesting and (some) nuanced responses to my questions about Anitgone, Ismene, Creon, and Haemon. Maybe they're getting more out of it than they think or want to :)
My appreciation for this play lies in an interest in Ancient Greek literature and culture but also in the play's language and ideas. I love the conflict between Antigone and Creon, the conflict of "heaven's laws" versus the state. Being a woman of faith myself, I can appreciate Antigone's desire to bury her brother according to the gods' rituals even though it means disobeying her uncle, King Creon, who imposes the law that anyone who buries Polyneices will die. Antigone chooses a noble and honorable death doing something she believes in over life in subservience to a king that she can't fully respect. I also appreciate the topics of fate and wisdom--the end theme as I understand it is that only by wisdom (acceptance, in this case) can we be comfortable with Fate, who does what she wants without regard to person. If we constantly fight against Fate, against the gods, we will always struggle. If we accept their ways and allow what happens to happen, we are wise and will find happiness and peace. It's an interesting concept to convey through this "ill-starred" family (Antigone is, of course, the famed Oedipus' daughter, which means that her mother is also her grandmother, and that all her siblings are also her cousins; my students liked this part...).
I highly recommend this play, but it makes the most sense in context, so read Oedipus Rex first and Oedipus at Colonus next, if you can, before you read this one.

A tragedy bleaker than many of Shakespeare’s works. It had a bit of a slow start but then picked up speed very quickly up until the multilayered mournful ending.

چیزی که توی این سه‌گانه توجهم رو جلب کرد این بود که خیلی از دغدغه‌های فکری نویسنده توی 2500 سال پیش با دغدغه‌های فکری ما یکی بوده! و باعث شد بیشتر به پیشرفت انسان فکر کنم... واقعاً پیشرفت کردیم یا همونی هستیم که 2500 سال پیش بودیم و فقط هر چند قرن افول و صعود داریم؟

Me quedo con la parte en la que Creonte no sabe que hombre ha podido atreverse a desobedecerle y resulta que era una mujer. Bien por Antígona.

<< -¡Oh temeraria! ¿A pesar de que lo ha prohibido Creonte?

-No le es posible separarme de los míos >>

Jebać Kreona, Antygona to girlbosska

Wir sind von Anfang an durchkreuzt. Vor der Einheit, gibt es die Zweiheit. Ein System funktioniert immer auf seine antagonistische Weise.
Sophokles führt den Kampf der Mächte auf: menschliches vs. göttliches Gesetz.

Hegel, aus der Phänomenologie:

„Das Selbst des Bewusstseins ist im geistigen Wesen gesetzt - als aufgehobenes, Einheit, worin nur die Momente sind. Das geistige Wesen ist hiermit für das Selbstbewusstsein an sich seiendes Gesetz. Es ist ein ewiges Gesetz, welches nicht in dem Willen des Individuums seinen Grund hat, sondern der reine Willen aller. Dadurch sind die Unterschiede an dem Wesen selbst nicht zufällige Bestimmtheiten, sie sind Massen ihrer von ihrem Leben durchdrungenen Gliederung, sich selbst klare unentzweite Geister - sie sind und weiter nichts. So gelten sie der Antigone des Sophokles als der Götter ungeschriebenes und untrügliches Recht.“

„Substanz spaltet sich in menschliches und göttliches Gesetz.
Das Selbstbewusstsein teilt sich einem der Mächte zu - es erfährt in der Tat den Widerspruch der Mächte.
Gegenseitige Zerstörung - Widerspruch findet und findet seinen eigenen Untergang.
Indem die Sittlichkeit zugrunde geht ist es zum wirklichen Selbstbewusstsein geworden.“

„Die sittliche Substanz als negative Macht, welche beide Seiten verschlingt, oder das allmächtige und gerechte Schicksal aufgetreten.“

Sehr schön eingefangen die zusätzliche Spaltung der Individuen.
Kreon scheitert in doppelter Hinsicht am Göttlichen Gesetz, indem er den Willen der Götter nicht ehrt und sie keine Opfer mehr annehmen und zum anderen missachtet er das Gesetz der Familie – der Liebe- und damit der Vermittlerinstanz, das tote Ich, in den lebendigen Stand des Allgemeinen zu erheben.
Antigone schiebt zwar das göttliche Gesetz vor. Damit ihr Bruder es im Reich der Toten schick hat, muss er beerdigt werden. Gesetze der Götter. Gleichzeitig ist es für sie das Gesetz der Familie- der Liebe. Und hier ist sie ambivalent unterwegs. Für diesen Bruch feiere ich Sophokles ungemein.

Zitat Antigone:

„Denn nie, wär ich von Kindern Mutter auch gewesen, noch wär ein Gatte mir im Tod dahingeschwunden, hätt ich den Bürgern trotzend diese Müh mir auferlegt. Im Sinne welcher Satzung sage ich dies nun? Stürb mir der Gatte, könnt ich einen andern finden, 910 bekäm von ihm ein Kind auch, hätt ich eins verloren. Da aber Mutter mir und Vater ruhn in Hades’ Reich geborgen, gibt’s keinen Bruder mehr, der je mir wüchs heran. Doch da ich nun nach solcher Satzung dich vor allen hab geehrt, fand Kreon, dass darin ich hätt gefehlt und zu Fürchterlichem mich erkühnt, o brüderliches Haupt!“

Ohhh, auf einmal doch nicht mehr göttliches Gesetz, sondern Gesetz des Herzens, das zufällig mit Gesetz des Menschen konform ginge, wenn es denn so erlassen würde.

Bei Sophokles endet es mit dem physischen Tod für einige und natürlich mit dieser Erkenntnis, die nur eine Seite zulässt:
„Weitaus erste Bedingung des Glücks ist das vernünftige Denken; man darf die Sphäre der Götter niemals entheiligen; doch große Worte der über die Maßen Stolzen lehren, haben sie unter großen Schlägen gebüßt, im Alter vernünftiges Denken“

Anhand von Hegels Zitaten kann man einen anderen Schluss ziehen:
Beide Seiten haben Recht und Unrecht zugleich- oder um es mit Zizek zu zitieren: "Gott begegnet sich als sein größter Verbrecher"- solange sie sich nur auf sich selbst beziehen.
Beide müssen zugrunde gehen um in einer Synthese die Stufen zur Erkenntnis zu erklimmen.