https://delsharm.blog.ir/1402/09/14/jiy

خب عنوان فارسی کتاب غلط‌انداز است و آدم جا دارد دعا کند حق تألیف بین‌المللی در ایران به رسمیت شناخته شود: حداقلش این که حق اسمی نویسنده رعایت می‌شود. این کتاب تحلیل و خلاصهٔ تاریخ هرودوت است که ویلیام شفرد به انگلیسی نوشته است و حسن افشار ترجمه کرده است. بعد اسم همه آمده است در جلد جز اصل کاری! در ضمن اگر بخواهیم درست ترجمه کنیم تاریخ جنگ پارس با یونان است چرا که آن مملکت اصلاً به اسم ایران شناخته نمی‌شده است.

به قول مرحوم زرین‌کوب در کتاب «روزگاران»، هرودوت چون زمانی که زنده بوده یونانی ولی در مملکت پارس (اشغال‌شده) بوده، غیظی نسبت به ایران و تعصبی برای یونان داشته، و به همین خاطر تاریخش خالی از حب و بغض نیست. شوربختانه ما ایرانی‌ها از قدیم شفاهی بودیم نه مکتوب و غیر از این کتاب و چند منبع نصفه‌نیمهٔ یونانی اطلاعات بیشتری از آن زمان نیست. قصه آن است که حدود ۴۸۰ سال پیش از میلاد مسیح، داریوش هخامنشی تصمیم به اشغال آتن می‌گیرد چرا که هم نقطه‌ای سوق‌الجیشی بوده هم راهی به گشایش غرب برای امپراتوری فارس. وقتی داریوش می‌میرد، خشایارشا تصمیم به ادامه می‌گیرد و همراه با فرمانده لشکرش ماردانیوس (اسم‌ها یونانیزه شده‌اند) به کشورگشایی دست می‌یازد. در نهایت در بخشی از این اتفاقات، قصهٔ شکست لشکر پارسی از ۳۰۰ جنگاور یونانی پیش می‌آید که البته فقط بخش کوچکی از جنگ ممتد چندین‌ساله بوده است. ایرانیان شکستی مفتضحانه می‌خورند که از دید نویسندهٔ آمریکایی آغازی بود بر شکوفایی تمدن غربی در عالم که تا همین الان شاهد برکاتش هستیم.

خب اول آن که این کتاب دغدغهٔ فکری الانم نبود ولی دوست داشتم با توضیحاتی مفصل‌تر به جای پرداختن به جزئیات نه چندان مهم، تصویری روشن از اتفاقات داشته باشم اما مواجه با بسیاری اسم یونانی شهرها و مناطق که نمی‌توانستم درک کنم مثلاً شهر تاسوس کجای الان دنیا می‌شود. فقط دو اطلاعات خیلی بی‌ربط را متوجه شدم: اول این که اصطلاح «بربر» اولین بار به ایرانی‌ها اطلاق می‌شد چرا که از نظر یونانی‌ها پارسیان انگار بر-بر می‌کردند و زبانشان مفهوم نبود (شبیه اصطلاح «عجم» به معنای بی‌زبان). جالب است که این اصطلاح هنوز برای اقوام وحشی به صورت بربریت اطلاق می‌شود. دوم آن که «تلنت» واحد پول یونانیان بوده که بعدها در قرن پانزدهم میلادی معنای «استعداد» در زبان‌های اروپایی گرفت و تبدیل به اسم و فعل و صفت شد.

در مجموع خواندن این کتاب را برای خوانندهٔ عامی چون خودم پیشنهاد نمی‌کنم.

This was the second time for me and this remains one of my favorite books of all time. It provides incredible insights into the ancient world that gave rise to the one we live in. Not much ever changes. It is full of sex, violence and other things to nasty to mention. I never found it dull. While I loved Thucydides and Xenophon, the Persian Wars remains the most compelling of the three.

Herodotus combined first his travelogue of the eastern Mediterranean, followed by a history of events related to the invasions of Greece by Persia as they were reported to him. He sets the backgrounds of the conflict, whether myth or hand-me-down history, and often tells which account he himself believes, giving his reasons. Throughout the history he often goes back to the ancestors of his present characters, and sometimes even to how their lives went after the end of the Persian wars. It can be confusing to follow these various timeline digressions, which result in a sprawling narrative. I recommend reading with a map to hand for the times of Darius and Xerxes. I also recommend taking notes and creating charts of the friendships and enmities between nations/tribes and families.

Read twice

Very thorough. Good description of life then.

I listened to the unabridged 4-hour audio version of this title (read by Roy Marden, Simon & Schuster Audio, 2007).

In this, the first prose history in European civilization, Herodotus tells the heroic tale of the Greeks' resistance to the vast invading force assembled by Xerxes, King of Persia. The narrative describes the great battles—Marathon, Thermopylae, Salamis—and offers penetrating human insight and a powerful sense of epic destiny at work.

Unfortunately, the story in this book, which is retold in the feature film "300," is quite self-serving, as I learned from a history of the Persian Empire, told by Professor John W. I. Lee in his Great Courses lecture series. Lee’s account is based mostly on Persian, rather than Greek, sources, which results in quite a different tale.

This book is one of the greatest gems of antiquity—a treasure trove of story piled upon enticing story which is a pure delight to read. The themes are rich, the drama engrossing, and the twists and turns full of irony, and often humor. To be sure, Herodotus' fondness for storytelling frequently gets the better of him; his digressions are many, and infamous for their multilayered depth. But once you get used to it, and provided you take a decent set of notes as you read (or an index of names at the very least), this becomes more of an essential aspect of the works' charm than a hindrance or annoyance.

3.6/5

Insane yappathon