Interesting - my first taste of Plato.

小苏格拉底现身。知识包含认知与实践；国王自我指导、照料共同体并是唯一的牧者和看护人，pezonomikê作为分配规则管理牧群。阿特柔斯的声言带来太阳的逆转；工匠神撒手带来宇宙反向革命的必然命运，末世由此降临；时间倒流，人从大地诞生并以婴儿死亡，神放牧人并使人安顿和睦，这是克罗诺斯的黄金时代。二次倒转后的宇宙因物质而逐渐失序、美善不再，神的整顿又使其回归不朽。人在宙斯的黑铁时代自我照料，先前定义的国王-牧者实则是神；国王照料自愿者。治国如织袍。编织技艺分解纠缠，编绕又使经纬相合。言说之尺度-逻各斯引出作为存在和判断模式的中道menos；维护中道方有美善，一切技艺度量都关乎中道之生成。不存在整全的世界图像，通过实践方有事物的解释-逻各斯。原生者工具容器载器防御物玩具质料养料七者为牧群-养育技艺的全部范畴；仆人和祭司另须讨论；缺少共和的五种政体已经成型。政体合法性源自王者之技艺及其监管与净化，法治无法兼顾好、正义与个体差异而仅是摹仿技艺；为了美善正义可以超越传统习俗和法律框架，技艺揭示真而高于法。王者技艺的编织促成对立者的神圣结合，并是男子气概与节制的统一。

I just love this man. Almost read all the dialogues, and I’ll return to him, I’m sure, many times. Wonderful.

Read in Cooper ed. translation

Devlet adamını iyi bir şekilde oturtayım derken çok fazla ve farklı analoji yapmaya çalışmış bir kitap. Beni biraz boğdu.

This slow starting socratic dialogue is about the different types of government, divided into rule of the one, the few and the many. It tries to show why the enlightened monarch is the best type of government in Platos view and why the other forms fall short of this standard.

Blargh

Review:

November 2004

Plato's most disturbing political dialogue

This book, the culmination of Benardete's masterful translation of what Jacob Klein was pleased to call `Plato's Trilogy,' includes not only a translation of `The Statesman' but also a superb commentary with notes. (Benardete, btw, is something of a rarity these days, a `non-political' student of Leo Strauss.' This `trilogy' (as Klein would say) in question consists of 3 dialogues; Theaetetus, Sophist, Statesman. But, as Benardete points out, the Sophist and Statesman belong together as a pair. The singular appearance of the Eleatic Stranger - some translate `Stranger' as Visitor - and the near silence of our Socrates, the inability (or unwillingness) of Plato to give us a third dialogue (as seemingly `promised' at 217a) called `The Philosopher,' all this points to the unique pairing of Sophist and Statesman. Benardete also points out that these 2 dialogues are the only ones with specific and "explicit allusions" to each other.

In turning away from the Sophist and turning towards the Statesman we are leaving the rarefied heights (and obscure depths) of theory, and its imitators, for the `lowly' everyday world of political/social life. Indeed this `turn' can perhaps be said to be foreshadowed in the Sophist (at 247e) when the Stranger makes a remarkably `Nietzschean' definition, "I'm proposing, in short, a definition (boundary mark): `The things which are' are not anything but power." Being as Power! Plato is not Nietzsche, however. Plato always hedges. The `proposal' is perhaps only made to convince some so-called `improved' materialists to leave their `artless' materialism. But later, when speaking to some `friends of the forms,' who are `idealists' like Socrates, the logic of this dialectic forces the Stranger (249a) to say, "But, by Zeus, what of this? Shall we easily be persuaded that motion and life and soul and intelligence are truly not present to that which perfectly is, and its not even living, not even thinking, but august and pure, without mind, it stands motionless." Thus materialists and Idealists are `forced' to concede that being is the ability to affect and be affected.

Later, at 249c-d, the Stranger will speak of this arrangement in such a manner that it reminds us of compromise between two warring parties. But compromise, and the seeming impossibility of enduring compromise, brings us towards the very heart of the Statesman. Socrates is going to die. (It is tragically fitting, perhaps almost necessary, that Benardete ends the final installment of his commentary on the Triptych Theaetetus/Sophist/Statesman with the words "Socrates is about to go on trial.") Death, the threat of death, hovers above these pages as it does around political life. "The Statesman is more profound than the Sophist" Benardete (p III.142) correctly reminds us. It is profound for several reasons. Benardete brings at this point to our attention just one: "Virtue consists in the strife of the beautiful with the beautiful." The metaphor/image/standard for morality in the Sophist - health - is replaced in the Statesman by beauty. ...Perhaps it is true that `we have beauty so we don't die of the truth' as Nietzsche somewhere remarked. But he fails to mention that we now die of beauty instead of truth.

The two types of beauty that are at war are courage and moderation. "Dialectics, it seems, is the practice of resolving the strife between moderation and courage." Benardete, I think correctly, indicates there is, and can be, no final reconciliation between them. Indeed, it seems there is no natural mean between them. "Nature might herself be neutral, but her apparitions are always skewed and cluster around either one of two partial kinds." Men and women are emblematic images of courage and moderation, the ever-present reminder that they can never simply be the same.

But the City can, in theory, also be either moderate or courageous. A city of the first sort, "moved by the spirit of accommodation, such a city ends up enslaved, its unwilled and inadvertent cowardice hardly separable from its stupidity." A city of the second type, "in contrast, looks at every other city as its enemy. Its' insight is too keen. The otherness of the stranger [foreigner] is for it so absolute that it must be constantly engaged in war, until it brings upon itself either its enslavement or destruction." This last, the beautiful error of courage, could only not be an error if the courageous city never lost. "The Stranger disregards the possibility that such a city might never fail and thus achieve a universal empire." But this is the beautiful modern dream of Kojeve and his universal homogenous state; it is not the dream of the Stranger or, I think, Benardete and Plato.

Not that a universal state is, for Benardete at least, impossible. "But apart from the difficulty that it [the courageous city] would then be forced to turn against itself if it were not to give up its own nature, the myth [of the Reversed Cosmos, 268e] has taught us that God alone is capable of universal rule, and even he is periodically forced to abandon control. Excessive moderation then, is more a danger to the city than the hubris of courage. The nature of things is more disposed to check the tyranny of a part over the whole than the enslavement of a part to a part. We perhaps might believe that the Stranger in this regard is a shade too hopeful." It seems that while Benardete thinks the Universal State, ala Kojeve, is technically possible, it would be a calamity. It would not be entirely an exaggeration if we were to observe that the major difference between `non-political' or philosophical Straussians and those Straussians actively involved in politics is that the latter no longer believe that the Universal State is necessarily a calamity.

Be that as it may, Benardete points out that while the city executes, exiles or disgraces those courageous natures that oppose it, the moderate it merely enslaves. This only seems, btw, to contradict what Benardete said earlier about moderation being a greater danger. The greater danger to the city qua city is moderation; the most dangerous individuals, however, are always courageous. "The city cannot afford excessive courage; it cannot dispense with excessive moderation." But the binding of "moderation and courage, which the paradigm of weaving [279e] implies, cannot be accomplished politically."

Indeed, we turn from the political to the biological and psychological. Intermarriage (of the moderate and courageous) and education (for common opinion) replace (or augment) pure politics, as the proper form of the paradigm of weaving. "The Stranger's solutuion, then, really amounts to this: the true King assigns the members of courageous families to the city's army, and the members of moderate families to its lawcourts." Benardete doesn't here mention it but in this manner the City itself, the institutions of the city itself, are forced to mimic the Guardians we meet in the Republic; they are fierce to enemies but gentle towards friends. Benardete then observes that "the Stranger does not even hint at which families are to supply the rhetoricians of the city." Or which family supplies the weavers or true Kings.

Benardete fills the penultimate paragraph with observations on how it is very difficult to get the members of the different families (courageous and moderate) to love each other. One can convince them that the `mixed' marriages are best but one cannot make a married couple into lover and beloved by education alone. "Insofar as Eros is love of the beautiful, and not identical with sexual desire, these most suitable marriages are against the grain of Eros." Each `family' sees itself only as beautiful. But the city requires that each family marry its non-beautiful other. "And, likewise, since the divine bond of the city consists of opinions about the beautiful, just and good, which are for the wise statesman nothing but prescriptions for the health of the city, the city through the law incorporates in its ruling families as little satisfaction of the requirements of pure mind as of the needs of Eros." Thus the laws of the city satisfy neither the mind nor the eros of citizens. ...But the city is healthy; and the citizens bodies are protected and sated.

"The law, said the Stranger, is like a stupid and willful human being. We now know what this means. The law combines the vice of moderation with the vice of courage and thus passes itself off as the perfect weaving into the web of justice of the beautiful with the beautiful. But the true synergy of mind and Eros in soul was the impure dialectics of Socrates, and Socrates is about to go on trial." By `impure' dialectics Benardete means a dialectic that is a mixture of moderation and courage. The philosopher Socrates is about to die so the city can live. The city, or, if you prefer, its laws, are an inverted philosopher. The city and its laws are stupid and willful, while the philosopher is both moderate and courageous. ...In any city Socrates would die.

A philosophical journey through governance, Plato's "The Statesman" offers insights into leadership and the complexities of political rule.

Thaitetos ile bilgi edinimi başlayıp, Sofist ile varlık üzerine devam eden, yine Sofist’te filozof ve sofist ayrımını yaptıktan sonra, devlet yönetimi üzerine önermelerde bulunan diyalog bütününde son halkadır. Platon bir kez daha Sofist’te karşımıza çıkan Elealı Yabancı’nın tümevarım tekniğine dayanarak, yönetim kavramını inceleyecek, farklı bölümlere ayıracak ve insanlar için en optimal yönetimin arayışına girişecektir. Bu yönetim arayışında daha önce Sofist’te de karşımıza çıkan kavramların mutlaklığından değil, mutlağa giderken uzaklaştıkları ölçü veya sabit norm, arayışın esası olacaktır. Sonuçta erdem bile kendi içerisinde bir kavga barındırır, bu nedenle erdem de, ahlak da, kanun da tek başına bir yönetime, arayışı içersinde olduğu ve yönetim için en üst sanat olarak sunduğu krallık sanatına veya krallık bilimine karşılık gelmez.

Yabancı’nın tümevarımını kurabilmek için, temelleri Devlet Adamı’nın sanatının nasıl bir sanat olduğunu anlayarak atabiliriz. Devlet Adamı’nın sanatı bedene değil, akla dayanan, emreden değil kural koyan, özgün kararlar alan ve yöneten bir sanattır. Cansızları değil canlıları, ve canlılar arasından da insanları yöneten bir sanattır Devlet Adamı’nınki. Bir sonraki bölümde eski efsanelerden yararlanarak Kronos’un Altın Çağı’nı ve Zeus’un demir çağını anlatacak, tanrıların yönetimi ile insanların erişmek istediği yönetim arasında bir bağlantı kurma çabasına girişecektir. Efsanelerin sonunda her ne kadar insanlık için mükemmel bir dünya örneği görsek de (Özellikle insanların Kronos tarafından yetiştirildiği ve sürekli gözetilip bakıldığı Altın Çağ’da), insanlık olarak düşebileceğimiz çok büyük bir hata ile yüzyüze geliriz, devlet adamı veya kraldan Kronos’a atanan bu nitelikleri beklememiz imkansızdır, kralın işi insanları yetiştirmek, beslemek ve gözetmek değil, onların aralarında oluşabilecek çıkar çatışmalarını engelleyecek siyasetin teminidir. Bir diğer önemli fark da burada ortaya çıkar ki, insanlık bir çobanın güdeceği bir sürü değil, kendi rızasıyla siyasi bir yönetim altında bulunan bir topluluktur. Bu noktada tiranlık ve krallığın da ayrımı yapılmış olur. Kabul edileceği gibi, Kronos gibi ilahi bir varlık ile herhangi bir insan karşılaştırılamaz, meşrutiyetini yönetilenlerin rızası ve hukuk temellerine dayandırmayan bir yönetim sadece ilahi varlıklara atfedilebilir, bir insanın böyle bir konumda olması sadece tiranlık ve zorbalıkla sonuçlanabilir.

Platon bu noktada üç farklı yönetim şeklini ortaya koyacaktır,

i.tmeşruiyetini yasa veya genel rızaya dayandırmayan, bilgeliği ile öne çıkan filozof kral;
ii.ttoplumun rızasıyla egemenliği elde eden ve yasaları her şeyin üstünde Kabul eden yönetim ve
iii.tüçüncü olarak da Sofistler ve taklitçilerin yönetimleri.

Platon bunlardan sadece ikincisi ile doğru bir yönetim olacağını kabul edecektir, zira filozof kral yönetimi en ideal olmakla beraber imkansız, Sofist ve taklitçilerin yönetimi ise şiddetle karşı çıkılması gereken, bozuk bir sistemlerdir.

292e “Tüm Yunanlılar arasında bırak on bin kişi arasında kral bulmayı, satranç ustası bile bulmak zordur.”

301e “O halde gerçekten de kentlerde bir arı kovanından çıkar gibi doğuştan üstün ruh ve bedene sahip bir kral olmadığı için, en doğru devletin yolundan giderek kanunlar yazmak için bir araya gelmeliyiz.”

Platon diyalogu burada en olgun seviyesine taşır ve devlet adamını, devlet işleri içerisinde yer alır gözüken tüm diğer sanatlardan ayırmak ister. Bunun için devlet adamı ile en yakın sanatı dokuma ile özdeşleştirecektir. Ancak bu dokumacılık sanatını tamamlamadan önce liyakat, kanun ve rıza kavramlarını öne süreceği yönetim şekilleri ile birleştirme yoluna gidecektir. Bu yönetim şekillerini üzerine kurmamız gereken Zemin ise, genel istencin ikna edildiği kanunların olduğu yerdedir, böylece yönetim şekillerini bu kanunlara uyanlar ve uymayanlar olarak ikiye ayırabiliriz,
Tek kişinin kanunlara uyarak ve toplumun istenciyle egemenliğe sahip olduğu yönetim monarşi, tek kişi yönetiminin bu şartlara mukabil hali de tiranlık; birkaç kişinin veya küçük bir grubun doğru yönetimi aristokrasi, kötüye kullanıldığı hali oligarşi, çoğunluğun yönetimi ise demokrasi olur. (Demokrasilerde durumun diğer yönetimlerden farklı olduğu, farklı bir isim vermenin zor olduğunu söyleyecektir Yabancı)

Hukuk ve liyakate saygı açısından, adil ve yönetime ehil bir monark, esas ölçüt olarak alınan kanunlara uygunluk söz konusu iken tirana göre üstündür. Ve kanunlara bağlı kalındığı sürece en iyi yönetim bu durumda monarşi olacak, aynı şartlarda en etkisiz yönetim de demokrasi olacaktır. Durumun tersi söz konusuyken, en iyi yönetim demokrasi haline gelir. Sonuçta, kural ve yasa tanımaz bir tiranın halkına verebileceği zarar, birden fazla sesin olduğu ve muhalif güçlerin oluşabileceği diğer yönetim şekillerinde olacağından çok daha yüksektir.

303a “Diğer yönetim şekillerinin hepsi kanunsuz ve düzensiz ise, yaşanacak rejim demokrasidir.”

Toplumsal mühendislik fikrinin temelleri olduğuna inandığım dokumacılık sanatı ve devlet adamlığının özdeşleştirilmesi buradan sonra devam edecek, Yabancı bunun için önce erdemler içerisinde oluşabilecek çatışmaları açıklayacaktır. Cesaret de, ölçülülük de bir erdem olmakla beraber, bir arada olmalarının zorluğundan kaynaklı her zaman savaş içerisinde olacak, ve genel olarak insanlarda bu erdemlerden biri galip çıkacak ve Ruhuna tek bir özellik olarak yansıyacaktır. Fazla cesur bir yönetici veya yöneticilerin devleti her zaman savaştan savaşa yoracağı ve en sonunda yok olmaya mahkum bırakacağı, fazla ölçülü ve uysal yöneticilerin de devleti uzun vadede uyuşuk ve disiplinsiz kılacağı, rakip komşuların esareti altına sürükleyeceğini savunur. Machiavelli’nin bir yöneticide hem bir aslanın cesareti, hem de bir tilkinin bilgeliği olması gerektiğini savunması gibi, Yabancı da burada bu iki erdemin, bu yazının başında dile getirdiğim sabit norm ölçüs��ne dayandığı, ne çok enerjik, ne de fazla durgun bir kişiliği oluşturacak şekilde birleşmesi gerektiğini savunur. İşin toplumsal mühendislik tarafı da, günümüz politik kültüründe kulağa oldukça radikal gelen bir birliktelik müdahalesi ile kurulmaktadır. Devlet bir sanat olarak burada son derece faydacı ve pragmatik bir müdahale aracı olarak devreye sokulmakla, farklı tipte insanların bir araya gelmesini sağlayarak, farklı yaklaşımlar arasındaki anlaşmazlıklar bu organik birleşme ile devlet adamı tarafından dokunacak ve ölçülü erdemler taşıyan nesillerin yolu açılacaktır.

Özellikle Hobbes ve Machiavelli okumalarımı tekrarlamaya iten, Platon’un özellikle Devlet’I yazıkdan sonra değişim göstermiş siyasi yaklaşımları hakkında çokça fikir edinmemi sağlamış bir eserdi.

Se intenta dar una definición del Político que bien podría ser la misma que para el Filósofo, mostrando por qué nunca se llegó a escribir ese esperado diálogo.

El diálogo muestra unas visiones bastante aristotélicas en muchas partes, se aleja de doctrinas anteriores del propio Platón y la diferencia con la República se va ensanchando (aunque sigue siendo eugenesista, aunque aquí de forma diferente).

Tiene partes bastante pesadas al igual que el Sofista, pero aporta menos que ése diálogo.

I was very disappointed that the new Brann/Kalkavage/Salem translation of the Statesman did not arrive in time for me to read it for my SJC Alumni Seminar this weekend, especially after having just read their Sophist translation. I found this translation to be much less clear and readable, which definitely affected my rating of the book...
I was also comparatively unimpressed with the first half of the dialogue itself. Thankfully, over the course of our Seminar, several questions were raised which were interesting enough to make me reconsider the dialogue as a whole. In what way is the sophist the wolf to the philosopher's dog? Are the philosopher, the statesman and the sophist actually two rather than three, as the stranger claims? What is the stranger (he does not appear to fit as either a philosopher or a sophist, in spite of bearing a certain resemblance to both)?
Additionally, since both the statesman and the philosopher are concerned with "weaving everything together in the most correct way", I have been trying to tease out the implications of them being the same person, just as the sophist is the image of each. Predictably, this has brought me back to the Republic, wherein the exploration of justice in the city is a way of exploring justice in the soul. Accordingly, if the true statesman is an expert at "weaving together the dispositions of courageous and moderate people", can we not say that the philosopher should be able to weave together the courageous and moderate dispositions within himself, favoring neither above the other and working to promote both?