...
Show More
I didn't enjoy this book at all. The story was very juvenile and quite unbelievable. I'm still shaking my head!
Ease Reading-Find Your Next Favorite Book
Community Reviews
Rating(4.1 / 5.0, 98 votes)
5 stars
42(43%)
4 stars
24(24%)
3 stars
32(33%)
2 stars
0(0%)
1 stars
0(0%)
98 reviews
...
Show More
The Da Vinci Code (Robert Langdon #2), Dan Brown
The Da Vinci Code is a 2003 mystery thriller novel by Dan Brown.
It follows "symbologist" Robert Langdon and cryptologist Sophie Neveu after a murder in the Louvre Museum in Paris causes them to become involved in a battle between the Priory of Sion and Opus Dei over the possibility of Jesus Christ having been a companion to Mary Magdalene.
عنوانهای چاپ شده در ایران: «رمز داوینچی»؛ «راز داوینچی»؛ نویسنده: دن براون؛ تاریخ نخستین خوانش: سال 2007میلادی
عنوان: رمز داوینچی؛ نویسنده: دن براون؛ مترجم: نوشین ریشهری؛ تهران، نگارینه، 1384، در 336ص؛ شابک 9647533764؛ چاپ سوم 1385؛ موضوع داستانهای نویسندگان ایالات متحده آمریکا - سده 21م
عنوان: راز داوینچی؛ نویسنده: دن براون؛ مترجم: حسین شهرابی؛ سمیه گنجی؛ تهران، زهره، 1384، در 462ص؛ مصور؛ شابک 964570340؛ چاپ هفتم 1385؛ چاپ دیگر: تهران، علم آرین، 1384؛ در 462 ص؛ شابک 9649582541؛
عنوان: راز داوینچی؛ نویسنده: دن براون؛ مترجم: مریم بهرامی؛ تهران؛ بهزاد، 1385؛ در 571ص؛ شابک 9642569264؛
صهیون، نام خرابه های قلعه ای در «سوریه»، و نزدیک «لاذقیه» است، در زمان «اسکندر»، «فنیقیان»، چهارصد سال پیش از میلاد مسیح در آنجا مسکن گزیدند؛ در سال 1119میلادی، به تصرف «صلیبیون مسیحی» درآمد، سپس «صلاح الدین ایوبی»، در سال 1188میلادی، آنجا را فتح کرد؛ همچنین کوهی است، در جنوبغربی «اورشلیم (بیت المقدس)» که معبد را روی آن بنا کرده اند، و در آن «مسجد الاقصی» و «قبه ی صخره» است؛ گاهی «بیت المقدس» را به این نام خوانند؛ از فرهنگ معین
کتاب «رمز داوینچی» ترجمه خانم «نوشین ریشهری»، با پاراگراف بالا آغاز شده، «رابرت لانگدون»، سمبل شناس و استاد دانشگاه «هاروارد»، و «سوفی نی وو» نقش آفرینان رخدادها هستند، دل انگیز بود، کتاب با نام «راز داوینچی» و با ترجمه جناب «حسین شهرابی» و بانو «سمیه گنجی» در انتشارات زهره، و با ترجمه بانو «مریم بهرامی»، در نشر بهزاد، نیز منتشر شده است
ماجرای داستان به یک تئوری ویژه، درباره ی تاریخ «مسیحیت» برمی‌گردد، که پیش از این کتاب نیز، در موردش نوشته هایی نگاشته شده، و تاریخ‌دانانی با آن موافق هستند؛ کتاب «خون مقدس، جام مقدس»، منبع اصلی «براون»، برای این تئوری‌ها بوده اند؛ طبق این تئوری، «عیسی مسیح» با «مریم مجدلیه» ازدواج کرده؛ و صاحب فرزند شده است، و کلیسای کاتولیک، و «واتیکان»، با آگاهی از این قضایا، برای پنهان کردن آن‌ها کوشیده اند؛ در ضمن «جام مقدس»، نه یک شیئ، بلکه خود «مریم مجدلیه» است؛ تئوری‌های دیگری نیز، در این کتاب وجود دارند؛ که «لئوناردو دا وینچی» همجنس گرا بوده، و نقاشی معروف «مونالیزا»، در واقع پرتره ی «داوینچی»، از خودش به شکل یک زن است؛ داستان کتاب، در کشورهای «فرانسه» و «بریتانیا»، و در اماکن نام آشنای این دو کشور، رخ می‌دهند؛ (همانند «موزهٔ لوور» و صومعه ای که به «صومعه برهنه» موسوم است، و همچون نقاشی مشهور «داوینچی» از آناتومی انسان ژست گرفته، و پیغامی رمزی نیز در کنارش نوشته شده است)؛ پنج ماه پیش از آغاز داستان، «واتیکان» به اسقف «آرینگاروسا»، رهبر فرقه ای مسیحی تندرو، و مبتنی بر ریاضت‌های سنگین جسمانی، موسوم به «اپوس دئی (یعنی: کار خدا)» اعلام می‌کند، که می‌خواهد دست از حمایت از آن فرقه بردارد، و بیست میلیون یوروی اهدایی فرقه را هم، پس خواهد داد؛ فردی موسوم به «استاد»، که در اصل قصد تخریب وجهه ی کلیسا، و «اپوس دئی» را دارد، به اسقف پیشنهاد می‌دهد، در ازای بیست میلیون یورو، جام مقدس گمشده ی «عیسی» را، در اختیارش بگذارد، تا «اپوس دئی» قدرت و محبوبیت پیدا کند؛ ولی در حقیقت، با استفاده از یکی از نیروهای اسقف، به قتل اعضای دیر صهیون، که مخالفان قدیمی کلیسا، و حافظان جام مقدس هستند، می‌پردازد، تا خودش بتواند جام را به دست بیاورد؛ «استاد اعظم دیر صهیون»، که رئیس موزه «لوور» است، پیش از مرگ، اسرار یافتن جام را، به نوه اش «سوفی» گفته است، و از او خواسته، از دانشمندی «آمریکایی» به نام «رابرت لنگدان»، که در نمادشناسی مذهبی، و باستان‌شناسی تواناست، یاری بخواهد؛ این دو، با وجود پیگیری بی‌امان پلیس، و نیروهای «استاد»، مرحله به مرحله، به «جام مقدس» نزدیکتر می‌شوند، و در این راه، از یک تاریخ‌دان «انگلیسی» به نام «تیبنیگ» هم، یاری می‌گیرند، نهایتاً «پرنسس سوفی»، خانواده گمشده اش را پیدا می‌کند، و «لنگدان» هم جام مقدس را؛ و تازه آن دو همدیگر را نیز پیدا می‌کنند
تاریخ بهنگام رسانی 03/06/1399هجری خورشیدی؛ 15/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
The Da Vinci Code is a 2003 mystery thriller novel by Dan Brown.
It follows "symbologist" Robert Langdon and cryptologist Sophie Neveu after a murder in the Louvre Museum in Paris causes them to become involved in a battle between the Priory of Sion and Opus Dei over the possibility of Jesus Christ having been a companion to Mary Magdalene.
عنوانهای چاپ شده در ایران: «رمز داوینچی»؛ «راز داوینچی»؛ نویسنده: دن براون؛ تاریخ نخستین خوانش: سال 2007میلادی
عنوان: رمز داوینچی؛ نویسنده: دن براون؛ مترجم: نوشین ریشهری؛ تهران، نگارینه، 1384، در 336ص؛ شابک 9647533764؛ چاپ سوم 1385؛ موضوع داستانهای نویسندگان ایالات متحده آمریکا - سده 21م
عنوان: راز داوینچی؛ نویسنده: دن براون؛ مترجم: حسین شهرابی؛ سمیه گنجی؛ تهران، زهره، 1384، در 462ص؛ مصور؛ شابک 964570340؛ چاپ هفتم 1385؛ چاپ دیگر: تهران، علم آرین، 1384؛ در 462 ص؛ شابک 9649582541؛
عنوان: راز داوینچی؛ نویسنده: دن براون؛ مترجم: مریم بهرامی؛ تهران؛ بهزاد، 1385؛ در 571ص؛ شابک 9642569264؛
صهیون، نام خرابه های قلعه ای در «سوریه»، و نزدیک «لاذقیه» است، در زمان «اسکندر»، «فنیقیان»، چهارصد سال پیش از میلاد مسیح در آنجا مسکن گزیدند؛ در سال 1119میلادی، به تصرف «صلیبیون مسیحی» درآمد، سپس «صلاح الدین ایوبی»، در سال 1188میلادی، آنجا را فتح کرد؛ همچنین کوهی است، در جنوبغربی «اورشلیم (بیت المقدس)» که معبد را روی آن بنا کرده اند، و در آن «مسجد الاقصی» و «قبه ی صخره» است؛ گاهی «بیت المقدس» را به این نام خوانند؛ از فرهنگ معین
کتاب «رمز داوینچی» ترجمه خانم «نوشین ریشهری»، با پاراگراف بالا آغاز شده، «رابرت لانگدون»، سمبل شناس و استاد دانشگاه «هاروارد»، و «سوفی نی وو» نقش آفرینان رخدادها هستند، دل انگیز بود، کتاب با نام «راز داوینچی» و با ترجمه جناب «حسین شهرابی» و بانو «سمیه گنجی» در انتشارات زهره، و با ترجمه بانو «مریم بهرامی»، در نشر بهزاد، نیز منتشر شده است
ماجرای داستان به یک تئوری ویژه، درباره ی تاریخ «مسیحیت» برمی‌گردد، که پیش از این کتاب نیز، در موردش نوشته هایی نگاشته شده، و تاریخ‌دانانی با آن موافق هستند؛ کتاب «خون مقدس، جام مقدس»، منبع اصلی «براون»، برای این تئوری‌ها بوده اند؛ طبق این تئوری، «عیسی مسیح» با «مریم مجدلیه» ازدواج کرده؛ و صاحب فرزند شده است، و کلیسای کاتولیک، و «واتیکان»، با آگاهی از این قضایا، برای پنهان کردن آن‌ها کوشیده اند؛ در ضمن «جام مقدس»، نه یک شیئ، بلکه خود «مریم مجدلیه» است؛ تئوری‌های دیگری نیز، در این کتاب وجود دارند؛ که «لئوناردو دا وینچی» همجنس گرا بوده، و نقاشی معروف «مونالیزا»، در واقع پرتره ی «داوینچی»، از خودش به شکل یک زن است؛ داستان کتاب، در کشورهای «فرانسه» و «بریتانیا»، و در اماکن نام آشنای این دو کشور، رخ می‌دهند؛ (همانند «موزهٔ لوور» و صومعه ای که به «صومعه برهنه» موسوم است، و همچون نقاشی مشهور «داوینچی» از آناتومی انسان ژست گرفته، و پیغامی رمزی نیز در کنارش نوشته شده است)؛ پنج ماه پیش از آغاز داستان، «واتیکان» به اسقف «آرینگاروسا»، رهبر فرقه ای مسیحی تندرو، و مبتنی بر ریاضت‌های سنگین جسمانی، موسوم به «اپوس دئی (یعنی: کار خدا)» اعلام می‌کند، که می‌خواهد دست از حمایت از آن فرقه بردارد، و بیست میلیون یوروی اهدایی فرقه را هم، پس خواهد داد؛ فردی موسوم به «استاد»، که در اصل قصد تخریب وجهه ی کلیسا، و «اپوس دئی» را دارد، به اسقف پیشنهاد می‌دهد، در ازای بیست میلیون یورو، جام مقدس گمشده ی «عیسی» را، در اختیارش بگذارد، تا «اپوس دئی» قدرت و محبوبیت پیدا کند؛ ولی در حقیقت، با استفاده از یکی از نیروهای اسقف، به قتل اعضای دیر صهیون، که مخالفان قدیمی کلیسا، و حافظان جام مقدس هستند، می‌پردازد، تا خودش بتواند جام را به دست بیاورد؛ «استاد اعظم دیر صهیون»، که رئیس موزه «لوور» است، پیش از مرگ، اسرار یافتن جام را، به نوه اش «سوفی» گفته است، و از او خواسته، از دانشمندی «آمریکایی» به نام «رابرت لنگدان»، که در نمادشناسی مذهبی، و باستان‌شناسی تواناست، یاری بخواهد؛ این دو، با وجود پیگیری بی‌امان پلیس، و نیروهای «استاد»، مرحله به مرحله، به «جام مقدس» نزدیکتر می‌شوند، و در این راه، از یک تاریخ‌دان «انگلیسی» به نام «تیبنیگ» هم، یاری می‌گیرند، نهایتاً «پرنسس سوفی»، خانواده گمشده اش را پیدا می‌کند، و «لنگدان» هم جام مقدس را؛ و تازه آن دو همدیگر را نیز پیدا می‌کنند
تاریخ بهنگام رسانی 03/06/1399هجری خورشیدی؛ 15/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
...
Show More
“اولئك الذين ينشدون الحقيقة هم اكثر من اصدقاء، انهم اخوة.”
رحلة للمرة الثانية لفرنسا مع روبرت لانغدون وباريس واللوفر وواحد من كتابي المفضلين دان براون
رحلة تبدأ من اللوفر وتنتهي في اللوفر لندور في دائرة كبيرة ونعود لبلد الفن مرة أخرى
n n
“الحياة مليئة بالأسرار ولا يمكنك أن تعرفيها كلها دفعة واحدة.”
نبدأ مع جريمة قتل واحجية يتركها القتيل سونيير تتطلب تدخل عائلي من حفيدته بمساعدة روبرت لانغدون المتخصص في الرموز لفك تلك الطلاسم ليصلوا الي السر الأكبر وهو الكأس المقدسة
مغامرة طويلة مدتها يوم واحد فقط في رحلة سياحية في اماكن سياحية ودينية نتعرف على معلومات فنية كثيرة فيها ونرى اماكن لم نراها من قبل وتفسير اعمال فنية لم نتوقع فهمه بتلك الطريقة من قبل
“إن التاريخ دائمًا يُكتب بيد المنتصر. عندما تقع حرب بين حضارتين، تنفى الخاسرة إلى غياهب النسيان ويصنع الفائز كتب التاريخ، كتب تمجد قضيته وتحتقر الخصم.”
يتعرف روبرت لانغدون هذه المرة على صوفي نوفو متخصصة في فك الشيفرات وبمساعدة متخصص الرموز تحل اكبر قضية في حياتها .. قضية اصلها وعائلتها وتاريخ جدها وايضا الكأس المقدسة
من كريبتكس الي كريبتكس ومن مقابر الي اضرحة وكنائس ومن لغز الى لغز آخر
n n
دان براون من افضل من يكتب في المعلومات التاريخية والرموز والفن .. يستغرق وقته لكتابة ما هو جدير حقا بأن يخلب الألباب
الجهل يعمي أبصارنا ويضللنا..أيها البشر الفانون , افتحوا أعينكم!
n
"ما التاريخ الا كذبة تم الاتفاق عليها "n
نتعرف على فرسان الهيكل وسيون وجماعة اوبوس داي وتفاصيل مقدسة ومعلومات تاريخية
يواجهون سايلاس الراهب الأبرص الضخم من جماعة اوبوس داي الذي يفضل تعذيب نفسه بحزام المسامير ليتخلص من ذنوبه
وفاش نقيب في الشرطة القضائية الفرنسية وشخصية قوية لا يستسلم ابدا
لاي تيبينغ المفاجآة الحقيقية في الرواية كلها وشخصية خبيرة حقا في تاريخ هذه الجماعات والكنيسة والغريل نفسه
ايضا هناك فيرنيه صاحب بنك زيورخ السويسري والذي كان يمتلك من الوفاء لصديقه سونيير ان يعرض حياته للخطر
والأسقف ارينغاروزا معلم سايلاس وموجهه ومنقذه من الضياع في صغره ليصبح كالأب له
“وسطع النور بعد الظلام.”
تركيبة رائعة من الشخصيات كتبها دان براون ببراعة تفوق الوصف .. أحداث تدور بسرعة ممتازة لا نتوه معها وفي نفس الوقت لا يوجد من الملل شئ
شكرا اصدقاء القراءة ،ايمان مصطفى و بسمة ومحمد حيالله وعبد الرحيم وطه ،على الرحلة الجميلة للمرة الثانية لي والمميزة بوجودكم
...
Show More
are u kidding me is this shit fukken real… I need to talk to a historian or something neow
...
Show More
Well that was unfortunate.
...
Show More
PLEASE do NOT recommend The Da Vinci Code to me because you think it's brilliant. Please do not try to explain to me that it is a "really interesting and eye-opening book." Just don't. Please.
I've read Iain Pear, I heart Foucault's Pendulum, Dashiell Hammett is my hero, Alan Moore is My Absolute Favorite, I listen to Coil on a fairly regular basis, and cloak n' dagger secret society/Priory of Sion/Knights of Templar-tinged num nums make me a very happy girl... but if you truly believe that Brown's stupid airport thriller has ANY right whatsoever to be placed in the same category with Michael "Wooden Dildo Dialogue" Crichton, let alone Umberto Eco, kindly keep this opinion very far away from me, or the ensuing conversation we have will not be constructive or polite in any way.
I loathe Dan Brown. I resent him for spoon-feeding the masses pseudo-intellectual "Holy Blood, Holy Grail" D-grade thriller shite under a pretense of real sophistication, and getting orally serviced by The New York Times for his effort.
I'd heard that the novel was meticulously researched and contained some really interesting and controversial assessments of religious zealotry. Um, not really? Well, not by my Merovingian standards, anyway. :D
Let's put it this way. If Dan Brown was teaching an Insurgent Christian Symbolism in Art and Literature 101 class at my local community college, I'd definitely have a different opinion about him.
But NO. Dan Brown is not a professor of anything but pap. He is a barely competent thriller writer who wrote an AWFUL book that I could not bear to finish because I felt my IQ plummeting a little further with every "Let's Go to Paris! Guidebook" description and blowhard authorial essay. Oh, don't even get me started about those cute soliloquies the main characters are so fond of delivering, ever so calmly, often while cops n' bovvers are chasing them.
The characters are weakly drawn. The dialogue is excruciating. The research is shoddy and self-serving at best. The plot, no matter how open-minded you are, is beyond ludicrous. It's laughable enough to be incorporated into the next Indiana Jones movie. That'd be sweet, dude.
What really irks me are Dan Brown's sanctimonious interviews, wherein he shows off all of his priceless antiques while expressing his abiding convictions that the American public needs a "deeper appreciation" of art and history and culture. What a shallow, self-aggrandizing hypocrite. I'm all for fictional subversion of the dominant Catholic paradigm, but only if the subverter knows what the hell they're talking about. Brown DOESN'T. He's all "la la la, connect the dots" but the picture he comes up with is awkward and unconvincing.
The DaVinci Choad is a dead easy, nay, downright lazy read, and yet droves of people are patting themselves on the back for having read and *gasp* actually understood it. Like this is some spectacular achievement? WHY? What, because the slipcover describes it as "erudite"? Are you fucking kidding me?
Don't believe the hype, kids. You are profoundly more intelligent than this holiday page-turner gives you credit for.
If you really, honestly, just plain liked the book, that's cool I guess. Maybe you also prefer Anne Geddes to Alfred Stieglitz, Kenny G to Sidney Bechet, John Tesh to Igor Stravinsky. Your prerogative. Just.... please don't try to tell me that this is "fascinating" or "meaningful literature". Frickin' read The Club Dumas or something. Then we'll talk, and I won't want to shoot myself in the face.
Alright, glad I purged that poison from my system. Carry on.
I've read Iain Pear, I heart Foucault's Pendulum, Dashiell Hammett is my hero, Alan Moore is My Absolute Favorite, I listen to Coil on a fairly regular basis, and cloak n' dagger secret society/Priory of Sion/Knights of Templar-tinged num nums make me a very happy girl... but if you truly believe that Brown's stupid airport thriller has ANY right whatsoever to be placed in the same category with Michael "Wooden Dildo Dialogue" Crichton, let alone Umberto Eco, kindly keep this opinion very far away from me, or the ensuing conversation we have will not be constructive or polite in any way.
I loathe Dan Brown. I resent him for spoon-feeding the masses pseudo-intellectual "Holy Blood, Holy Grail" D-grade thriller shite under a pretense of real sophistication, and getting orally serviced by The New York Times for his effort.
I'd heard that the novel was meticulously researched and contained some really interesting and controversial assessments of religious zealotry. Um, not really? Well, not by my Merovingian standards, anyway. :D
Let's put it this way. If Dan Brown was teaching an Insurgent Christian Symbolism in Art and Literature 101 class at my local community college, I'd definitely have a different opinion about him.
But NO. Dan Brown is not a professor of anything but pap. He is a barely competent thriller writer who wrote an AWFUL book that I could not bear to finish because I felt my IQ plummeting a little further with every "Let's Go to Paris! Guidebook" description and blowhard authorial essay. Oh, don't even get me started about those cute soliloquies the main characters are so fond of delivering, ever so calmly, often while cops n' bovvers are chasing them.
The characters are weakly drawn. The dialogue is excruciating. The research is shoddy and self-serving at best. The plot, no matter how open-minded you are, is beyond ludicrous. It's laughable enough to be incorporated into the next Indiana Jones movie. That'd be sweet, dude.
What really irks me are Dan Brown's sanctimonious interviews, wherein he shows off all of his priceless antiques while expressing his abiding convictions that the American public needs a "deeper appreciation" of art and history and culture. What a shallow, self-aggrandizing hypocrite. I'm all for fictional subversion of the dominant Catholic paradigm, but only if the subverter knows what the hell they're talking about. Brown DOESN'T. He's all "la la la, connect the dots" but the picture he comes up with is awkward and unconvincing.
The DaVinci Choad is a dead easy, nay, downright lazy read, and yet droves of people are patting themselves on the back for having read and *gasp* actually understood it. Like this is some spectacular achievement? WHY? What, because the slipcover describes it as "erudite"? Are you fucking kidding me?
Don't believe the hype, kids. You are profoundly more intelligent than this holiday page-turner gives you credit for.
If you really, honestly, just plain liked the book, that's cool I guess. Maybe you also prefer Anne Geddes to Alfred Stieglitz, Kenny G to Sidney Bechet, John Tesh to Igor Stravinsky. Your prerogative. Just.... please don't try to tell me that this is "fascinating" or "meaningful literature". Frickin' read The Club Dumas or something. Then we'll talk, and I won't want to shoot myself in the face.
Alright, glad I purged that poison from my system. Carry on.
...
Show More
Worst. Book. Ever.
...
Show More
The Movie Was Better
When the curator of The Louvre is found murdered, Robert Langdon finds himself in the middle of a mystery filled with riddles and puzzles. Will Langdon be able to figure out all of the clues?
The Da Vinci Code is structured in very short chapters which at first was refreshing but became old pretty fast. Instead of focusing on one major mystery with a bunch of players, there are a bunch of riddles to solve. Of course, I wasn’t able to solve the riddles (alright well I did solve the first riddle because if I was guessing someone’s password that would have been my very first try). The prose is simply horrible in this book. The sentences were very short.
To read this, you have to suspend reality (and not in a good way, yes, I’m talking to you all of my fantasy friends!). There was always a car ready to whisk them away. The police were constantly outsmarted. Planes could easily be redirected in mid-flight. If you ask Langdon the most basic yes/no question, he would answer you with a full treatise. But apparently this is really quite an aphrodisiac because the women seem to just love this nerdy guy.
Thank you to everyone who participated in The Da Vinci Code Readalong!
2025 Reading Schedule
JantA Town Like Alice
FebtBirdsong
MartCaptain Corelli's Mandolin - Louis De Berniere
AprtWar and Peace
MaytThe Woman in White
JuntAtonement
JultThe Shadow of the Wind
AugtJude the Obscure
SeptUlysses
OcttVanity Fair
NovtA Fine Balance
DectGerminal
Connect With Me!
Blog Twitter BookTube Insta My Bookstore at Pango
When the curator of The Louvre is found murdered, Robert Langdon finds himself in the middle of a mystery filled with riddles and puzzles. Will Langdon be able to figure out all of the clues?
The Da Vinci Code is structured in very short chapters which at first was refreshing but became old pretty fast. Instead of focusing on one major mystery with a bunch of players, there are a bunch of riddles to solve. Of course, I wasn’t able to solve the riddles (alright well I did solve the first riddle because if I was guessing someone’s password that would have been my very first try). The prose is simply horrible in this book. The sentences were very short.
To read this, you have to suspend reality (and not in a good way, yes, I’m talking to you all of my fantasy friends!). There was always a car ready to whisk them away. The police were constantly outsmarted. Planes could easily be redirected in mid-flight. If you ask Langdon the most basic yes/no question, he would answer you with a full treatise. But apparently this is really quite an aphrodisiac because the women seem to just love this nerdy guy.
Thank you to everyone who participated in The Da Vinci Code Readalong!
2025 Reading Schedule
JantA Town Like Alice
FebtBirdsong
MartCaptain Corelli's Mandolin - Louis De Berniere
AprtWar and Peace
MaytThe Woman in White
JuntAtonement
JultThe Shadow of the Wind
AugtJude the Obscure
SeptUlysses
OcttVanity Fair
NovtA Fine Balance
DectGerminal
Connect With Me!
Blog Twitter BookTube Insta My Bookstore at Pango
...
Show More
I remember when this book hit the Arabian markets around 2003 and how everyone was aghast by it and what it suggested, I didn't know anything about it except the title and who Da Vinci was, my mom bought a copy, I think she and dad talked about it.
In 2006, the movie was released, it was prohibited in many countries, THAT intrigued me! It wasn't sexual, or political... it was religious, and I have always been fascinated by religions. I remember watching it, and it scared me, especially Silas. I felt weird about the whole thing. I decided it wasn't for me.
Sometime later, my interest in the occult and cults aroused again, I watched it and it made me think. Some years passed and when I watched it on TV I loved it deeply, now I watch it every month or so. It became a favorite. I love the mystery, thriller aspect to it, (and I love Audrey Tautou) it is a crime story but it's also about two religions, Judaism and Christianity. Priory of Sion is Zion, and it's with a constant war with the Vatican, both of them are ready to kill for what they believe is the truth, and it all revolves around the Holy Grail aka Mary Magdalene, who they believe carried the daughter of Jesus. Opus Dei, another secret society has one goal, kill the heir! So the Vatican can stay safe. I think the author is not into Christianity at all. i get why Christians felt insulted by the movie/book.
After watching the movie, I researched extensively the known cults and secret societies, and I feel that these people are so lost from the point of life. Isn't it very tiresome to live this way? One question that keeps nagging at me, did Robert contact Sophie at the end and tell her the location of the Holy Grail? After the four great masters were killed the secret is supposedly buried with them, right? The priory wouldn't know where it was?
In 2006, the movie was released, it was prohibited in many countries, THAT intrigued me! It wasn't sexual, or political... it was religious, and I have always been fascinated by religions. I remember watching it, and it scared me, especially Silas. I felt weird about the whole thing. I decided it wasn't for me.
Sometime later, my interest in the occult and cults aroused again, I watched it and it made me think. Some years passed and when I watched it on TV I loved it deeply, now I watch it every month or so. It became a favorite. I love the mystery, thriller aspect to it, (and I love Audrey Tautou) it is a crime story but it's also about two religions, Judaism and Christianity. Priory of Sion is Zion, and it's with a constant war with the Vatican, both of them are ready to kill for what they believe is the truth, and it all revolves around the Holy Grail aka Mary Magdalene, who they believe carried the daughter of Jesus. Opus Dei, another secret society has one goal, kill the heir! So the Vatican can stay safe. I think the author is not into Christianity at all. i get why Christians felt insulted by the movie/book.
After watching the movie, I researched extensively the known cults and secret societies, and I feel that these people are so lost from the point of life. Isn't it very tiresome to live this way? One question that keeps nagging at me, did Robert contact Sophie at the end and tell her the location of the Holy Grail? After the four great masters were killed the secret is supposedly buried with them, right? The priory wouldn't know where it was?
...
Show More
n
n n
قد يستغرب البعض من كوني أعيد قراءة رواية شيفرة دافنتشي للمرة الثانية، فيسألني سائل: أولستِ تعرفين نهاية الرواية وتعرفين هوية الشخص الذي يُسيّر أحداثها، فلماذا تعيدين قراءة "رواية محروقة النهاية"؟ فأجيب: بلى أعرفه، وأكثر ما يهمني ليس الشخص الخفي أو الغامض وحل اللغز وإنما يهمني بشدة الفكرة التي تتناولها هذه الرواية والرحلة الشاقة في كشف الرموز والأحاجي، والسفر في التاريخ. فلا بأس من إعادتها ما دمت أشعر بنفس التشويق والإثارة في معرفة خبايا الماضي البعيد.
تبدأ الرواية في متحف اللوفر في باريس، حيث تقع جريمة قتل غريبة، ويتم استدعاء أستاذ الرموز في جامعة هارفارد، روبرت لانغدون لمساعدة الشرطة الفرنسية في حل لغز تلك الجريمة. وهنا تبدأ الأحداث، فتظهر الرموز الخفية في بعض الأعمال الفنية التاريخية، وتظهر جمعيات دينية سرية غامضة، وجرائم قتل متوالية، وأسرار وأساطير من الماضي البعيد للبشر، ذلك الماضي الخفي المكتوب بالدم والنار، فتغرق بدوامة من الأحداث المتسلسلة المشوّقة والتي تحبس الأنفاس. تزور متاحفًا وقصورًا وأضرحة وكنائس، وتتأمل لوحات فنية تخفي في أعماقها أسرارًا مخيفة، نعود إلى تاريخ المسيحية القديم، صلب المسيح ومريم المجدلية، الحواريين، الأناجيل، الإمبراطور قسطنطين، الأنثى المقدسة في الديانات القديمة، والكثير الكثير من الأحداث والأساطير. لن أكشف أحداث الرواية حتى يتسنّى لكل من لم يقرأها بعد أن يغرق بهذه التحفة الرائعة.
تبقى الأسرار أسرارًا ما دمنا لم نعرف الحقيقة بعد، وربما لن نتمكن من معرفتها قط.
n n
السلام لروح مريم المجدلية
رواية ممتعة إلى حد لا يمكن وصفه.
n n
...
"كثيرون هم الذين اتخذوا من الأوهامn
والمعجزات الزائفة وخداع البشر تجارة لهم"
-ليوناردو دافنتشي
n
n n
قد يستغرب البعض من كوني أعيد قراءة رواية شيفرة دافنتشي للمرة الثانية، فيسألني سائل: أولستِ تعرفين نهاية الرواية وتعرفين هوية الشخص الذي يُسيّر أحداثها، فلماذا تعيدين قراءة "رواية محروقة النهاية"؟ فأجيب: بلى أعرفه، وأكثر ما يهمني ليس الشخص الخفي أو الغامض وحل اللغز وإنما يهمني بشدة الفكرة التي تتناولها هذه الرواية والرحلة الشاقة في كشف الرموز والأحاجي، والسفر في التاريخ. فلا بأس من إعادتها ما دمت أشعر بنفس التشويق والإثارة في معرفة خبايا الماضي البعيد.
تبدأ الرواية في متحف اللوفر في باريس، حيث تقع جريمة قتل غريبة، ويتم استدعاء أستاذ الرموز في جامعة هارفارد، روبرت لانغدون لمساعدة الشرطة الفرنسية في حل لغز تلك الجريمة. وهنا تبدأ الأحداث، فتظهر الرموز الخفية في بعض الأعمال الفنية التاريخية، وتظهر جمعيات دينية سرية غامضة، وجرائم قتل متوالية، وأسرار وأساطير من الماضي البعيد للبشر، ذلك الماضي الخفي المكتوب بالدم والنار، فتغرق بدوامة من الأحداث المتسلسلة المشوّقة والتي تحبس الأنفاس. تزور متاحفًا وقصورًا وأضرحة وكنائس، وتتأمل لوحات فنية تخفي في أعماقها أسرارًا مخيفة، نعود إلى تاريخ المسيحية القديم، صلب المسيح ومريم المجدلية، الحواريين، الأناجيل، الإمبراطور قسطنطين، الأنثى المقدسة في الديانات القديمة، والكثير الكثير من الأحداث والأساطير. لن أكشف أحداث الرواية حتى يتسنّى لكل من لم يقرأها بعد أن يغرق بهذه التحفة الرائعة.
تبقى الأسرار أسرارًا ما دمنا لم نعرف الحقيقة بعد، وربما لن نتمكن من معرفتها قط.
n n
السلام لروح مريم المجدلية
رواية ممتعة إلى حد لا يمكن وصفه.
n n
...
...
Show More
(4.75) es un libro completamente espectacular, pensé que iba a ser pesado de leer pero nada que ver.
me gustó mucho que mezclara el thriller con historia sobre la iglesia, las religiones, obras de arte, etc. en ningún momento se siente tedioso.
el único motivo por el cual no le doy 5 estrellas es porque estuve investigando y no se puede confirmar que los datos que tira sean 100% reales, son más que nada teorías… yo elijo creer.
me gustó mucho que mezclara el thriller con historia sobre la iglesia, las religiones, obras de arte, etc. en ningún momento se siente tedioso.
el único motivo por el cual no le doy 5 estrellas es porque estuve investigando y no se puede confirmar que los datos que tira sean 100% reales, son más que nada teorías… yo elijo creer.
...
Show More
Fellow Goodreaders, I have a confession to make. (Strikes Abe Lincoln pose). No, I haven't actually read it, if that's what you're thinking. But, in a way, it's worse. The fact is, I... er... I... I'm sorry, this is rather difficult for me... I once, ah, I once wrote a letter to a national newspaper supporting Dan Brown's book. And had it published.
OK, I've said it, and now I feel better. (Wipes sweat from forehead). I tried to find the offending item just now on Google, but it looks as though well-meaning people have done their best to hide the evidence. I'd really like to thank them for that. Anyway, if you search on my name and "Da Vinci Code" or "Dan Brown", you'll find pointers to it, though I've so far been unable to retrieve the actual text.
As far as I can recall, the background was roughly as follows. A columnist in the Independent, Christina Patterson, had written an article in which she dismissively attacked The Da Vinci Code, and cited a recent interview with the author. Mr Brown had been asked why he thought his book was a success, and had said something about how he believed that what people liked was books with "puzzles and treasure hunts". Patterson remarked with evident contempt that there were no puzzles and treasure hunts in, if I'm remembering correctly, Shakespeare, Dickens or Tolstoy.
Well... I'm a big fan of due process. I thought Saddam Hussein was a monster who deserved death fifty times over; but I opposed the Iraq War on the grounds that virtually the only bad thing he hadn't done was to harbor secret weapons of mass destruction, which was the ostensible reason for invading his country. My feelings about Dan Brown were similar. So the letter pointed out that Ms. Patterson was just cherry-picking her authors. As far as I was aware, she was quite correct in saying that Shakespeare, Dickens and Tolstoy didn't do puzzles and treasure-hunts; but if she'd wanted to argue the contrary position, she could just as easily have cited Lewis Carroll, James Joyce and Vladimir Nabokov. The real problem with Dan Brown was not the subject matter, but the quality of the writing.
Sigh. I thought I'd better come clean. I'd rather that you hear it from me directly than, you know, just stumble over it by accident when you're following a random link. Maybe, some day, you'll be able to forgive me. And while we're talking about Dan Brown and random links, check this out. It's much funnier than my so-called review.
OK, I've said it, and now I feel better. (Wipes sweat from forehead). I tried to find the offending item just now on Google, but it looks as though well-meaning people have done their best to hide the evidence. I'd really like to thank them for that. Anyway, if you search on my name and "Da Vinci Code" or "Dan Brown", you'll find pointers to it, though I've so far been unable to retrieve the actual text.
As far as I can recall, the background was roughly as follows. A columnist in the Independent, Christina Patterson, had written an article in which she dismissively attacked The Da Vinci Code, and cited a recent interview with the author. Mr Brown had been asked why he thought his book was a success, and had said something about how he believed that what people liked was books with "puzzles and treasure hunts". Patterson remarked with evident contempt that there were no puzzles and treasure hunts in, if I'm remembering correctly, Shakespeare, Dickens or Tolstoy.
Well... I'm a big fan of due process. I thought Saddam Hussein was a monster who deserved death fifty times over; but I opposed the Iraq War on the grounds that virtually the only bad thing he hadn't done was to harbor secret weapons of mass destruction, which was the ostensible reason for invading his country. My feelings about Dan Brown were similar. So the letter pointed out that Ms. Patterson was just cherry-picking her authors. As far as I was aware, she was quite correct in saying that Shakespeare, Dickens and Tolstoy didn't do puzzles and treasure-hunts; but if she'd wanted to argue the contrary position, she could just as easily have cited Lewis Carroll, James Joyce and Vladimir Nabokov. The real problem with Dan Brown was not the subject matter, but the quality of the writing.
Sigh. I thought I'd better come clean. I'd rather that you hear it from me directly than, you know, just stumble over it by accident when you're following a random link. Maybe, some day, you'll be able to forgive me. And while we're talking about Dan Brown and random links, check this out. It's much funnier than my so-called review.
Leave a Review