Sono brevi emissioni di parole vive e accecanti quelle scritte da Handke, accompagnano lampi scenografici di paesaggi. Introspezioni guidate dalla natura, forza generatrice che plasma la realtà in cui siamo immersi e verso cui spesso esercitiamo l’ignoranza.

La Madre è guida suprema del nostro cammino, scenografia del pellegrinaggio su questa Terra. Siamo immersi nel movimento e fermarsi a osservare il moto del mondo naturale e animale è un momento speso a ricaricare le energie, a riempire gli occhi di bellezza feroce e impagabile, senza tempo. Sotto gli occhi abbiamo meraviglie da cogliere. Praticare l’osservazione placa la frenesia del tempo vissuto. L’azione lascia spazio all’accoglienza.

Esplorare la natura sempiterna può aiutare ad evocare dall’interno di noi stessi la ragione profonda delle cose perché alla fine è il cuore l’unico organo in grado di rispondere a qualsiasi interrogativo.

Offre prospettive mobili per osservare ciò che sta fuori e ciò che sta dentro noi stessi.

JOŠ JEDANPUT ZA TUKIDIDA-PETER HANDKE
✒️"Oduvek sam želeo da u potpunosti doživim onaj čadak u predvečerje između poslednje lastavice na nebu i prvog slepog miša-da imam oko baš za taj trenutak. A bar jedanput sam poželeo da slepog miša vidim kako se pojavljuje upravo kao prvi slepi miš večeri,baš kao i prvu zvezdu u trenutku njenog zasijavanja. Taj tren prvog slepog miša,baš kao i prve zvezde,svaki put sam propustio:kako je zvezda nenadno tu stajala još od pamtiveka,tako je i više tih letača sutona odmah nenadno krstarilo između lastavica,čak i kada sam često već sat pre zalaska sunca bio na njih usredsređen."

Essays, or really short meditations, on nature and human presence.

hmm

It's ok. I don't really have much to say, I'm just underwhelmed. I read it twice just to see if I was missing some but I guess it's just not my thing?

Reads a bit like Handke's autobiographical take on Invisible Cities, brief, wandering and beautiful.

Хандке ради оно што најбоље ради. Осећа и пише.

Treba oprezno sa oduševljenjem. Zna da vara. Ali ovaj put mislim da je sasvim na mestu.

Ovo su besprekorno delikatni zapisi, fascinantno tanani. Uopšte, teško je i objasniti šta se ovde zaista dešava – ne sa stanovišta radnje, jer, jasno je – u pitanju su, opet, Handkeovi zapisi sa puta, već šta se zbiva u posmatranju i njegovom predočavanju. Dogodilo se tu neko tajanstveno saglasje, pobednički dirljivo uosećavanje sa svetom, koje čuva veru u nevinost pogleda. Najveća je tu mistika nemistična, ostvariva u neposrednosti između čoveka, kroz osećaj trenutka i prisustva u trenutku. Bilo da piše lirsku studiju o svetlucavosti pahuljica, majušnu epopeju o svicima, ili razmatranja o sudbini jednog jasena u Minhenu, Handke nastupa kao jedan od retkih čuvara sveta. Bez falširanja, podvlađivanja čitaocima i nakinđurenosti, uspeva da dočarava neverovatne prelaze – slike se pretaču u dešavanje i postaju u svojoj deskriptivnosti uzbudljivije od marševa akcionih scena. Stoga, na primer i otapanje leda može biti prava čulna avantura, gde se krajnje precizno, i još više osećajno, udomljavaju narativna šetanja u prelazima. To je krajnji domet proze hodanja – paukova mreža koja sve sa svime povezuje. Kao što bih ja sad povezao Handkeov sjajni opis oluje – bluz grmljavine – sa onim koji možemo pročitati u „Ljudi govore” Rastka Petrovića. Sjajne su te analogije, dragocene i uzbudljive. I Handke i Rastko pokušavaju da pronađu sasvim osobenu, neantropocentirčnu perspektivu, da posredstvom književnosti kao jedinstvenog oblika formulisanja ljudskog iskustva dođu do onoga što je van tog iskustva. Uspelost tog poduhvata i njegova inspirativna nezavršivost nalazi se u nerazmrsivosti granice između sfere prirode i sfere kulture. Koračanje po tim nepokorivim vrletima jeste suštinski važno, a prava univerzalna perspektiva je samo ona koja se nalazi na samom rubu, kad se nanosi svakodnevice svedu samo na ono što je elementarno, tamo gde sve suvišnosti nestaju, a zaleđeno more puca.

Really lays bare how Handke thinks about nature, which is particularly helpful if you’re slogging through his catalogue. Funny to learn that he, of all writers, considers Ernst Jünger “pretentious” (not that I disagree, just like the pot calling the kettle et cetera)